Countdown

Να πει μια κουβέντα, τη γνώμη του, πάνω σε αυτό το τόσο συγκεκριμένο και σοβαρό ζήτημα. Όμως απο κάπου άκουσε πως είναι πολύ σημαντικό αυτό. Η αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη έψαχνε απλώς το γιατί. Έχεις καιρό, της έλεγαν , είσαι μικρή ακόμα, μην βασανίζεις το μυαλό σου με τέτοια πράγματα είναι νωρίς, και άλλα τέτοια εμπριμέ. Η Μαρία όμως ένιωθε αλλιώς. Ένιωθε πως όχι μόνο δεν είχε χρόνο, αλλά και όσος χρόνος περνάει, δουλεύει εναντίον της. Εναντίον σε όλους. Για μια στιγμή κοιτάζοντάς την απο μακρυά νόμιζα πως το είχε πιάσει το νόημα. Πίστευα πως όλες τις οι απορίες μπορούν να λυθούν με την ήρεμη αφέλειά της. Ξεχείλιζε απο παντού περιέργεια και ερωτηματικά χαριτωμένα, κοντά 10-12 χρονών.
Η εφηβική έξαψη στο μεγαλείο της, σκέφτηκα αμέσως κι αναπόλησα τα 14 μου. Τότε στο γυμνάσιο, με το μυαλό βουτηγμένο σε μια θάλασσα αδρεναλίνης. Ό,τι και να θυμηθώ είναι λίγο σε σχέση με την ζωή. Και στο κάτω κάτω τί? Λες και εγώ έμαθα ποτέ το νόημα της αντίστροφης μέτρησης και μιλάω έξυπνα λέγοντας ουσιώδης φράσεις? Μα όχι, καλέ μου, αν δεν κατάλαβες, περπατάς στο εγκεφαλικό μου παραλήρημα, τυφλός μες'στο σκοτάδι. Αν μπορείς λοιπόν να το συνειδητοποιήσεις αυτό, τότε θα αρχίσεις να μετράς
10,9,8,7,6,5...
Η Μαρία τόση ώρα που με κοιτάζει δεν έχει ξεκολήσει τα μάτια της απο τα χέρια μου. Κοιτάζω κι εγώ. Διακρίνω νούμερα στα δάχτυλά μου. Βρίσκω τα μάτια της κι αναζητώ την απορία. Να'τη! Είναι χειροπιαστή αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι να αγγίξω βλέπεις, κάτι που με περιβάλλει. Αλλά εκείνη το ξέρει τώρα. Αρχίζει και λέει σιγανά..
...4,3,2,1...
Δεν έγινε τίποτα, μου ψιθύρισε στο αυτί. Αλλά είμαι τόσο μικρή.. σωστά? Ανατρίχιασα, και την αγκάλιασα νοητά για να ξυπνήσω απο ένα όνειρο μεθυστικό, στην ατέλειωτη εφηβεία μου.