Ασπρομαυρες σκιες

Της ζωης τα παραμυθια
αληθεια δεν γινονται

Μικρε μου πριγκιπα στ'ασπρο αλογο
σε καρτερω για να μην καταραστω
κι'αλλο την αδικη ζωη
που τοσο απο μπροστα μου γρηγορα περασε.

Πρισματα διχως τελειωμο
χρωματα τοσο μα τοσο ανοιχτα
κατεληξαν μεσ'τη φωτια
που σιγοκαιει και απεναντι καποια
μικρη κυρα χαμηλο κλαιει

Κορνιζες,φωτογραφιες.... Ολα μπροστα σου περασαν
και'συ μοναχα καιτουσες τις ασπρομαυρες σκιες

Ολα έρχονταν και φευγαν βιαστικα μα εσυ
περιμενες εκει
Εκει που για πρωτη φορα επεσες και δεν
ξανασηκωθηκες
Μετριοπαθεια δεμενη με αλυσιδες στο δρομο
της πιο κεντρικης οδου...Εκει που ακομα στεκεις
και κοιτας απο ψηλα πια
Δεν θελεις αλλο σαματα..Να ξεφυγεις θελεις
Παραδεισος μυριζει της μοναξιας σου η ανασα
Μια οπτασια εισαι τωρα κι'εσυ
.................................................
Το τελος ειναι κοντα κ' η αρχη ειναι παντα καπου εδω πιο κοντα

Υ.Γ. Ειναι απλα καποιες σκορπιες σκεψεις.