Η κουκουλοφορίτσα και ο κακός ο μπάτσος

Γράφει ο Λεωνιδας (montechristos-ole)
2 άρθρα στο MusicHeaven

Μια φορά και έναν καιρό, βαθειά μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ζούσε ένα πολύ όμορφο και αθώο κοριτσάκι, η κουκουλοφορίτσα. Την φώναζαν έτσι γιατί είχε αγοράσει από την αμερικάνικη αγορά μία πολύ όμορφη μαύρη foulface κουκούλα και την φορούσε συνέχεια. Το κοριτσάκι αυτό έμενε μαζί με την συμβασιούχο μαμά της σε ένα δυάρι κάπου σε ένα υπόγειο επί της οδού Δωδεκανήσου, καθώς τους είχαν κάνει έξωση από το προηγούμενο τους σπίτι. Δεν είχε πατέρα γιατί τον έχασε από έμφραγμα και καθώς εκείνος δούλευε ανασφάλιστος σε έναν ιδιώτη, δεν είχε ασφάλεια για να καλύψει τα έξοδα του νοσοκομείου και έτσι τον άφησαν να πεθάνει, αλλά αυτό δεν πείραξε την μικρή κουκουλοφορίτσα γιατί ήξερε πως αυτό είναι λογικό. Δεν είχε ούτε αδέρφια όμως, καθώς ο αδερφός της είχε πεθάνει σε ένα ατύχημα, όταν εκπυρσοκρότησε το υπηρεσιακό περίστροφο ενός καλού αστυνομικού, αλλά δεν την πείραξε γιατί ήξερε πως το ατύχημα αυτό έγινε κάτω από διευκρινισμένες συνθήκες και ούτως ή άλλως το κράτος στο οποίο ζούσε θα απέδιδε δικαιοσύνη. Ο μόνος συγγενής της, εκτός από τη μάνα της, ήταν η γιαγιά της που την αγαπούσε πολύ. Εκείνη έμενε σε μια γκαρσονιέρα επί της οδού Μελενίκου. Η γιαγιά της ήταν συνταξιούχος του δημοσίου και είχε να πάρει τη σύνταξή της και τα αναδρομικά της τρεις μήνες, άλλωστε αυτό είναι το σωστό. Μία μέρα λοιπόν, η μαμά της κουκουλοφορίτσας είπε με γλυκό ύφος και γεμάτα δάκρυα, κάτι είχε μπει στο μάτι της, μάτια: “πήγαινε στη γιαγιά σου λίγο φαγητό, γιατί θα πεθάνει από την πείνα. Το ψωμί κοστίζει πια σχεδόν ένα ευρώ και η γιαγιά σου δεν έχει να τα δώσει, αλλά έτσι πρέπει να γίνεται γιατί είμαστε σε επιτήρηση από την ΕΕ”. Της τύλιξε λοιπόν το φαγητό και το έβαλε μέσα σε μία τσάντα. Η κουκουλοφορίτσα έκατσε να διαβάσει γιατί ήθελε να μπει στο πανεπιστήμιο αν και ήξερε πως στην τελική θα μείνει άνεργη, αλλά δεν τη πείραζε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Άλλωστε δεν υπάρχουν θέσεις για όλους μας. Το βράδυ λοιπόν που τελείωσε το διάβασμα, πήρε τη τσάντα με το φαγητό και έφυγε για το σπίτι της γιαγιάς της. Στο δρόμο την μπάνισε ένας καλός αστυνομικός και σκέφτηκε να την ακολουθήσει για να δει που πηγαίνει. Μάλλον ήθελε να μάθει που είναι το σπίτι της κουκουλοφορίτσας, γιατί καθώς ήταν πολύ όμορφη, ήθελε να μάθει την διεύθυνσή της για να της στείλει λουλούδια. Αλλά επειδή στο τίμιο κράτος στο οποίο ζούσε η κουκουλοφορίτσα ήταν όλοι φακελωμένοι -για να ξέρουν ανά πάσα στιγμή οι ενδιαφερόμενοι που να στέλνουν τα λουλούδια- ο καλός αυτός κύριος έφτασε πρώτος στο σπίτι της γιαγιάς της, αφού πρώτα ενημερώθηκε από έναν άλλον εξίσου τίμιο συνάδελφό του τη διεύθυνση. Μπήκε λοιπόν μέσα στο σπίτι της γιαγιάς και…. Ω ατυχία! Το υπηρεσιακό του περίστροφο εκπυρσοκρότησε και πάλι. Αλλά δεν τον πείραξε γιατί ήξερε πως αυτά συμβαίνουν. Έτσι έκρυψε το σώμα της γιαγιάς στη τουαλέτα και σκέφτηκε: “θα το βρει αύριο ο antenna και θα πει πως ένας Αλβανός διέρρηξε το σπίτι της γιαγιάς για να της πάρει τη σύνταξη και την σκότωσε. Αλλά καθώς ήταν και ευαισθητούλης, για να μη στεναχωρήσει την μικρή κουκουλοφορίτσα, ξάπλωσε και πήρε τη θέση της γιαγιάς. Όταν έφτασε λοιπόν η μικρή κουκουλοφορίτσα στο σπίτι της γιαγιάς της, μπήκε μέσα και αντίκρισε το χαριτωμένο αυτό θέαμα. Της φάνηκε περίεργο όμως και σκέφτηκε να κάνει μερικές ερωτήσεις. Είπε: “γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλη κοιλιά?” και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση της, την διέκοψε ο αστυνομικός και της είπε επιτακτικά, αλλά με γλυκιά φωνή: “εγώ ρωτάω, εσύ απαντάς!”. Ένιωθε μέσα του πως σαν όργανο της τάξης ήθελε κάποιον σεβασμό και ξεκίνησε να ρωτάει:

-  Τί κάνεις τέτοια ώρα έξω? Μετά τις δέκα απαγορεύεται να είσαι έξω!

- Έφερα λίγο φαγητό στη γιαγιά μου, είπε εκείνη.

- Και γιατί φοράς κουκούλα?

- Γιατί ξέχασα να χτενιστώ και καθώς οι δρόμοι είναι γεμάτοι κάμερες, ντρέπομαι να βγω αχτένιστη για γύρισμα.

Πριν όμως προλάβουν να τελειώσουν την κουβέντα τους, η κουκουλοφορίτσα σκόνταψε και άρχισε να πέφτει επαναλαμβανόμενα πάνω σε μια ζαρντινιέρα που είχε η γιαγιά της στο δωμάτιο. Ο καλός κύριος όμως για να την γλιτώσει από τον πόνο την αποτελείωσε. Χαμογέλασε με ευχαρίστηση που είχε κάνει το σωστό και έφυγε από το σπίτι. Το γεγονός μαθεύτηκε όμως, όσο και αν προσπάθησε το καλό εκείνο κράτος να το κρύψει για να μη πληγώσει την μητέρα της κουκουλοφορίτσας, και κάποιοι κακοί νέοι που κρατούσαν κόκκινες και μαύρες σημαίες ζητούσαν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αλλά καθώς δεν είχαν δίκιο, απωθήθηκαν χωρίς βέβαια χρήση βίας και άλλων περίεργων μέσων, γιατί αυτό δε θα ήταν σωστό. Αλλά ο καλός εκείνος αστυνομικός τιμωρήθηκε γιατί όπως ακούστηκε, έπρεπε να πετάξει την μικρή κουκουλοφορίτσα από το μπαλκόνι και όχι να την πυροβολήσει, γιατί ξόδεψε σφαίρες και αυτά είναι έξοδα για το κράτος, το οποίο και δεν σεβάστηκε. Άλλωστε αυτό ήταν το σωστό. Και η τιμωρία ήταν πολύ σκληρή. Μετατέθηκε στο τμήμα του Κιλκίς, αφού πρώτα πήρε μια προαγωγή. Και κάπως έτσι τελειώνει το “παραμύθι” μας.

Και έζησαν αυτοί τον νόμο και εμείς τον τρομονόμο….