Παιδιά της Γ Λυκείου

- Τι είναι αυτό που μας ενώνει ρε παιδιά; -                              

Η χρονιά μας;
Η μουσική μας;
Τα βιβλία;                                                                                      
Τα όνειρα;
Ο θυμός;
Η τρέλα μας;

Γιατί ότι κι αν είναι, εγώ το νιώθω μαγικό και δεν
θέλω να το χάσω. Θέλω να το κρατήσω για πάντα εκεί
στο βάθος της ψυχής μου κι όταν σκουραίνουν τα πράγματα,
εκεί να βουτώ και να γεμίζω τις μπαταρίες μου.

Σε κρατώ, με κρατάς
Τρέχω, τρέχεις
Γελώ, γελάς
Είμαι εδώ για να σε πιάσω αν χρειαστεί
Είσαι εκεί για να με κρατήσεις αν σκοντάψω

- Τι είναι αυτό που μας χωρίζει; -

Ο καιρός πλησιάζει...
Θα φύγω, θα φύγεις, θα φύγουμε.
Θ' αλλάξω, θ' αλλάξεις, θ' αλλάξουμε.
Θ ακολουθήσουμε όνειρα και υπόγειες διαδρομές.
Φόβους και επιθυμίες. Κάποιοι θα ξαναβρεθούμε.
Σ' άλλους τόπους και χρόνους, με άλλο βλέμμα.
Οι πιο πολλοί θα γίνουμε φωτογραφίες και φαντάσματα.
Στο προαύλιο εκείνη την κενή ώρα.
Στο λεωφορείο της εκδρομής.
Στο πάρτυ του Μανώλη.
Φωτογραφίες που θα γλυκαίνουν αλλά και θα πληγώνουν.
Άραγε θ' αντέχουμε να ξαναμπαίνουμε σε αυτή τη σταματημένη στιγμή,
έχοντας πια τη φοβερή γνώση του χωρισμού που επακολούθησε;

- Θα αντέξουμε να κρυφοκοιτάμε την αιώνια εφηβεία μας; -

Πίσω από τη λαχτάρα, πληγώνει η ιδέα πως ο καιρός
πλησιάζει για να σταθούμε κι εμείς για εκείνη τη περιβόητη
τελευταία ομαδική φωτογραφία. Όπως θα στηθεί και η φετινή χρονιά,
όπως στάθηκε και η χρονιά πριν από αυτούς, και ο αδερφός μου
και ο πατέρας ο δικός σου και οι καθηγητές σύσσωμοι.

Κανείς δεν τη γλύτωσε!

Η σχολική φωτογραφία!

Σημείο εκκίνησης ή τέλος εποχής;
Αρχή του ονείρου ή τέλος της μαγείας;


Ο καιρός θα δείξει! Εμείς θα δούμε. Χωριστά!
Καθ' ένας μέσα από τον δικό του χώρο,
από τα δικά του βιώματα, με το δικό του βλέμμα.
Όμως... θα δούμε την ίδια εικόνα...

Η Χριστίνα θα είναι πάντα εκεί να χαμογελά ανεξίτηλα,
το λεωφορείο θα συνεχίζει αιώνια τη διαδρομή του
και στο πάρτυ του Μανώλη δεν θα λέει να ξημερώσει...

- Τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει; -

Δεν ξέρω! Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να
απαντήσεις όσες γνώσεις κι αν μαζέψεις. Έχω την υποψία
ότι θα απαντηθούν μόνα τους με το πλήρωμα του χρόνου.
Κάπου στη πορεία, άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα,
θα την βρει την απάντηση μπροστά του ή αν θες, μέσα του.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ, ότι κι αν είναι θα το κρατήσω.
Το χρειάζομαι. Δεν την ξέρω την διαδρομή. Την οργανώνω, την λαχταρώ,
την φαντασιώνομαι, την φοβάμαι.

Ένα ξέρω μόνο, ότι στις αποσκευές μου θα υπάρχει πάντα...
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ, ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ!

Στις δικές μου, στου Σπύρου, του Δημήτρη, της Ελένης
και της κάθε Ελένης. Κι εκείνη η σταματημένη κενή ώρα.
Για να βουτάμε όποτε γουστάρουμε και να ξαναρχίζουμε.
Πως το 'πε ρε εκείνη η φιλόλογος στο γυμνάσιο;
Κολυμπήθρα του Σαμουήλ; Του Σιλωάμ;

- Παιδιά τις Γ' Λυκείου -

Ώρα καλή στη πρύμη σας κι αέρα στα πανιά σας.
Α! Και που 'σαι! Ρίχτε και κανένα μήνυμα πως είναι εκεί έξω.
Ο κόσμος ρε παιδιά! Πως είναι; Ομπρέλα, καπέλο, μπουφάν,
τι διάολο να πάρουμε μαζί μας; Εσείς τι πήρατε;
Άσε! Μην το ψάχνεις...

Την έρμη τη φωτογραφία πήρατε. Είναι παντός καιρού...!