Ο Γιώργος Νταλάρας στο Polis Theater

Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΩΓΛΟΥ (Thanasis-Gioglou)
52 άρθρα στο MusicHeaven

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του Γιώργου Νταλάρα στο Polis Theater, μαζί με την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Μιχάλη Τζουγανάκη και την Ασπασία Στρατηγού.

Oι παιδικές μου μνήμες ανατρέχουν στο 1975, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος του Σταύρου Κουγιουμτζή «Στα ψηλά τα παραθύρια» με το Γιώργο Νταλάρα…Θυμάμαι πως ακούγοντας στο σπίτι ότι ο Νταλάρας έβγαλε νέο δίσκο, ζήτησα από ένα αγαπημένο θείο μου που ήταν εκεί, να μου τον πάρει…Καθώς ήμουν και το πρώτο παιδί στο σόι και υπήρχε ιδιαίτερη αδυναμία απ’ όλους,  την άλλη μέρα κιόλας μου τον έφερε…Περιχαρής λοιπόν τοποθέτησα τη βελόνα πάνω στ’ αυλάκια του βινυλίου...Τότε δεν είχα ακόμη μεγάλη αδυναμία στα μινόρε, ειδικά στα αργά,  όπως αυτό με το οποίο έκλεινε ο δίσκος…Το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» δηλαδή,  με τον Νταλάρα και τη Χαρούλα Αλεξίου στις δεύτερες…Προτιμούσα τα πιο χαρούμενα και πιο ζωηρά κομμάτια….Αυτό όμως ήταν κάτι άλλο…Κάτι που δεν περιγράφεται…Το ταξίμι του Νικολόπουλου και του Πολυκανδριώτη και η ερμηνεία του Νταλάρα, για την οποία, σύμφωνα με μαρτυρία της Αιμιλίας Κουγιουμτζή,  ο Νίκος Καρούζος, ο ποιητής, που έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στο τραγούδι, όταν το άκουγε ρωτούσε το συνθέτη: «Σταύρο έχει καταλάβει ο Νταλάρας τι ερμηνεία έκανε;»…Αυτό, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, ήταν ένα μικρό λαϊκό-συμφωνικό έργο κι όχι ένα οποιοδήποτε τραγουδάκι…Ένα «τραγούδι ζωής»….Ήταν και η πρώτη εκδοχή του που άκουσα…Αργότερα έμαθα αυτήν του Πουλόπουλου και πολλές ακόμα που ξεπερνούν τις είκοσι παγκοσμίως....

Το 1970 ο Γιώργος Νταλάρας με την Πίτσα Παπαδοπούλου στα σεγόντα τραγουδούσαν  «Σβήσε τη φωτιά και πάμε, είναι πια καιρός…» Και η «φωτιά ξανάναψε» 40 χρόνια μετά «εκεί που οι φίλοι συναντιούνται», στο ανακαινισμένο Polis Theater…Kι έμελλε να «σβήσει» με τον «Αποχαιρετισμό», όπως είναι ο τίτλος του «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» στην πρώτη εκτέλεση με τη Χορωδία Φ.Ε.Μ…Και με τους τραγουδιστές που το ηχογράφησαν το 1975…Το Γιώργο Νταλάρα και τη Χαρούλα Αλεξίου…Νομίζω πως σε κάποια γωνιά του μαγαζιού, είδα και το Σταύρο Κουγιουμτζή, να τους κοιτά χαμογελαστός και ικανοποιημένος…Γι’ αυτό σας έγραψα και την μικρή ιστορία του τραγουδιού στην αρχή…Γιατί δεν μπορώ να μεταφέρω με άλλο τρόπο στην ψυχρή οθόνη του υπολογιστή τη συγκίνηση εκείνης της στιγμής. Και αναθεώρησα φυσικά και την ουδέτερη θέση που είχα για μια επικείμενη συνεργασία των δυο τους…Μακάρι κάποτε να πραγματοποιηθεί…

Ίσως το πρώτο διήμερο ενός κύκλου παραστάσεων στο οποίο παραβρέθηκα, να μην είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό για να σχηματισθεί μια πλήρης εικόνα. Με τη συνοδεία της 13μελούς καλοκουρντισμένης ορχήστρας ακούσαμε τον Νταλάρα σε καινούργια και παλιότερα τραγούδια του, την Παπαδοπούλου σε πιο «έντεχνες» αναφορές , την καλύτερη, κατ’ εμέ, νέα τραγουδίστρια,  Ασπασία Στρατηγού σε σύγχρονα λαϊκά και σε κομμάτια με παραδοσιακό χρώμα και τον εκρηκτικό Μιχάλη Τζουγανάκη σε ένα αφιέρωμα στη μουσική παράδοση της Κρήτης και τις επιρροές της. Πολύ ενδιαφέρουσα και η εκτενής αναφορά στο Στέλιο Καζαντζίδη.

Έχω την εντύπωση πως στη σημερινή εποχή υπάρχουν δυο μερίδες κοινού. Αυτοί που θα βγούνε αραιά και που, και, χωρίς να είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί για το τι και το πώς θα το ακούσουν, θα φύγουν δυσαρεστημένοι αν από το συγκεκριμένο πρόγραμμα λείψουν η «Φαντασία», το «Χελιδόνι» ή τα σταθερά πλέον σε κάθε ρεπερτόριο «Πριγκηπέσα», «Αυτή η νύχτα μένει» (του Κραουνάκη), «Δεν θα ξαναγαπήσω», «Αγριολούλουδο»…  Κι ενός κοινού πιο «ειδικού» και πιο απαιτητικού στα «θέλω» του…Που προτιμά περισσότερα ξεχασμένα τραγούδια και περισσότερες απρόβλεπτες  φωνητικές συμπράξεις. Αναρωτιέμαι βέβαια τι εξυπηρετεί να ξανακούγεται σ’ ένα τέτοιο χώρο το ατμοσφαιρικό «Τα βεγγαλικά σου μάτια» ή το πρόσφατης κοπής «Θα περιμένω εδώ» και να γίνεται μόνο ένα απλό πέρασμα από refrain συγκλονιστικών τραγουδιών όπως  «Ο δρόμος είναι δρόμος».

Μετά από δυόμιση μήνες λοιπόν οι παραστάσεις έλαβαν τέλος…Tο πρώτο πράγμα που θέλω και οφείλω να σημειώσω είναι οι φωνητικές επιδόσεις του Γιώργου Νταλάρα…Και να στείλω ένα μήνυμα παράλληλα σε όσους, επώνυμα ή ανώνυμα-κυρίως μέσα από κάποια blogs- βιάζονται να τον «παροπλίσουν» και αγωνιούν για το πότε θα αποσυρθεί…Ας το πάρουν επιτέλους χαμπάρι ότι θα τους «τυραννά» για αρκετά χρόνια ακόμα…Στις δυο τελευταίες παραστάσεις, δεν ήταν λίγες οι φορές που νόμισα πως άκουγα τον Νταλάρα του ’80 και του ’90…

Για την Ασπασία Στρατηγού δεν θα κουραστώ να γράφω πως πρόκειται για την πληρέστερη φωνή της γενιάς της και όχι μόνο…Εύχομαι οι επιλογές της στο μέλλον να σταθούν αντάξιες της φωνής αυτής…

Ο Μιχάλης Τζουγανάκης είναι σπουδαίος οργανοπαίκτης. Τόσο όμως οι ερμηνείες του, όσο και οι διάρκειες των τραγουδιών του, προσωπικά με κούρασαν…Θεωρώ πως θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα συμπράττοντας με την υπόλοιπη ορχήστρα, σε μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, παρά σαν τραγουδιστής, σχεδόν show man…Παρόλα αυτά, παραμερίζοντας το προσωπικό μου γούστο και κριτήριο, δεν μπορώ να μη σημειώσω την τεράστια αποδοχή που έλαβε από το κοινό...

Η Πίτσα Παπαδοπούλου ήταν στα «λημέρια» της, στο χώρο της…Νομίζω βέβαια πως θα μπορούσε να πει 2-3 λαϊκά τραγούδια ακόμα από το προσωπικό της ρεπερτόριο, που θα μπορούσαν άνετα να ενταχθούν στο συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Η ορχήστρα όπως πάντα άψογη και «ετοιμοπόλεμη»…Δεν είναι μικρό πράγμα για ένα μουσικό σχήμα να απαρτίζεται μόνο από δεξιοτέχνες...Και να συντονίζονται τέλεια…

Παρακολουθώντας λοιπόν τις πρώτες και τελευταίες παραστάσεις, νομίζω πως το πρόγραμμα τέλειωσε από κει που έπρεπε ν'αρχίσει…Είχε βέβαια "δέσει" από πολύ πριν...Ένα σφιχτό και καλοδουλεμένο πρόγραμμα…Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις μεν, όσον αφορά τα «ξεχασμένα Νταλαρικά διαμάντια», αλλά με μια ροή και μια συνέχεια στην παράθεση κορυφαίων στιγμών από το ανεξάντλητο ελληνικό ρεπερτόριο…Δεν ξέρω βέβαια αν χώρος των 1000 ατόμων ήταν ο πλέον κατάλληλος για όλα αυτά. Όπως δεν ξέρω επίσης αν το συγκεκριμένο κοινό πήγαινε στο μαγαζί έχοντας γνώση πού πάει και τι θ’ ακούσει…Αν πήγαινε δηλαδή συνειδητοποιημένα ή βγήκε για να περάσει από 4-5 μαγαζιά και να πιει κι ένα ποτό στον Νταλάρα με την Πίτσα κατά τις 1 με 2 το πρωί…Και το λέω αυτό γιατί η βαβούρα που επικρατούσε σε πολλά σημεία του προγράμματος ήταν παροιμιώδης και πολύ ενοχλητική. Όπως ιδιαίτερα ενοχλητικό ήταν και το συνεχές πέρασμα των σερβιτόρων και των υπευθύνων του μαγαζιού, οι οποίοι ώρες ώρες περνούσαν ή στέκονταν μπροστά από τους ακροατές-θεατές σα να είναι μόνοι τους…

Συμπερασματικά λοιπόν , φάνηκε από τον Νταλάρα πως υπήρχε η διάθεση να δημιουργηθεί μια περισσότερο φιλική και παρείστικη ατμόσφαιρα…Όπως στις παλιές μπουάτ…Δεν ξέρω όμως αν ο χώρος και το κοινό ήταν τα πλέον κατάλληλα γι’ αυτό….Ίσως να φταίει κι η εποχή μας…Αναρωτιέμαι πραγματικά….Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μια σημαντική μερίδα του κόσμου δεν ακούει πλέον ή δε νοιάζεται ν’ ακούσει… Ειδικά το τελευταίο διήμερο ένιωθα πως έβλεπα ένα πρόγραμμα πολύ ανώτερο τόσο του χώρου, όσο και του κοινού… Ίσως όλο αυτό που στήθηκε στο Polis να λειτουργούσε πολύ καλύτερα σ’ ένα χώρο 400-500 ατόμων...

Εν κατακλείδι ας είναι αυτή η σκέψη-επιθυμία και μια ευχή για το μέλλον…Ο Γιώργος Νταλάρας με μια γυναικεία φωνή, γιατί όχι με τη Χαρούλα, με μια ορχήστρα ενδεχομένως μικρότερη, με λιγότερα ντεσιμπέλ και με παλιά και ξεχασμένα τραγούδια σ’ ένα χώρο 400 ατόμων, για να "ξανασυναντηθούν οι φίλοι"...

Φωτογραφίες: Μάρω Χρυσανθοπούλου - Αποστόλης Γιαννακίδης- www.dalaras.com/forum