Calling Card

To 1976 o Rory Gallagher βρισκόταν στο Μόναχο μαζί με τον Roger Glover, τον πρώην μπασίστα των Deep Purple, που τον είχε προσλάβει σαν παραγωγό, για να ηχογραφήσει ένα καινούριο άλμπουμ, ονόματι Calling Card. Ίσως όμως να μην ήξερε ότι αυτό το άλμπουμ θα γινόταν πολύ αγαπητό στο κοίνο του και θα είχε τέτοια μεγάλη επιτυχία. Όπως και να 'χει πάντως το άλμπουμ με μια λέξη αξίζει. Είναι πραγματικά ένα διαμάντι στη δισκοθήκη κάποιου, για αυτό και χρειάζεται να αναφερθεί, εδώ στο MusicHeaven.

Εννιά τραγούδια όλα κι όλα. Αλλά τι τραγούδια... κομματάρες πρώτου μεγέθους! Το άλμπουμ ξεκινά με το Do You Read Me, ίσως το πιο άγριο τραγούδι που έχετε ακούσει ποτέ. Ένας ξεσηκωτικός ρυθμός, ο Rory να βρυχάται με την κιθάρα του και έχετε κατακτηθεί... Έπειτα έρχεται το Country Mile σαν αστραπή και τότε πραγματικά παθαίνεις συγκοπή. Εξαιρετικό κομμάτι!! Τίποτα σκέφτεστε δεν μπορεί να χαλάσει το όνειρό σας  και έχετε απόλυτο δίκιο. Γιατί έτσι ξαφνικά έρχεται το Moonchild και σας αποτελειώνει. Μπορεί να είναι και το καλύτερο τραγούδι που έχετε ακούσει ποτέ. Είναι μια υπέροχη μπαλάντα, ροκάδικη όμως που σίγουρα θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο άρθρο για να περιγραφτεί. Με μια λεξη μόνο... Ένα θάυμα...

Και ο δίσκος δεν έχει φτάσει παρά στη μέση. Έρχεται τότε το το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και πραγματικά απορείς. Ο Rory ξέρει να παίζει και Jazz και πολύ ωραία μαλιστα! Είναι και αυτό εξαιρετίκό  τραγούδι και αποκλύπτει  μια άλλη πλευρά της μουσικής του Rory Gallagher. Μόνο μία όμως, γιατι μετά έρχεται και άλλη. Το I'll Admit You're Gone, που είναι βαθειά επηρεασμένο από την ιρλανδική παράδοση. Πολύ καλό και αυτό! Και τότε ακούτε μια αγριότατη ροκιά, που ίσως είναι ότι πιο άγριο έχει ο δίσκος μετά το Do You Read Me. Είναι το εύφλεκτο Secret Agent. Και εκεί που νομίζεις ότι ο Rory έκοψε τα πειράματα και επέστρεψε στις ροκιές ,ακούτε ένα αρκετά παράξενο τραγούδι του Rory που έχει Jazz και Funk επιρροές και ένα μακρόσυρτο τζαμάρισμα κιθάρας. Κάπου σ'αρέσει και λες "καλό είναι" και κάπου λες "μπα, βαρετό είναι". Πρόκειται για το Jacknife Beat. Γενικά μπορούμε να πούμε οτί είναι καλό τραγούδι, αν και σου δίνει την εντύπωση ότι..... μπήκε για γέμισμα.

Έτσι ο δίσκος φτάνει κοντά στο τέλος του. Απορείς για το τι φυλάει ο Rory για το τέλος. Αλλά ξαφνικά κάτι διακόπτει τη σκέψη σου. Μια υπεροχη κιθάρα γεμάτη σπαρακτικότητα σε πλημμυρίζει και σε στέλνει στο παράδεισο. Εύχεσαι το σόλο να μην τελειώσει ποτέ, αλλά κάποτε δυστυχώς τελειώνει. Το δυστυχώς όμως είναι μια εντελώς διχασμένη άποψη εδώ. Δε ξέρω γιατί, αλλά το κομμάτι γίνεται πιο καλό. Είναι μια υπέροχη μπαλάντα. To ανυπέρβλητο Edged In Blue Οι στίχοι του Ηere I am. Where are you? Help me please είναι καλύτεροι από ό,τι Ηere I am έχουν γράψει οι Scorpions και άλλοι τέτοιοι σαν αυτούς. Και όταν τελειώνει αυτό το καταπληκτικό εξαίρετο τραγούδι, έρχεται σαν συμπλήρωμά του το ιρλανδικό Βαrley and Grape Rag, ένα ωραίο κομμάτι, που τελειώνει αυτόν τον δίσκο-διαμάντι με απλό αλλά πολύ καλό τρόπο.

Αυτό ήταν λοιπόν το Calling Card, ένας από τους καλύτερους δίσκους της συλλογής μου. Αν και τελείωσε η περιγραφή του αξίζει να πούμε περισσότερα λόγια για αυτόν. Πρώτα από όλα πρέπει να αναφέρω ένα περιστατικό που είχε συμβεί κατά την ηχογράφηση. Ένα περιστατικό που δεν έχει άμεση σχέση με το δίσκο, αλλά αξίζει να αναφερθεί. Ένα περιστατικό που είχε σχέση με τους Rolling Stones!!

O Roger Glover διηγείται:

"Καθώς ηχογραφούσαμε το Calling Card στο Μόναχο, οι Rolling Stones, που ήταν σε περιοδεία στη Γερμανία, τηλεφώνησαν στον Ρόρι και του ζήτησαν να έρθουν να τζαμάρουν όλοι μαζί στο στούντιο. Ο Ρόρι ενθουσιάστηκε για την πιθανή συμμετοχή των Stones και ζήτησε τη γνώμη μου. Εμένα δε μου άρεσε καθόλου η ιδέα. Φυσικά ήταν οι Stones , αλλά είχαμε περάσει πολλές μέρες, προσπαθώντας να φτιάξουμε τον ήχο που θα ικανοποιούσε και τους δυο μας. Μια παρέμβαση των Stones στις ηχογραφήσεις θα έφερνε το χάος. Στην αρχή ο Ρόρι συμφώνησε, ύστερα άλλαξε γνώμη και ήθελε να τους φέρουμε. Καθώς ήμουν έτοιμος να τους τηλεφωνήσω, μου είπε να το ξανασκεφτούμε. Περάσαμε κάποιες ώρες συζητώντας και τελικά αποφασίσαμε να τους αφήσουμε να έρθουν. Οι Stones δεν ήρθαν ποτέ. Και στο τέλος πήγαμε εμείς στην συναυλία τους

Άλλα λόγια για τον δίσκο από τον Rory:

"Δεχόμουν συνεχώς κριτικές ότι οι συναυλίες μου είναι εκπληκτικές, αλλά οι στουντιο δίσκοι μου έμοιαζαν άψυχοι. Με το Calling Card ήθελα να φτιάξω τραγούδια με ένταση, ενέργεια και βάθος, δημιουργώντας μες το στούντιο την ατμόσφαιρα μιας συναυλίας. Παλαιότερα ήθελα να το καταφέρω ηχογραφώντας όλη την μπάντα να παίζει ζωντανά στο στούντιο, αλλά ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένος από τον ήχο. Έτσι αυτή τη φορά αφωσιώθηκα στην κιθάρα και τη φωνή μου και τα άφησα τα άλλα στην τύχη. Πάντως, πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος είναι ό,τι κοντινότερο θα μπορούσε να προκύψει με την ενέργεια που βγάζουμε στη σκηνή".

Εδώ θα πρέπει να σχολιάσουμε την σχολαστικότητα του Rory Gallagher.  Όπως ανέφερα πιο πάνω αυτός ο δίσκος αγαπήθηκε από το κοινο του και είχε μεγάλη επιτυχία. Παρ' όλα αυτα΄ο Rory δεν έμεινε πολύ ικανοποιημένος. Μάλιστα σε συνέντευξη είπε:

"Δε θα ξαναδουλέψω με τον Roger Glover. Διαπίστωσα ότι αποδυνάμωσε την ενέργεια που βγάζουμε σαν μπάντα στο στούντιο".

Ο Jerry Mc Avoy o επί χρόνια μπασίστας του Gallagher είχε πει πολυ καιρό μετα την κυκλοφορία του δίσκου:

"Ο Ρόρυ είχε πάντα διφορούμενα συναισθήματα για το δίσκο. Πίστευε ότι η παραγωγή του Γκλόβερ είχε αναδείξει τις μελωδίες, αλλά είχε απαλύνει την τραχύτητα, που ο ίδιος απαιτούσε στο μπλουζ ροκ του."

Χαρακτηριστικά του δίσκου:

Διάρκεια: 45 λεπττα

Label: Chrysallis Records

Personell: Rory Gallagher: κιθάρα, vocals

Gerry Mc Avoy:  μπάσο

Lou Martin: πλήκτρα

Rod de' Ath: ντραμς

Βιβλιογραφια: Calling Card: Rory Gallagher

Wikipedia, the free Encyclopedia

Eυχαριστώ για την ανάγνωση!!!