Η συναυλία των Bad Company στο Wembley!

Από το πρωί της Κυριακής εγώ και ο φίλος μου ο Μ.Σ. από την Κύπρο - με τον οποίο βρεθήκαμε στο Λονδίνο - είχαμε ξεποδαριαστεί κάνοντας περιπάτους και αλλάζοντας δρομολόγια του Μετρό !!! Στην αρχή Notting Hill με τα βιβλιοπωλεία και τα καταστήματα παλιών βινυλίων, μετά στην έκθεση με τα εξώφυλλα δίσκων που έφτιαξε ο μέγας μάστορας Storm Thorgerson σε μια γκαλερί σε ένα δρομάκι κοντά στη Shoreditch Road στην άλλη άκρη του Λονδίνου [πού την ανακάλυψε ο Μ.Σ. !!!!], μετά στα μαγαζιά με τα αξεσουάρ "για όλα τα γούστα και τις τάσεις" στην Camden Road, όπου γίναμε κι εμείς ένα ... μικρό μέρος του εκεί περιφερόμενου πολύχρωμου και ετερόκλητου πλήθους από πανκάδες, γκοθάδες, μεταλλάδες κλπ ..... Και το απογευματάκι ... λεωφορείο για το Wembley Arena, που βρίσκεται στην άλλη άκρη του Λονδίνου.

Ο συναυλιακός χώρος του Γουέμπλεϊ είναι, μάλλον, εντυπωσιακός. Πρόκειται για έναν μεγάλο κλειστό χώρο με καθίσματα στην αρένα, αλλά και δύο εξέδρες, ομοίως με καθίσματα, δεξιά και αριστερά της σκηνής.

Όταν φθάσαμε, είχε ήδη ζεστάνει για τα καλά την ατμόσφαιρα η μπάντα που έπαιζε πριν τους Bad Company, οι Joe Perry Project, δηλαδή το σχήμα του κιθαρίστα των Aerosmith. Πριν από αυτούς, νωρίς το απόγευμα, είχε ήδη ανοίξει τη συναυλία ο υιός του Paul Rodgers, o Steve Rodgers, ο οποίος ξεκινάει τη σταδιοδρομία του ως τραγουδοποιός. Αυτόν, όμως, δεν τον προλάβαμε.

Η θέση που αναλογούσε στο εισιτήριό μου, την οποία είχε βρει για μένα ο Μ.Σ., βρισκόταν στην εξέδρα δεξιά της σκηνής και αρκετά πίσω. Πριν, όμως, αρχίσω να μουρμουράω "τον άτιμο τον Μ.Σ., θέση που μού βρήκε, δεν μού βρήκε τίποτα καλύτερο" και άλλα παρόμοια, διαπίστωσα ότι .... για "πίσω θέση" ήτανε μια χαρά !!! Από κει ψηλά που παρακολούθησα τη συναυλία, μπορεί, μεν, τα πρόσωπα και τα τεκατινόμενα επί σκηνής να τα έβλεπα "εξ αποστάσεως", πλην όμως .... είχα πολύ καλή πανοραμική θέα !!!

Αφού, λοιπόν, βρήκα τη θέση μου και "βολεύτηκα", από κάτω ο Joe Perry και το σχήμα του φρόντισαν να με υποδεχθούν με τον καλύτερο τρόπο : Train Kept A Rolling All Night Long !!!! Αυτό το σπάνιο ροκ διαμάντι παίχθηκε πολύ όμορφα και πολύ δυναμικά και, κυρίως, με καθαρό / κρυστάλλινο ήχο [αν και, όπως έχω ξαναγράψει, το προτιμώ στη βρώμικη / ακατέργαστη εκδοχή του από τους Yardbirds]. Και, ακολούθως, Walk This Way, Walk This Way. Στη συνέχεια, το σχήμα του Joe Pery αποχώρησε από τη σκηνή και ακολούθησε 15 - 20λεπτο διάλειμμα, προκειμένου να πάρουνε τη σκυτάλη οι πρωταγωνιστές της βραδυάς, οι Bad Company .....

Oι Bad Company έχουν ήδη σχηματισθεί από το 1973, περίπου, και, υπό τη σκέπη της Swan Song, ήτοι το label των Led Zeppelin, εξέδωσαν το 1974 τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους. Στο ίδιο label κυκλοφόρησαν το 1975 και το επόμενο άλμπουμ τους, το Straight Shooter. Και οι δύο αυτοί δίσκοι, γεμάτοι με όμορφα ροκ / χαρντ ροκ τραγούδια αλλά και τρυφερές ερωτικές [και όχι μόνο] μπαλάντες, αποτελούν κόσμημα για κάθε ροκ δισκοθήκη. Από τότε μέχρι σήμερα, η μπάντα διαλύθηκε και επανασυνδέθηκε αρκετές φορές, τα μέλη της ακολούθησαν σόλο καριέρα και ξανασμίξανε, τσακωθήκανε, τα ξαναβρήκανε, τσακωθήκανε ξανά κλπ κλπ .... Να, όμως, που τους τελευταίους μήνες τα παλιά μέλη αποφάσισαν να ... κάνουν "ανακωχή" και να θυμηθούν [αλλά και να θυμίσουν σε εμάς] τις παλιές καλές ημέρες τους δίνοντας έναν περιορισμένο αριθμό συναυλιών σε ΗΠΑ και Βρετανία !!! Τα δε παλιά / ιδρυτικά μέλη της μπάντας, που εμφανίσθηκαν μαζί επί σκηνής, ήταν ο τραγουδιστής Paul Rodgers, ο κιθαρίστας Mick Ralphs και ο ντράμερ Simon Kirke !!! Για τους υπόλοιπους δύο, που συμπλήρωναν το σχήμα της μπάντας, θα μιλήσω παρακάτω ....

Ήδη από την πρώτη γεύση που πρόλαβα και πήρα από τη σαππόρτ μπάντα του Joe Pery έκανα την εξής ... δυσάρεστη διαπίστωση : Πόσο μα πόσο μάς λείπουνε εδώ στην Ελλάδα συναυλιακοί χώροι όπου ο ήχος ακούγεται κρυστάλλινος, διαυγής και πεντακάθαρος. Βλέπετε, έχω [έχουμε] συνηθίσει στο Γκαγκάριν, στο ... Κλειστό Παλαιού Φαλήρου [ας μην πω τίποτα για τον ήχο εκεί ... άλλωστε θα είμαι offtopic] κλπ. Έτσι, όταν βγήκα λίγο "παραέξω" για συναυλίες στο Olympia του Παρισιού [γι' αυτές έχω ήδη γράψει στο φόρουμ] και πριν λίγες μέρες στο Wembley Arena, δεν πίστευα "στα αυτιά μου" : Είναι δυνατόν ο ήχος συναυλίας που απευθύνεται σε τόσο μεγάλο κοινό να ακούγεται τόσο διαυγής, τόσο ισορροπημένος, τόσο κρυστάλλινος ??? Ναι, είναι, αλλά δυστυχώς ... συμβαίνει μακριά από εμάς !!!! Στη δε συγκεκριμένη συναυλία, την ώρα που παίζανε οι Bad Co, αναρωτιόμουνα : "είναι δυνατόν να παίζουνε τόσο μακριά από μένα και ο ήχος τους να φτάνει σε μένα που είμαι στα πίσω καθίσματα τόσο "μεστός", με τόση ζεστασιά, λες και .... είναι εδώ, δίπλα μου, και παίζουνε αποκλειστικά για μένα" ??? Κι όμως ... είναι ....

Το πρώτο πράγμα που ξεχώρισα ήταν η εξαιρετική φόρμα στην οποία βρίσκεται, ακόμα, η φωνή του Πολ Ρότζερς. Απλά καταπληκτικός. Κι αυτό "συμπληρωνόταν" με την πολύ καλή [με αρκετή δόση ναρκισσισμού βεβαίως βεβαίως] σκηνική του παρουσία : Χαιρόσουνα να τον βλέπεις να πηγαινοέρχεται στη σκηνή, να πετά ψηλά τη βάση του μικροφώνου και να την ξαναπιάνει στον αέρα, να κάθεται για λίγο στο πιάνο να τραγουδήσει [ω ναι, στη σκηνή υπήρχε ένα πιάνο με ουρά !!!] και μετά ... ξανά περα - δώθε στη σκηνή, μετά από λίγο να παίζει κιθάρα, πιο μετά φυσαρμόνικα, μετά να μιλάει για λίγο στον κόσμο [είναι αρκούντως επικοινωνιακός] ...... Άλλο να τα γράφω κι άλλο να τον βλέπετε. Εύγε Πολ ....

Πλήρως λειτουργικοί και πολύ δεμένοι μεταξύ τους και οι υπόλοιποι της μπάντας : Ο Ralphs με το "παλαιοροκάδικο" παίξιμό του που, χωρίς να είναι Ο κιθαρίστας, παίζει πολύ συγκινητικά και συναισθηματικά. Επίσης, έχει δέσει πολύ με τον άλλο κιθαρίστα που έχουνε μαζί τους, ο οποίος είναι, περίπου, της ίδιας "γενιάς" [δεν θυμάμαι το όνομά του, μόνο ότι είναι από το Σηάτλ]. Οι δυο τους κάνανε μαζί μερικές πολύ όμορφες δισολίες. Αλλά και το παίξιμο του μπασίστα [αυτός ήταν ο "μικρός" της μπάντας] και του ντράμερ Simon Kirke [παλιά καραβάνα κι αυτός, είχε παίξει και στους Free, από τις στάχτες των οποίων δημιουργήθηκαν οι Bad Company], πάρα πολύ καλό ....

Στιγμές της συναυλίας που κρατάω :

1/ Τη στιγμή που η μπάντα βγήκε στη σκηνή, την ώρα που ο φωτισμός έκανε εντυπωσιακό παιχνίδι !!! Πίσω από τη μπάντα σε δύο στήλες της οθόνης σχηματίσθηκαν μεγάλα κάθετα φωτεινά γράμματα με την ένδειξη BAD CO τα οποία άρχισαν αστραπιαία να αλλάζουνε χρώμα : μαύρα, άσπρα κόκκινα ... Και μέσα σε αυτήν την εντυπωσιακή και γιορταστική ατμόσφαιρα, η μπάντα ξεκίνησε τη συναυλία της με I can't get enough for your love ....

2/ Τη στιγμή που η μπάντα έπαιξε το Feel I'm Makin' Love. Ο κιθαρίστας από το Σηάτλ ήταν ζωσμένος με το μαντολίνο [ή μήπως κιθαρόνι ???] του και κάτω από αυτό με την ηλεκτρική κιθάρα του, παίζοντας πότε με το ένα, πότε με το άλλο όργανο [αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που "χαλάστηκα" που καθόμουνα πίσω, ήθελα να δω από κοντά πώς "τσιμπολογάει" το μαντολίνο ο μουσικός, δεδομένου ότι τα μουσικά όργανα που - νομίζω ότι -ξέρω να παίζω είναι ... τα μπουζουκομαντολίνα και τα συναφή] !!!! Για περισσότερα, όμως, από αυτή τη στιγμή μπορείτε να δείτε το παρακάτω βίντεο. Σε αυτό προσέξτε, επίσης, πόσο "μεστός" και "γεμάτος" ακούγεται ο ήχος της φυσαρμόνικας του Πολ :

3/ Το πόσο καθαρά, αλλά και γεμάτα "ζεστασιά" έφθαναν μέχρι τα αυτιά μου, οι ... "ηχητικές λεπτομέρειες" όπως  το "τσακ - τσακ" από τα πιατίνια του Kirke και το ντέφι του Ρότζερς [για τον ήχο της φυσαρμόνικας έχω ήδη αναφέρει]. Σαν να τα είχα όλα αυτά δίπλα μου και να παίζουν για "πάρτη μου", παρόλο που καθόμουνα πίσω !!!

4/ Με πόσο συγκινητικό τρόπο μάς παρουσιάσθηκαν, μετά το ανκόρ, το Ready For Love [αχ αυτό το τραγούδι ... πόσα και πόσα ζευγάρια χόρεψαν, ερωτεύτηκαν κλπ υπό τους ήχους του εδώ και τόσα χρόνια ...] και το Bad Company !!! Ιδίως η εκτέλεση του τελευταίου, με τον Πολ Ρότζερς στο πιάνο, τόσο μα τόσο γλυκιά .....

5/ Πόσο με άγγιξε η εκτέλεση του τραγουδιού τους που λέει Just A Simple Man ....

Γενικώς, τη συναυλία την απόλαυσα σαν ένα όμορφο ταξιδάκι που ... ούτε κατάλαβα για πότε τέλειωσε !!! Κι αυτό το "ταξιδάκι" έγινε ακόμη πιο ζωντανό και παραστατικό χάρις σε αυτά που θα διαβάσετε στις επόμενες παραγράφους ....

Εκτός από τον ήχο, θα δώσω "άριστα" και στον φωτισμό της συναυλίας !!! Ιδίως τη στιγμή που από τη σκηνή μπλε και κόκκινα φώτα "έλουζαν" τον κόσμο που ευρίσκετο στην αρένα, μετατρέποντάς τον σε .... κοκκινομπλέ ποτάμι !!! Αλλά και τη στιγμή που στον μαύρο τοίχο πίσω από τον κόσμο [στην απέναντι μεριά της σκηνής] είχες την εντύπωση ότι περιστρεφόντουσαν δύο μεγάλες φωτεινές ρόδες [αυτά τα είδα επειδή καθόμουν στην πίσω κερκίδα, αν καθόμουν στην αρένα ίσως να μην υπέπιπταν στην αντίληψή μου] !!!!

Επιπλέον, πίσω από τη μπάντα υπήρχε μια οθόνη, η οποία προέβαλλε [όποτε καθίστατο απαραίτητο] εικόνες που σχετίζονταν με το τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή η μπάντα !!! Π.χ. στο τραγούδι Sky's Burning [έτσι νομίζω λέγεται] η οθόνη γέμισε με αστραπές, συννεφιασμένους ουρανούς κλπ. Σε κάποιο άλλο τραγούδι η οθόνη έδειχνε τις διαχωριστικές διακεκομμένες γραμμές ενός δρόμου την ώρα που εναλλάσσονται, βάζοντας κι εσένα στο "on the road" κλίμα του τραγουδιού. Σε κάποιο άλλο τραγούδι η οθόνη σε έκανε να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα αυτοκίνητο και διασχίζεις νύχτα τη φωτισμένη μεγαλούπολη. Στο Bad Company η οθόνη γέμισε με τις "ξεθωριασμένες" ασπρόμαυρες σκηνές από παλιά γουέστερν !!!!!

Και ... άφησα το καλύτερο για το τέλος : Την ώρα του Shooting Star είχες την εντύπωση ότι η οθόνη έμοιαζε με μαύρο ουρανό γεμάτο με πεφταστέρια, την ώρα που ταξιδεύουν σε αυτόν, αφήνοντας πίσω τους φωτεινές γραμμές !!! Και ανάμεσα από τα πεφταστέρια άρχισαν να προβάλλουνε κάδρα με τους αγαπημένους μας shooting stars, που ... για λίγο περάσανε από αυτόν τον κόσμο, "σημάδεψαν" τη ζωή μας και .... γυρίσανε ξανά στον ουρανό : Κάδρο με Τζον Μπόναμ πίσω από τα ντραμς του .... με Paul Cossoff την ώρα που χαϊδεύει την κιθάρα του ... με Janis Joplin, με Hendrix, με Elvis ....

Ε, εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να μη νιώσω ότι ... σαν κάτι να "ραγίζει" μέσα μου...