Live review: Η συναυλία των Moody Blues στο New Jersey

Το Englwood είναι μία αρκούντως ήσυχη επαρχιακή πόλη της πολιτείας του New Jersey [προσωπικά μού θύμισε λιγάκι αθηναϊκή συνοικία, ιδίως Χαλάνδρι], στην οποία δεσπόζουν δύο κεντρικοί δρόμοι. Στον έναν από τους δύο  κεντρικούς δρόμους - από τον οποίον περνάνε και οι γραμμές του τρένου - βρίσκεται ένα συμπαθέστατο θέατρο, ονόματι Bergen PAC [Performing Arts  Center], το οποίο διατίθεται και για συναυλίες. Η αίθουσα του θεάτρου  αποτελείται από μια άνετη σκηνή και από αρκετά κόκκινα άνετα καθίσματα.

Το εκδρομικό λεωφορείο, που επέστρεφε από Καταρράκτες Νιαγάρα προς Νέα Υόρκη, με άφησε σε ένα βενζινάδικο λίγο αφότου μπήκαμε στη Νέα Υόρκη [ενώ συνέχισε τη  διαδρομή του για να εγκαταστήσει τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου του  εκδρομικού γκρουπ στο ξενοδοχείο μας]. Από εκεί πήρα το πρώτο ταξί  που βρήκα μπροστά μου για να πάω στο Englwood, με το άγχος : "αχ, θα βρω  εισιτήριο για τη συναυλία, ή θα έχω κάνει τζάμπα τον κόπο να πάω μέχρι εκεί;". Ευτυχώς, όμως, με το που έφτασα στο ταμείο του Bergen PAC βρήκα εισιτήριο  χωρίς κανένα πρόβλημα και, μάλιστα, σε κάπως καλό σημείο [για κάποιον που φτάνει  στο συναυλιακό χώρο "την τελευταία στιγμή"] : Σε κάθισμα στην πλατεία του  θεάτρου και περίπου στη μέση. Έτσι, αντίκρυσα για πρώτη φορά τη σκηνή, που μας "προετοίμαζε" για τη συναυλία : Τα όργανα της μπάντας είχανε ήδη στηθεί και στην  οθόνη, πίσω από αυτά, δέσποζε ένα φωτεινό σχέδιο, το οποίο στη μέση έγραφε : Moody Blues! Και στη συνέχεια, μέχρι να αρχίσει η συναυλία, πήγα στο  μπαρ του θεάτρου, παρήγγειλα ένα Jack Daniels χωρίς πάγο και, πίνοντάς το από το  πλαστικό ποτήρι, παρατηρούσα τον κόσμο που εισερχόταν στο θέατρο. "Ωχ, μα ... είναι δυνατόν; Να είμαι από τους μικρότερους θαμώνες εδώ στη συναυλία, παρόλο που έχω 40ρήσει για τα καλά;", ήταν η πρώτη σκέψη μου! Και πράγματι ... όσοι εισέρχονταν στο Bergen PAC ήταν, ως επί το πλείστον, ηλικίας 50 - 65 ετών, δηλαδή άνθρωποι "της ίδιας γενιάς" με τους Moody Blues, άνθρωποι που στην  κυριολεξία "μεγάλωσαν μαζί με τα μέλη της μπάντας"! Φυσικά, την καλύτερη  εντύπωση μού έκαναν κάποια ζευγάρια με ανδρες και γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που εισήλθαν στο συναυλιακό χώρο πιασμένοι χέρι - χέρι! "Προφανώς, όταν κάααποτε γνωρίστηκαν και έζησαν για πρώτη φορά των έρωτά τους, τα τραγούδια  των Μ.Β. να αποτελούσαν το σάουντρακ της νιότης τους και της σχέσης τους", σκέφθηκα!    

Στις 8 : 10 [ώρα Αμερικής] - και ενώ ο κόσμος συνέχισε να μπαίνει στο  συναυλιακό χώρο και να ψάχνει για τα καθίσματά του - η τόσο αγαπημένη  μπάντα έκανε την είσοδό της στη σκηνή, με σκοπό να μας ταξιδέψει  στα ονειρικά και μελωδικά τοπία τους. Από την παλιά σύνθεση των Μ.Β. έχουν  απομείνει τρία μέλη, τα οποία ακόμη επιμένουν να "κρατούν ζωντανό" τον μύθο της  μπάντας! Πρόκειται για τους Justin Hayward στα φωνητικά και στην ηλεκτρική  κιθάρα, τον John Lodge στα φωνητικά και στο μπάσο και τον Graeme Edge στα  ντραμς. Οι τρεις αυτοί ασπρομάλληδες μουσικοί [ηλικίας 65 με 70 ετών] συνεπικουρούνται στα λάιβ τους από τέσσερις ακόμη μουσικούς, φυσικά αρκετά  νεότερούς τους : Μία λεπτή μελαχρινή κοπέλα, που παίζει φλάουτο, ακουστική  κιθάρα και κάνει δεύτερα φωνητικά, μια άλλη ξανθιά κοπέλα που παίζει  πλήκτρα και κάνει δεύτερα φωνητικά, από έναν ακόμη πληκτρά και από έναν  ακόμη ντράμερ! Από αυτούς τους μουσικούς "μού έκλεψε την καρδιά" η  μελαχρινή κοπέλα με το φλάουτο! Όχι μόνο έπαιζε πολύ ωραία το μουσικό της όργανο [τα ... "φλαουτίστικα μερη" της συναυλίας πραγματικά "με ταξίδεψαν"], αλλά η φινέτσα της και η εν γένει σκηνική παρουσία της σε κέρδιζαν  αμέσως! Κάποια στιγμή, μάλιστα, την ώρα που έπαιζε φλάουτο, ο  μπασίστας των Μ.Β. την πλησίασε και της φύσηξε τα μαλλιά!

Από αυτή τη συναυλία, λοιπόν, έχω να σημειώσω τα εξής :

Α/ Η μπάντα επέλεξε για ρεπερτόριο της συναυλίας [ελληνιστί set  list] τραγούδια που περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα της πορείας  της! Έτσι, ακούσαμε τραγούδια από τα 60ς, αλλά και από τα 90ς. Ο  δίσκος που "τιμήθηκε δεόντως" στη συναυλία ήταν, φυσικά, ο Days Of Future  Passed, από τον οποίον παίχθηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Β/ Το ρεπερτόριο της συναυλίας [ελληνιστί set list] ήταν, πραγματικά, μαγευτικό, "ταξιδιάρικο", γεμάτο αρώματα "από τα παλιά"! Σαν να κάνεις ταξιδάκι  με τη χρονομηχανή σε "άλλες εποχές" και σε "άλλες αξίες", πιο αγνές, ίσως  πιο "αυθεντικές", που, δυστυχώς, "φύγανε ανεπιστρεπτί". Ακούγοντας τα  τραγούδια της συναυλίας, το ... "προσωπικό μου συμπέρασμα" γι' αυτήν την  μπάντα [που δεν είναι συγκρότημα "της γενιάς μου", δεν μεγάλωσα με τα τραγούδια  τους, όπως οι θαμώνες του Bergen PAC] είναι το εξής : Πρόκειται για έξοχους  μελωδούς. Αυτή, δε, η "μελωδική φλέβα" τους δεν στέρεψε ούτε στα 80ς, ούτε στα 90ς, οπότε και συνέχισαν να φτιάχνουν τραγούδια και δίσκους. Όμως, σε όλη τους  τη σταδιοδρομία προσπαθούσαν να είναι "μετρημένοι" και "συγκροτημένοι", αποφεύγοντας να είναι "ανατρεπτικοί". Τούτο, δε, είναι φανερό ακόμη και στα "μακρόσυρτα / πολυσχιδή" τραγούδια τους, τα οποία συγκροτούσαν τους κόνσεπτ  δίσκους τους [κάποια από αυτά μάς τα παρουσίασαν στη συναυλία] : Ακόμη και  σε αυτά τα τραγούδια, που αποτελούνταν από πολλά μελωδικά μέρη, προσπαθούσαν  να μην "παρεκτρέπονται" σε "δύσβατα μονοπάτια" και σε "περίεργες & φευγάτες συνηχήσεις", όπως έκαναν π.χ. οι Iron Butterfly ή  άλλα "συνομήλικά" τους συγκροτήματα! Όλα τα παραπάνω ήταν, πλέον, εμφανή  στη συναυλία τους που περιγράφω, όπου ο Μ.Β. μάς παρουσίαζαν μια "σύνοψη" της πορείας τους, αφήνοντάς μας να κρίνουμε "στο σύνολό τους" την πορεία τους  και το έργο τους! Και, φυσικά, όλα τα παραπάνω όχι μόνο δεν αφαιρούσαν  σε καμία περίπτωση τη μαγεία αυτής της συναυλίας, αλλά, απεναντίας, συνέβαλλαν  στο να δημιουργείται μια υπέροχη, με άρωμα από τα παλιά, ατμόσφαιρα, πλημμυρισμένη από γλυκιά νοσταλγία! Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι "το πλέον  δύσκολο όταν γράφεις τραγούδια είναι να είσαι μελωδικός, δηλαδή να γράφεις "τραγούδια τραγουδένια", που μπορεί εύκολα κι αβίαστα να τα τραγουδήσει ο  οποιοσδήποτε" ....

Γ/ Όλα τα τραγούδια παρουσιάσθηκαν άρτια παιγμένα και πολύ καλά  ενορχηστρωμένα [οι νεότεροι μουσικοί της μπάντας έχουν "δέσει για τα καλά" με  τους παλαιότερους]. Μόνο στο πρώτο τραγούδι του λάιβ [Gemini Dream] ο ήχος  δεν ήταν τόσο καλός, αλλά στη συνέχεια τo ηχητικό αποτέλεσμα  βελτιώθηκε. Μού άρεσε πολύ η σκηνική παρουσία του Hayward, ο οποίος  τραγούδησε τα περισσότερα τραγούδια του λάιβ και έπαιξε πολύ όμορφα την  ηλεκτρική του κιθάρα, χωρίς να "εμποτίσει" τον ήχο της με "βαριές παραμορφώσεις" και "γκάζια" [καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας έπαιζε τα ακόρντα του και τα [αρκετά] σόλο του "μετρημένα" και "συγκροτημένα"]. Επίσης, η φωνή του  ακόμη κρατεί μια χαρά, παρόλο που ακούγεται, πλέον, κάπως κουρασμένη [κάτι  απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο, μιας και δεν είναι, πια, 25-30 ετών]. Αλλά  η πραγματική έκπληξη ήταν το ... "ντραμιστικό ντουέτο" που έκαναν (πίσω απ' τον Hayward και τον Lodge) ο Edge με τον άλλο ντράμερ της μπάντας!  "Έπαθα πλάκα" με το πόσο συγχρονισμένοι έπαιζαν και οι δύο  ντράμερς! Έβγαζαν και οι δυο τους έναν "ενιαίο" και "συμπαγή" ήχο που ... νόμιζες ότι έπαιζε ένας ντράμερ μονάχα! Παρατήρησα, μάλιστα, ότι  κάποια στιγμή και οι δυο τους έκαναν ... την ίδια ακριβώς κίνηση! Κι αυτό είχε  ως αποτέλεσμα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλιας να μην ακούσουμε ούτε ... μισό "παράταιρο" και "εκτός ρυθμού" τσακ από τα ντραμς! Τόσο καλά είχαν  συγχρονιστεί μεταξύ τους .... Για τη γλυκύτατη μελαχρινή κοπέλα,που έπαιξε  φλάουτο, έχω ήδη μιλήσει. Πάντως, ρώτησα τους γύρω μου θεατές "πώς λέγεται αυτή  η κοπέλα", αλλά κανείς δεν μπόρεσε να μού απαντήσει. 

Δ/ Όλη αυτή η "γλυκιά και νοσταλγική ατμόσφαιρα" συμπληρωνόταν από τις  εικόνες που βλέπαμε στη φωτεινή οθόνη πίσω από την μπάντα. Ω ναι, η οθόνη  πλημμύριζε με ένα σωρό πολύ όμορφα φωτεινά σχήματα και σχέδια, κάποιες φορές με  τριαντάφυλλα κλπ. Αυτά δε τα "φωτεινά σχήματα" ακολουθούσαν το "πνεύμα των  τραγουδιών" που παίζονταν στη συναυλία : ήταν κι αυτά "μετρημένα" και "συγκροτημένα", χωρίς να "παρεκτρέπονται" και να "μετατρέπονται" σε "τελείως  φευγάτα" φωτεινά σχέδια! Κάποιες φορές τα εν λόγω φωτεινά σχήματα  διαλύονταν και στη θέση τους προβάλλονταν παλιές φωτεινές φωτογραφίες των μελών  της μπάντας, φωτεινά εξώφυλλα των παλιών δίσκων τους κλπ. Προσωπικά, αυτό  το "φωτογραφικό υλικό από τα παλιά" το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου! Επίσης, στο 2ο μέρος του λάιβ οι Μ.Β. έπαιξαν ένα τραγούδι τους από κάποια  δισκογραφική δουλειά τους στα 80ς και κατά τη διάρκειά του βλέπαμε στη  φωτεινή οθόνη το βιντεοκλίπ του τραγουδιού, το οποίο ήταν σκηνοθετημένο "με  το πνεύμα των 80ς" [δηλαδή ... με το στοιχείο του "κιτς" να υποφώσκει]. Αυτή η στιγμή του λάιβ ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα που είμαι "παιδί  των 80ς"!

Ε/ Τα τρία παλιά μέλη της μπάντας μού φάνηκαν πολύ επικοινωνιακοί  απέναντι στο κοινό της συναυλίας! Ο Hayward προλόγισε κάμποσα  τραγούδια, διηγούμενος τις ιστορίες που συνδέονταν με αυτά. Κάποια  στιγμή διηγούνταν περιστατικά που σχετίζονταν με την ηχογράφηση του Days Of  Future Passed [και εγώ, επειδή τα αγγλικά μου είναι ελλιπή, σκεφτόμουν : "αχ, να  είχα κάποιον να μού κάνει ... μετάφραση στα ελληνικά αυτά που λέει! Εντάξει, μη  ζητάμε πολλά ...]! Αρκετά επικοινωνιακός εμφανίσθηκε και ο Edge, ο οποίος  μια-δυο φορές κατέβηκε από τα ντραμς του και στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο για  να διηγηθεί κι αυτός - με αρκετό κέφι και χαμόγελο - τις δικές του ιστορίες (μάλλον χιουμοριστικές και αυτοσαρκαστικές)! Επίσης, κάποιες μάς απήγγειλε  και μερικά ποιήματά του (δεδομένου ότι καθ' όλη την πορεία των  Μ.Β. συνεισέφερε στην μπάντα, εκτός από το παίξιμό του στα ντραμς, και  πολλά ποιήματά του).

ΣΤ/ Από τα τραγούδια που παίχθηκαν ξεχώρισα τα εξής :

α/ Το Tuesday Afternoon, με τα πολύ όμορφα μελωδικά "ανεβοκατεβάσματά" του. Για το "πώς παίχθηκε αυτό το τραγούδι" μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το  παρακάτω βιντεάκι. Αυτό αφορά τη συναυλία τους που έδωσαν στο Providence  [της πολιτείας Rhode Island] στις 19 Απριλίου 2012, ήτοι λίγες  μέρες μετά απ΄τη συναυλία στο Englewood. Δυστυχώς, στο YouTube δεν έχουν "αναρτηθεί" βιντεάκια από τη συναυλία των Μ.Β. στο Englewood κι έτσι παραθέτω  βιντεάκι με εκτέλεση του τραγουδιού που έγινε "στο πλαίσιο της  ίδιας περιοδείας" :

[youtube:http://youtu.be/MVuAy00V8YE]

β/ Το The Story In Your Eyes, παιγμένο με άψογο τρόπο.

γ/ Το Question, όπου με "ταξίδεψαν" οι μελωδικές εναλλαγές του  τραγουδιού! Το εν λόγω άσμα αρχίζει με "νευρώδη" τρόπο και, αφού σε παρασύρει  στον "δυναμικό" ρυθμό του, μετά γίνεται ξανά ήρεμο! Ω ναι, στο ενδιάμεσο του  τραγουδιού κάνουν, πλέον, την εμφάνισή τους τα ήρεμα, απαλά ακόρντα και  η γεμάτη ηπιότητα φωνή του Hayward. Όλα αυτά, όμως, δεν διαρκούν για πολύ. Το τραγούδι γίνεται ξανά "νευρώδες", καθόσον κάνει ξανά την εμφάνισή της η "δυναμική μελωδία" που ακούμε στην αρχή του! Υποθέτω ότι το τραγούδι περιγράφει  καταστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης : Το "νευρώδες μέρος του" αποτυπώνει την  αγωνία που έχει ο άνθρωπος για να απαντήσει σε ένα σωρό ερωτήματα που του  θέτει η ζωή και τα μυστικά της, τα οποία η ανθρωπότητα καλείται να  εξερευνήσει! Το "ήρεμο μέρος του" αποτυπώνει την ηρεμία που διακατέχει την  ανθρώπινη ψυχή, όταν, μετά την (πολλές φορές επώδυνη) αναζήτηση, πρέπει να "ξαποστάσει" και να "ξεκουραστεί"! Το "ξανά-μανά νευρώδες μέρος  του τραγουδιού" αποτυπώνει την "ξανά-μανά" αγωνία του ανθρώπου, ο οποίος, αφού  έχει για λίγο "ξαποστάσει" αρχίζει "ξανά-μανά" την αναζήτησή του για να  προσωρήσει τη σκέψη του "ακόμη παραπέρα"! Τη στιγμή, δε, που ακούγαμε το "νευρώδες μέρος" του εν λόγω άσματος [τόσο στην αρχή του, όσο και στο τέλος  του], μάς περίμενε στην οθόνη πίσω απ' τη μπάντα μια έκπληξη : τη βλέπαμε  και νομίζαμε, λέει, ότι ... διασχίζουμε ένα τούνελ, που όμως ... τα τοιχώματά  του ήταν τελείως ιδιότυπα : Αποτελούνταν από το εξώφυλλο του δίσκου Question Of Balance [απ' τον οποίον προέρχεται το τραγούδι]! Νιώθαμε, δηλαδή ότι ... στην κυριολεξία "ταξιδεύουμε" μέσα στο εξώφυλλο [μάλλον ... στην εξωφυλλάρα, απ' τα καλύτερα ροκ εξώφυλλα] του εν λόγω  δίσκου!    

δ/ Το Nights In White Satin, φυσικά, το οποίο αποδόθηκε τόσο μα τόσο όμορφα  και με τόσο διαυγή και κρυστάλλινο ήχο! Την ώρα που παιζόταν το  τραγούδι, η οθόνη πίσω από τη μπάντα πλημμύρισε με λαμπερά αστέρια [νομίζαμε ότι ... μάς έλουζε βροχή αστεριών]! Και όταν τελείωσε το τραγούδι, στην ίδια οθόνη προβλήθηκε η ζωγραφιά μιας κοπέλας, η οποία κοιμάται, ήσυχα και  ήρεμα,  σε ένα στρώμα από λευκά σατέν! "Αχ, εσύ κοιμάσαι ήρεμα πάνω στα  λευκά σατέν, αλλά ... κάποιος ξαγρυπνά για σένα και σου γράφει τέτοια  τραγούδια", ήταν η σκέψη που μου πέρασε απ' το μυαλό ...

ε/ Το Ride my see - saw, που έπαιξαν μετά το ανκόρ. Εκεί οι περισσότεροι από  εμάς τους θεατές "ξεθαρρέψαμε", σηκωθηκαμε από τα καθίσματά μας, πήγαμε μπροστά - μπροστά στη σκηνή και ... αρχίσαμε τα χοροπηδητά! Έτσι, μπόρεσα και  πρόσεξα λεπτομέρειες από τους μουσικούς, από τα όργανά τους κλπ. Η συναυλία των  Μ.Β. έληξε με τον ομορφότερο και τον πλέον "πανηγυρικό" τρόπο!  

Ζ/ Παρακάτω, παραθέτω το ρεπερτόριο [ελληνιστί set list] της συναυλίας. Η δε  περιοδεία των Μ.Β. [στο πλαίσιο της οποίας έλαβε χώρα η συναυλία που μόλις  περιέγραψα] έχει τον τίτλο Highway 45 και περιλαμβάνει λάιβ της μπάντας μόνο  σε πόλεις των ΗΠΑ για Μάρτη και Απρίλη του 2012 [αλλά και 2 συναυλίες στη Νότια  Αφρική, Κέηπ Τάουν και Γιοχάνεσμπουργκ, τέλη Μαϊου & αρχές Ιουνίου 2012]. Όπως μας εξήγησε ο Hayward κατά τη διάρεκια του, η περιοδεία τους  ονομάσθηκε έτσι επειδή "θέλουν να γιορτάσουν τα 45 χρόνια που δίνουν συναυλίες  σε όλο τον κόσμο"! 45 χρόνια ... βρε για πότε πέρασαν ...

1.Gemini  Dream

2.The  Voice

3. The  Day We Meet Again

4.  Steppin' In A Slide Zone

5. You  and Me

6.Tuesday  Afternoon

7. Nervous

8. Say  It With Love

9. Peak  Hour

10. I  Know You're Out There Somewhere

11.  The Story In Your Eyes

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 15 ΛΕΠΤΩΝ

12. Your  Wildest Dreams

13.  Isn't Life Strange

14. The  Other Side of Life

15. Higher  and Higher

16. Are  You Sitting Comfortably

17.  I'm Just a Singer (In a Rock and Roll Band)

18. Late  Lament

19. Nights  in White Satin

20. Question

• Encore:

21. Ride  My See-Saw

Και μετά τη συναυλία ... πήρα ταξί από το Englewood για να μεταβώ στη Νέα  Υόρκη και να συναντηθώ, ξανά, με το εκδρομικό γκρουπ των συμπατριωτών μου. Παρόλο που προερχόμουν από πολύ κουραστικό ταξίδι περίπου 630 χλμ [τόση είναι η  απόσταση μεταξύ Καταρρακτών Νιαγάρα και Νέας Υόρκης], εντούτοις κατάφερα κατά τη  διάρκεια της συναυλίας να έχω το μυαλό μου σε εγρήγορση, προκειμένου να  αφομοιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους εξαίσιους ήχους και τις  όμορφες εικόνες της συναυλίας (αν και κατά τη διάρκειά  της "πίεσα" πολύ τον εαυτό μου : "όσο κι αν είσαι ψόφιος στην κούραση μείνε  συγκεντρωμενος στη συναυλία ρε, θα έχεις πολλά να κερδίσεις!")! Και την ώρα που  οι εικόνες της συναυλίας στριφογύριζαν στο κουρασμένο μου μυαλό, το ταξί  περνούσε από τη γέφυρα που συνδέει New Jersey και Νέα Υόρκη και ... η  Νέα Υόρκη, με φωτισμένους τους ουρανοξύστες της, εμφανίσθηκε μπροστά στα  μάτια μου. Όπως πάντα, εντυπωσιακή και μεγαλειώδης, ιδίως τις βραδινές  ώρες ....