Βασίλης Φλώρος - Στις όχθες της αυγής

Ιούλης του ’96…Σε ένα πηλιορείτικο ψαροχώρι, ένα καΐκι έφερε μες στη νύχτα, έναν μοναχικό ταξιδευτή, βουτηχτή στο επάγγελμα και αξεπέραστο πότη. Χαιρέτισε και κάθισε στην παρέα μας. Ακόμη αναρωτιέμαι αν η φράση του «η γη γυρίζει φάλτσα» ήταν προϊόν μέθης, γνώσης ή αγωνίας. Η κουβέντα άναβε και το τσίπουρο κυλούσε, ώσπου το νυχτέρι πήρε τέλος. Ο άγνωστος ταξιδευτής έλυσε κάβους και τράβηξε για τις «όχθες της αυγής». Έπιασα το μολύβι…

Β.Φ.

(Σημείωμα του Βασίλη Φλώρου από το Δελτίο τύπου του δίσκου)

 

Ψάχνοντας με το «σταγονόμετρο» τους δίσκους που είχαν κάτι να πουν μες στο 2010, στέκομαι στην πρώτη δισκογραφική εμφάνιση ενός μαθηματικού, του Βασίλη Φλώρου, που κυκλοφόρησε από τη Legend, τον περασμένο Μάη, με τίτλο «Στις όχθες της αυγής»… Συνοδοιπόροι του νέου τραγουδοποιού ο Γιώργος Νταλάρας, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο Δημήτρης Μυστακίδης,  η Ανατολή Μαργιόλα και μια πολύ δυνατή ομάδα από την «αφρόκρεμα» των μουσικών του σημερινού έντεχνου αλλά και του παραδοσιακού τραγουδιού:

Θανάσης Σοφράς: κοντραμπάσο

Αλέξης Αποστολάκης: τύμπανα

Δημήτρης Μυστακίδης: ακουστική κιθάρα

Βασίλης Φλώρος: τζουράς, κλασική κιθάρα

Φώτης Σιώτας: βιολί, βιόλα

Παντελής Στόικος: τρομπέτα

Παύλος Ροντούλης: ηλεκτρική κιθάρα, ήχοι

Ανδρέας Παππάς: τουμπερλέκι, τουμπερλέκι μπάσο, ρεκ, ντέφι, μπεντίρ, ντέφι ηπειρώτικο, νταραμπούκα, καμπανάκια, κομπολόι, ποτηράκια, μαζάαρ, νταϊρές, στάμνα, τριγωνάκι

Γιώργος Κοντογιάννης «Κρης»: λαούτο, τζουρά, μπαγλαμά, τσουμπούς, μαντολίνο

Λουκάς Μεταξάς: νταούλι, τουμπερλέκι, κουτάλια

Κυριάκος Γκουβέντας: βιολί

Πάνος Δημητρακόπουλος: κανονάκι

Δημήτρης Ζερβουδάκης: ακουστική κιθάρα

Γιώργος Νταλάρας: ακουστική & κλασική κιθάρα, κιθαρόνι, μπουζούκι, μπαγλαμά,

Ανατολή Μαργιόλα: φωνητικά

Η ενορχήστρωση έγινε από τον Βασίλη Φλώρο με την πολύτιμη βοήθεια του Γιώργου Νταλάρα και των μουσικών. Η διεύθυνση και ο συντονισμός παραγωγής από το Νίκο Μακράκη. Η επιμέλεια παραγωγής είναι του Βασίλη Φλώρου. Η ηχογράφηση έγινε από τον Γιώργο Μπακάλη στο Studio Magnanimus στη Θεσσαλονίκη και από τον Γιάννη Μπαξεβάνη στο Studio N. Οι φωτογραφίες του εξωφύλλου είναι του Δημήτρη Λέτσιου και παραχωρήθηκαν από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

 

Στις «όχθες της αυγής» ακούγονται τα τραγούδια:

 

1)Τα στοιχειά της παρακμής (Γιώργος Νταλάρας)

2)Η τρύπα (Βασίλης Φλώρος)

3)Ο ταξιδιώτης (Γιώργος Νταλάρας) (στον Πηλιορείτη λαογράφο Γιώργο Θωμά)

4)Η γη γυρίζει φάλτσα (Δημήτρης Μυστακίδης)

5)Άστρο της αυγής (Γιώργος Νταλάρας)

6)Στη δρακότρυπα (Δημήτρης Ζερβουδάκης)

7)Γεμιτζής (Βασίλης Φλώρος)

8)Φεγγαραχτίδα (Γιώργος Νταλάρας)

9)Περασματάρικο πουλί (Βασίλης Φλώρος)

10)Ο ασίκης (Γιώργος Νταλάρας)

11)Το κρυφό μανδράκι (Ανατολή Μαργιολά)

12)Η σπηλιά της φόνισσας (Βασίλης Φλώρος)

13)Του μετανάστη (Δημήτρης Ζερβουδάκης)

 

Δανείζομαι καταρχάς κάποια λόγια του Βασίλη Φλώρου από συνέντευξή του στο Νίκο Ράλλη για το περιοδικό «Culture» της εφημερίδας «Ο Κόσμος Του Επενδυτή» στις 12 Ιουνίου 2010:

 

Ν.Ρ: Δείχνοντας μεγάλη ευγνωμοσύνη, δήλωσες ότι χωρίς τον Γιώργο Νταλάρα ο δίσκος σου δεν θα είχε πραγματοποιηθεί. Πώς ήρθες σ ’επαφή μαζί του;

Β.Φ: Είχα ξεκινήσει να δουλεύω αυτά τα τραγούδια όταν η Δήμητρα Γαλάνη άκουσε δυο από αυτά στο Πήλιο και έδειξε ενδιαφέρον. Αργότερα, από έλλειψη αυτοπεποίθησης, έπαιξα τα κομμάτια και στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και μπορώ να πω ότι χάρη σε εκείνον συνέχισα. Μου είπε: «Ξεκίνα. Είναι καλό αυτό που κάνεις». Πριν έρθω όμως σε επαφή με τον κύριο Νταλάρα, η παραγωγή του δίσκου, που τότε ακόμα τον χρηματοδοτούσα εγώ, είχε φτάσει σε τέλμα. Πήγα και τον βρήκα στο Θέατρο Βράχων που έκανε πρόβα και του άφησα τα τραγούδια μου. Δεν μου βγήκε σε κακό. Ο κύριος Νταλάρας είναι η αιτία όσων ακολούθησαν. Και με έμαθε πολλά. Με έβαλε μέσα σε αυτό που λέμε μουσική. Μου δίδαξε τον επαγγελματισμό και πώς να μπαίνω στην ουσία της δουλειάς.

Ν.Ρ: Διαφωνήσατε ποτέ; Άκουσε τις απόψεις σου;

Β.Φ: Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει μαζί του. Κάθε διαφωνία τη βάζαμε στο τραπέζι και τη συζητούσαμε. Στο τέλος είχε δίκιο. Με καθοδήγησε. Για παράδειγμα, εγώ διαφωνούσα με τη χρήση του μαντολίνου, αλλά εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι ότι είχε δίκιο που ήθελε το μαντολίνο στις ενορχηστρώσεις. Έδωσε το στίγμα της λαϊκότητας στο δίσκο.

Θα έλεγα πως αυτός ο δίσκος κινείται στο ηχητικό κλίμα των τραγουδοποιών της τελευταίας εικοσαετίας. Του Θανάση Παπακωνσταντίνου του Μάλαμα, του Περίδη και όλων αυτών που διαμόρφωσαν αυτό που λέμε έντεχνο ελληνικό τραγούδι (με αρκετά στοιχεία από την παράδοση) των τελευταίων χρόνων. Μοναδική εξαίρεση η «σκοτεινή» και περισσότερο Rock έναρξη του δίσκου με τα «Στοιχειά της παρακμής». Κι έχει φυσικά ένα πολύ «ισχυρό χαρτί» που δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα... Και χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου τις φωνητικές ικανότητες του Φλώρου, ο οποίος είναι αυτονόητο πως, όντας και δημιουργός,  ερμηνεύει από την ψυχή του, θα έλεγα πως αν στα συγκεκριμένα τραγούδια ακούγαμε κάποιους «επαγγελματίες» τραγουδιστές, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο «δυνατό»…Άλλωστε πάντα ήμουν της άποψης πως οι τραγουδοποιοί θα πρέπει να κάνουν περισσότερα ανοίγματα προς τους τραγουδιστές. Κι αυτό φυσικά θα έχει σαν αποτέλεσμα  πιο πολλά όμορφα τραγούδια απ’ όλες τις απόψεις (μουσική-στίχος-ερμηνεία) και λιγότερες ερμαφρόδιτες συνεργασίες μεταξύ τραγουδιστών και συνθετών αμφιβόλου παρελθόντος, ποιότητας και παρουσίας…

Προσωπικά ξεχώρισα το «Άστρο της αυγής», ένα από τα πιο τρυφερά τραγούδια και συγχρόνως μια από τις σημαντικότερες δισκογραφικές καταθέσεις του Γιώργου Νταλάρα που άκουσα τελευταία...Δεν ξέρω αν είναι ερωτικό, δεν ξέρω αν είναι νανούρισμα, ξέρω μόνο πως είναι υπέροχο…

 

«Φως του αυγερινού

άστραψε στο νου

κι έγιν’η σιωπή

γράμμα στο χαρτί

Άστρο της αυγής

μη μ ’απαρνηθείς

Του αφρού ανθός

του έρωτα καρπός

τρέχει στο νερό

σ’ αστρικό ρυθμό

Άστρο της αυγής

μη μ ’απαρνηθείς

Φως του αυγερινού

φάρος τ’ ουρανού

πρωινή δροσιά

μου ’στειλε ξανά

Άστρο της αυγής

μη μ ’απαρνηθείς

σ’ έρημο σταθμό

θ ’αποκοιμηθώ» *

Στον αντίποδα - όσον αφορά το κλίμα - και στο ρυθμό του καρσιλαμά ακούμε το τραγούδι  «Ο ταξιδιώτης» που, κατά την ταπεινή μου άποψη, έρχεται σαν συνέχεια του «Καράβια στη στεριά» των Μίνωα Μάτσα-Μιχάλη Γκανά και πάλι με τον Νταλάρα…

Θα ήθελα βέβαια να ακούσω και νομίζω πως θα ταίριαζε με τα υπόλοιπα κομμάτια κι ένα χασάπικο ή ένα ζεϊμπέκικο, απτάλικο ή καμηλιέρικο ίσως…

Πιστεύω γενικά πως έχουμε να κάνουμε με μια αξιόλογη δουλειά, με σημαντικά τραγούδια, πολύ περισσότερο για τα σημερινά δεδομένα, που τα μεγάλα έργα έχουν εκλείψει και το σκουπιδαριό έχει κατακλύσει τα πάντα…

Κλείνοντας αφήνω το λόγο και πάλι στον συνθέτη που στο ένθετο του δίσκου γράφει τα εξής:

«Οφείλω πολλές ευχαριστίες στον Πηλιορείτη δάσκαλο και λαογράφο Γιώργο Θωμά για τις μαγευτικές εξορμήσεις του, καθώς και στους Δημήτρη Λιάγκο, Γιώργο Μπόκαρη, Νέλλυ Χαραλαμπίδου, Γιώργο Τασσόπουλο και Ηρακλή Παπαϊωάννου. Ευχαριστώ το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης για την παραχώρηση των φωτογραφιών του Δημήτρη Λέτσιου. Είμαι παραπάνω από ευγνώμων προς όλους τους ιδιαίτερους μουσικούς και ανθρώπους για την αγάπη με την οποία από την πρώτη στιγμή με περιέβαλαν, αλλά και γιατί ο καθένας ξεχωριστά έδωσε στα τραγούδια κάτι από την ψυχή του. Σίγουρα όσα με έμαθαν είναι προίκα για μένα. Ευχαριστώ τον Δημήτρη Ζερβουδάκη, γιατί ένιωσα ότι μοιραστήκαμε κάτι που από κοινού αγαπάμε. Το πιο μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Γιώργο Νταλάρα για την τιμή που μου έκανε να ερμηνεύσει κάποια από τα τραγούδια του δίσκου, γιατί έσκυψε πραγματικά στο περιεχόμενο της εργασίας μου και για τις πολύτιμες συμβουλές του. Χωρίς την παρουσία του και τη βοήθειά του ο δίσκος αυτός δεν θα ήταν πραγματικότητα».

 

*Ας μου επιτραπεί να το αφιερώσω στο δικό μου «Άστρο της αυγής»….

Στον 15 μηνών γιο μου Κωνσταντίνο…