Γιάννης Μήτσης: Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος

Γράφει η Αυγή (kithara-woman)
16 άρθρα στο MusicHeaven

Ο τρίτος προσωπικός  δίσκος του Γιάννη Μήτση, μετά το Συνεχές ωράριο το 1997 και το Κι έτσι χωρίς να βιάζομαι το 2004, τιτλοφορείται Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος.

Πρόκειται για έντεκα  τραγούδια, που κινούνται στο ύφος της ροκ μπαλάντας, με φανερή την παρουσία τόσο ηλεκτρικών οργάνων, όσο και ακουστικών εγχόρδων, αλλά και πνευστών, όπως η τρομπέτα.

Στα έξι από αυτά συμμετέχει στιχουργικά ο Κώστας Φασουλάς. Οι συνθέσεις ανήκουν στον ίδιο τον Γιάννη Μήτση στο σύνολο των τραγουδιών.

Ανάμεσα στους μουσικούς διαβάζουμε τα ονόματα του Γιώργου Αετόπουλου και του Ευγένιου Δερμιτάσογλου, που παίζουν κιθάρα σε δυο από τα τραγούδια, ο δεύτερος συμμετέχει και φωνητικά.

Ενδιαφέροντα επίσης και τα φωνητικά στο σύνολο τους, οι δεύτερες φωνές- γυναικείες και αντρικές- στα τραγούδια. Θεωρώ ότι προσθέτουν μια έξτρα πινελιά μελωδίας.

Καλαίσθητη συνολικά η έκδοση του cd, με ένθετο με τους στίχους των τραγουδιών και κάποιες φωτογραφίες, όλα σε σκούρο φόντο.

Στο τρίτο τραγούδι με τίτλο Δεν ξέρω συμμετέχει η Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε ντουέτο με τον Μήτση. Ένα όμορφο τραγούδι, από τις πολύ καλές στιγμές ενός δίσκου με τραγούδια σχεδόν ίσης δυναμικής, που παρόλ’ αυτά, ακούγεται πολύ ευχάριστα.

Ομολογώ ότι τον Γιάννη Μήτση τον ήξερα σαν όνομα, αλλά δεν είχα ακούσει δείγματα γραφής του, και μπορώ να πω ότι τα τραγούδια με κέρδισαν, με την αλήθεια που αποπνέουν. Είναι αυτό που φαίνονται,  χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού, με περίπλοκους στίχους και ήχους, αλλά σε κερδίζει η απλότητα και η αμεσότητα τους. Κάθε όργανο παίζει τον ρόλο που πρέπει να παίξει, δεν ‘φλυαρεί’ άσκοπα, για να εντυπωσιάσει. Τελικά αυτοί οι δίσκοι σε κερδίζουν, που με την απλότητα λένε περισσότερα.

Όμορφες στιγμές του δίσκου- κατά την προσωπική μου άποψη- , τα τραγούδια ‘’Γυμνές αλήθειες’’ , ‘’Μόνο η αγάπη μπορεί ‘’ και ’’Μικρά ναυάγια’’.

Ξεχωρίζει επίσης και το τραγούδι ‘’Γιάννενα’’ ,που μας ξεναγεί στην ουσία στην πατρίδα του Γιάννη Μήτση. Τόσο αυτό, όσο και το τραγούδι ‘’Οι φίλοι μου’’ εμπεριέχουν μια κρυμμένη νοσταλγία.

Ο Γιάννης Μήτσης υπήρξε ντραμερ στα ‘’Ξύλινα Σπαθιά’’ για κάποια χρόνια.  Εκτός από τα  τρια αυτά, προσωπικά,  cd είχε συμμετάσχει και σε κάποια του συγκροτήματος.

Παραθέτω αυτούσιο και σε πρώτο πρόσωπο –το καλογραμμένο- βιογραφικό του.

«Γεννήθηκα στα Ζαγοροχώρια. Στην 'Κρυόβρυση', από τον Ευταξία και την Μαγδαληνή. Σε ένα τοπίο γεμάτο βουνά και αρώματα της φύσης, ανάμεσα σε βοσκούς και εργάτες της γης. Εκεί που το ηλεκτρικό ρεύμα ήρθε στα 7 μου χρόνια. Εκεί οι άνθρωποι άκουγαν μουσική μόνο στα πανηγύρια, στους γάμους και στους θανάτους. Από μικρό με τράβηξε ο ήχος, το τραγούδι, τα όργανα, η μουσική. Θυμάμαι ανθρώπους να εκστασιάζονται χορεύοντας, να βγάζουν τα ρούχα τους τραγουδώντας.

Ήρθε το ρεύμα, έγιναν δρόμοι, φύγαμε κι εμείς όπως όλοι σχεδόν από τα χωριά και πήγαμε στην πόλη, στα Γιάννενα. Ξαφνικά οι μουσικές άλλαξαν. Ήχο, χρώμα, χρήση. Εκεί κατάλαβα πως ο κάθε τόπος έχει τον ήχο του, τις μουσικές του. Όντας λάτρης της, έψαχνα τρόπους να γεμίσω τον κόσμο μου μουσική. Αγόρασα μια κιθάρα. Το ωδείο ήταν η επόμενη στάση... Όμως δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω ότι κανείς ποτέ δεν πρόκειται να μάθει μουσική στα Ωδεία. Οι δάσκαλοι μόνο μουσικοί δεν ήταν, οι μαθητές το ίδιο. Απλά ήταν μόδα, 'Γαλλικά και πιάνο'...

Παράτησα το ωδείο και έκανα ένα συγκρότημα – gold fingers – και μαθαίναμε τραγούδια και τα παίζαμε στον κόσμο. 'Είναι ωραία η μουσική ζωντανά στο χώρο και στο χρόνο'.
Αργότερα ήρθε και το Κεφάλαιο 24. Δεν άργησα να διαπιστώσω, πως αν ξέρεις 3 βασικές συγχορδίες μπορείς να γράψεις ένα τραγούδι. 'Τώρα ο κόσμος γινόταν όλο και πιο ωραίος'.

Στα 20 έφυγα για το Παρίσι (τα γαλλικά που λέγαμε...). Βρέθηκα στα σχολεία του Παρισιού. Εκεί τρόμαξα όταν είδα και άκουσα μουσικούς να παίζουν. Εγώ δεν τα κατάφερα ποτέ να γίνω βιρτουόζος. Όμως ήθελα να μάθω πώς γράφεται τόσο διαφορετική μουσική στον κόσμο μόνο με εφτά νότες. Τόσο διαφορετικά ακούσματα.

Στο Παρίσι γνωρίστηκα με τον Παύλο (Παυλίδη), όπου μέναμε αρκετό καιρό μαζί. Είχαμε μια μικρή κονσόλα και ένα τετρακάναλο όπου προσπαθούσαμε να γράψουμε ένα τραγούδι, έναν στίχο... Δουλέψαμε πάνω από δύο χρόνια. Εκείνος έφυγε πιο νωρίς. Έκανε τα Ξύλινα Σπαθιά. Εγώ γύρισα αργότερα και έγινα μέλος της μπάντας.

Στις σχολές, στη μουσικολογία, ωραία ήταν... Αλλά αυτό που τελικά είχε και έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι να μπορείς να γράψεις ένα δικό σου τραγούδι.

Έμοιαζε ακατόρθωτο αλλά τελικά όλα γίνονται αν το θες πολύ... Χωριό, Γιάννενα, Παρίσι, Αθήνα, Σαλονίκη, έγινα μουσικός...

Γιάννης Μήτσης»

Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος

Μουσική: Γιάννης Μήτσης

Στίχοι: Γιάννης Μήτσης, Κώστας Φασουλάς

Συμμετέχει η Ελευθερία Αρβανιτάκη

Το cd «Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος» κυκλοφορεί από τον «Μικρός Ήρως» και την επιμέλεια της παραγωγής έχει αναλάβει  ο Άγγελος Σφακιανάκης.

Τραγούδια:

1.Γυμνές αλήθειες

2.Μόνο η αγάπη μπορεί

3.Δεν ξέρω

4.Τα μυστικά του κόσμου

5.Οι φίλοι μου

6.Άδειο το τρένο

7.Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος

8.Μικρά ναυάγια

9.Του μικρού μας κόσμου

10.Τρέχει το φως

11.Γιάννενα