Οι Αμερικάνοι: James Gang

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές του 70, οι Αμερικάνοι τα είχαν βρει σκούρα στον ανταγωνισμό με τους Βρετανούς όσον αφορά στο hard Rock. Οι Βρετανοί –που έτσι κι αλλιώς προηγούνται- έβγαζαν στο προσκήνιο "θηρία" όπως οι Led Zep και οι Sabbath και οι Αμερικάνοι απαντούσαν με τους θορυβώδεις Grand Funk Railroad. Είχαμε έτσι από τη μια πλευρά  ατμόσφαιρα σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και από την άλλη είχαμε παραμόρφωση και ένταση, σε μεγαλοπρέπεια βέβαια και αυτά, αλλά μόνο αυτά.

Κοίταξε να δεις. Όπως και να το βάλεις το πράγμα δεν είναι το ίδιο. Είναι άλλο να είσαι ατμοσφαιρικός και "σκοτεινός" όπως ο Jimmy Page ή ο Tony Iommi και άλλο να παίζεις μόνο δυνατά με παραμόρφωση σαν τον Mark Farner. Μερικές φορές όμως, οι Αμερικάνικες 'hard' μπάντες κατάφερναν να βασίζονται στο roots-Rock και να διατηρούν ένα country & Blues χρώμα στο ύφος τους. Mία από τις καλύτερες τέτοιες μπάντες της εποχής (για να μην πω η καλύτερη), ήταν οι James Gang.

Σήμερα ο Joe Walsh ίσως να μη σου αποσπά την προσοχή. Ίσως να περιμένεις να τον ακούσεις να παίζει ξανά το ανεπανάληπτο σολάρισμα στο φινάλε του 'Hotel California', αλλά θέλω να σε πληροφορήσω ότι στη δεκαετία του 70, ήταν ένας από τους πιο αξιοσέβαστους Funky κιθαρίστες, με σούπερ μελωδικότητα (έχεις για παράδειγμα το σολάρισμα του 'Hotel California'. Τι άλλο θέλεις;) και ήταν η ψυχή και το επίκεντρο των James Gang.

Η κλασική τους σύνθεση (Walsh, Fox & Peters) μας άφησε ένα τέλειο μιξάρισμα από hard Rock, country-Rock & Funk που πιστεύω ότι είναι σε θέση να ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό γούστο. Η παροιμία λέει "άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη". Ε λοιπόν, οι Grand Funk μπορεί να είχαν το όνομα, αλλά δεν είχαν τίποτα άλλο, γιατί το Funk το είχαν οι James Gang.

Η μπάντα στη σύντομη ζωή της, δεν είχε μόνιμα μέλη και μόνο ο ντράμμερ Jim Fox παρέμεινε πιστός "συμμορίτης" μέχρι το τέλος. Ο Walsh που "μεγάλωσε" μέσα στη μπάντα και επισκίασε με το ταλέντο του τα υπόλοιπα μέλη, τους άφησε μετά από δυόμιση χρόνια για να φτιάξει μία άλλη μπάντα και να πάει τελικά στους Eagles. Ο Bolin που ήρθε στη θέση του ένα χρόνο μετά, φάνηκε ότι θα τους οδηγούσε σε νέα μονοπάτια, αλλά έφυγε και αυτός και οι Gang διέλυσαν λίγα χρόνια αργότερα.

Τώρα όσον αφορά στο τέλειο μιξάρισμα των styles που ανέφερα προηγουμένως, μη νομίζεις ότι οι Gang είχαν μόνο δυνατά σημεία. Ήταν βεβαίως ένα δυναμικό τρίο από τα πιο δημοφιλή της εποχής, αλλά είχαν ένα ευαίσθητο σημείο και αυτό τελικά, ήταν το μείον τους. Το σημείο αυτό, ήταν η φωνή. Οι James Gang δεν είχαν ποτέ έναν δυναμικό τραγουδιστή και αυτό ήταν το μόνο που τους έλειπε. Ούτε ο Joe Walsh, αλλά ούτε και ο μετέπειτα Roy Kenner, φημίστηκαν ποτέ για τις τραγουδιστικές τους ικανότητες. Όπως όμως και να έχει το πράγμα, οι Gang αξίζουν με τα δύο πρώτα δισκάκια τους μία θέση στη δισκοθήκη σου, γιατί τέτοιο πράγμα δεν έχεις ακούσει ξανά.

*** Lineup:

Ιδρύθηκαν στο Clevelant του Ohio από τον Jim Fox στα 1966 αλλά η αρχική σύνθεση -που ήταν τελείως διαφορετική από την μετέπειτα "κλασική" τους- δεν άφησε τίποτα επίσημα ηχογραφημένο. Δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν δημοφιλείς έξω από το Ohio, πέρασαν μία δίχρονη ταλαιπωρία με ατέλειωτα "φύγε συ, έλα συ" και όλη τους τη φήμη τη χρωστάνε τελικά στον εξαιρετικό κιθαρίστα Joe Walsh, που έγινε μέλος τους στα 1969. Έτσι λοιπόν, η δισκογραφημένη σύνθεση του 1969, είναι η εξής:

* Jim Fox (Αύγουστος 1947, Τύμπανα, Πλήκτρα).
* Tom Kriss (Μπάσο).
* Joe (Joseph Fidler) Walsh (Νοέμβριος 1947, Κιθάρα, Φωνή).

Να μην ξεχάσουμε βέβαια  και τα συνηθισμένα "σούρτα-φέρτα":
* 1970: - Kriss, + Dale Peters (Μπάσο).
* 1971: - Walsh, + Domenic (Michele Antonio) Troiano (Ιανουάριος 1946-Μάιος 2005, Κιθάρα), + Roy Kenner (Ιανουάριος 1948, Φωνή).
* 1973: - Troiano, + Tommy (Thomas Richard) Bolin (Αύγουστος 1951-Δεκέμβριος 1976, Κιθάρα).
* 1974: - Bolin, - Kenner.

Με την αποχώρηση των Bolin & Kenner, η μπάντα διαλύεται, αλλά οι Fox & Peters επιμένουν και έτσι…
* 1975: + Richard Shack (Κιθάρα), + Bubba Keith (Κιθάρα, Φωνή)
* 1976: Οριστική διάλυση.

*** Δισκογραφία (Λίστα):

1969: Yer' Album
1970: Rides Again
1971: Thirds
1971: Live at Carnegie Hall
1972: Straight Shooter
1972: Passin’ Thru
1973: The Best of: Featuring Joe Walsh
1973: Bang
1974: Miami
1975: Newborn
1976: Jesse Come Home

*** Albums:

** Yer' Album (1969)

* Tracks: 1) Introduction, 2) Take A Look Around, 3) Funk #48, 4) Bluebird, 5) Lost Woman, 6) Stone Rap, 7) Collage, 8) I Don't Have The Time, 9) WRapcity In English, 10) Fred, 11) Stop.

Όταν οι James Gang μπήκαν στο studio για πρώτη φορά και αφέθηκαν στα χέρια του παραγωγού Bill Szymczyk (που αργότερα "κληρονόμησε" τον Joe Walsh και τους Eagles), μπήκαν για να παίξουν και να ηχογραφήσουν live αγνοώντας ότι έχουν τη δυνατότητα να ηχογραφήσουν ξανά και ξανά σε διαφορετικά κανάλια. Καλά, από πού ήρθατε ρε παιδιά; Είχαν παίξει μερικές φορές μαζί, είχαν αποκτήσει ένα "δέσιμο", αλλά αγνοούσαν τον τρόπο να μεταφέρουν την ενέργειά τους στο βινύλλιο. Έτσι, η ατμόσφαιρα που γενικά κυριαρχεί, είναι μία ατμόσφαιρα αυθορμητισμού αλλά και αμηχανίας.

Έφτιαξαν το εξώφυλλο μόνοι τους και έγραψαν μέσα διάφορες σημειώσεις του στυλ "αυτά που θα ακούσετε τα παίξαμε μια κι έξω", ή "ο πιανίστας που μας συνοδεύει, παίζει με την άδεια της μαμάς του", ή "είμαστε νέοι, άπειροι και αθώοι και κάναμε ότι μας είπε ο παραγωγός" (Walsh), ή "δεν ξέραμε ότι οι εταιρίες βγάζουν λεφτά και κάναμε το εξώφυλλο μόνοι μας" (Fox).

Μερικά τραγούδια διακόπτονται από τις μεταξύ τους συνομιλίες (μέχρι και ανέκδοτα λένε) και γενικά το παίζουν άσχετοι. Ευτυχώς όμως, που δεν το παρακάνουν και έτσι αυτό όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά είναι διασκεδαστικό. Πιθανότατα βέβαια, όλο αυτό να είναι φτιαχτό. Έπαιξαν, έκαναν τις διακοπές όπου νόμιζαν και μετά ο Szymczyk κράτησε αυτά που ήθελε. Πιθανότατα να είναι αληθινό και η ηχογράφηση να έγινε πραγματικά έτσι. Το αποτέλεσμα όμως –όπως και να έχει το πράγμα- είναι σίγουρα παρέμβαση του Szymczyk, ο οποίος αποφάσισε να μην "κόψει" τίποτα από τους διαλόγους (ή έκοψε κατ’ επιλογήν) με σκοπό να διατηρηθεί και να βγει προς τα έξω όλο αυτό το κλίμα του αυθορμητισμού που αποπνέει το album.

Το "άσχημο" είναι ότι μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα της αμηχανίας και του "τι να κάνω τώρα ρε παιδιά;", υπάρχουν μερικά πολύ όμορφα τραγούδια. Αυτό που ξεχωρίζει αμέσως, είναι το ψυχεδελικότατο 'Take A Look Around' του Walsh, που το διακρίνει ένα εξαιρετικό οργανικό riff, ένα αξιομνημόνευτο κιθαριστικό σολάρισμα και ένα εξαιρετικό τραγούδισμα.

Τα υπόλοιπα τρία 'Collage', 'I Don't Have The Time' & 'Fred' που έχει ο Walsh εδώ, δεν το πλησιάζουν αλλά έχουν κι αυτά κάτι το ιδιαίτερο. Στο 'Funk #48', αποδεικνύουν ότι είναι πραγματικά ένα δυναμικό τρίο και είμαι σίγουρος ότι όταν το ακούσετε, θα αντιληφθείτε ότι το Funk δεν το έχουν οι Grand Funk, αλλά οι James Gang. To 'Lost Woman' είναι λίγο ….μακρύ, αλλά σώζεται με την εναλλαγή της κιθάρας και του μπάσου, το Bluebird αγγίζει τους Buffalo Springfield και μόνο το 'Stop' που διαρκεί 11 λεπτά ίσως να υστερεί …κάπως!. Ο Jerry Ragavoy -που παίζει με την άδεια της μάνας του- παίζει και τελειωμό δεν έχει. Το άτιμο το παιδί…

* Σχόλιο: Αμήχανοι και άπειροι. Αν μη τι άλλο, αυτό που θέλουν να δείξουν, το πετυχαίνουν με τον καλύτερο τρόπο.

* Να το πάρω; Να το πάρεις γιατί δεν θα βρεις ξανά album σαν κι αυτό.

** Rides Again (1970)

* Tracks: 1) Funk #49, 2) Ashtonpark, 3) Woman, 4) The Bomber, 5) Tend My Garden, 6) Garden Gate, 7) There I Go Again, 8) Thanks, 9) Ashes The Rain And I.

Το Rides Again, είναι η πρώτη μου επαφή με τους James Gang, όταν -αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του- ήρθε ένας γείτονάς μου και μου είπε "έφερα έναν δίσκο από το Las Palmas, αλλά δεν μου αρέσει. Τον θέλεις;" Είπα "ναι" μόλις είδα το εξώφυλλο, τον έβαλα αμέσως στο πικ-άπ και ….έπαθα! Αγνοούσα όχι μόνο το Yer' Album, αλλά και την ύπαρξη της μπάντας. (Να σημειώσω εδώ, ότι αφού άκουσα το Rides Again, έψαξα και βρήκα το Yer' Album, που σύμφωνα με όσα γράφω πιο πάνω  το βρήκα απόλυτα διασκεδαστικό και ενδιαφέρον).

Στο Rides Again λοιπόν, δεν έχουν διακοπές και συνομιλίες (και θα ήταν ανοησία να τις επαναλάβουν) αλλά έχουν απόλυτα επαγγελματικό ήχο και γνωρίζουν πολύ καλά πού πάνε και τι κάνουν τουλάχιστον στην πρώτη πλευρά. Ο Tom Kriss έχει αντικατασταθεί από τον Dale Peters και ενώ θα περίμενε κανείς να έχουν ηχητικό "πρόβλημα", συμβαίνει το αντίθετο. Είναι πιο δεμένοι και πιο δυνατοί.

Αυτό το 'Funk #49' τι κομματάρα είναι; Αλλά τι λέω; Ολόκληρη η πρώτη πλευρά είναι ανεπανάληπτη. Για ποιο κομμάτι να μιλήσω ιδιαιτέρως; Ο Walsh βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και αμφιβάλλω αν εκείνη την περίοδο έπαιζε άλλος σαν κι αυτόν.

Το 'Asshtonpark' είναι κρίμα που κρατάει λίγο, το 'Woman' είναι μια σούπερ ροκιά και το 'Bomber' κάνει το μεγάλο "μπαμ". Εδώ που τα λέμε, άμα βάλω καπάκι το 'Funk #49' λέω ότι αυτό είναι το καλύτερο αλλά άμα ξαναπαίξω το 'Bomber' αλλάζω πάλι γνώμη. Το 'Bomber' χωρίζεται σε διάφορα μέρη. Χωρίζεται στο 'Closet Queen' με ένα πολύ ενδιαφέρον δεύτερο μέρος όπου ο Joe σου κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας δακτυλισμών και ήχων, για να σε βάλει στο πολύ ενδιαφέρον 'Bolero' του Ravel που παίζει μία ανεπανάληπτη κιθάρα, να σε περάσει στο 'Caste Your Fate to the Wind' και να σε επιστρέψει ξανά στο 'Closet Queen' που κλείνει και σου φτιάχνει τη μέρα που πιθανότατα όμως να σου τη χαλάσει η δεύτερη πλευρά.

Ο δίσκος είναι βλέπεις χωρισμένος σε hard και soft πλευρά. Αυτή η soft πλευρά, περιέχει κομμάτια που ο Walsh τα είχε στο συρτάρι του, που δεν έχουν καμία σχέση με τα προηγούμενα και που αποφάσισε να τα βάλει εδώ. Κατά τη δική μου γνώμη τα κομμάτια δεν είναι άσχημα. Απλά είναι διαφορετικά. Μπαλάντες soft με αρκετά "παιχνίδια" μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας και με απαλό τραγούδισμα.

Από όλα αυτά της δεύτερης πλευράς, ξεχωρίζει το 'Ashes, The Rain And I' που χωρίζεται με μία παύση σε δύο μέρη. Στο ακουστικό κιθαριστικό-τραγουδιστικό και στο ανεπανάληπτο ορχηστρικό που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Θυμάμαι ότι το χρησιμοποίησα κάποια στιγμή σαν μουσική επένδυση σε ένα θεατρικό της ΕΡΤ.

* Σχόλιο: Λατρεμένο album που εξ αιτίας του, είχα μεγάλο σουξέ στα πάρτη, γιατί δεν τους ήξερε κανείς. Μόλις έμπαινε το 'Funk #49' όλοι με περικύκλωναν για να μάθουν ποια μπάντα είναι. Πάντως, αν δεν σου έκοβε τη φόρα στη δεύτερη πλευρά, θα ήταν μέσα στα δέκα καλύτερα όλων των εποχών. Ε κοίτα τώρα… με πέντε κομμάτια στα εννέα να είναι άψογα, δεν είναι καθόλου άσχημο.

* Να το πάρω; Ναι γιατί το Funk #49 είναι συνέχεια του Funk #48 και δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να κλείσεις τον κύκλο. Στη μέση θα μείνεις;

** Thirds (1971)

* Tracks: 1) Walk Away, 2) Yadig?, 3) Things I Could Be, 4) Dreamin' In The Country, 5) It's All The Same, 6) Midnight Man, 7) Again, 8) White Man/Black Man, 9) Live My Life Again.

Αυτό το πήρα αργότερα, α) για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και β) γιατί λόγω Walsh, μου ήταν αγαπημένη μπάντα και κατάλαβα αμέσως γιατί είχα απολαύσει τα δύο προηγούμενα albums των James Gang: Γιατί είχα α) έναν εμπνευσμένο Joe Walsh κιθαρίστα, β) έναν επίσης εμπνευσμένο Joe Walsh τραγουδοποιό και γ) ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο και "συλλεκτικό" Funky στυλ από ολόκληρη τη μπάντα, ενώ εδώ είχα α) κιθάρα που έψαχνα να τη βρω, β) μέτρια έως ανύπαρκτα τραγούδια, γ) ένα Funky που είχε πάει περίπατο και δ) την απογοήτευση στην τσέπη.

Έτσι τελείωσαν τα δύο θετικά χρόνια των James Gang. Ειπώθηκε από τον Dale Peters ότι 'ο Joe ένιωθε πολύ πίεση που είχε γίνει το επίκεντρο της μπάντας', που σημαίνει δηλαδή ότι όπου και να έπαιζαν το κοινό εστίαζε στον Joe και σε κανέναν άλλο. Σημαίνει ακόμα –και ας μην το είπε- ότι τα ίδια τα μέλη της μπάντας περίμεναν από τον Joe να γράφει κάθε φορά τα καινούργια τραγούδια, αλλά αφού ο Joe ένιωθε πίεση και δεν το άντεχε, αποφάσισαν εδώ να μοιραστούν τα τραγούδια του Thirds. Αν τώρα υπολογίσεις ότι οι Fox & Peters παίρνουν μηδέν σαν τραγουδοποιοί, μπορείς να φανταστείς το αποτέλεσμα.

Συμφωνώ απόλυτα με τον Peters που λέει ότι τα καλύτερα κομμάτια εδώ είναι τα 'Walk Away' & 'Midnight Man', αλλά επισημαίνω ότι και τα δύο είναι του Joe Walsh. Από τα υπόλοιπα κομμάτια, μου είναι δύσκολο να θυμηθώ έστω και μια μελωδία. Το 'Yadig?', είναι instrumental, το έχουν γράψει όλοι μαζί και ψάχνεις να βρεις που θέλουν να καταλήξουν αλλά μέχρι να το βρεις σε έχει πάρει ο ύπνος. Τα 'Things I Could Be', 'Dreamin' In The Country' & 'It's All The Same Again' είναι ανούσια και το 'White Man/Black Man' περιέχει κλισαρισμένα αντιρατσιστικά μηνύματα. Μπορώ να πω όμως, ότι ξεχωρίζει το τραγούδισμα του Peters και ότι ο Walsh θυμάται έστω και για λίγο τον παλιό καλό του εαυτό. Το 'Live My Life Again' που κλείνει, σε κάνει να κοιμηθείς μια ώρα γρηγορότερα.

* Σχόλιο: Είναι περίεργο τo πώς η πίεση λειτουργεί θετικά σε άλλες μπάντες όπως π.χ. οι Rolling Stones και σε άλλες όπως οι James Gang, λειτουργεί αρνητικά.

* Να το πάρω; Κλείνει τον κύκλο του Walsh, αλλά αν δεν το θέλεις, ψάξε να βρεις τα 'Walk Away' & 'Midnight Man' και ξέχνα τα υπόλοιπα.

** Bang (1973)

* Tracks: 1) Standing In The Rain, 2) The Devil Is Singing Our Song, 3) Must Be Love, 4) Alexis, 5) Ride The Wind, 6) Got No Time For Trouble, 7) Rather Be Alone With You (AKA Song For Dale), 8) From Another Time, 9) Mystery.

Από το Thirds μέχρι το Bang, έχουν συμβεί ένα σωρό διάφορα πράγματα. Ηχογραφούν και κυκλοφορούν ένα live που κάνουν στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης (1971) και αμέσως μετά, ο Joe Walsh φεύγει για να φτιάξει τους Barnstorm (τελικά θα τον βρούμε στους Eagles το 1975), οι Troiano & Kenner που τον αντικαθιστούν κυκλοφορούν με τους υπόλοιπους τα albums Passin’ Thru & Straight Shooter που το ένα είναι χειρότερο από το άλλο (1972), ο Troiano τους εγκαταλείπει, η φήμη της μπάντας πέφτει στο γκρεμό και οι Fox & Peters προκειμένου να την τονώσουν της κάνουν μία δυναμωτική ένεση με ένα Best που το τιτλοφορούν "Featuring Joe Walsh" (1973).

Αυτό, μπορεί να τους έφερε μερικά χρήματα στην τσέπη, αλλά τους έφερε και τον Tommy Bolin που στα 22 του είναι ένας πάρα πολύ καλός κιθαρίστας (δυστυχώς θα ζήσει μόνο τρία χρόνια ακόμα), που αναλαμβάνει την τραγουδοποιία και βάζει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Θέλω να πω μ’ αυτό, ότι οι Fox & Peters περιορίζονται στο rhythm section γιατί τα άτομα δεν είναι τραγουδοποιοί. Είναι rhythm section και τίποτα περισσότερο και ο Bolin που προς το παρόν κρατιέται ακόμα καλά, έχει το τσαγανό να το επιβάλλει.

Πρέπει να παραδεχτούμε βέβαια, ότι η μπάντα με τον Tommy είναι εντελώς διαφορετική από όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Πρόκειται στην ουσία για τη μπάντα του Tommy που μας παραδίδει δύο καταπληκτικές μπαλάντες. Η μία είναι το 'Alexis' που μου θυμίζει το Simply Shady του George Harrison και η άλλη είναι το 'Mystery' που είναι τραγουδισμένο a la Ian Anderson και με πάει κατ’ ευθείαν στους Jethro Tull και στο Minstrel In The Gallery. Είναι πάντως πολύ όμορφα τραγούδια και τα δύο.

Τα 'Standing In The Rain', 'Devil Is Singing Our Song', 'Must Be Love' & 'Got No Time For Trouble' ροκάρουν ικανοποιητικότατα και δεν υστερούν πουθενά. Ο Kenner δεν τραγουδάει άσχημα, αλλά βρίσκω ότι αυτό το παιδί δεν έχει το νεύρο που χρειάζεται και νομίζω ότι θα είχε διαπρέψει σε μία μπάντα Pop. Συνεχίζω… η rhythm section είναι στη θέση της και ο Bolin είναι κι αυτός πολύ καλός. Το πρόβλημά του με την ηρωίνη δεν είναι προς το παρόν σε έξαρση. Όταν πήγε στην Mark IV των Deep Purple, το αριστερό του χέρι ήταν σχεδόν παράλυτο.

Ένα κομμάτι που εντυπωσιάζει εδώ, είναι το  'Rather Be Alone With You', όπου το κάθε μέλος μιμείται με τη φωνή του το όργανο που παίζει. Μόνο αυτό όμως και τίποτα άλλο. Από το Bang προβλήθηκε το 'Devil Is Singing Our Song', αλλά εγώ προτιμώ τα 'Alexis' & 'Mystery'.

* Σχόλιο: Το album δεν είναι άσχημο. Απλά η μπάντα είναι …άλλη! Δεν υπάρχει εδώ Funk #49 για να σε αφήσει άναυδο, ούτε Bomber για να σε εκπλήξει, αλλά υπάρχει το Mystery που βαδίζοντας στα χνάρια του 'Ashes, The Rain And I', σε τινάζει σαν το ηλεκτρικό ρεύμα.

* Να το πάρω; Μόνο αν σε ενδιαφέρει ο κλασικός ήχος της δεκαετίας του 70.

** Miami (1974)

* Tracks: 1) Cruisin' Down The Highway, 2) Do It, 3) Wildfire, 4) Sleepwalker, 5) Miami Two-Step, 6) Praylude, 7) Red Skies, 8) Spanish Lover, 9) Summer Breezes, 10) Head Above The Water.

Το Miami βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Bang, με μία …μικρή διαφορά. Το Bang μας παρουσίασε έναν Bolin που λειτούργησε περισσότερο σαν τραγουδοποιός παρά σαν κιθαρίστας, ενώ το Miami κάνει το εντελώς αντίθετο. Ο κιθαρίστας υπερτερεί του τραγουδοποιού και ίσως γι’ αυτό είναι οι μελωδίες αδύνατες.

Τα τραγούδια σαν τραγούδια, είναι η προέκταση του Bang, αλλά στο πιο …αδύνατο. Το 'Cruisin' Down The Highway' που ανοίγει, ξεχωρίζει και σε βάζει κατ’ ευθείαν στο κλίμα του …Bang! Τα instrumentals 'Miami Two Step' & 'Praylude' δεν καταλαβαίνω τι ρόλο παίζουν εδώ και γιατί τα έβαλαν. Για ατμόσφαιρα ή για να γεμίσουν το δίσκο; Το 'Do It' συνεχίζει στα χνάρια του 'Cruisin' που είχε συνεχίσει στα χνάρια του Bang, το 'Wildfire' διακρίνεται για το πιο καλό riff του δίσκου και τώρα …κατεβαίνουμε.

Το 'Sleepwalker' είναι μία μπαλάντα που ενδείκνυται για …υπνοβασία, μεσολαβούν τα δύο instrumentals και εκεί που πάει να σε πάρει ο ύπνος, σε σκουντάει το 'Red Skies' με τον έξυπνα εναλλασσόμενο ρυθμό για να έρθει να σε χαλαρώσει το 'Spanish Lover' που προσπαθεί να κάνει country ατμόσφαιρα, αλλά μένει στην προσπάθεια. Το 'Summer Breezes' που ακολουθεί, ροκάρει σε country και το 'Head Above The Water' που κλείνει, θυμίζει το 'Can't Find My Way Home' των Blind Faith.

* Σχόλιο: Το μικρό "βαρετό" αδελφάκι του Bang.

* Να το πάρω; Αν έχεις το Bang τι να το κάνεις αυτό; Δεν έχει να σου προσφέρει κάτι περισσότερο.

Η καριέρα της μπάντας συνεχίστηκε χωρίς τους Bolin & Kenner, με ένα συνεχές "φύγε συ, έλα συ" για να κλείσουν …προς τα κάτω, με το album Newborn (1975) και ακόμα πιο …κάτω με το Jesse Come Home (1976) που ήταν το τελευταίο τους. Ο τίτλος αυτού του album, παραπέμπει στον Jesse James από τον οποίο η μπάντα πήρε το όνομά της.

Στα 1996 –και εντελώς ξαφνικά- έχουμε ένα reunion της κλασικής σύνθεσης Walsh, Fox & Peters που περιορίστηκε στα lives και κράτησε μέχρι το 2006.

*** Τελικά ποιο album να πάρω; Τα δύο πρώτα (Yer & Rides Again).

*** Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

*** Ακουστικά Βοηθήματα:

1: James Gang (DiscogRaphy)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…