Χαΐνηδες και συσχετισμοί

Αυτοί οι συσχετισμοί είναι από τις πιο σημαντικές πτυχές της τέχνης τους, αφού δίνουν την δική τους άποψη και ουσιαστικά εκθέτουν τον εαυτό τους απόλυτα στην κρίση του ακροατή.

Το να γράψει κανείς την «Τίγρη» δεν είναι εύκολο, όπως δεν είναι εύκολο το ρίσκο του προβληματισμού του ακροατή πάνω σε ένα υπαρξιακό θέμα, για το οποίο ο Έρμαν Έσσε τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, γράφοντας τον «Λύκο της Στέπας». Παρόλαυτά, με την ατμόσφαιρα της κρητικής μουσικής και τέσσερα τετράστιχα, αποδίδεται ο βασικός προβληματισμός του αριστουργήματος του Έσσε για την πολυπλοκότητα του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.

Όμως δεν είναι επίσης καθόλου εύκολος ο επαναπροσανατολισμός του ανθρώπου στην αξία της αυθεντικότητας της ζωής. Στις συναυλίες τους ο Αποστολάκης αφιερώνει τις «Συνταγές Μαγειρικής» σε όλους τους καλλιτέχνες που υπάρχουν ανάμεσά μας, άγνωστοι και καθόλου καταξιωμένοι και δοξασμένοι όπως θα τους έπρεπε.

Μιλά γι αυτούς που είναι καλλιτέχνες στην ασχολία τους και στη ζωή τους και με μεράκι, χωρίς ματαιοδοξία, μετατρέπουν την δουλειά και την καθημερινότητα σε τέχνη που μένει σε στενούς, άγνωστους κύκλους. Σε μια κοινωνία λοιπόν που συνεχώς αναζητά είδωλα για να προσκυνήσει, οι Χαϊνηδες μιλάνε για την αυθεντικότητα των  πρωταγωνιστών της καθημερινής ζωής, κάτι που δεν είναι καθόλου άσχετο με το ποίημα «Ζωές» του Καρυωτάκη:

ΖΩΕΣ

κι έτσι πάνε και σβήνουν όπως πάνε

Λέω για της ζωές που δόθηκαν στο φώς

αγάπης γαλήνης, κι ενώ κυλούν

σαν ποταμάκια, εντός τους το σφαλούν

αιώνια και αξεχώριστα, καθώς

μες στα ποτάμια φέγγει ο ουρανός,

καθώς στους ουρανούς ήλιοι κυλούν.

Λέω για τις ζωές που χάθηκαν στο φως…

Λέω για τις ζωούλες που είναι κρεμαστές

απ΄ τα ρουμπίνια χείλη γυναικός

ως στέκονται στα εικονοστάσια εμπρός

τα τάματα, οι καρδιές οι ασημωτές,

κι είναι όμοια ταπεινές, όμοια πιστές

στ΄ αγαπημένα χείλη γυναικός.

Λέω για τις ζωούλες που είναι κρεμαστές…

Που δεν τις υποψιάζεται κανείς,

έτσι όπως ακλουθάνε σιωπηλές

και σκοτεινές και ξένες και θλιβές

το βήμα, την ιδέα μιας λυγερής

(κι αυτή δε ανυποψίαστη) που στη γης

θα γείρουνε, θα σβήσουν σιωπηλές.

Που δεν τις υποψιάζεται κανείς…

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά

σαν άστρα κάποιας ώρας αυγινής,

από ην σκέψη μιας περαστικής,

που, για να τρέχει τόσο χαρωπά,

δεν είδε τις ζωές που σβήουν σιγά

σαν την ψυχή καντήλας αυγινής

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά…

Διαβάζοντας το παραπάνω ποίημα και ακούγοντας το τραγούδι των Χαϊνηδων, διαπιστώνει κανείς ότι, πέρα από τις συγκεκριμένες διαφορές τους, και τα δύο προσανατολίζονται στην ιδιαιτερότητα της ζωής του καθημερινού ανθρώπου. Κι αυτό, σε μια εποχή που θέλει το άτομο ως στοιχείο της κοινωνίας, να προσηλώνεται στην ζωή ειδώλων, τα οποία ότι έχουν να προσφέρουν είναι πλασματικές ανασφάλειες και όχι ουσιαστική εξύψωσή.

Συσχετισμοί, σαν αυτούς που αναφέρθηκαν, υπάρχουν πολλοί μέσα στα τραγούδια των Χαϊνηδων και όχι μόνο. Όλα τα παραπάνω είναι μια τεκμηρίωση της αξίας του έργου τους, γιατί με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει ο άνθρωπος να κοιτά τόσο μέσα του, όσο και έξω από αυτόν. Αυτές τις λειτουργίες τις πραγματοποιεί με την ίδια επιτυχία και ο νέος τους δίσκος «Αγροτοκτηνοτροφικά-Μητροπολιτικά». Και κάπως έτσι συνεχίζεται ένα ουσιαστικό ταξίδι.