Φοβάμαι να κοιμηθώ

Φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί με το που κλείνω τα μάτια μου γίνομαι ψαλίδι από ατσάλι καθάριο, δυνατό και κόβώ τις γλώσσες και τις μύτες των ανθρώπων που μισώ και με μισούνε και αυτοί, μα και διαφόρων άλλων αγνώστων ανθρώπων πολλών που σε λίγο ή ίσως και αργότερα τη νύκτα θα γνωρίσω και θα μισήσω και θα με μισούσουν και αυτοί με τη σειρά τους.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανάβω κάποιο φως. Θέλω φως για να σκεφτώ. Γεμίζω ένα ποτήρι με ουίσκι και ανάβω ένα τσιγάρο. Πως θα τα καταφέρω να κοιμηθώ και κινηθώ ελεύθερος τουλάχιστον στα όνειρα μου;

Η Νέμεσης, η θεά, το εκτελεστικό όργανο της δικαιοσύνης, φαίνεται πως με ξέχασε και πάλι, μα η Ειλείθυια, η θέα του τοκετού, φαίνεται να με επισκέφτηκε κρυφά από την Ήρα και χαμήλωσε τα φώτα, μάλλον για να μην μας δουν. Aφησε μονό ένα κερί αναμμένο να καίγεται μονάχο του στο κρύο το δωμάτιο. Και είναι τόσο κρύο λες και πνεύματα από τον άλλον κόσμο το έχουν κατακτήσει ύστερα από σκληρούς πολέμους και τώρα ξεκουράζονται στην σκιά και στη δροσιά του κορμιού μου που κάθεται μπροστά σε μια οθόνη, μπορεί και μαγική, να ομιλεί μαζί της καθώς τα χέρια μου αφήνονται στα πλήκτρα και γίνονται οι μεταφραστές μιας όλο δικιάς μου νεύρωσης που ποτέ κανείς δεν την κατάλαβε και ούτε μάλλον πρόκειται, στην πραγματικότητα ούτε καν εγώ.

Πιάνω τον αναπτήρα μου και ανάβω ένα ακόμα τσιγάρο, σίγουρα πάντως όχι το τελευταίο της βραδιάς, και το ποτήρι με το ουίσκι μου είναι πια μισοάδειο και το στέρνο μου πιο δυνατό έχει γίνει από τα φτερουγίσματα της καρδίας που κρύβει μέσα του.

Κάπως έτσι νοιώθω κάθε φορά που κάτι το οτιδήποτε γράφω, ακόμα και στις εξετάσεις, έτσι νοιώθω, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, κάθε αίτηση του δημοσίου που συμπληρώνω είναι για μένα ένα ποίημα, μια δημιουργία.