Δισκοκριτική: Οι μέρες του φωτός

Γράφει η Δέσποινα Κ. (despinakontogianni)
122 άρθρα στο MusicHeaven

Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και μόνο κάνει κάποιον να σκεφτεί πως το πέρασμα σε μια νέα εποχή έφτασε γεμάτο αισιοδοξία.

Ήχοι της πόλης, για άλλη μια φορά με τη φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου, στους στίχους ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και στη μουσική ο Θέμης Καραμουρατίδης. Η συνταγή είναι γνωστή κι η ίδια από την εποχή του "Εκατό μικρές ανάσες" (μουσική: Κώστας Τσίρκας). Και πάντα πετυχημένη!

Διπλό cd χωρισμένο σε δύο "κεφάλαια", θα έλεγα.

Το πρώτο μέρος είναι "Οι μέρες του φωτός" και νιώθουμε ακούγοντας το το σύγχρονο άστυ. Πιο ηλεκτρικές ενορχηστρώσεις, ρυθμός κι αφουγκραστικοί στίχοι. "Οι μέρες του φωτός" από μόνο του είναι ένα παράδειγμα μιας "εξέλιξης", η περιγραφή της ωριμότητας και της μετάβασης στην τρίτη δεκαετία της ζωής μιας δημιουργικής σύγχρονής μας προσωπικότητας.

Τα υπόλοιπα κομμάτια "Έτσι είναι αυτά", "Το δωμάτιο", "Συνέχεια στα όρια", "Οι τελευταίες μέρες", "Μονόλογος", γεμάτα πάθος κι ενθουσιασμό, ανάγκες μέσα στις σχέσεις, ελλείψεις, αναμνήσεις, καθημερινότητα κι αποφάσεις.

Στο δεύτερο μέρος το "περιτύλιγμα" της ατμόσφαιρας αλλάζει.

Μπαίνουν τα μαντολίνα και στίχοι πολύ λυρικότεροι που πάνε τον ακροατή σε άλλη εποχή της μουσικής. Ο τόνος συνεχίζει να είναι εξομολογητικός και το συναίσθημα έντονο.

Είναι το "Πέρασμα των Μάγων" και μοιάζει με μια τρυφερή εκμυστήρευση.

Εδώ είναι που περιέχεται και το ντουέτο της Νατάσσας Μποφίλιου με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη "Λοχαγός Έρωτας".

Στο "Δεμένη" βλέπουμε την αντικειμενική αλήθεια που αντιλαμβάνεται κάθε γυναίκα που ζει στον ίδιο χωροχρόνο με τη Νατάσσα, ενώ ο "Γλάρος" μυρίζει Τσεχωφική τραγικότητα. Το "Ας βρέχει" και το "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει" προβληματίζει όσο θα έπρεπε, ενώ το "Εγώ μεγάλωνα για σένα" είναι το πιο ικανοποιητικό κλείσιμο αυτής της δουλειάς. Μελαγχολικό και καθαρτήριο.

Ένα δισκάκι που θα μείνει στα κλασσικά και σίγουρα καλύπτει ένα μεγάλο κενό της σύγχρονης ελληνικής μουσική σκηνής.