Για μια αγαπη....

Δεν κατάλαβα ποτέ τι μου συμβαίνει…
Δεν ξέρω γιατί η ύπαρξη μου είναι πλέον μόνο για σένα…
Δεν ξέρω γιατί απόψε πάλι σε σκέφτηκα, γιατί θύμωσα που δεν είσαι εδώ…
Δεν ξέρω γιατί όταν το πρόσωπό σου σκυθρωπιάζει εγώ θρηνώ σαν την μάνα που χάνει ένα παιδί…
Δεν ξέρω γιατί όταν πονάς εγώ πεθαίνω…
Δεν ξέρω γιατί τρέμω αν θα χαθείς, αν θα φύγεις, αν μ’ αφήσεις μόνη σε αυτόν τον κόσμο…
Δεν ξέρω γιατί το γέλιο σου είναι σκοπός μου, η χαρά σου φροντίδα μου και η ευτυχία σου ευχή μου…
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω, γιατί ακούω τραγούδια να μιλάνε μόνο για μας…
Δεν ξέρω γιατί για μένα η αγκαλιά σου είναι ο κόσμος όλος…
Δεν ξέρω γιατί το σπίτι μας είναι φωλιά του κόσμου…
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω τώρα λόγια απλά που ίσως τα γελάσεις, που ίσως ποτέ να μην τα δεις…

Μια γιαγιά κάποτε μου είπε « η αγάπη, παιδί μου, είναι μια ζωή πόνος, γέλιο, χαρά, δάκρυ, καημός…ποτέ όμως δεν θα ξέρεις γιατί…»

Έτσι είναι και με μας καρδιά μου…δεν ξέρω γιατί και πώς …
Δεν ξέρω γιατί συνέβη, δεν ξέρω πως συνέβη, δεν ξέρω τι θα γίνει…

Ξέρω μόνο πως Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ψυχή μου, και έτσι εξηγώ και τ’ άλλα…
Ξέρω πως Σ’ ΑΓΑΠΑΩ καρδιά μου και πως πάντα για μένα έτσι θα είναι, γιατί δεν μπορεί πια να γίνει αλλιώς…ποτέ δεν θα μπορεί να γίνει αλλιώς...

Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ομορφιά μου