Λεωνίδας Μαράντης: Με το που θα ακουστεί η πρώτη κιθαριά, μέσα μου συμβαίνει κάτι μαγικό

Γράφει ο Astron
24 άρθρα στο MusicHeaven

Κανονίσαμε τη συνάντησή μας απόγευμα Τετάρτης στον Χολαργό και ξεκινήσαμε μία κουβέντα εφ'όλης της ύλης που νομίζω ότι σκιαγραφεί τόσο την μουσική πορεία αλλά και το χαρακτήρα του. Πρέπει να σημειώσω αυτό που δεν είναι φανερό στον αναγνώστη: ο Λεωνίδας έχει μία γοητευτική συστολή που έρχεται σε αντίθεση με τη δυναμική περσόνα που αντικρύζει κανείς επί σκηνής. 

Καλή ανάγνωση!

----------------------------------

Λεωνίδα πες κάποια πράγματα για σένα για τον κόσμο που ίσως να μη σε γνωρίζει.

Σπούδασα στην Αγγλία ηλεκτρολόγος μηχανικός, στη συνέχεια έκανα Master και ξεκίνησα το διδακτορικό μου. Παράλληλα έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο "Λονδίνο-Αθήνα". Βρίσκομαι στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια και αυτόν τον καιρό τελειώνω το διδακτορικό μου.

Και η σχέση σου με τη μουσική πώς προέκυψε;

Έκανα λίγα μαθήματα πιάνου από το δημοτικό - αλλά τα βαρέθηκα γρήγορα. Στο γυμνάσιο ξεκίνησα να κάνω μαθήματα κιθάρας, μετά από δύο-τρία χρόνια τα σταμάτησα. Δε ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά μόλις τα σταμάτησα ξεκίνησα να παίζω στις πρώτες μπάντες. Ήμουν σε δύο πολύ διαφορετικά σχήματα: το ένα ήταν ένα ακουστικό σχήμα, κιθάρα, πιάνο, φλάουτο και η άλλη ήταν Punk Rock μπάντα, όπου εγώ έπαιζα μπάσο.

Ξέρεις και μπάσο;

Όχι! (γέλια) Έπαιζα μπάσο για τα δεδομένα ενός παιδιού 15 χρονών. Ξέρεις, πειραματιζόμασταν, είχα αφήσει μακριά μαλλιά και κοπανιόμουν με το μπάσο. Ήμασταν οι "Dusty Chords" και παίζαμε κυρίως αμερικάνικο Punk που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή. Offspring, Greenday, ΝΟFX, ξέρεις, τέτοια πράγματα.

Πώς φτάνουμε από εκεί μέχρι το δίσκο;

Σιγά - σιγά ξεκίνησα να τραγουδάω, άφηνα την κιθάρα και έδινα όλο το βάρος στα φωνητικά. Όταν πήγα στο Λονδίνο άρχισαν να αλλάζουν λίγο τα πράγματα ως προς το τί είμαι και τί ακούω. Βρήκα δηλαδή το στίγμα μου γιατί μέχρι τότε τα γούστα μου ήταν αλλοπρόσαλλα. Μπορούσες δηλαδή τη μια μέρα να με δεις να παίζω Κατσιμιχαίους, Πυξ Λαξ, Σαββόπουλο, Μαχαιρίτσα και τέτοια πράγματα και την άλλη μέρα Bad Religion και Offspring. Στο Λονδίνο άρχισα να ακούω πολύ βρετανικό Rock, Brit Pop και Indie και κυρίως ήμουν πολύ κοντά στα πράγματα. Είχα δηλαδή τη δυνατότητα να παρακολουθώ σημαντικές μπάντες από κοντά, το οποίο ήταν... μόρφωση. ’νοιξαν οι ορίζοντές μου. Αλλά και πάλι, τα πρώτα χρόνια δεν είχα μπει σε λογική επαγγελματική.

Έγραφες τραγούδια εκείνη την περίοδο;

Έγραφα λίγα, έκανα κάποιες διστακτικές προσπάθειες και δεν το είχα εξελίξει τόσο πολύ. Πιο πολύ ήταν σα μια προετοιμασία -χωρίς να το ξέρω- και μετά άρχισα σιγά σιγά να βλέπω μπροστά μου αυτά που μάθαινα όλα αυτά τα χρόνια.

Δηλαδή από τις σχολικές μπάντες μέχρι να ξαναεμφανιστείς live υπήρξε ένα τεράστιο κενό.

Ναι. Μιλάμε για ένα κενό από τα 18 μέχρι τα 27. Δέκα χρόνια δεν έπαιζα live παρά ελάχιστα μόνο όταν γυρνούσα στην Ελλάδα με το ακουστικό το σχήμα - τον Μιχάλη και τον Φρειδερίκο - για την πλάκα μας. Για αυτό ήμουν πολύ διστακτικός και φοβισμένος στα πρώτα επαγγελματικά live.

Τί ήρθε πρώτα; Η ανάγκη σου να κάνεις δίσκο ή να κάνεις live εμφανίσεις;

Ο δίσκος ήρθε πρώτα. Επειδή όμως μιλάμε για αυτή τη διαφορά, το πρώτο σοβαρό live που έκανα μετά τις σχολικές μπάντες ήταν ...το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 2008. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο live που έχω κάνει, σε ένα κοινό 4000-5000 ανθρώπων. Μου έκανε καλό γιατί έπεσα κατευθείαν στα βαθιά, οπότε όταν έβγαινα μετά με το συγκρότημα σε μικρότερες σκηνές 200 ατόμων δεν αντιμετώπιζα πια τον  ...τρόμο. Ήμουν δηλαδή πιο ψύχραιμος. Όταν έγινε το Φεστιβάλ ήδη είχα μπει στην τροχιά για να βγάλω το δίσκο.

Ο δίσκος πώς προέκυψε;

Αυτό έγινε κατά τύχη. Όλα ξεκίνησαν από μία αγγελία για δημιουργία μπάντας που είδα στο διάδρομο του UCL (πανεπιστημίου) το 2006. Γνώρισα έτσι τον Στέφανο τον Παυλάκη και αργότερα το Στέφανο τον Δανιηλίδη με τον οποίο συνεργαζόμαστε μέχρι σήμερα. Είναι παραγωγός, ηχολήπτης, ενορχηστρωτής και πληκτράς στο συγκρότημά μου. Μπήκαμε, λοιπόν, στο studio και ξεκινήσαμε τις πρώτες ηχογραφήσεις. Ο Στέφανος Δανιηλίδης μου μίλησε για έναν εξαιρετικό κιθαρίστα ο οποίος ήρθε και έπαιξε κιθάρες. Αυτός ήταν ο Μύρωνας Στρατής. Ήρθε, λοιπόν, ο Μύρωνας για να παίξει κιθάρες, εκπληκτικές! Εκείνη την εποχή έβγαζε τον πρώτο του δίσκο με παραγωγό τον Μανώλη το Φάμελλο, οπότε μόλις γράψαμε τα δικά μου τραγούδια τα πήγαμε στον Φάμελλο. Στην αρχή μου είπε ότι δεν ήμουν έτοιμος. Είναι αυστηρός ο Μανώλης και καλά κάνει. Τότε δεν είχαν γραφτεί όλα τα τραγούδια του δίσκου ακόμα.

Ο δίσκος πότε βγήκε; Πες μου λίγα λόγια για τον δίσκο για κάποιον που δεν τον ξέρει.

Ο δίσκος βγήκε το 2010, λέγεται "Λονδίνο-Αθήνα". Ο τίτλος αυτός με εξέφραζε 100%. Ήταν η εποχή που γυρνούσα από το Λονδίνο στην Αθήνα. Ήταν ένας δίσκος που περιέγραφε ιστορίες που έγιναν είτε στο Λονδίνο είτε στην Αθήνα και γενικά περιέγραφε την αγωνία και την αμηχανία που σου προκαλεί αυτό το πήγαινε έλα. Η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια που πηγαινοερχόμουν Λονδίνο-Αθήνα ήταν περίεργα. Μου άρεσε το Λονδίνο αλλά επειδή πάντα είχα κάτι να με κρατάει πίσω στην Αθήνα υπήρχε μία γενικότερη αμηχανία και πολλά ταξίδια. Οπότε προέκυψαν πολλά τραγούδια από αυτήν την ιστορία.

Ηχητικά ο δίσκος είναι ένας Brit-Pop δίσκος, με πολλές βρετανικές και indie επιρροές, με έντονο το Rock στοιχείο και πολύ κιθαριστικός. Ηχητικά, αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν να κάνω ένα δίσκο ο οποίος -αν εξαιρέσεις το στίχο- θα μπορούσε να ακουστεί και από ξένο κοινό, με την έννοια ότι ένας Βρετανός δε θα καταλάβαινε αμέσως ότι προέρχεται από άλλη χώρα. Γιατί αυτή είναι η μουσική που άκουγα και ακόμα ακούω και υπηρετώ.

Ακούγοντας τους στίχους των τραγουδιών μου δίνεται η αίσθηση ότι η σχέση σου με τις γυναίκες έχει περάσει από χίλια κύματα!

(Γέλια!)

Αντιστοιχούν όλα σε πραγματικά γεγονότα;

Τα περισσότερα ναι! Πολλά τραγούδια είναι βιωματικά, είναι τραγούδια που έχω γράψει για πραγματικές κοπέλες, υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας (γέλια) και αληθινές καταστάσεις. Δεν πιστεύω ότι με έχουν "ταλαιπωρήσει" οι γυναίκες περισσότερο από ότι κάποιον άλλον. Απλά αυτός είναι ένας τρόπος έκφρασης. ’λλοι θα πάνε στο γυμναστήριο να παίξουν μποξ για να εκτονωθούν... Όταν γράφεις ένα τραγούδι προσπαθείς να εκτονωθείς, εγώ προτιμώ τον καλλιτεχνικό και ... "μελοδραματικό" τρόπο.

Γενικά, επειδή δεν είναι δυνατόν να γράφει κανείς μόνο βιωματικά τραγούδια, έχω αρχίσει να γράφω και φανταστικά τραγούδια ή τραγούδια που έχω ζήσει ένα μικρό μέρος τους και στη συνέχεια τα "ξεδιπλώνω". Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι τα βιωματικά τραγούδια είναι αυτά που γράφονται πιο γρήγορα και σε εκφράζουν απόλυτα.

Να σε ρωτήσω κάποια πραγματική ιστορία για κάποιο τραγούδι σου;

Μία ιστορία που είναι αυτούσια είναι το "Ποιος το ξέρει", που μιλάει πραγματικά για έναν έρωτα που είχε αναπτυχθεί από το διαδίκτυο από το ...MSN. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα ένα βράδυ στο Λονδίνο, την άλλη μέρα έφευγε. Ξεκινήσαμε να μιλάμε online και καταλήξαμε να έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση, μία ρομαντική σχέση εξ αποστάσεως, σε σημείο που μετά από τρεις μήνες μιλούσαμε μία ώρα στο τηλέφωνο. Το ωραίο της ιστορίας είναι ότι δεν έγινε σχέση ποτέ. Περιγράφω, λοιπόν, στο τραγούδι όλη την αγωνία μου για το αν θα την έβλεπα ποτέ από κοντά.

Η άλλη ιστορία είναι το "Σκουφά και Σίνα" που περιγράφει κατά το ήμισυ μια αληθινή ιστορία. Συνάντησα, δηλαδή, την πρώην μου αλλά δε της μίλησα όπως λέει το τραγούδι. Εγώ έγραψα τραγούδι για αυτό που θα ήθελα να κάνω, αλλά το μετάνιωσα που δεν το έκανα. Τα συναισθήματα που περιγράφω είναι όλα αληθινά αλλά τελικά δε βρήκα το θάρρος να της μιλήσω. Και μετά όταν γύρισα σπίτι έγραψα μέσα σε δέκα λεπτά αυτό το τραγούδι.

Ο δίσκος σου -με την εξαίρεση του "Λονδίνου"- έχει κυρίως ερωτικά τραγούδια...

Ναι, έχω γράψει και τραγούδια που δεν είναι ερωτικά αλλά "κόπηκαν" στη διαδικασία της επιλογής. Ένα τραγούδι ήταν πάλι αρκετά βιωματικό, αρκετά κοντά στο στυλ του Λονδίνου και λεγόταν "Γενέθλια" - ένα τραγούδι που είναι σαν ένας απολογισμός της ζωής μου και λυπήθηκα που δεν το βάλαμε στον δίσκο. Το δεύτερο τραγούδι που θέλω να βάλω στο νέο δίσκο είναι ένα τραγούδι που πραγματεύεται ένα δύσκολο θέμα. Μιλάει για τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο το 2005, που ήμουν εκεί. Το έζησα από κοντά και ήθελα πολύ καιρό να γράψω ένα τραγούδι για αυτό.

Πρέπει να σου πω ότι για μένα προσωπικά ο δίσκος "Λονδίνο-Αθήνα" ήταν εξαιρετική συντροφιά όσο ήμουν στο Λονδίνο για σπουδές. Θέλω να σε ρωτήσω για μία στροφή στο τραγούδι Λονδίνο:
"πάνε χρόνια πολλά που είμαι εδώ
μες τη βουή χαμένος
πάνε χρόνια επτά που προσπαθώ
μα ακόμα νιώθω ξένος".
Είναι πολύ νοσταλγικός ο στίχος σου, σα μια μοντέρνα ματιά της ...σύγχρονης ξενιτιάς. Πολλοί συνάνθρωποί μας -ειδικά τώρα- λόγω της κρίσης φεύγουν στο εξωτερικό και εξακολουθούν να νιώθουν "ξένοι" μετά από πολλά χρόνια. Πώς ένιωθες όταν έγραφες αυτό το τραγούδι;

Η αλήθεια είναι ότι όσο ωραία και αν περνάς εκεί που είσαι και όσο ιδανικές και εάν είναι οι συνθήκες, νομίζω ποτέ δε θα νιώσεις όπως στη δικιά σου πόλη, το δικό σου σπίτι και τη δική σου γειτονιά. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το αγαπημένο μου στιχουργικά. Σίγουρα είναι το πιο "περίεργο" ηχητικά -είναι πιο ακουστικό- αλλά εγώ το σκέφτηκα σα μια μικρή αυτοβιογραφία. Ό,τι έζησα επτά χρόνια στο Λονδίνο το αποτύπωσα σε αυτό το τραγούδι, με πιο έντονο αυτό το συναίσθημα: ήμουν στο Λονδίνο και μου έλειπε η Αθήνα, ήμουν στην Αθήνα και μου έλειπε το Λονδίνο ...ένα μπλέξιμο και ένα περίεργο συναίσθημα ότι δεν ένιωθα πουθενά ότι ήμουν σπίτι μου. Γιατί μπορεί να σου λείπει το σπίτι σου, αλλά όταν γυρνάς μετά από πολύ καιρό, ούτε το σπίτι σου το νιώθεις 100% σπίτι σου πια... Και νιώθεις σα να είσαι μετανάστης παντού, σα να μην έχεις πατρίδα. Με συγκινεί πολύ που πολλοί φίλοι μου λένε ότι είναι το αγαπημένο τους τραγούδι και ότι το έχουν συνδέσει με την παραμονή τους στο Λονδίνο.

Αν διάλεγες τρία τραγούδια από το δίσκο για να δείξεις στο κοινό ποιος είσαι, ποια θα διάλεγες; Υπάρχει κάποιο αγαπημένο;

Αν πήγαινα σε μία εταιρεία για να τους δείξω ποιος είμαι θα τους έβαζα να ακούσουν τα "Σκουφά και Σίνα", "’σσος στο μανίκι" και "Τον κόσμο να αλλάξεις". Αν ήθελα όμως να το δω συναισθηματικά και στιχουργικά, δηλαδή να πω σε ένα φίλο ή μία κοπέλα ποιος είμαι, σίγουρα θα έβαζα το "Λονδίνο" και "Τον κόσμο να αλλάξεις".

"Τον κόσμο να αλλάξεις" είναι το αγαπημένο μου.

Κι εμένα είναι το αγαπημένο μου μουσικά. Στιχουργικά όμως θα έβαζα και το "Ποιος το ξέρει (MSN)". Αυτό είναι από τα πιο αληθινά μου τραγούδια.

Παρατήρησα ότι γράφεις πάντα στίχο και μουσική. Έχεις δοκιμάσει να μελοποιήσεις στίχους άλλων καλλιτεχνών;

Αυτό το έκανα για πρώτη φορά στο σχολείο μελοποιώντας ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο "Alpha Romeo" αυτή ήταν και η πρώτη φορά που έγραψα μουσική. Τώρα με ένα νέο μου συνεργάτη έκανα μία νέα απόπειρα και έγραψα ένα τραγούδι σε σκόρπιους στίχους. Αλλά γενικά είναι πιο εύκολο να γράφω τους δικούς μου στίχους.

Επομένως σε χαρακτηρίζει πιο πολύ η έννοια του "τραγουδοποιού" παρά του συνθέτη.

Ναι, αυτό με βολεύει, αυτό κάνω πάντα. Όταν γράφεις την ίδια χρονική στιγμή στίχους και μουσική το τραγούδι βγαίνει πιο γρήγορα, πιο εύκολα. Υπήρχαν περιπτώσεις που είχα γράψει μουσική και έβαλα στίχους μετά από πολύ καιρό. Αλλά ποτέ δε γράφω σε έτοιμους -δικούς μου- στίχους. Νιώθω ότι με εγκλωβίζει πολύ αυτό.

Από τί εμπνέεσαι όταν γράφεις τραγούδια;

Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι βιωματικά, καταστάσεις που έχω ζήσει. Σιγά-σιγά κάνω τις πρώτες απόπειρες και προσπαθώ να δανείζομαι καταστάσεις από τους φίλους μου. Προσπαθώ να βρω δηλαδή νοηματική και θεματική έμπνευση σε άλλα πράγματα, βιβλία, ποίηση, κινηματογράφο. Κάποιες ιστορίες όπως σου είπα είναι αληθινές - αλλά δεν έχουν γραφτεί την εποχή που συνέβησαν. Ήμουν πιο αποστασιοποιημένος όταν έγραφα κάτι μετά από καιρό. Στην αντίθετη περίπτωση έβγαινα υπερβολικός και μελοδραματικός.

Υπάρχουν κάποιοι Έλληνες ή ξένοι μουσικοί που αποτέλεσαν για σένα πρότυπα;

Θα σου πω παλιούς επειδή είπες "πρότυπα". Έχω μία ιδιαίτερη αγάπη για τους Beatles, τους Doors και τους Pink Floyd. Μου άρεσε πάρα πολύ επίσης ο Jeff Buckley γιατί είχε αυτό το στυλ του τροβαδούρου στα μικρά μπαράκια της Νέας Υόρκης. Κάτι παρόμοιο σε αυτό το ...τροβαδούρικο στυλ που με συγκινεί πολύ -γιατί έτσι ήμουν κι εγώ στην αρχή- δηλαδή "παίρνω την κιθάρα μου και τη φωνή μου και πάω!", είναι και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Κι αυτό που μ' αρέσει πολύ στον Σαββόπουλο και το θαυμάζω είναι ότι έχει γράψει πάρα πολλά τραγούδια που έχουν κοινωνικό και πολιτικό νόημα. Ίσως είναι πιο δύσκολο να γράψεις σήμερα τέτοια τραγούδια αλλά θα ήθελα να το δοκιμάσω κάποια στιγμή. Ο Μίκης Θεοδωράκης επίσης. Μου αρέσει πάρα πολύ να έχω ως πρότυπα ανθρώπους που εκτός από τεράστιοι μουσικοί ξέφευγαν από αυτόν τον ρόλο και έμπαιναν και σε άλλα μονοπάτια. Όπως για παράδειγμα όταν οι Pink Floyd έβγαζαν το "The Wall", αυτό ήταν ένα statement, η μουσική αποκτούσε και άλλες διαστάσεις και αυτό είναι φανταστικό. 
Δε θέλω βέβαια να ξεχνάω, μιας και με ρωτάς, να αναφέρω τον Μανώλη τον Φάμελλο που γενικά έχει βοηθήσει πολλούς νέους καλλιτέχνες στα πρώτα τους βήματα όπως και εμένα. Αυτό δεν το κάνουν πολλοί στις μέρες μας.

Σήμερα πώς βλέπεις την κατάσταση στη δισκογραφία;

Πιστεύω ότι στην Ελλάδα οι δισκογραφικές εταιρείες δεν έχουν καταλάβει τί συμβαίνει, δεν έχουν καταλάβει την αλλαγή στον τρόπο διακίνησης της μουσικής και λειτουργούν ακόμα με παλαιότερα πρότυπα. Το στενάχωρο σε αυτήν την υπόθεση είναι αυτή η τάση στη μουσική βιομηχανία να προωθούνται αστέρια μιας νυκτός. Αυτό συμβαίνει παγκόσμια και πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτοί δεν είναι τραγουδοποιοί και δεν πονάνε τα τραγούδια τους. Επομένως μπορείς να τους κατευθύνεις πιο εύκολα. Στη δική μου περίπτωση επειδή γράφω τα τραγούδια δε μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να μου πει "μη το παίξεις αυτό στη συναυλία" ή "ντύσου λίγο πιο χαρούμενα" ή "πες αυτό", διότι εγώ το κάνω αυτά υπηρετώντας τα τραγούδια μου. Οι εταιρείες, λοιπόν, μου φαίνεται ότι δε θέλουν να έχουν πολλούς δημιουργούς στα πόδια τους. Υπάρχει μία τάση να φεύγουμε από τη μουσική, το στίχο, το ουσιώδες και το νόημα και πάμε προς το "τί βλέπεις" κι αυτό σίγουρα δεν είναι καλό. 

Ήμουν σε ένα από τα πρόσφατα live σου στο K44 και παρατήρησα ότι επί σκηνής μεταμορφώνεσαι. Έχεις κέφι, ξεσηκώνεις τον κόσμο... πώς τα καταφέρνεις;

Εντάξει, πίνω δύο βότκες... (γέλια)!
Κάποιοι με έχουν ρωτήσει αν παίρνω τίποτα, αλλά εγώ έχω να απαντήσω ότι το ναρκωτικό μου είναι η μουσική. Είναι κλισέ το ξέρω, αλλά με το που θα ακουστεί η πρώτη κιθαριά μέσα μου συμβαίνει κάτι μαγικό, σα να πατάει κάποιος ένα διακόπτη. Μπαίνω στο ρόλο κάθε τραγουδιού και κάθε δημιουργού ο οποίος λέει κάτι πολύ συγκεκριμένο, έχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Προσπαθώ λοιπόν να τα ερμηνεύσω και την ίδια στιγμή να ανεβάσω και τον κόσμο. Μάλιστα στo ηλεκτρικό live μου αρέσει στο τέλος να ανεβάζω τον κόσμο στη σκηνή για να χορέψει - γιατί πιστεύω ότι σε μια συναυλία πρωταγωνιστής είναι ο κόσμος. Στα ακουστικά μου live βέβαια η κατάσταση είναι πιο νοσταλγική και πιο "πνευματική".

Πες μου λίγο για τα μελλοντικά σου σχέδια, τί ετοιμάζεις;

Είμαι στο studio με τον Στέφανο τον Δανιηλίδη, έχουμε αρκετά τραγούδια και σιγά - σιγά φτιάχνουμε τον νέο δίσκο. Το πιο πιθανό είναι να πάμε πρώτα με single και μετά με δίσκο. Και φυσικά προσπαθούμε να κάνουμε όσες περισσότερες εμφανίσεις μπορούμε με τη μπάντα μου, τους Spotlights.

Ετοιμάζεις κάποια νέα συναυλία;

Είμαι σε συνεννόηση με διάφορα μαγαζιά και σύντομα θα έχουμε κάποιο live.

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη, καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις!

Κι εγώ σε ευχαριστώ, να 'σαι καλά! 

Μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια του Λεωνίδα Μαράντη εδώ.