Στίχοι και συνειρμοί - Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

4/7/13

Μεγαλώνει ένας άνθρωπος, η γονιδιακή κληρονομιά «σκάει μύτη» κι όλη η προσπάθεια που έχει κάνει με προσωπικές επιλογές, για να πετύχει μια καλή ψυχική και σωματική υγεία, τινάζονται στον αέρα.

Ξεκίνησε η ιστορία, των γονιδίων που κληρονόμησα από την οικογένεια, από τον πατέρα, με το ευάλωτο νευρικό σύστημα και την γιαγιά, από την πλευρά της μάνας, η οποία επιπλέον μου κληροδότησε και τις συνέπειες που έχει ένα ευάλωτο νευρικό σύστημα σε συνδυασμό μιας ταλαιπωρημένης ζωής και που είναι τα αρθριτικά, η νευρική κολίτιδα και τα εξανθήματα στο δέρμα.

Είχα καταφέρει να τα ελέγχω μαζί με κάτι θέματα σπονδυλικής στήλης που προέκυψαν. Με ψυχοθεραπείες, ασκήσεις διαλογισμού, γιόγκα, τάι τσι, ομοιοπαθητικά φάρμακα. 

Μέχρι που προέκυψε και καρδιακό πρόβλημα. Οι νευρικές αρρυθμίες είχαν ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια. Αλλά, έρχονταν και μετά έφευγαν πάλι, χωρίς κάποιο φάρμακο, τις είχα συνηθίσει κι αυτές και πορευόμουνα. Δεν έδινα σημασία και στην άλλη κληρονομιά μου, στις τιμές της χοληστερίνης που, εδώ και κάνα εξάμηνο, είχαν σταθεροποιηθεί στο 300άρι. 

Δυστυχώς οι «αβλαβείς» αρρυθμίες εξελίχθηκαν σε εμμένουσα κολπική μαρμαρυγή κι έτσι έγινα κι εγώ μια ηλικιωμένη χαπάκισα.

Άντε να το χωνέψω τώρα αυτό το καινούριο δεδομένο, αναγκαστικά μαζί με τα φάρμακα για την πήξη του αίματος και την βραδυκαρδία μου δόθηκε και φάρμακο για την χοληστερίνη. Έπρεπε να κάνω μικροβιολογικές εξετάσεις κάθε λίγο και λιγάκι, για την παρακολούθηση της πήξης του αίματος και να προετοιμαστώ για ηλεκτρική ανάταξη της καρδιάς, που δεν ήταν καθόλου σίγουρο αν και για πόσο διάστημα θα με απάλλασσε από τα δύο φάρμακα. Επιπλέον, θα ακολουθούσε  στεφανιογράφημα για να ερευνηθεί αν η κολπική μαρμαρυγή είναι η ίδια νόσος ή είναι σύμπτωμα της στεφανιαίας νόσου που έπασχε η μάνα και που πιθανόν να είχα επίσης κληρονομήσει.

Ένα πρωί, ξύπνησα πάλι μ’ ένα ρεφραίν να παίζει στο κεφάλι μου, ήταν από  τους στίχους του Κώστα Λαχά, τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, με  την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου να τραγουδά, ««στενεύουν τα περάσματα, οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός»!

11/8/14 

Έχει περάσει ένας χρόνος στη νέα κατάσταση. Έκανα δύο απόπειρες για ηλεκτρική ανάταξη κι απέτυχαν γιατί ο δείκτης πήξης του αίματος δεν ήταν αρκετά υψηλός, είπαν οι γιατροί. Αποφάσισα να την εγκαταλείψω την ιδέα. Πήγα σε άλλο καρδιολόγο, άλλαξα το φάρμακο για την πήξη του αίματος, έπαθα αλλεργικό σοκ από το φάρμακο για την βραδυκαρδία, το άλλαξα κι αυτό. Όποτε παθαίνω κρίσεις πίνω κι ένα φάρμακο για την αρρυθμία και μόλις επανέρχεται ο φυσιολογικός ρυθμός της καρδιάς το σταματώ κι έτσι πορεύομαι.

Το κρύβω, παλεύω με την κατάθλιψη, αλλά το κρύβω. Όσο περνούν οι μέρες και παρατηρώ πόσο ευάλωτη έχω γίνει, πόσο πρέπει να προσέχω να μην κουράζομαι, να μην πιέζομαι, να μην εκνευρίζομαι – δηλαδή να πετύχω το αδύνατο – γιατί αμέσως θα έχω κρίση κολπικής μαρμαρυγής, τόσο πέφτει το ηθικό μου.

Όμως συνέρχομαι, θα το παλέψω λέω, δεν βαριέσαι, βάζω στο cd  ένα ζεϊμπέκικο,  απλώνω τα χέρια, στροβιλίζομαι, σιγοτραγουδώ μαζί με τον αξέχαστο Μητροπάνο το ρεφραίν από τους στίχους του Άλκη Αλκαίου και τη μουσική του Θάνου μικρούτσικου, «Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι/με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη/στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί/πάντα γελαστοί και γελασμένοι» και παρόλο που δεν θα φύγω με το τσιγάρο στα χείλη, γιατί το έκοψα, χρόνια τώρα, παίρνω θάρρος και δυναμώνω την απόφαση μου να μην σταματήσω να είμαι στα τρελά μου όνειρα δοσμένη και να μην σταματήσω να είμαι γελαστή.-