ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
    αρχική > e-Περιοδικό > Φταίνε Τα Τραγούδια

    Στίχοι και συνειρμοί: Δρόμοι παλιοί

    Όταν τα συναισθήματα πονούν κρύβονται στο σκοτάδι, τότε έρχονται τα τραγούδια, τα παίρνουν από το χέρι, τα φέρνουνε στο φως... 

    Στίχοι και συνειρμοί: Δρόμοι παλιοί

    Γράφει το μέλος xanthippeportoula
    2 άρθρα στο MusicHeaven
    Τετάρτη 20 Αύγ 2014

    Δρόμοι παλιοί που αγάπησα /και μίσησα ατέλειωτα/Κάτω απ’ τους ίσκιους/ των σπιτιών να περπατώ/Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες /κι η πόλη νεκρή

    Την ασήμαντη παρουσία μου /βρίσκω σε κάθε γωνιά/Κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε/Φάσμα χαμένο του πόθου μου

    Κι εγώ, ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ/Κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

    Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα/ χωρίς να γνωρίζω κανένα/Κι ούτε κανένας, ούτε κανένας με γνώριζε, με γνώριζε

     

    Μ’ αυτούς τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη, την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και την φωνή της Μαργαρίτας Ζορμπαλά μέσα στο κεφάλι μου, ξύπνησα και καθώς τώρα τους διαβάζω για να τους θυμηθώ τα μάτια μου βουρκώνουν.

    Είδα ένα εντελώς σουρεαλιστικό όνειρο από το οποίο το κύριο συναίσθημα ήταν ότι έζησα σαν ακροβάτης, ισορροπώντας στο απίθανο, χωρίς να το συνειδητοποιώ κι όταν κλήθηκα να το κάνω γι άλλη μία φορά κατάλαβα τι έκανα, αναρωτήθηκα πως το έκανα κι ότι δεν ήθελα να το κάνω άλλο, διότι δεν μπορούσα, θα έπεφτα στο κενό και θα τσακιζόμουνα και τα πόδια μου έτρεμαν…

    Είναι η τρίτη μέρα που ξυπνώ με αρρυθμία, που διατηρείται και στον ύπνο μου, ο οποίος είναι άσχημος, με έντονα όνειρα και πολλά στριφογυρίσματα και το πρωί είμαι κουρασμένη και τα μάτια μου με κόβουν όταν διαβάζω.

    Είναι η δεύτερη μέρα που, μετά από αρκετό καιρό, σηκώνομαι με πολύ κακή διάθεση. Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική χρεωκοπία της χώρας, επομένως και η δική μας, ή/και η καταστροφή του συστήματος υγείας, που αν δεν έχεις να πληρώσεις τις εξετάσεις οφείλεις να ξεχάσεις την προληπτική ιατρική κι αν σε πιάσει κάποια αρρώστια, καλείσαι να αποδεχτείς ότι ήρθε η ώρα σου και να περιμένεις αβοήθητος να πεθάνεις μια ώρα αρχύτερα.

    Έχω απηυδήσει πλέον και με τα συνεχή τσακώματα μου μ’ εκείνον, «δι’ ασήμαντον αφορμή», δεν θέλω να συμμετέχω πλέον.  Θα τον αφήσω να κάνει ότι θέλει, δεν πρόκειται να του ξαναπώ για τις δουλειές του σπιτιού που έχει αναλάβει και δεν τις κάνει, τις υποτιθέμενες αντρικές δουλειές, όπως είναι να βγάζει τα σκουπίδια, να κάνει μερεμέτια, να βάζει τα εργαλεία στη θέση τους όταν τελειώνει μια δουλειά, να λύσει το πρόβλημα με τα μυρμήγκια, που μας έχουν κατακυριεύσει. Αλλά, και την βρώμα που δημιουργεί πιάνοντας το τυρί την φέτα με τα χέρια και μετά τα χερούλια του ψυγείου, ή τα τρίματα από τυριά και ψωμί στους πάγκους, τους λεκέδες από φρούτα ή καφέδες στο πάτωμα, το τσιγάρο που φλομώνει το δωμάτιο-ξενώνα, που χρησιμοποιεί για γραφείο, και, και, και ………  

    Τι νόημα έχει, εγώ, ακούγομαι σαν ξεχαρβαλωμένη κασέτα κι εκείνος, απλά, αγνοεί ότι του λέω…. 

    Ας πρόσεχα, ας είχα την ικανότητα εκείνη που θα με βοηθούσε να καταλάβω ότι δεν ταιριάζω μ’ αυτόν τον άνθρωπο, καλός, χρυσός, αλλά δεν καταφέραμε να βρεθούμε στο ίδιο μπαλκόνι. Απέναντι, χρόνια τώρα. Έπρεπε να είχα φύγει, έγκαιρα, όσο είμαστε νέοι, έστω κι αν είχαμε κάνει παιδιά μαζί, έστω και αν εκείνος δεν με άφηνε. Δεν μπόρεσα να το κάνω, δεν είχα το σθένος.  Τώρα είναι αργά, αυτό σκεφτόμουνα χθες, καθώς περπατούσα το βράδυ και μύριζα την αρμπαρόριζα από κάποιους κήπους…

    Νιώθω ότι είμαι μόνη μου, μαριονέτα στα χέρια κάποιας εξουσίας, ότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που καταφέρνουν να συμπορεύονται μ’ αυτή την εξουσία και να μην καταβροχθίζονται από αυτήν, καθώς λίγοι είναι κι εκείνοι που μπορούν να καταλάβουν έγκαιρα τι «παίζεται», για τι πράγμα αξίζει να αγωνιστούν στην ζωή τους για να ζήσουν ανθρώπινα, σύμφωνα με την φύση τους έξω από την αρνητική επίδραση της όποιας εξουσίας και να το κάνουν.

    Σκέφτομαι να πιάσω πάλι την κιθάρα μου, που εγκατέλειψα τη σπουδή της, γιατί δεν τα προλάβαινα όλα, οικογένεια, δουλειά, επαγγελματική επιμόρφωση και μαθήματα κιθάρας. Άφησα τα μαθήματα κιθάρας. Πάνε τριάντα χρόνια τώρα.

    Όσο το σκέφτομαι τόσο πείθομαι ότι δεν είναι καθόλου κακή ιδέα να αρχίσω πάλι μαθήματα κιθάρας κι αυτή τη φορά να βαδίσω σ’ όσο μουσικό μονοπάτι προλάβω…

    Photo: http://vi.sualize.us/pograph_alone_by_tertius_alio_500px_melancholy_woman_people_concept_picture_zUPi.html


    Tags
    Μουσικά Όργανα:κιθάρα



    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #28843   /   20.08.2014, 09:15   /   Αναφορά

    Θα επικροτούσα να πιάσεις την κιθάρα άμεσα 

    #28845   /   20.08.2014, 16:38

    Ευχαριστώ για την ενθάρρυνση. 


    #28844   /   20.08.2014, 14:14   /   Αναφορά

    Η "εξουσία" είναι το κομμάτι του εαυτού μας που δεν θέλει να διαφοροποιηθεί απ' το σύνολο, δεν θέλει ν' αλλάξει διαδρομή κι ακολουθεί κάθε μέρα την ίδια, αρνείται να ψάξει, από φόβο γι' αυτά που θα βρει και απεχθάνεται το άγνωστο.
    Αν έχεις καταλάβει τι "παίζεται", σημαίνει ότι η μαριονέτα έχει ξυπνήσει. Από 'κει και πέρα όλα είναι θέμα αντοχών και επιλογών. Για κάθε τι που θα κερδίζεις, θα 'χεις χάσει κάτι. Σ' αυτόν τον δρόμο υπάρχει η πιθανότητα, το μόνο κέρδος σου να είναι το ότι το ακολούθησες και δεν πρόδωσες τον "άλλο" σου εαυτό. Όλα θέμα αντοχών...

    #28846   /   20.08.2014, 17:02

    Ότι η "εξουσία" είναι αυτό που ορθά περιγράφεις, δυστυχώς, μου πήρε τριάντα χρόνια να το συνειδητοποιήσω - αφότου άρχισα να το ψάχνω, περίπου στην ηλικία σου. 


    Γι αυτό και στην σχετική παράγραφο του κειμένου μου γράφω ότι μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει τη διαφορά στην ζωή του όταν "έγκαιρα καταλάβει τι παίζεται".  


    Αλλιώς,  κάνει το καλύτερο που μπορεί σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιούργησε στην ζωή του, στην ηλικία της άγνοιας που λέει κι ο Κούντερα.  Τότε που νομίζει ότι επιλέγει.


    Κατόπιν, πορεύεται δύσκολα, προσπαθώντας να διορθώσει ότι διορθώνεται και, προφανώς, σύμφωνα με τις αντοχές του....


    #28847   /   21.08.2014, 09:38

    Εν τέλει η γνώση, έστω κι έγκαιρη, δεν είναι αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία.
    Αυτό στο λέω τώρα γιατί μέχρι πριν κάποια χρόνια είχα θεοποιήσει το κομμάτι αυτό. Ήθελα να ξέρω κι όταν ήξερα ένιωθα ότι είχα ήδη νικήσει τον πόλεμο.
    Μεγαλύτερη σημασία έχει το κατά πόσο μπορείς ν' ακολουθήσεις το μονοπάτι που σου υποδεικνύει η γνώση κι αυτό εξαρτάται άμεσα απ' το πόσο έχεις αποδυναμωθεί απ' την επήρεια της "εξουσίας" και τις προσωπικές δυνάμεις του καθενός.

    Το μυστικό είναι ν' αποδεχθείς την αδυναμία σου, του όποιου βαθμού, και να πορευτείς με τα όσα μπορείς. Δεν πειράζει να μην τα μπορείς όλα (φρέσκια γνώση αυτό). Οφείλεις στον εαυτό σου εσωτερική ειρήνη και ηρεμία κι αυτή έρχεται μόνο με την αποδοχή.
    Με λίγα λόγια, πιάσε την κιθάρα και ό,τι άλλο σ' ευχαριστεί, δώσε στον εαυτό σου μία πίστωση χρόνου και άσε τον εαυτό σου να σου υποδείξει την ταχύτητα και τον προορισμό... θα γίνει όταν πρέπει!

    Το "νωρίς" και το "αργά" είναι πολύ υποκειμενικές έννοιες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα και πιστεύουν ότι ζουν και ότι έχουν άπειρο χρόνο.. γι' αυτούς είναι αργά από πολύ νωρίς απλά δεν το ξέρουν! Φροντίζουν όμως τον εαυτό τους. Κάνε κι εσύ το ίδιο..


    #28848   /   21.08.2014, 13:40

     Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μου αφιέρωσες και την ενθάρρυνση σου.  Παρόλο που αυτά που γράφεις δεν είναι άγνωστο τοπίο, πλέον, για εμένα, χαίρομαι να ακούω ότι δεν είναι και για εσένα, έναν άνθρωπο στα μισά μου χρόνια. Μπράβο σου!   Και χαίρομαι που τελευταία, όπως γράφεις στην παρένθεση σου, ανακάλυψες ότι "δεν πειράζει να μην τα μπορείς όλα". 


    Το πρόβλημα για εμένα ήταν και είναι όταν ανακάλυψα ότι δεν αρκεί να αντιληφθείς κάτι τέτοιο μόνον εσύ. Αν υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου που δεν το έχουν ανακαλύψει, δεν θέλουν να το ανακαλύψουν και, για διάφορους συναισθηματικούς και πρακτικούς λόγους, δεν μπορείς να τους βγάλεις από την ζωή σου, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. 


    Τότε, η μόνη επιλογή που έχεις είναι να ασκείσαι να βάζεις όρια, αφού δεν θέλεις να είσαι: "σύζυγος σαν όλες τις άλλες", "μαμά σαν όλες τις άλλες", "γιαγιά σαν όλες τις άλλες".  Ενώ, παράλληλα προσπαθείς να κάνεις κάποια επιμόρφωση και κάποιο επάγγελμα εκτός σπιτιού, τα οποία θεωρούντο από τα άλλα μέλη της οικογένειας σαν το "χόμπι" σου και γι αυτό δεν είχες καμία υποστήριξη, ενθάρρυνση, βοήθεια.


     Όλα αυτά γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, όση "πίστωση χρόνου" και να δώσεις στον εαυτό σου, όταν προσπαθείς να τα πετύχεις εν μέσω εντάσεων.  Κάποιες φορές επιλέγεις να υποκύψεις στους συναισθηματικούς εκβιασμούς που σου γίνονται, ενώ αρχικά, αρνείσαι να υποδυθείς τους παραδοσιοκούς ρόλους σου ως γυναίκας.  Άλλες φορές θυμώνεις, αφού  οι συναισθηματικοί εκβιασμοί που σου ασκούνται, δεν βοηθούν καθόλου να αποβάλλεις την όποια ενοχικότητα, αισθάνεσαι όταν καταφέρνεις να μην  υποκύπτεις.


     Αυτή είναι η γνώση για την οποία γράφω ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος να αποκτήσει έγκαιρα.  Προτού δημιουργήσεις ευθύνες κι υποχρεώσεις προς άλλους ανθρώπους.  Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τους οικείους σου ότι "δεν είσαι ελέφαντας" κι ούτε είσαι υποχρεωμένη προκειμένου να πεισθούν ότι τους αγαπάς και νοιάζεσαι γι αυτούς να χρειάζεται να τους "νταντέψεις" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμη κι όταν τα παιδιά σου έχουν ενηλικιωθεί.


    Δυστυχώς, η πλειονότητα των γυναικών επιλέγει να γίνεται "φιόγκος", σαν τον ακροβάτη πάνω στο σχοινί, όπως περιγράφεται στον Ζαρατούστρα του Νίτσε, αντί να διεκδικεί το δίκαιο μοίρασμα με τον σύζυγο της ανατροφής των παιδιών και των οικιακών αναγκών.  Υιοθετεί τους παραδοσιακούς ρόλους, αυτούς που η μάνα, η γιαγιά, η σύζυγος, γίνονται θυσία στον βωμό της οικογένειας, ενώ παράλληλα θέλουν να κάνουν καριέρα, ή απλά χρειάζεται να εργασθούν για λόγους επιβίωσης και μόνον.


    Επομένως, αυτό που εγώ, πρόσφατα, ανακάλυψα είναι ότι στην θεωρία υπάρχουν πολλά μυστικά για να αποδεχτεί ένας άνθρωπος την ή τις αδυναμίες του, στην πράξη όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, είναι σαν το ανέκδοτο:


    "Κάποιος που έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο συναντά τον ψυχίατρο του για να επιβεβαιώσει ότι θεραπεύτηκε και να του δώσει εξιτήριο.  Ο γιατρός τον ρωτά, "λοιπόν, κατάλαβες ότι δεν είσαι καλαμπόκι;".  "Ναι, γιατρέ μου", λέει αυτός, "είμαι άνθρωπος δεν είμαι καλαμπόκι".  "Πολύ ωραία", λέει ο γιατρός, "θα υπογράψω το εξιτήριο σου".  Την ώρα που του το δίνει, εκείνος ρωτά τον γιατρό, "Γιατρέ μου εγώ κατάλαβα ότι δεν είμαι καλαμπόκι, οι κότες όμως το ξέρουν;" 





    #28852   /   25.08.2014, 10:24

    Ένα παιδί μαθαίνει πολύ πιο εύκολα από έναν ενήλικο, γιατί είναι tabula rasa. Αν προσπαθήσεις ν' αλλάξεις μία, επί πολλά έτη ριζωμένη γνώση, δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα. Εσύ τους έμαθες ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, εσύ τους βόλεψες και τώρα τους ζητάς να αποδεχτούν την αλλαγή σου; Μετά από τόσα χρόνια; Δεν πρόκειται... επιβεβαιωμένο. Το βόλεμα είναι, ίσως η μεγαλύτερη, πληγή των ανθρωπίνων σχέσεων.

    Σέβομαι απόλυτα το ότι δεν μπορείς να τους βγάλεις απ' την ζωή σου, μπορείς όμως να μετριάσεις, αν όχι να σταματήσεις, την αρνητική επιρροή που έχουν στην ψυχολογία σου. Η κότα είναι κότα κι ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Αν η κότα μπορούσε ν' αντιληφθεί τα όσα αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος, θα ήταν άνθρωπος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μαγειρέψουμε όσες κότες υπάρχουν στο σύμπαν, για να μην υπάρχουν πια... έκαστος στο είδος του!

    Είναι όμορφο, και πολύ αναζωογονητικό, να νταντεύεις τους ανθρώπους που αγαπάς ακόμα κι αν ξέρεις ότι ίσως τους κακομαθαίνεις. Όσο μπορείς όμως...
    Αντιλαμβάνομαι και ξέρω πως είναι μεγάλη συναισθηματική δοκιμασία το να νιώσεις κάποια στιγμή πως έχεις κι εσύ ανάγκη από λίγο ντάντεμα και να μην βρεις κανέναν δίπλα σου, πρόθυμο ν' ανταποδώσει τα όσα πήρε.


    Γι' αυτό άσε τις ενοχές στην άκρη και προχώρα προς όποια κατεύθυνση επιθυμείς. Αν προσπαθήσεις να πάρεις από ένα παιδί του παιχνίδι του, θ' αντιδράσει, θα κωλοχτυπηθεί, θα ουρλιάξει αλλά κάποια στιγμή θα το πάρει απόφαση....


    #28866   /   03.09.2014, 20:45

    Μόλις σήμερα είδα το νέο σου σχόλιο γιατί έλειπα.  Τον όρο tabula rasa δεν τον γνωρίζω. Κατά τα άλλα, προσωπικά έχω καταλήξει πως ένα από τα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις βρίσκεται στην προσπάθεια που κάνει ένας άνθρωπος να αλλάξει έναν άλλον όταν ο τελευταίος δεν το επιθυμεί. 


    Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μεγαλύτερη πληγή στις ανθρώπινες σχέσης είναι η προσπάθεια που κάνουμε, πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, ν' αλλάξουμε τον άλλον, να έρθει στα μέτρα μας, αντί να επικεντρωθούμε στις αλλαγές που θέλουμε οι ίδιοι να κάνουμε στον εαυτό μας και στη ζωή μας κι ανεξάρτητα αν ο άλλος επιθυνεί να μας ακολουθήσει και να συντονιστεί μαζί μας ή όχι.  Μ' αυτό τον τρόπο χάνουμε πολύτιμο χρόνο της μικρής ζωής που έχουμε να ζήσουμε, ασχολούμενοι με ξένες υποθέσεις κι όχι με την δική μας!


    Οι σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια είναι πολύ σύνθετο θέμα, έχει πολλές παραμέτρους και γι αυτό έκανα κανόνα στην ζωή μου να αποφεύγω να βγάζω συμπεράσματα για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω μέσα από κάποιες γενικότητες που έχει γράψει και κάποιες νύξεις που έχει κάνει.  Το κυριώτερο, δεν δίνω συμβουλές από συμπεράσματα που έβγαλα και τα οποία μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα του άλλου,  ως προς το τι έχει κάνει και τι δεν έχει κάνει μέσα στις σχέσεις του με τα μέλη της οικογένειας του!


    Επίσης, είμαι εναντίον του όποιου νταντέματος μεταξύ ενηλίκων ανθρώπων και "αναζωογονητική" βρίσκω ότι μπορεί να είναι μια τέτοια δραστηριότητα μόνον όταν αναφέρεται σε πλάσματα που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετούνται.  Κι αναφέρομαι, φυσικά, σε μωρά, μικρά παιδιά που δεν έχει εξελιχθεί ακόμη η ικανότητα τους για την πλήρη αυτοεξυπηρέτηση τους και για ενήλικες που έχουν κάποια αναπηρία ή ανήμπορους γέροντες και γερόντισες. 


    Σ' όλες τις άλλες περιπτώσεις η οποιασδήποτε μορφής αγάπη που εκδηλώνεται με συμπεριφορές που μόνο σε μη ανεπτυγμένους ή μη αρτιμελείς ανθρώπους θα δικαιολογούντο, είναι μία ακόμη λανθασμένη αντίληψη για την έκφραση της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, κατά την άποψη του Έριχ Φρομ που εκφράζεται στο βιβλίο του "Η τέχνη της αγάπης" και την οποία έχω αρκετά χρόνια τώρα ασπαστεί ώστε να άσκούμαι ν' αγαπώ με τρόπο που βοηθά τον άλλον ν' αναπτύσσεται και να ωριμάζει ως ανεξάρτητο κι ελεύθερο άτομο κι όχι να παραμένει σε αντιλήψεις που μόνο νήπια δικαιολογείται να έχουν.


    Όσο για το συναίσθημα ενοχικότητας που αναφέρω, όλο το κοινωνικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε αυτού του είδους το συναίσθημα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εκπαίδευση που παίρνει ένας άνθρωπος, άρα χρειάζεται προσωπική στράτευση, επιμονή κι υπομονή για να μπορέσει να το αποβάλλει από το σύστημα του, ν' απελευθερωθεί από αυτό.


    Οφείλω να σου πω ότι έχεις την τάση που είχα στην ηλικία σου, δηλαδή να "διδάσκεις" στους άλλους την "γνώση" που νομίζεις ότι έχεις αποκτήσει, ώστε να δίνεις έτσι το δικαίωμα στον εαυτό σου να επεμβαίνει, κατά τρόπον τινά, στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου χωρίς να σου έχει ζητηθεί να κάνεις κάτι τέτοιο.


    Χρειάστηκε να φτάσω στην ηλικία που βρίσκομαι για να καταλάβω ότι είναι προσβλητικό για έναν άνθρωπο και μάλιστα με μεγαλύτερη εμπειρία ζωής από εμένα - και τώρα εσένα στην προκειμένη περίπτωση - να επιμένει να βγάζει συμπεράσματα για την συμπεριφορά ενός, εντελώς, άγνωστου του ανθρώπου.


    Ίσως στα γραπτά μου να εκφράστηκα με τρόπο που σου έδωσε μια εντελώς λαθεμένη εντύπωση για το τι "εμαθα" στους άλλους και τι "ζητώ" από τους άλλους.  Δεν είναι έτσι τα πράγματα κι αυτά είναι πολύ προσωπικά θέματα τα οποία δεν επιθυμώ να τα συζητώ κι αν το κάνω κάποια φορά, το κάνω μόνο με πολύ κοντινούς μου ανθρώπους΄.


    Επομένως, οφείλω, γι άλλη μια φορά, να σου πω, πως δεν αμφιβάλλω για τις καλές σου προθέσεις να βοηθήσεις, αλλά καλό είναι να σκεφτείς προηγουμένως αν γνωρίζεις σε ποιον απευθύνεσαι κι αν σου επιτρέπεται να επιμένεις να "δασκαλεύεις".  Είμαι συνταξιούχος εκπαιδευτικός,  έχω δικά μου παιδιά μεγαλύτερα σε ηλικία από εσένα και τέσσερα εγγόνια!


    Ότι έγραψα ένα άρθρο κάποτε στο παρελθόν και σε μια στιγμή που ήθελα να περάσω την ώρα μου επειδή το είχα συσχετίσει με ένα αγαπημένο τραγούδι, το έστειλα στο MusicHeaven, δεν σημαίνει ότι περιμένω κάποια "εξωτερική βοήθεια" να μου πει τι έκανα σωστά και τι δεν έκανα στη ζωή μου και να μου δώσει συμβουλές για το πως θα πορευτώ στην ηλικία μου πλέον.


    Με φιλικούς χαιρετισμούς.


    #28867   /   03.09.2014, 22:28

    Λυπάμαι!


    Γενικά δεν μ' αρέσει να "διδάσκω" ούτε να κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν. Πόσο μάλλον σ' εσένα που δεν έχω ιδέα ποια είσαι όπως κι εσύ δεν έχει ιδέα ποια είμαι εγώ.


    Δεν θα σχολιάσω το κείμενο σου, είναι σεβαστό απ' την αρχή μέχρι το τέλος.
    Μόνο σ' ένα σημείο θα σταθώ. Μίλησες για "γνώση" που νομίζω ότι έχω αποκτήσει.
    Η κάθε μέρα που περνά, έχει πολλές γνώσεις για όσους θέλουν να τις δουν και μπορούν να τις επεξεργαστούν. Συνεπώς το ν' αμφισβητείς ή να κρίνεις τις γνώσεις κάποιου που δεν ξέρεις, είναι ένα βιαστικό συμπέρασμα, απ' αυτά που κατέκρινες με ολόκληρο το κείμενο σου. Εφόσον ηλικιακά έχουμε τόσο μεγάλη διαφορά, είναι αυτονόητο το ότι μιλάμε για περισσότερες γνώσεις από πλευράς σου, τουλάχιστον ποσοτικά, αλλά δεν νομίζω ότι έχει νόημα μια τέτοια σύγκριση.


    Έγραψες και δημοσίευσες ένα κείμενο σε μία σελίδα, ελεύθερο προς σχολιασμό. Μόνη σου μετέτρεψες μία εσωτερική υπόθεση σε δημόσια συνεπώς ο όρος επέμβαση είναι τουλάχιστον άτοπος. Ίσως θα έπρεπε να επιλέγεις το τι "συζητάς" και που, ειδικά όταν δεν μπορείς/θέλεις "επεμβάσεις".


    Ζητώ συγγνώμη που σχολίασα το κείμενο σου. Αν έχεις την δυνατότητα να διαγράψεις τις απαντήσεις, feel free.




    #28868   /   04.09.2014, 11:47

    Είναι άσχημο να γίνονται παρανοήσεις, να μην μπορούμε να "διαβάσουμε" πίσω από τις λέξεις τις προθέσεις και να αδυνατούμε ν'αντιληφθούμε πότε ένα σχόλιο είναι κάτι γενικό, ακαδημαϊκό και πότε είναι όντως επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου ανθρώπου.


    Όταν μιλώ για "γνώση" που σε νεαρή ηλικία νομίζουμε ότι έχουμε αποκτήσει, αναφέρομαι και στην δική μου στάση όταν ήμουν στην ηλικία σου, άρα δεν αμφισβητώ, ούτε κρίνω την προσωπική γνώση που έχεις αποκτήσει σε οτιδήποτε.  Αυτό που εννοώ είναι ότι άλλο η θεωρητική γνώση που αποκτούμε ως νέοι κι άλλο η πρακτική της εφαρμογή καθώς τα χρόνια περνούν και το πόσο αυτή είναι εφικτή για πολλούς και διάφορους λόγους, που, κυρίως, έχουν να κάνουν με τις ακαμψίες της προσωπικότητας που έχει διαμορφώσει ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τα βιώματα του.  


    Όσο το τι επιλέγω το τι συζητώ και που αλλά και πως, δεν συνάδουν με την δική σου επιλογή να βγάζεις συμπεράσματα για τον δικό μου τρόπο πως φέρομαι μέσα στις σχέσεις μου, από τις γενικότητες που ανέφερα στα γραπτά μου κι οι οποίες είναι κοινός τόπος για τις περισσότερες γυναίκες μέσα στις σχέσεις της οικογένειας κι όχι μόνον της γενιάς μου, αλλά δυστυχώς και της δικής σου και γι αυτό τα δημοσίευσα, επειδή θεώρησα ότι είναι γενικού ενδιαφέροντος καταστάσεις.  


    Επομένως, δεν "σχολίασες" ούτε το άρθρο μου ούτε τις απαντήσεις μου στα "σχόλια" σου, σε επίπεδο γενικό, όπως για παράδειγμα τι πράγμα ισχύει στις γυναίκες της γενιάς μου και της γενιάς σου, για το οποίο έχεις κάποια προσωπική εμπειρία, ή άποψη.


    Αντίθετα, έβγαλες συμπεράσματα από τις γενικότητες μου για το πόσο φταίω ή δεν φταίω για την συμπεριφορά των άλλων μέσα στις σχέσεις μου μαζί τους, για το πόσο τους κακομαθαίνω και επέλεξες να με "διδάξεις", για το τι κάνει ένα παιδί όταν του πάρεις το παιχνίδι του π.χ. και τι πρέπει να κάνω για να μην επηρεάζεται αρνητικά η ψυχολογία μου.  Όλα αυτά δεν είναι "σχόλια" στο άρθρο μου και στις απαντήσεις μου σ' αυτά, στις οποίες προσπάθησα με έμμεσο τρόπο, αρχικά, να σου επισημάνω ότι υπερβαίνεις τα όρια.


    Επειδή συνέχισες τα συμπεράσματα και τις συμβουλές όφειλα να είμαι πιο σαφής στην προτελευταία μου απάντηση στο προτελευταίο "σχόλιο" σου και να σου πω ότι αυτό που κάνεις λέγεται  "επέμβαση" στην προσωπική ζωή μου για την οποία δεν έχεις καμία πληροφορία, αφού δεν γνωριζόμαστε κι, αντικειμενικά, είναι αγένεια όλα αυτά τα σχόλια που έκανες σε, εντελώς, προσωπικό κι όχι γενικό επίπεδο, οπότε όντως θα πρέπει να λυπάσαι, όχι γιατί μου έκανες κάτι εμένα, αλλά επειδή, όπως φαίνεται από το τελευταίο "σχόλιο" σου, φαίνεται να εξακολουθείς να πιστεύεις - παρ' όλες τις παρατηρήσεις που έκανα στα "σχόλια" σου κι εξηγήσεις που σου έδωσα -  ότι όταν κάποιος γράφει κάτι και το δημοσιοποιεί αυτό δίνει στον αναγνώστη αυτού του γραπτού το δικαίωμα να κάνει "σχόλια" σε προσωπικό επίπεδο.  Δεν είναι έτσι!


    #28869   /   04.09.2014, 12:37

    Σε προσωπικό, και όχι γενικό, επίπεδο κινήθηκε το αρχικό κείμενο (κατ' εμέ) καθώς και το πρώτο ήμισυ του "διαλόγου" μας. Αν είχα αντιληφθεί κάτι λάθος, θα έπρεπε να το έχεις επισημάνει απ' την πρώτη κιόλας απάντηση μου. Το γεγονός ότι ανταποκρίθηκες, σ' αυτό που κατόπιν χαρακτήρισες ως παρανόηση, αποτελεί αποδοχή στην δική μου σκέψη.


    Εφόσον επιμένεις στις έννοιες "εσωτερικές υποθέσεις" και "επί προσωπικού", θα πρέπει να επιμείνω κι εγώ.. για τελευταία φορά όμως :)


    1) Η έννοια "προσωπικό", προϋποθέτει την ύπαρξη "προσώπων". Σε διαδικτυακό επίπεδο υπάρχουν μέλη με nickname. Απάντησα σ' ένα κείμενο που έγραψε η xanthippeportoula, για την ζωή της οποίας δεν γνωρίζω τίποτα. Συνεπώς και να ήθελα να γράψω κάτι "επί προσωπικού", δεν πληρούνται βασικές προϋποθέσεις. Το ότι εσύ το εξέλαβες έτσι, είναι δικό σου θέμα και δεν έχω σκοπό να το κάνω δικό μου, πόσο μάλλον απ' την στιγμή που εξήγησα ήδη μία φορά τις προθέσεις μου. 2) Εσωτερικές υποθέσεις σε κοινή και δημόσια θέα; Όχι. Απλά δεν γίνεται.


    Θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα το να μην επιμείνεις άλλο σε κάτι που μόνο ως παρεξήγηση μπορεί να χαρακτηριστεί αλλά και να το κάνεις, απο 'δω και πέρα δεν θα σου κάνω παρέα.


    Την καλημέρα μου...