Δημήτρης Μαραμής: «Εκεί που τελειώνει το ταλέντο, αρχίζει το management »

Γράφει ο Σπύρος Αραβανής (spiroos)
63 άρθρα στο MusicHeaven

«Με ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής…» σοδειάς δέκα χρόνων ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής εμφανίζεται τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου στο Gazarte, για να παρουσιάσει τα τραγούδια και τα ορχηστρικά  του από τον "Σκοτεινό Έρωτα"(2004) μέχρι την τελευταία δισκογραφική του δουλειά ,"Αισθηματική Ηλικία" (2014). Ερμηνεύουν οι Βικτωρία Ταγκούλη, Ζαχαρίας Καρούνης, Κορίνα Λεγάκη και Θοδωρής Βουτσικάκης, συνεργάτες του μέσα σε αυτή τη δεκάχρονη πορεία στον μουσικοποιητικό λόγο.

Δημήτρη, με βάση τους δισκογραφικούς χρόνους έχεις περάσει από την «Αισθηματική ηλικία» στην ενήλικη. Δέκα χρόνια, εφτά προσωπικοί δίσκοι και πολλές ζωντανές εμφανίσεις με ένα υλικό που δεν ανήκει στο χώρο της (ακόμα και έντεχνης) Mainstream παραγωγής. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν;

Αν μετά από κάποια χρόνια η ήδη υπάρχουσα δουλειά μου γίνει Mainstream; Το θέμα είναι να παράγεις κάτι αληθινά καλό και όχι κάτι που θα αρέσει σε πολλούς, εύκολα και πρόσκαιρα. Απαντώ λοιπόν, ότι είναι εύκολο όταν πιστεύεις στο υλικό σου. Είναι δύσκολο αν έχεις ανάγκη την ευρύτερη αποδοχή άμεσα. Είναι εύκολο όταν κάνεις αυτό που πρώτα από όλα ικανοποιεί εσένα. Είναι δύσκολο αν δεν έχεις αντοχές και αξίες. Είναι εύκολο όταν έχεις αυτοπεποίθηση για το έργο σου. Είναι δύσκολο αν περιμένεις να βγάλεις χρήματα από αυτό. Είναι εύκολο όταν δε βιάζεσαι. Είναι εύκολο όταν είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις…

Ποιες στιγμές σου θα έβαζες στο top 5 αυτών των χρόνων και γιατί;

Τη συναυλία μου στο Symphony Space στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 2013 εξαιτίας της τόσο θερμής υποδοχής του νεοϋορκέζικου κοινού. Τη θεατρική πρεμιέρα του Αs you like it του Shakespeare σε σκηνοθεσία Michael Bogdanov στο Bath το 1998 όπου στα τραγούδια της παράστασης το βρετανικό κοινό ξεσπούσε σε χειροκροτήματα. Τη συναυλία μου με τον Μάριο Φραγκούλη στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων στην πρεμιέρα του κύκλου τραγουδιών μου, Σκοτεινός Έρωτας όπου για πρώτη φορά παίχτηκαν τα τραγούδια αυτά από έναν τόσο δημοφιλή τραγουδιστή. Τη συνεργασία μου με το Στάθη Λιβαθινό και τον Ερωτόκριτο στο θέατρο Ακροπόλ, όπου η μουσική μου για την παράσταση έλαβε βραβείο κοινού κι αποτέλεσε την αφετηρία για την opera που ετοιμάζω. Η συναυλία μου στο Sani Festival στη Χαλκιδική το 2013 καθώς άνοιξε την πρώτη καλοκαιρινή μου περιοδεία αλλά και νέους ορίζοντες για τη δουλειά μου.

Πώς γίνεται άραγε να συνεχίζει να «υπάρχει» κανείς και μάλιστα με τη ιδιότητα του συνθέτη όταν είναι ραδιοφωνικά απών;

Είμαι απών ίσως από κάποια μέσα ή κάποιους χώρους, αλλά είμαι παρών σε κάποιες καρδιές ανθρώπων που ψάχνουν, αναζητούν και βρίσκουν τη μουσική μου. Το λέω αυτό επειδή στην καρδιά απευθύνομαι κυρίως. Τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν μουσικοί ή κατά φαντασίαν καλλιτέχνες που έχουν υπερπροβληθεί από τα μέσα, που είναι υπερεκτιμημένοι και μετά από λίγο καιρό εξαφανίζονται, καθώς η δουλειά τους δεν άγγιξε και δεν άντεξε στο χρόνο. Υπάρχουν μουσικοί οι οποίοι ποτέ δεν προβάλλονται πολύ, αλλά ήδη κατέχουν τη θέση τους στις αυστηρές επιλογές ενός μουσικόφιλου κοινού το οποίο γνωρίζει. Εκεί που τελειώνει το ταλέντο αρχίζει το management κι εκεί που τελειώνει η νιότη αρχίζει το μακιγιάζ. Εμένα με ενδιαφέρει το ταλέντο και το αγέραστο. Αν αυτά τα δύο τα διαθέτεις με τη δημιουργία σου, δε χάνεσαι και δεν κρύβεσαι στο τέλος.

Δεδομένου ότι έχεις πετυχημένες εμφανίσεις στο εξωτερικό, σού πέρασε η ιδέα ποτέ να συνεχίσεις την πορεία σου εκεί; Τι σε κρατάει στο «σιωπητήριο» της Επιδαύρου εκεί, δηλαδή, όπου συχνά απομονώνεσαι για να δημιουργήσεις;

Είμαι πάντα ανοιχτός στο εξωτερικό και ταξιδεύω συχνά όταν με καλούν. Ωστόσο είμαι δεμένος με τη χώρα μου και δε θα ήμουν ευτυχισμένος αν την εγκατέλειπα. Η αρχαία Επίδαυρος είναι για μένα η επιστροφή στη φύση και στη σιωπή. Η σιωπή σε βοηθά να επιστρέφεις στη ρίζα σου, να ακούς πάλι το παιδί που έχεις μέσα σου, να ξαναβρίσκεις το στόχο σου, να αποβάλλεις τα περιττά και τα μη αυθεντικά στοιχεία που σου έχουν φορτώσει. Στο αρχαίο θεραπευτήριο, λοιπόν, έναν τόσο καλό τόπο ενεργειακά, μακρυά από τη βουή της πόλης και με ένα τόσο σημαντικό πολιτιστικό παρελθόν και παρόν όπως είναι η αρχαία Επίδαυρος, το Ασκληπιείο και το Λυγουριό, είναι φυσικό επακόλουθο αν είσαι ανοιχτός να δεχτείς λυτρωτική ενέργεια.

Με εξαίρεση τη Μαρία Φαραντούρη και τον Μάριο Φραγκούλη, συνεργάζεσαι συστηματικά με νέους ερμηνευτές έχοντας μάλιστα δώσει βήμα και σε ορισμένους να πρωτοεμφανιστούν. Είναι πιο εύκολο να «χειραγωγηθούν» από τον συνθέτη ή σου αρέσουν τα πιο δύσκολα «στοιχήματα»;

Οι ενθουσιώδεις νέοι είναι πιο εύπλαστοι, πιο ανοιχτοί πιο ορμητικοί στη δημιουργία νέων πραγμάτων. Επίσης με απελευθερώνουν να δημιουργήσω αυτό που θέλω ακριβώς, χωρίς να μου βάζουν τροχοπέδη στη φαντασία μου. Οι νέοι δεν είναι εγκλωβισμένοι στην επιτυχία τους. Φυσικά πληρώνω το τίμημα της δυσκολίας της ανωνυμίας τους πολλές φορές, το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσω κάθε φορά που συνεργάζομαι με έναν πρωτοεμφανιζόμενο. Ωστόσο είμαι ανοιχτός σε ερμηνευτές σημαντικούς με μεγάλο όνομα, αρκεί κι αυτοί να είναι ανοιχτοί στο να δοκιμάσουν και στο να δουλέψουν με ένα συνθέτη και όχι μόνο με το «εγώ» τους.

Μίλησέ μου για τους τέσσερις ερμηνευτές (Βικτωρία Ταγκούλη, Ζαχαρία Καρούνη, Κορίνα Λεγάκη και Θοδωρή Βουτσικάκη) οι οποίοι θα παρουσιάσουν το έργο σου στην εορταστική βραδιά στο Gazarte.

Είναι τέσσερις εξαιρετικοί και ταλαντούχοι ερμηνευτές της νέας γενιάς με δοκιμασμένο ήθος, με διαφορετικές φωνές και διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο ο καθένας. Αυτή η διαφορετικότητα με ενδιαφέρει πολύ. Η Βικτωρία Ταγκούλη συνεργάστηκε μαζί μου στο δίσκο Σκηνές από βουβή ταινία (2008) και σε πολλές ζωντανές εμφανίσεις. Ο Ζαχαρίας Καρούνης στο δίσκο Τα υλικά των μυστικών (2013). Η Κορίνα Λεγάκη ήταν η ερμηνεύτρια στο δίσκο Ταγκό για Τρείς (2012) ενώ ο Θοδωρής Βουτσικάκης είναι ο ερμηνευτής στον πρόσφατο δίσκο Αισθηματική ηλικία (2014).

Όπως και με τους νέους στιχουργούς που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, ανήκεις σε μια γενιά νέων συνθετών οι οποίοι κάνουν αισθητή την παρουσία τους ο καθένας με τον τρόπο του (θέατρο, κινηματογράφος, τραγούδι). Με ποιους αισθάνεσαι συνοδοιπόρος;

Δε θα αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα, αλλά θα πω ότι αισθάνομαι συνοδοιπόρος με αυτούς που είναι πλήρως ανεξάρτητοι όπως είμαι κι εγώ. Με αυτούς που τα κριτήριά τους είναι ξεκάθαρα καλλιτεχνικά, με αυτούς που κοιτούν την ουσία της τέχνης τους κι όχι τα περιτυλίγματα, με αυτούς που στήνουν τα πάντα μόνοι τους με την αναγκαία βοήθεια κάποιων φίλων ή ανθρώπων που πιστεύουν στο έργο τους.

Θα μας δώσεις μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το νέο σου εγχείρημα που έχεις ανακοινώσει για το μέλλον , η Jazz όπερα «Ερωτόκριτος in Blues».

Ο Ερωτόκριτος in Blues έχει ολοκληρωθεί, και αναζητώ με αγωνία τους κατάλληλους ανθρώπους που θα καταφέρουν να υλοποιήσουν το ιδανικό του ανέβασμα σε μεγάλη θεατρική σκηνή. Ελπίζω να τα καταφέρω να βρω αυτό που ονειρεύομαι και να ανέβει. Είναι πολύ δύσκολο καθώς κανείς δεν υποψιάζεται τι ακριβώς είναι το έργο που ετοιμάζω εδώ και δύο χρόνια...