Σίμων Πάτροκλος: Ένα Χαμίνι στα Φώτα της Ράμπας - B Μέρος

(συνέχεια από το πρώτο μέρος)

Συνέντευξη – Συζήτηση 1/2/2013 (μεγάλο σαλόνι)

 

Σίμων, αν μπορείς να θυμηθείς κάποιες από τις δουλειές σου, από την αρχή της καριέρας σου, της σταδιοδρομίας σου, μέχρι...

Μέχρι σήμερα

Mέχρι σήμερα, ναι.

Eχεις αναφέρει εσύ στην αρχή κάποιες δουλειές με το Εθνικό Θέατρο.

θέλω να περιγράψεις μεγάλες όμορφες στιγμές της καριέρας σου, γιατί ξέρω ότι είναι πληθώρα οι...

...ότι κάνεις στο θέατρο αν το κάνεις με θέληση, οικειοθελώς, τότε αυτό είναι σπουδαίο απ’ το Βαρέλι  μέχρι την Επίδαυρο. Ξεκίνησα απ’ τη Ραλλού Μάνου, όπου ήμουνα στο χορόδραμα της Ραλλού Μάνου, μετά πήγα και στη Δραματική Σχολή και κατόπιν ακρόασης με προσέλαβε ο Δημήτρης  ο Χορν, στο Ριχάρδο τον Τρίτο, που παίξαμε στον Πειραιά κι εκεί ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά στο Θέατρο. Μετά ήμουνα στον Κλασικό Θίασο Ρόδου, της Πίας Χατζηνίκου σε τρία έργα, Αντιγόνη, Οιδίποδα και Κύκλωπα, σε χορογραφίες Κικής Αγραφιώτη. Μετά πήγα στρατιώτης και μόλις τελείωσα το στρατιωτικό, έκανα ακρόαση στο Εθνικό Θέατρο και με προσέλαβε, όπου έμεινα εκεί, εφτά ή οχτώ χρόνια και κάθε φορά που τέλειωνε το συμβόλαιο, ξαναέκανα πάλι ακρόαση και με προσελάμβαναν για άλλα έργα... τα έργα που έχω παίξει στο Εθνικό Θέατρο είναι Αντιγόνη, Αίαντας

Αν μπορείς να θυμάσαι παράλληλα συντελεστές.

Στην Αντιγόνη ήταν ο Γιώργος ο Ρεμούνδος σκηνοθέτης και χορογράφος ο δάσκαλός μου ο Χάρης ο Μαγκαφούνης. Στον Αίαντα ήτανε σκηνοθέτης ο Νίκος ο Χαραλάμπους, μουσική και στην Αντιγόνη αλλά και στον Αίαντα ήτανε ο Γιώργος ο Τσαγκάρης, στις χορογραφίες ήτανε μια πολύ καλή χορογράφος, η Μαρία Αλβανού, Βατράχους, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, Νεφέλες, στις οποίες έκανε τις χορογραφίες η Ρεγγίνα Καπετανάκη. Στην Κεντρική Σκηνή Τα Οράματα της Σιμόν Μασάρ του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Τουφεξή, Φοιτητές του Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Νίκου Παπαδάκη, Πλούτο του Αριστοφάνη που έκανα το Νέο και στο Χορό ο Λούκας Ρονκόνι σε μουσική Διονύση Σαββόπουλου και βοήθεια χορογραφικά δική μου, άλλο έργο που εγώ έκανα στο Εθνικό Θέατρο, που ήμουν βοηθός σκηνοθέτη και χορογράφος την Απαγωγή της Σμαράγδως, σε σκηνοθεσία Αδαμάντιου Λεμού, με πολύ σπουδαίους συντελεστές, με το συγχωρεμένο τον Κώστα το Ρηγόπουλο, το Γιώργο Μούτσιο συγχωρεμένος κι αυτός, τη Μιράντα Κουνελάκη κι άλλους πολύ σπουδαίους ηθοποιούς του Εθνικού. Κατόπιν ασχολήθηκα και με τη σκηνοθεσία, ξεκινώντας από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας όπου ανέβασα δύο παραστάσεις: το Εμείς κι ο Χρόνος και το Γάμο των  Μικροαστών του Μπρεχτ, το Εμείς κι ο Χρόνος του Πρίσλεϋ, εκεί είχα και πάρα πολλούς φοιτητές που κατόπιν ασχολήθηκαν και με το θέατρο και που έκαναν καριέρα στο θέατρο και στην τηλεόραση. Μετά ασχολήθηκα πιο επαγγελματικά ανεβάζοντας παραστάσεις όπως στο θέατρο Κάβα έκανα για παιδιά ένα έργο, το Μυστικό των Αοράτων του Λεφ Ουστίνοφ ενός Ρώσου συγγραφέα που είχα γνωρίσει κατά τη διάρκεια που έκανα σπουδές στα Μπολσόϊ για οχτώ μήνες, μου χε δώσει ένα έργο και το σκηνοθέτησα εγώ το μετέφρασε η Άννα Κασλόφσκαγια, η κόρη του Ιλία Κασλόφσκι, που με είχε προσκαλέσει και στη Ρωσία να παρακολουθήσω αυτά τα μαθήματα. Μετά έκανα τον Τίκο του Μιχάλη Δήμου, που παίχτηκε σε πολλά φεστιβάλ, που το οργάνωσε το Κέντρο Θεάτρου που δεν υπάρχει πια. Στην Κοκκινιά δημιουργήσαμε έναν πυρήνα Θέατρο εκτός Πόλης στο Θέατρο Κοκκινιάς, όπως ήτανε και το αντίστοιχο Θέατρο της Καισαριανής, που ανεβάσαμε κι εκεί του Μάριου Ποντίκα το Τρομπόνι και δύο Επιθεωρήσεις, δύο καλοκαίρια κι ένα χειμώνα δουλέψαμε εκεί, δημιουργώντας το θέατρο αυτό, που υπάρχει ακόμα, είναι το θέατρο της Νίκαιας. Είχε το καλοκαιρινό και είχε και ένα χειμωνιάτικο. Κι άλλες πολλές δουλειές. Έχω διδάξει σε σχολές: τις, Δημήτρη Κωνσταντινίδη, Μαίρης Βογιατζή Τράγκα, για περίπου έξι χρόνια, Μαίρη Ραζή, Αγία Βαρβάρα, Fame Studio φωνή και έκφραση απάνω στο τραγούδι μόνο για τραγουδιστές, στο Θέατρο της Ημέρας έχω κάνει κινησιολογική γνώση του σώματος αλλά και του πνεύματος, αλλά και ψυχολογία της κίνησης στους σπουδαστές του Θεάτρου της Ημέρας, του Λάκη Κουρετζή που ασχολούνται με το θεατρικό παιχνίδι, έχω λάβει μέρος σε επιδοτούμενα σεμινάρια, θεατροπαιδεία, του Αδαμάντιου Λεμού. Στο Θέατρο Στοά έχω συνεργαστεί πάλι σα δάσκαλος όταν ήταν τα επιδοτούμενα σεμινάρια από την ευρωπαϊκή ένωση και συνεργάστηκα και στο Θέατρο Στοά στο Ματωμένο Γάμο παίζοντας το Φεγγάρι. Κατόπιν στο έργο του Θεοδωράκη, Το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού, χόρεψα, και ένα έργο του Ευγένιου Τριβιζά για παιδιά, από την Παιδική Σκηνή του Στοά με σκηνοθέτιδα τη Λήδα Πρωτοψάλτη, έκανα τη Χορογραφία, το έργο είχε τον τίτλο Με το Νι και με το Σίγμα. Έχω ασχοληθεί και με παιδικό θέατρο και σκηνοθετώντας αρκετά έργα, στο Θέατρο Καρέζη το Νησί το Κάπου Αλλού του Κώστα Δαρλάση, σε κάποιους άλλους πιο μικρούς θιάσους... με την Έλλη Βοζικιάδου για πέντε σεζόν στα έργα που ανέβαζε, με το Γιώργο το Λιβανό που έχει το Στούντιο Κυψέλης έχω συνεργαστεί σε πέντε παραγωγές του. Έχω τέσσερις παραγωγές που τρέχουνε, μία είναι του Γιώργου του Λιβανού Το Παιχνίδι του Έρωτα του Ίψεν σε μορφή Μιούζικαλ, όπου κάναμε δύο μήνες πρόβες, με τους ηθοποιούς που επέλεξε ο Γιώργος και εγώ. Κάναμε ένα είδος σεμιναρίου πάνω στην κίνηση, για να ενσωματωθεί κατόπιν στην εκφραστικότητά τους, και να τη διαχειριστούν πάνω στους ρόλους τους και τις χορογραφίες. Στο Θέατρο Άλεκτον μ’ ένα σπουδαίο άνθρωπο κατ’ εμέ και γνώστη του Θεάτρου, το Βασίλη τον Πλατάκη, το Λεωφόρος της Δύσης, στο Θέατρο Μπροντγουαίη με το Γιάννη Διαμαντόπουλο, έκανα κινησιολογία στα έργα που ανέβασε, το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν και το Τρεις και Μη Χειρότερα, με τρεις πολύ σπουδαίες ηθοποιές,  την Τζέσυ Παπουτσή, τη Βίλμα Τσακίρη και την Ιλιάδα Λαμπρίδου. Αυτά είναι έτσι εν τάχει, είναι κι άλλα... κι άλλα πράγματα, έχω ασχοληθεί και με... διδάσκοντας θέατρο σε παιδιά δημοτικού, κάνοντας χορό και ανεβάζοντας κι ένα έργο, στην Πετρούπολη, στον Πειραιά, αυτές ήταν... έτσι... βιοποριστικές δουλειές, αλλά δε στερούνται της αγάπης και του πάθους που έχουν και οι άλλες οι επαγγελματικές δουλειές. Άλλωστε τι θα πει επαγγελματική δουλειά; Επαγγελματική δουλειά είναι μια δουλειά που έχει πάθος αγάπη και έρωτα γι αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή. Το επαγγελματικό το ξεχωρίζουμε επειδή βιοπορεί κάποιος απ’ αυτό. Είναι σπουδαίο να βιοπορεί απ’ αυτό το πράγμα. Εγώ προσωπικά θέλω να κάνω αυτό που έχω έρθει σ’ αυτόν τον κόσμο, που είναι η Τέχνη, που είναι ένας τρόπος ζωής και το... κι εγώ το σπουδάζω ακόμα, κάνω κάθε μέρα τρεις ώρες χορό, εγώ... σα μαθητής,  παίρνω τρεις ώρες μάθημα από δασκάλους. Είναι κάτι που δε σταματάει. Ή αν γίνεις δάσκαλος δεν έχεις ικανοποιητικές γνώσεις. Ίσα ίσα αν γίνεις δάσκαλος, χρειάζεται να είσαι μαθητής, να είσαι μαθητής γιατί μπορείς να μεταφέρεις περισσότερα πράγματα. Και αυτό το στοιχείο που θέλω να πω, για το δάσκαλο είναι ότι αν ο δάσκαλος είναι αυθεντία, μία τάξη ευνουχίζεται. Ο δάσκαλος είναι σκαλοπάτι, κατόπιν σκάλα και μετέπειτα όνειρο.

Έχω παρατηρήσει ό,τι... κατ’ αρχήν ν’ αναφέρουμε ότι οι τελευταίες τέσσερις δουλειές που ανέφερες αφορούν δουλειές που είναι εν εξελίξει το 2013, αν θέλεις να τις επαναλάβεις; Λιβανός Άλεκτον Μπρόουντγαίη

Ναι είναι τρεις δουλειές. Είναι στο Στούντιο Κυψέλης του Γιώργου Λιβανού, το Παιχνίδι του Έρωτα του Ίψεν, όπου κάνω την κινησιολογία και τη χορογραφία του έργου. Θέατρο Άλεκτον, Άλεκτον Χώρος Τέχνης, είναι η Λεωφόρος της Δύσης, έχω κάνει τις χορογραφίες, στο Μπροουντγαίη το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν, έχω κάνει την κινησιολογία του έργου, και το Τρεις και Μη Χειρότερα, πάλι την κινησιολογία του έργου.

Είναι και μία που είναι σε εξέλιξη, στο Γιάλινο; Ή σταμάτησε;

Όχι, στο Γυάλινο είναι μία παράσταση Ο Παλιάτσος, α... ναι καλά που μου το θύμισες... Ο Παλιάτσος που παίζεται για Γυμνάσια και Λύκεια, Ο Παλιάτσος του Ντοστογιέφσκι που είναι και πάρα πολύ επίκαιρο. Έχω ανεβάσει κι άλλη φορά Ντοστογιέφσκι, είναι ένας συγγραφέας που λατρεύω. Το Όνειρο ενός Γελοίου του Ντοστογιέφσκι, αυτό είχα ανεβάσει με το Γιώργο το Μάζη, στο Άλεκτον και κατόπιν στο Καφεθέατρο. Είναι κάποιοι μονόλογοι, που εγώ κουράζομαι με τους μονολόγους, και γι αυτό πάντοτε σ’ ένα μονόλογο όπως στο Όνειρο, ο μόνος που μιλάει είναι ο Γελοίος, που τον έπαιζε ο Γιώργος ο Μάζης. Όμως ταυτόχρονα γίνονται εικόνες. Είχα χωρίσει το έργο αυτό, σε πέντε εικόνες, στο δρόμο, στο σπίτι, στον Παράδεισο, στην Κόλαση και στη Λύτρωση. Το ίδιο έκανα περίπου και στον Παλιάτσο, που αυτός ο άνθρωπος... ο Παλιάτσος... τον ονόμασε Παλιάτσο ο Ντοστογιέφσκι, γιατί έκανε τον Παλιάτσο σε γλέντια και σε οικογενειακές βεγγέρες της εποχής εκείνης, όπου ερχότανε κάποιος κι έκανε τον Παλιάτσο. Αυτός, όπως λέει η ιστορία, που έχει γράψει ο Ντοστογιέφσκι, είναι ένας άνθρωπος οποίος δουλεύει στο δημόσιο και θέλει να κάνει ένα αστείο στο διευθυντή του, στον ανώτερο απ’ αυτόν. Του λέει ότι είναι Πρωταπριλιά και θέλει να του κάνει ένα Πρωταπριλιάτικο αστείο, και του λέει φεύγω... απολύστε με...κι εκεί αρχίζει το βασανιστήριο για τον ήρωά μας, επειδή τον απολύουνε, επειδή κατόπιν όπως ο ίδιος αναφέρει μέσα στο έργο ο Ντοστογιέφσκι ήξερε πάρα πολλά πράγματα. Οπότε αυτός μπαίνει στο περιθώριο, και για να ζήσει πια κάνει τον Παλιάτσο, σ’ αυτές τις οικογενειακές συναθροίσεις, κάνοντάς τους να γελάνε. Ο ίδιος όμως δεν ανέχεται αυτό το πράγμα και μπαίνει στο περιθώριο... κι εγώ τον έκανα μετά από το περιθώριο να μπαίνει στο Όνειρο, να ζήσει στο Όνειρο, γιατί σήμερα είναι μία εποχή που τρομοκρατούνται ακόμα και τα Όνειρα. Κατ’ εμέ όμως το όνειρο όμως δεν μπορεί να τρομοκρατηθεί με τίποτα, διότι είναι ελεύθερο και είναι πραγματικά ελεύθερο.

Όλη αυτή η υπερδραστηριότητα, η υπερλειτουργία σου, η υπερπαραγωγή σου, όλη αυτή η υπερενέργεια, πως μεταφράζεται οικονομικά; Πως μεταφράζεται βιοποριστικά;

Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα να απαντηθεί. Όπως γνωρίζεις σήμερα τα οικονομικά είναι φοβερά κλονισμένα. Εγώ πάντοτε περνούσα με λίγα και σε λίγα ήτανε η πορεία μου σε αυτή τη ζωή. Από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα μέχρι σήμερα ήταν στα λίγα, οπότε η μόνη μου διέξοδος ήταν η φυγή στο Όνειρο. Όλ’ αυτά που κάνω είναι πραγμάτωση Ονείρου, ας πούμε ποιητικά. Ποιητική αδεία, ότι εκπληρούνται κάποια όνειρα απ’ όπου σαφώς έχεις κάποια αμοιβή απ’ αυτά. Δεν είναι η αμοιβή που σου ταιριάζει ή που σου αρμόζει, ... ούτε και κάποια πράγματα που κάνει οποιοσδήποτε, είτε γράφει, ζωγραφίζει, γράφει μουσική, χορεύει, παίζει θέατρο, σκηνοθετεί, χορογραφεί ή σκηνογραφεί, δεν μπορεί να έχει αντίκρισμα σε χρήματα... είναι συμβολικά αυτά που δίνονται... είναι συμβολικό, γιατί πρέπει να ζήσει, γιατί έτσι... αυτή τη νόρμα έχει η ζωή... αυτή την ανταλλαγή των χρημάτων... νομίζω στην αρχαιότητα... και κάπου είχε εφαρμοστεί, που κάνανε ανταλλαγές... νομίζω αν γίνονταν ανταλλαγές σήμερα, θα ήτανε πολύ πιο σπουδαίο... να αλλάζουμε... νομίζω πιο παλιά στα μπουλούκια γινότανε αυτό, δίνανε μια μπουκάλα λάδι, άλλος πήγαινε μισό κιλό ρύζι, άλλος πήγαινε αυτό, κι ο καλλιτέχνης παρουσίαζε κάτι... αυτό νομίζω θα ήτανε πολύ πιο σπουδαίο και δε θα είχαμε... δε θα είχαμε γίνει η Ελλάδα του Λαμογιστάν...

Έχεις κάποια πρόταση που μπορεί κάποιος καλλιτέχνης, είτε πρωτογενής είτε δευτερογενής, να παράγει το έργο του, να προσφέρει το έργο του, και να ζει χωρίς να έχει ανάγκη να αμείβεται;

Ναι άμα αυτό είναι στις ανάγκες του σε τρόφιμα, σε ενδυμασία, σε σεντόνια σε κουβέρτες...

Κοίτα τώρα, να ξεκινήσει ένας ποιητής να πάει στον μπακάλη να του πει, μία ποιητική συλλογή, για να πάρει ρύζι;

Από αυτό που διαθέτουνε, γιατί αυτοί που αγοράζουνε τα βιβλία... είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται να πάρουνε αυτό, αντί να το αγοράσουνε όπως θα είναι τυπωμένο θα του δίνουνε το αντίστοιχο, έτσι θα μπορούσαμε να έχουμε μία ισοπολιτεία, κι ένα χώρο δικαίου. Θα υπήρχε κάποια δικαιοσύνη, διότι εδώ, στην Τέχνη, γίνεται το εξής, είναι οι επιδοτούμενοι θίασοι, οι προνομιούχοι, οι προνομιούχοι συγγραφείς, οι προνομιούχοι ποιητές, που είναι μέσα εκεί... κάποιοι πεθαίνουνε στην ψάθα, που δεν μπαίνουνε μέσα σε αυτή, την εντός εισαγωγικών συμμορία... το ίδιο γίνεται και στο... καλά ο χορός δεν έχει τίποτα... δεν το συζητάμε... αλλά το θέατρο που είναι... τώρα θα δεις όλους αυτούς τώρα, τους ευνοημένους όλους, ν’ αρχίζουν να ουρλιάζουν τώρα. Γιατί χάσανε τα τροφεία. Δε θα δεις κάποιον μικρό που έφτιαχνε... από τις σάρκες του... και έφτιαχνε... θεατρικά χορευτικά ή μουσικά... οι προνομιούχοι είναι αυτοί που φωνάζουνε. Βλέπω πολλούς στην τηλεόραση που φωνάζουνε, διότι αυτοί χάσανε την κουτάλα.

Θέλω να πω για σένα Σίμωνα, ότι σ’ έχω γνωρίσει θεατρικά, με το έργο που είχες ανεβάσει στο Γυάλινο, με τους Φασουλήδες του Κατσιπόρα του Λόρκα, που ήτανε μία παράσταση δεκαεφτά ατόμων, δεκατέσσερα επί σκηνής και τρία άτομα μουσικοί, δεκαεφτά άτομα που ήτανε επί σκηνής, και κάποια άτομα που ήτανε πίσω. Παρουσίαζες ένα υπερθέαμα σε μια αρκετά μεγάλη σκηνή, μη θεατρική σκηνή, αλλά πολύ μεγάλη σκηνή, που πραγματικά εντυπωσιάστηκα, από την ευρηματικότητα της κίνησης, από την ευρηματικότητα της σκηνοθεσίας και από το όμορφο... γιατί ήτανε τότε γύρω στα πεντακόσια παιδιά, ήτανε φουλ η παράσταση, κι επειδή ήρθα δύο φορές και την είδα, μου κίνησες το ενδιαφέρον να δω ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος. Στη συνέχεια σε είδα να παίζεις, σ’ ένα μικρό, αλλά ουσιαστικό ρόλο, στη Λολίτα, που είχε σκηνοθετήσει και διασκευάσει ο Βασίλης ο Πλατάκης, (συγχαρητήρια στον Πλατάκη), μιλάμε για το 2010-2011

Έπαιζα τον Κουίλτι

Όπου εγώ διαπίστωσα έναν Κουίλτι απίστευτο, ένα θεατρικό δημιούργημα που πραγματικά σάρωσες. Κάνεις μία πολύ φοβερή έξοδο. Είχα δει τη δουλειά, η Σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, του Όσκαρ Ουάιλντ, έργο που είχε κάνει ο Γιώργος ο Λιβανός, στο Θέατρο Κυψέλης, όπου πάλι δώδεκα δεκατρία άτομα σε μία πάλι πολύ μικρή σκηνή, πάρα πολύ μικρή σκηνή, στο Στούντιο Κυψέλης, στην οδό Σπετσοπούλας, όπου έχεις δημιουργήσει μία κίνηση απίστευτη, χωρίς να πλακώνει το ένα άτομο το άλλο, όταν εμφανίζονται, μία ή δύο φορές όλα τα άτομα επί σκηνής. Όλο αυτό το κατεβατό δεν είναι εγκώμιο, είναι είδος ερώτησης... επίσης σε είδα πέρισυ σε ασήμαντο ρόλο, σε εισαγωγικά το ασήμαντο, όταν έπαιξες στον Παλιάτσο του Ντοστογιέφσκι, στο Άλεκτον, αυτό το έργο που έχεις πάει φέτος στο Γιάλινο... στο Γιάλινο είσαι στη μεγάλη σκηνή φέτος ή στο πατάρι

Στο πατάρι...

Στο πατάρι, στη μικρή σκηνή. Όπου παίζεις έναν άνθρωπο...

Υπηρέτη σκηνής, υπηρέτης σκηνής...

Υπηρέτης σκηνής, αλλά στην ουσία είσαι σαν μία ζωντανή κούκλα

Ναι.

Είναι πολύ σημαντικό. Έχεις μόνο κίνηση, μόνο κίνηση και έκφραση, σε κάποια σημεία του έργου, όπου πάλι μένει χαρακτηριστική, η φυσιογνωμία σου. Είτε κάνεις χορό, είτε κάνεις ρόλο, είτε κάνεις σκηνοθεσία, είτε κάνεις έναν μίμο, να το πούμε έτσι

Το ’χω σπουδάσει αυτό

Έχεις κάνει φέτος την καταπληκτική δουλειά αυτή, Κωμωδία του Έρωτα, η οποία είναι πάλι... δεκατέσσερα δεκαπέντε άτομα επί σκηνής, πάλι στην ιδιόμορφα μικρή σκηνή, την παράξενα μικρή σκηνή του Γιώργου του Λιβανού, στο Στούντιο Κυψέλη, όπου έχεις δημιουργήσει μία κίνηση απίστευτη, ειδικά με αυτό, το τέταρτο ταγκό που κάνεις, τέταρτο κίνησης, στο ταγκό της εξόδου. Νομίζω έχεις κάνει εσύ την εισαγωγή του έργου, που είναι δύο καταπληκτικές σκηνές. Δε θέλω να πω πως μόνο ο Σίμωνας ξεχωρίζει, σε όσα έχω περιγράψει μέχρι αυτή τη στιγμή, απλά είναι κάποιοι άνθρωποι που κρύβονται πίσω απ’ όλα και δε φαίνονται. Κι ένας απ’ αυτούς είναι ο Σίμων. Π.χ. γράφει κάπου εκεί με ψιλά γράμματα, κίνηση χορογραφία: Σίμων Πάτροκλος. Όμως όταν μπαίνεις σ’ ένα χώρο που είναι δέκα τετραγωνικά όλος, δώδεκα τετραγωνικά όλος και δεκαπέντε άτομα με δράση και δημιουργείται μία καταπληκτική σκηνή, με κίνηση, τότε έχουμε να κάνουμε με άτομο που έχει ταλέντο.

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ.

Εγώ σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ που έχω δει τόσο ωραίες δουλειές.

Όλα αυτά που είπες τώρα, για τον Παλιάτσο, και σ’ ευχαριστώ για αυτά που ανέφερες, ο σκηνοθέτης και ο χορογράφος ουσιαστικά είναι δάσκαλοι. Για μένα και ο σκηνοθέτης και ο χορογράφος, πρέπει να είναι οι σύμβουλοι. Εγώ απλώς λειτούργησα και μέσα από εικόνες που είχα, αλλά και μέσα από αυτοσχεδιασμό, συμβούλευα και τον ηθοποιό, θα γίνει αυτό, θα γίνει αυτό, αφού είχαμε κάνει δύο μήνες πρόβες, όχι πρόβες, έτσι... ένα είδος σεμιναρίου, είχαμε πια μια κοινή γλώσσα, να μπορούμε να συνεννοηθούμε, διότι αυτοί οι ηθοποιοί που είδες στην παράσταση είναι σπουδαίοι κατ’ εμέ, μπορεί να μην είναι γνωστοί, αλλά είναι σπουδαίοι και δεν είναι τυχαίο, ότι τρεις τέσσερεις από όλους αυτούς τους ηθοποιούς, παίζουνε και σε άλλα σχήματα, δύο μάλιστα παίζουν και... ο Καραγκιαούρης ας πούμε, θα είναι στους Δαίμονες, μαζί με τη Βίσση, πρωταγωνιστής. Η Άντεια, η άλλη η κοπέλα που ήτανε πρωταγωνίστρια, ήτανε σε δεύτερο ρόλο στο Σικάγο. Δεν ήτανε τυχαίο. Και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, και ο Φίλιας ο Γιάννης και ο Φίλιππας και οι υπόλοιποι, δουλεύουνε σε άλλες... συμμετέχουνε και σε άλλες σπουδαίες δουλειές. Τώρα για το Ντοστογιέφσκι που είπες στον Παλιάτσο, έχω κάνει μιμική με μία δασκάλα, επί τρία χρόνια, που ήτανε βασική μαθήτρια του μεγάλου Μίμου, αυτού του Γάλλου του Μεγάλου, που μου διαφεύγει τ’ όνομά του τώρα, (Μαρσέλ Μαρσό εννοεί), που μερικοί μου είπανε, μοιάζεις πάρα πολύ με αυτόν. Μ’ εκείνον, κι έχω κάνει και μ’ έναν Αμερικάνο, τον Έντι Γκιρ, έναν πολύ σπουδαίο, έχω κάνει γύρω στον έναν χρόνο μαζί του μάθημα τον είχε φέρει η Νέλλη Καρά  εδώ, και έχω μάθει πολλά πράγματα. Είμαι ένα κράμα καλλιτέχνη πολλών πραγμάτων και κίνησης, χορού, μιμικής και λόγου. Νομίζω όλα αυτά τα στοιχεία, οφείλει να τα έχει ένας σκηνοθέτης ή ένας χορογράφος και στοιχεία μουσικής. Έχω κάνει τρία χρόνια διδασκαλία φωνής, από μία πολύ μεγάλη δασκάλα, οι παλαιοί τη γνωρίζουνε, τη Έλλη τη Νικολαϊδου, μία δασκάλα, η οποία είναι αξεπέραστη, νομίζω... απ’ αυτές τις συγχρονότερες δασκάλες. Που έχω διδαχτεί κι απ’ αυτή πάρα πολλά πράγματα. Η Έλλη Νικολαϊδη ήτανε η βασική δασκάλα, των χορωδιακών τμημάτων στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά ήτανε κ’ η βασική δασκάλα σε όλα τα μιούζικαλ που είχανε ανέβει στις προηγούμενες δεκαετίες. Η Αλίκη, ήτανε μία βασική της μαθήτρια και μου είχε πει, είναι η καλλίτερη μαθήτρια που είχε γνωρίσει, διότι ήτανε πάντοτε, ένα τέταρτο, πριν να ξεκινήσει το μάθημα

Μιλάμε για Αλίκη;

η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μου λέει, η πιο σπουδαία μαθήτρια απ’ όλους σας, που έχει περάσει απ’ τα χέρια μου, ήτανε η Αλίκη. Πήγαινε ένα τέταρτο και παρέμενε ένα τέταρτο μετά το μάθημα. Έχω την τύχη και την ατυχία, να έχω πάρει μαθήματα από σπουδαίους, όπως ήτανε  η Παξινού, ο Μινωτής, ο Στέλιος ο Βόκοβιτς, η Μαίρη Αρώνη, ο Κωστής ο Μιχαηλίδης, ο Νικήτας ο Τσακίρογλου, ένας νεότερος που ήτανε την εποχή εκείνη ο Βαγγέλης ο Τραϊφόρος και ο Γιώργος Χριστοφυλλάκης κι άλλους αρκετά σπουδαίους δασκάλους, που δεν αισθανόντουσαν αυθεντικοί, γιατί στη διδασκαλία δεν πρέπει να αισθάνεσαι αυθεντικός, οφείλεις να αισθάνεσαι δοτικός, να έχεις αγάπη προς τον άνθρωπο, αυτοί οι δάσκαλοι είχανε την αγάπη αυτή, και ο Μινωτής βεβαίως, ο Μινωτής, ήταν βέβαια... πιο απόλυτος... πιο... τον φοβόσουνα...

Τι είναι μουσική;

Τί είναι μουσική; Μουσική είναι τα πάντα, και τώρα που μιλάμε μουσικούς ήχους βγάζουμε μόνο που τους βγάζουμε με λόγο, κι ο λόγος είναι ένα μέλος, μουσική. Μουσική τώρα... έχει πολλά είδη, εξελίσσονται... νομίζω η μουσική συνυπάρχει, συνυπάρχει με τον άνθρωπο, στην καθημερινότητά του, κ’ η σκέψη του μουσική είναι, και το πως κάθεται, το πως κινείται, πως μιλάει. Στην καθημερινότητα, η μουσική με την κίνηση, νομίζω είναι σιαμαίες, σιαμαίες αδερφές.

Έλεγε ο Αριστοτέλης ότι, μουσική, φώτα, κοστούμια και όλα αυτά στο θέατρο, αποτελούνε ευρήματα και δημιουργήματα άλλων διαδικασιών. Ότι το θέατρο, αυτό καθ’ αυτό, είναι Λόγος. Αν έχεις κάτι να πεις, αυτό θα το περάσεις κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση, και δεν χρειάζονται, ούτε τσιριτσάντζουλες από τους ηθοποιούς, ούτε χοροπηδήματα και κολοτούμπες, ούτε υπερβολικές κινήσεις, ούτε ασήμαντες κινήσεις. Ακόμα και ακίνητος, λέει, να κάθεται κάποιος, μεταφέρει, βγάζει το λόγο, προς τα κάτω. Τα υπόλοιπα, φωτισμοί, εφέ, κινήσεις, μουσικές, είναι άλλων τεχνών γνωρίσματα και όχι του θεάτρου. Στην Ποιητική του... στο Περί Ποιητικής το λέει αυτό...

Εντάξει, αυτό είναι ένα μέρος, ένα μέρος αλήθειας, σήμερα όμως ο κόσμος απαρτίζεται από εικόνες και ταχύτητες, οπόταν, όλα αυτά παίρνουν το περιτύλιγμά τους. Πρέπει το περιτύλιγμα να είναι... σαφώς δεν πρέπει να είναι υπερβολικά. Κι εγώ με τα εφέ και όλα αυτά, δεν έχω... μου δημιουργούν μία αντιπάθεια... ακόμα και το βίντεο στο θέατρο με ενοχλεί, γιατί όπως είπες και προηγουμένως, σαφώς είναι ο Λόγος, ο κυρίαρχος, το κυρίαρχο στοιχείο του θεάτρου, είναι ο Λόγος ! και η Κίνηση. Και η Κίνηση ! οφείλει να γνωρίζει το σώμα του πολύ καλά ο ηθοποιός. Παλαιότερα όμως ήτανε... είχε φτάσει στο σημείο να είναι ομιλούσες κεφαλές μόνο... κι αυτό είναι... πάλι κι αυτό... δεν είναι ωραίο. Καλό είναι να γνωρίζει ο ηθοποιός πολύ καλά και τη μουσική και το σώμα του και το λόγο του. Γιατί η μουσική βοηθάει πάρα πολύ στο λόγο. Να γνωρίζει μουσική... ντύνεται ένα έργο με όλα αυτά τα στοιχεία... ντύνεται... σαφώς το καλλίτερο είναι να μην ντύνεται τόσο πολύ... τώρα όμως πια που η εποχή... που είναι εποχή φτώχειας... νομίζω δεν έχει τόσα πολλά το θέατρο... δεν έχει τόσα πολλά κοστούμια, τόσα πολλά σκηνικά, τόσα πολλά... πολλά... από τα πολλά πράγματα, έρχονται απ’ έξω και τα δείχνουνε αυτά... έρχονται άλλες ξένες παραγωγές που είναι τόσο πολύ ντυμένες, και έρχονται εδώ και λένε... ωωω τι βλέπουμε εδώ... είναι και η εποχή... είναι μια εποχή η οποία, απαρτίζεται και από ανούσια πράγματα, και από ανθυγιεινά θεάματα. Πιστεύω ότι σήμερα αν εμφανιστεί μια, παραδοσιακή - παραδοσιακή παράσταση, όπως έκανε ο Μινωτής, ο Σολωμός, ο Λίνος ο Καρζής, ο Ροντήρης, που ασχολιόντουσαν με την τραγωδία, ό,τι θα ’τανε φοβερά πρωτότυποι σήμερα. Ας είπα προηγουμένως πως ήσαν ομιλούσες κεφαλές, θα ήτανε πολύ πρωτότυποι σήμερα. Γιατί καταναλώνονται με πολλά... τα πέριξ... κι όχι με την ουσία.

Τι είναι θρησκεία;

Θρησκεία, είναι η ανημπόρια των ανθρώπων. Η ανημπόρια απέναντι στην αγάπη, απέναντι στην τιμιότητα και στο ήθος. Πηγαίνουνε προς τη θρησκεία, γιατί πιστεύουνε... για οποιαδήποτε θρησκεία... γιατί πιστεύουνε αυτή τους δίνει αυτό το πράγμα. Ενώ αυτό βλέπουμε ότι τους οπλίζει το χέρι περισσότερο.

Τι είναι αγάπη;

Αγάπη είναι... πολύ σπουδαίο πράγμα... αγάπη... δεν μπορείς να την ορίσεις... είναι τόσο διάφανη, που δεν μπορείς να την ορίσεις... να πεις αυτό είναι αγάπη... για μένα αγάπη είναι να μοιράζεσαι... για μένα προσωπικά... να τα μοιράζεσαι αυτά που έχεις...

Τι είναι αρετή;

Αρετή είναι πολύ σπουδαία έννοια. Είναι να περπατάς στο πεζοδρόμιο μαζί με τους άλλους συνανθρώπους... να περπατάς μαζί με τους άλλους...; είσαι ενάρετος άνθρωπος...

Αν βρισκόσουνα κάπου ψηλά, έβλεπες τον κόσμο από κάτω, όπως πραγματικά φαίνεται από ψηλά. Τι θα ’βλεπες μέσα σ’ αυτή την προοπτική της απόστασης; Θα ’βλεπες Ανθρώπους; Ανθρωπάκια; Μυρμήγκια; Περίγραψέ μου μία σκέψη σου, μιας στιγμής, που έχεις από πάρα πολύ ψηλά και βλέπεις από κάτω τον κόσμο έτσι... Ανθρώπους Ανθρωπάκια ή Μυρμήγκια;...

Δύσκολη θέση. Πολύ δύσκολη θέση είναι αυτή. Να είσαι από πάνω και να κοιτάς... πάλι δε θ’ άλλαζα... κι από πάνω να ήμουνα, από ψηλά όπως είπες, θα έψαχνα μ’ ένα φακό το ιδανικό... τον ιδανικό άνθρωπο που κυκλοφορεί μέσα σε όλους... μέσα σε όλα τα τοπία...

Αν βάσταγες μία τεράστια μπάλα θα την άφηνες να πέσει;

Όχι δε θα ... δε θα ήθελα να βαστάω μία τεράστια μπάλα...

Θα είχες συναίσθηση, ας πούμε, ότι κάτω είναι άνθρωποι;

Ε... ναι ... γιατί αν είσαι ψηλά και βλέπεις, και... σαφώς... αν δεν έχεις αίσθηση;... Αν δεν έχεις αίσθηση;... Για μένα που μαι Άνθρωπος, θα ’τανε... θα ήθελα να έχω συναίσθηση... ή αν δεν είχα συναίσθηση δε θα ήθελα να έχω ποτέ αυτή τη θέση...

Μίλησέ μου για τη Μαρία...

Η Μαρία είναι μία σκυλίτσα που διαβιώνουμε μαζί τώρα. Αλληλομοιραζόμαστε τη μοναξιά μας, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Είναι ένα... σκυλί να το πούμε...; έτσι το λέει η Φυσική, ότι είναι σκυλί. Εγώ νομίζω ότι είναι μία ψυχή που βιώνει μαζί μου. Είναι ένα ταλαιπωρημένο ζωάκι αυτό, που το βρήκα καμένο, το συνέφερα και... τώρα μετά από κάποια χρόνια, οχτώ χρόνια που είμαστε μαζί, τώρα βλέπω ότι αρχίζει και συμφιλιώνεται με τους ανθρώπους. Γιατί της είχαν κάνει κακό, και τώρα συμφιλιώνεται... κάθεται να τη χαϊδέψουν... γιατί στην αρχή... είχε... φόβο. Και τρόμο. Και αυτό νομίζω ότι συγγενεύει με μένα, γιατί κι εγώ έχω φόβους και τρομάρες, πολλές φορές και έτσι μπόρεσα να την καταλάβω ακόμα περισσότερο. Τώρα νομίζω έχουν ισορροπήσει τα πράγματα...

Σε παιδιά που ξεκινάνε σήμερα τη σταδιοδρομία τους, τι θα τους πρότεινες; Τι συμβουλή θα τους έδινες;

Τι συμβουλή; Τώρα έχουμε ικανότητα να δώσουμε συμβουλή; Δεν ξέρω... έτσι με αγάπη θα τους έλεγα να συνεχίσουν αυτό που θέλουν να κάνουν... να κάνουν πραγματικότητα την επιθυμία τους. Αυτό που έλεγε και σε μένανε η θετή μου μητέρα, μου έλεγε: ό,τι επιθυμείς οφείλεις να το κάνεις. Να το κάνεις πραγματικότητα.

Υπάρχουνε μαθητές σου που έχουνε ξεχωρίσει;

Ναι υπάρχουνε πολλοί μαθητές που έχουνε ξεχωρίσει. Έχουνε πετύχει εντός εισαγωγικών. Για μένα επιτυχία είναι να κάνεις τη διαλογή που θέλεις εσύ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στον Άνθρωπο. Να κάνει αλώβητος αυτό που έχει επιλέξει. Έχουνε πετύχει. Έχουνε πάρα πολλοί πετύχει.

Χωρίς να αδικήσεις κάποιους; Ποιοι σου έρχονται άμεσα;

Η Τάνια η Τρύπη, η Εβελίνα Παπούλια, για λίγο μόλις πρωτοδίδαξα είχα και το Γιώργο Κιμούλη, το Σταμάτη το Γαρδέλη, τη Σάρα τη Γανωτή, το Σωτήρη το Χατζάκη που είναι διευθυντής τώρα στο Βορείου Ελλάδος, είδες ξέχασα μία Σχολή που ήτανε ο Σωτήρης ο Χατζάκης, τη Σχολή του Βασίλη Ρίτσου, το Μάρκο το Σεφερλή, την Ηρώ Μουκίου κι άλλους πολλούς μαθητές μου... δε μου ’ρχονται τα ονόματα... που έχουν κάνει πολλά πράγματα... η Δήμητρα η Ματσούκα, που έχει επιτυχία και κινηματογραφική και θεατρική και χαίρομαι που τους βλέπω... έτσι... και που κάνουν πράγματα... Ο Πάνος ο Σταθακόπουλος από την Τράγκα, ο Διονύσης ο Ξανθός, πολλά πολλά παιδιά, έχουνε περάσει κι έχουνε κάνει πράγματα... και κάνουνε... και τώρα κάνουνε...

Σου αρέσει που τους βλέπεις;

Πάρα πολύ. Γιατί νομίζω ένα μικρό κομματάκι είναι ότι έχω κι εγώ συμπράξει... και το λένε και οι ίδιοι δηλαδή.

Σε μνημονεύουν;

Νομίζω, ναι. Δεν το χω παρακολουθήσει. Δεν το χω παρακολουθήσει... αλλά βλέπω την εκτίμησή τους, την αγάπη τους όταν με βλέπουνε, όταν τυχαία συναντιόμαστε. Έρχονται με αγκαλιάζουνε, λένε Δάσκαλέ μου, ε, όλα αυτά είναι ένας τίτλος τιμής.

Πάντως είσαι ένας άνθρωπος που χαίρει εκτίμησης, των μαθητών του, το είπαμε και στην προηγούμενη συνάντηση, ότι στο ίντερνετ έχει δημιουργηθεί χώρος που είναι εν αγνοία σου,  των μαθητών όπου προβάλλουνε το Δάσκαλό τους. Για κάποιες παραστάσεις που έχουνε δει δικές σου, και το φόρουμ αυτό κυλάει στο χρόνο μόνο του...

Αυτό με συγκινεί... Αυτό που λες τώρα είναι η μεγαλύτερη αμοιβή. Δεν μπορεί να έχει αντίκρυσμα σε χρήματα, αυτή είναι η μεγαλύτερη αμοιβή που μπορεί να έχει κάποιος που κάνει... που εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο... που είναι δάσκαλος, είναι χορογράφος, είναι χορευτής ή ό,τι δήποτε άλλο...

Στη Σχολή φέτος, αντιμετωπίζετε προβλήματα οικονομικά.

Ναι στη Σχολή της Αγίας Βαρβάρας, και στη Μαίρη Ραζή και στο Βόκαλς Στούντιο. Ναι αντιμετωπίζουμε προβλήματα, διότι φέτος η κυβέρνηση αυτή, έκοψε τις συμβάσεις που κάναμε εμείς, ως δάσκαλοι, στην Ανώτερη Δραματική Σχολή της Αγίας Βαρβάρας, που είναι θεσμός πια η Αγία Βαρβάρα. Μια από τις... απ’ ότι λένε... μια από τις καλλίτερες Σχολές. Έχει καταστραφεί το σύμπαν σήμερα, δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Μοιραία θα πιάσει κι εμάς που είμαστε στην πιο κάτω κλίμακα. Αφού πιάνει από τη μεσαία και πάει προς την κάτω, γιατί την ανώτερη μπορούμε να πούμε ότι δεν την πιάνει... γιατί όσοι έχουνε χρήματα, και λιγότερα να έχουνε, πάλι θα έχουνε χρήματα. Δε φαίνεται αυτό. Σ’ αυτούς που είναι πιο κάτω, και που συμπιέζονται... και τα δέκα ευρώ και τα είκοσι ευρώ... που αφαιρούνται και τα πενήντα, δεν είναι δέκα και είκοσι, είναι πάρα πολλά, είναι σημαντικό ποσό. Εδώ είμαστε σε μία χώρα, υπό κατάληψη πια, υπό κατάληψη ξένων και απατεώνων. Έτσι;

Τι σημαίνει πραχτικά μία περικοπή; Για τη σχολή...

Πραχτικά σημαίνει ελάττωση των χρημάτων που έπαιρνες κατά ώρα της διδασκαλίας σου και δεύτερον ότι υπάρχει πολύ μεγάλη αργοπορία στο να πληρωθείς. Υπάρχει μια μεγάλη ταλαιπωρία... να πληρωθείς... κι όχι γιατί φταίει ο Δήμος, γιατί είναι έτσι οι συνθήκες, που εξαναγκάζουν τους Δήμους, να λειτουργούν με αυτό το δεδομένο σκεφτικό... διότι σου λέει ο Δήμος κάνε τη Σχολή, δούλεψε στη Σχολή, κοίταξε τώρα να ζήσεις από τους πόρους και μόνο της Σχολής... η Τέχνη πάντοτε, δεν είναι μία κερδοφόρα επιχείρηση, τουλάχιστον με τη φόρμα που κινείται η Σχολή της Αγίας Βαρβάρας. Δεν είναι κερδοφόρα Σχολή... γιατί βέβαια κάποιες άλλες Σχολές μπορεί να είναι κερδοφόρες, και δε θέλω να ασχοληθώ με τις άλλες σχολές, δηλαδή λέγοντας αυτή η σχολή είναι κερδοφόρα, η άλλη σχολή... δε θέλω να μπω σ’ αυτό το σκεφτικό, γιατί ο καθ’ ένας κάνει τη δουλειά του, κάποιος πρέπει να τον ελέγχει αν κερδίζει και αν πληρώνει τους φόρους του. Η συγκεκριμένη Σχολή όμως, είναι με πολύ χαμηλά δίδαχτρα, είναι με εξάωρα ή εφτάωρα διδασκαλίας, με μαθητές οι οποίοι έρχονται κι από πολύ μακριά, διότι το οικονομικό τους είναι λιγότερο, να παρακολουθήσουν τη Σχολή... ο Δήμος μέσα από τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούσε να έχει και σπουδαίους δασκάλους μέσα, και να μπορεί και να τους πληρώνει αυτούς τους δασκάλους, γιατί η Αγία Βαρβάρα δεν είναι δίπλα, εντάξει εγώ είμαι... έχω και μια ιδιότητα, που είμαι ποδηλάτης πέρα από όλα τ’ άλλα, δηλαδή μετακινούμαι μόνο με το ποδήλατο, άρα, δεν έχω έξοδα να μετακινηθώ. Γιατί για να πάρεις ένα ταξί, που έτυχε να πάρω, να έρθω τώρα από την Αγία Βαρβάρα, εδώ στην Κυψέλη, ήταν τότε δώδεκα ευρώ. Αν παίρνεις δεκαεφτά ευρώ την ώρα, και δώσεις δώδεκα ευρώ ταξί, σου μένουν πέντε ευρώ. Πήγες ήρθες, πόση ώρα κατανάλωσες να πας και να έρθεις... για πέντε ευρώ... είναι λυπηρό αυτό, δεν είναι ευχάριστο...

Επειδή ακούγεται το δεκαεφτά, σαν ώρα, να πούμε πόσες ώρες την εβδομάδα είναι;  

Σε μένανε είναι... γύρω στις εννέα ώρες την εβδομάδα...

Τριάντα έξι ώρες το μήνα... για να μη γίνουνε τίποτα συνειρμοί παράξενοι και φανταστεί κάποιος, κάποιο αστρονομικό νούμερο...

Όχι δεν είναι...

Είναι εννέα επί δεκαεφτά επί τέσσερα, όποιος θέλει μπορεί να το κάνει για να καταλάβει για πια αμοιβή, για πια αστρονομικά νούμερα μιλάμε, και γιατί τρέμει και για το ταξί, και γιατί τρέμεις για το τάλληρο που θα απομείνει...

Και πως τρέμεις και τις απεργίες... εμείς τρέμουμε και τις απεργίες...

Και να πούμε ότι αυτά τα χρήματα δεν τα παίρνετε κιόλας... είναι καλά στα λόγια... αλλά όταν θα τα πάρετε, ενδεχομένως να μη φτάσουνε και ποτέ στα χέρια σας...

Να ελπίσουμε να μην γίνει αυτό...

Κι εγώ το ελπίζω... όχι μόνο για εσάς... στη Σχολή εκεί... αλλά για όλον τον κόσμο... για να μπορεί να κινείται και η αγορά, η μεσαία και κάτω τάξη...

Η κάτω τάξη... είναι... είναι ... κατακερματισμένη... δεν υπάρχει τίποτα...

Έχεις παίξει το Φεγγάρι;

Έχω παίξει το Φεγγάρι, και ξέχασα να σου πω ότι έχω κάνει και μία Μεγάλη Ταινία, Διεθνή Ταινία: Ο Γιος του Γείτονά σου, μια Ελληνοδανέζικη παραγωγή, πολιτικού περιεχομένου ταινία, έχω παίξει και σε μια Γερμανική ταινία, το.......... Ολύμπια Ολύμπια, και τη Λυσιστράτη, μία ταινία με την Καρέζη.

Ως Φεγγάρι... πάνω απ’ την Ελλάδα, μπορείς να μου πεις τι βλέπεις; Σήμερα;

Πάνω απ’ την Ελλάδα; Τι βλέπω σήμερα; Ότι είναι μια χώρα υπό κατοχή, με υπαλλήλους... δηλαδή αυτοί οι υπάλληλοι που υπάρχουνε στη Βουλή... -έπρεπε να παίρνουνε το βασικό μισθό... διότι είναι υπάλληλοι μιας ομάδας,- μιας ομάδας προηγμένων... των λεγόμενων προηγμένων χωρών... να εξαθλιώσουνε τον Έλληνα... βέβαια ο Έλληνας δεν είναι άμοιρος και άνευ ευθύνης για ό,τι έχει συμβεί στην Ελλάδα, δεν είναι άμοιρος... κι αυτός έβαλε τα χέρια του μέσα στο μέλι και έγλυψε... δεν είναι άμοιρος... αλλά δεν έπρεπε να έχει αυτή την τύχη. Δεν έπρεπε να ’χει αυτή την τύχη. Γιατί είναι ένας λαός και έξυπνος και προικισμένος...

Αυτά τα βλέπει το Φεγγάρι;

Ναι ! το Φεγγάρι... εγώ είμαι το Φεγγάρι τώρα... είμαι σε ρόλο...

Τι θα πρότεινε το Φεγγάρι; Ας πούμε τώρα βγαίνουμε έξω σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και βλέπουμε το Σίμωνα-Φεγγάρι πάνω στον Αττικό Ουρανό... τι θα πρότεινε σ’ αυτό το Λαό; Τι θα πρότεινε σ’ αυτήν τη χώρα που λέγεται Ελλάδα;

Επανάσταση !!! Θα πρότεινε Επανάσταση. Ποιητική Επανάσταση ή Επανάσταση όπως τον παραλάβαμε... Επανάσταση... διά μέσου της Τέχνης... είναι πράξη... Πολιτικό Επαναστατικό Θέαμα. Να δημιουργηθούν συνειδήσεις. Να δημιουργηθούν αντιδράσεις, όχι μ’ αυτές τις απεργίες... οι απεργίες αυτές, για μένα είναι πια γραφικές... είναι γραφικές, όλες αυτές οι απεργίες, οι συναθροίσεις... και πηγαίνοντας ... και φωνάζοντας έτσι... και μετά πίνοντας καφέ για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας... σε καφετέριες... δεν είναι τίποτα... είναι γραφικές... κάτι πολύ πιο δραστικό πρέπει να γίνει... για μένανε επανάσταση είναι να μην κάνει κανένας Έλληνας Φορολογική Δήλωση, να μην κάνει. εφ’ όσον χωρίς να ερωτηθεί κανείς, αναγκάζεται να υποστεί όλα αυτά, χωρίς να ερωτηθεί και χωρίς να φταίει. Γιατί εγώ αισθάνομαι αδικημένος, δε φταίω σε κάτι. Δε δανείστηκα. Δεν είπα σε κάποιον δανείσου για μένανε... εγώ δε θέλω να χρωστάω ούτε ένα ευρώ, δε θέλω να δανείζομαι... δε με ρώτησε... και τώρα μου λέει είσαι χρεωμένος... χωρίς να ’χω δανειστεί...

Τι μουσική θα επέλεγε το Φεγγάρι, τι μουσική θα άκουγε το Φεγγάρι, με τι μουσική θα ζούσε το Φεγγάρι;

Το Φεγγάρι στο Ματωμένο Γάμο, είναι ο Θάνατος. Τώρα το Φεγγάρι γενικά έχει πολλές μορφές, είναι ανάλογα τα συναισθήματα που έχεις κι ανάλογα και τις καιρικές συνθήκες. Χειμώνα ένα Φεγγάρι σ’ ένα χιονισμένο μέρος είναι παγωμένο, Καλοκαίρι όμως ένα Φεγγάρι σε μια ακρογιαλιά είναι έρωτας. Φεγγάρι Φθινοπώρου είναι αναδρομή στο παρελθόν, Φεγγάρι του Χειμώνα είναι πάλι σύζευξη σχέσεων, είναι όμως και Θάνατος ταυτόχρονα, άμα παγώσουν τα πάντα, είναι ένα Φεγγάρι από πάνω, είναι Θάνατος. Έτσι το ’χει γράψει κι ο Λόρκα, το ’χει γράψει σαν προάγγελο Θανάτου,  αλλά έχει και το στοιχείο του έρωτα...

Μουσική;

Μουσική...

Ποια μουσική θα άκουγε; Θα το πάμε στις τέσσερις εποχές ή θα το πάρουμε άπαξ;

Στις τέσσερις εποχές θα το πάμε... γιατ’ είναι ανάλογα τις εποχές και τα συναισθήματα που δίνει. Του ταιριάζει πάρα πολύ ο Χατζιδάκις... του ταιριάζει πολύ και το ροκ... του ταιριάζει πολύ και το χέβι μέταλ... του ταιριάζει και η μπαλάντα... πολλά του ταιριάζουνε... δεν μπορείς να πεις κάτι συγκεκριμένο... είναι πως... που το χρησιμοποιείς το Φεγγάρι... για να το ντύσεις μουσικά... εγώ συναισθηματικά το Φεγγάρι θα το έντυνα με μουσική Χατζηδάκι.

Γκάτσος;

Γκάτσος είναι πολύ σπουδαίος ποιητής. Και μεταφραστής. Και στιχουργός. ... είναι μεγάλη υπόθεση το φεγγάρι... και ο ήλιος πάλι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, δημιουργεί πράγματα, χωρίς τον ήλιο γίνεται σκοτάδι και το σκοτάδι φέρνει φόβο και φοβίες, φέρνει και έρωτες, φέρνει και ανομία, φέρνει πολλά πράγματα, μες στο Φεγγάρι είναι και αυτό το στοιχείο. Έχεις κάποια άλλη ερώτηση;

Πολλές;

Ε πόσες θα χωρέσει αυτό; Και ποιος θα παρακολουθήσει τόσα πράγματα;

Ο φετινός Χειμώνας πως σου φαίνεται; Χειμώνας 2013...

Πολύ ταπεινωμένος. Χωρίς θέρμανση... δεν μπορείς να βγεις και πολύ έξω, αισθάνεσαι τα οικονομικά σου είναι πολύ σφιχτά, θες να παρακολουθήσεις κάτι... δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις... έχουνε έρθει τόσα θεάματα και ζητιανεύουμε κάποια πρόσκληση για να πάμε να δούμε αυτή τη θεατρική παράσταση ή τη μουσική παράσταση... είναι δύσκολο... με κάποια ευκολία βλέπω κάποιοι βγαίνουνε... αυτοί μάλλον ήτανε τα λαμόγια που έχουνε κάποια χρήματα ακόμα... που τα διαχειρίζονται, τα ξοδεύουνε... γιατί εγώ δε βλέπω... ακούω λαμόγια... δεν έχει κατονομαστεί κανένα λαμόγιο... μπορεί ένα... που λένε για τον Τσοχατζόπουλο... που πάντοτε και ιστορικά να το δούμε ... πάντοτε κάποιον πιάνανε και λέγανε...και τώρα και στην αρχαιότητα...  κάποιος έλεγε να αυτός ο προδότης... δεν ήτανε αυτός ο προδότης ήτανε κι άλλοι σαράντα πέντε από πίσω... δεν ήτανε ένας μόνο... το ίδιο γίνεται και σήμερα... η ιστορία έχει κάποιους τίτλους, και έχει κάποιους άλλους με την ίδια νοοτροπία, σε άλλη εποχή...

Πατησίων 2003, Πατησίων 2013...

Η Πατησίων είναι... σαν ξεκοιλιασμένη είναι... γιατί υπάρχουνε αυτά τα άδεια μαγαζιά... είναι σα να έχουνε πέσει μαχαιριές και τα ’χουνε ξεκοιλιάσει και μένει το υπόλοιπο σώμα... αυτή τη μορφή έχει η Πατησίων... μας λέει κάποιος πως θέλει να την εξωραΐσει... ο Δήμαρχος της Αθήνας έχει πάρει το ρόλο... γιατί όλοι παίζουνε... δεν παίζουνε αξιώματα... εδώ λέμε για ρόλους...  έχουνε καταμεριστεί ρόλοι γύρω γύρω και παίζουν τους ρόλους, λέει: εσύ παίζεις το ρόλο του Δημάρχου, εσύ παίζεις το ρόλο του Πρωθυπουργού, εσύ παίζεις το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

(συνεχίζεται)