De Facto: Παρουσίαση του καινούργιου τους δίσκου με τίτλο «Υπόγειο»

Γράφει ο Πέτρος Παπαντωνάκος (PeterPapantonakos)
6 άρθρα στο MusicHeaven

Μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας, οι De Facto επέστρεψαν με μια καινούργια δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Υπόγειο». Ο εν λόγω δίσκος, ο έκτος του συγκροτήματος, περιέχει δέκα τραγούδια που κινούνται στο γνώριμο ποπ - ροκ ύφος των τραγουδιών του Πέτρου Παρασκευά και της παρέας του. Το συγκρότημα από την Έδεσσα κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «de facto» το 1998 και ακολούθησαν οι «Μακρύς καιρός κοντεύει» το 2000, «DE FACTO III» το 2002, «Ως του κόσμου την άκρη» το 2006 (με την ίδρυση της δικής τους δισκογραφικής εταιρείας ονόματι «FRIDAY RECORDS») και «Η αυλή των θαυμάτων» το 2011. Πρόκειται για ένα από τα πλέον σημαντικά ελληνικά συγκροτήματα, που έχει χαρίσει μερικά πολύ γνωστά και αγαπητά τραγούδια στο ελληνικό κοινό, όπως τα «Σιδερένια καρδιά», «Δεν είναι έτσι η αγάπη», «Όλης της γης τα μυστικά», «Θεσσαλονίκη», «Άλλη μια μέρα ζωντανός», «Πες μου ένα ψέμα» και άλλα πολλά.

Ο δίσκος «Υπόγειο» περιέχει πολλές μικρές ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα κάθε ανθρώπου. Προκαλεί μια πληθώρα συναισθημάτων στον ακροατή και θίγει ζητήματα όπως η μοναξιά μετά από έναν άδοξο έρωτα, το συναισθηματικό κενό, αυτή η μικρή «ρωγμή» που όλοι έχουμε μέσα μας («Μόνος», «Σήμερα», «Μόνο εσύ»), αλλά και κοινωνικά ζητήματα. Είναι έκδηλο ένα αίσθημα αγανάκτησης εξαιτίας της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα («Με την πλάτη στον τοίχο»), αλλοτρίωσης από την καθημερινή ρουτίνα που δεν μας αφήνει να ζήσουμε «σημαντικά» πράγματα («Μέσα στην τρύπα»), αλλά και προσωπικού αδιεξόδου («Στριμωγμένος»). Στα τραγούδια «Κάτω απ’ τον ήλιο», «Μαριλού» και «Ποτέ» γίνεται φανερό ένα αίσθημα νοσταλγίας για στιγμές και πρόσωπα που έχουν χαθεί, καθώς και φόβου μήπως λησμονηθούν όσες στιγμές ευτυχίας έχουν απομείνει. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω στροφή από το τραγούδι «Ποτέ»:

«Αυτή την αίσθηση που σου χαρίζει μόνο μία στιγμή                   
 άνοιξη, σούρουπο, Κρήτης, Μαρτίου, για πάντα εκεί
να λες πως κάτι καλύτερο θα 'ρθει,
να ξέρεις δεν γίνεται να πάει στράφι η δικιά μου ζωή...
Δεν με τρομάζει αν τα χάσω,
ποτέ να μην τα ξεχάσω». 

Υπάρχει όμως και μια ελπίδα για κάτι καλύτερο που φαίνεται καθαρά στο τραγούδι «Σε κινούμενη άμμο»
(«Ξέρω πως κάπου υπάρχει ελπίδα πέρα απ' αυτή τη γειτονιά,
απόψε είναι η βραδιά στ' αλήθεια αν μ' αγαπάς
το χέρι κράτα μου σφιχτά και πίσω μην κοιτάς»).

Θεωρώ πως οι De Facto σε ακόμη ένα δίσκο τους καταφέρνουν να αγγίξουν την ψυχή των ακροατών τους γιατί παραμένουν αυθεντικοί και αγαπούν αυτό που κάνουν, γράφουν τραγούδια – βιώματα, πάνω απ' όλα για τον εαυτό τους και μετά για όλους τους άλλους. Οι στίχοι τους είναι άμεσοι, ειλικρινείς, σε ορισμένα σημεία σπαρακτικοί, σε άλλα σημεία νοσταλγικοί, οργισμένοι, μα πάνω απ’ όλα μιλούν στις καρδιές των ακροατών γιατί περιγράφουν και ενίοτε καυτηριάζουν γνώριμες καταστάσεις που όλοι βιώνουν σε κάποιο βαθμό. Αναφέρονται με θυμό στον συμβιβασμό μιας καθημερινότητας που δεν μας γεμίζει κι όμως την υπηρετούμε χωρίς να μπορούμε να ξεφύγουμε. Μιλούν για πρόσωπα που έχουν χαθεί από τη ζωή μας, κι όμως το μυαλό δεν τα ξεχνάει ποτέ. Μιλούν για τις μικρές χαρές και τους πόνους της ζωής. Και όλα αυτά με την πιο ταιριαστή μουσική συνοδεία. Όμορφες μελωδίες και ενορχήστρωση, γεμάτος ήχος, καθώς και πολύ ενδιαφέροντα φωνητικά.

Δεν θα μπορούσα εύκολα να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια, γιατί όλα έχουν κάποιο στοιχείο που τα κάνει να διακρίνονται μέσα στο δίσκο. Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το «Ποτέ», ενώ και τα «Σε κινούμενη άμμο», «Στριμωγμένος» θεωρώ πως είναι εξίσου αξιόλογα.
Ο δίσκος «Υπόγειο» είναι διαθέσιμος στο Spotify, το Google play, το itunes, καθώς και το Youtube.