Οι Αμερικάνοι: Beach Boys

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Οι Beach Boys που αρχικά ονομάζονταν Pendletones, που ήταν οικογενειακή μπάντα και που συχνά αναφέρονται σαν την Αμερικανική έκδοση των Beatles, ήταν για τους Αμερικάνους ένα σύμβολο.

- Επιτέλους βρε παιδί μου! Έχουμε κι εμείς Beatles! Μόνο οι Άγγλοι θα έχουν;
- Μα χρυσή μου τι νομίζεις ότι κάνουμε εδώ πέρα; Παίζουμε;
- Α μα κι εγώ, είμαι πολύ χαρούμενη που πλένω τα πιάτα και τους ακούω στο ραδιόφωνο.

Τυπικές αντιδράσεις Αμερικανίδων νοικοκυρών που μπορεί να σχετίζονται με το light-surfin' Pop υλικό τους, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το ανάλογο progressive & avantgarde που έκαναν. Πολλοί, θεωρούν ότι το Pet Sounds είναι κάτι σαν την "Καινή Διαθήκη" της Rock μουσικής και το Smile σαν το "Άγιο Δισκοπότηρο".

- Αποκλείεται να ακούσεις το 'God Only Knows' και να μην αναθεωρήσεις τον τρόπο που ζούσες μέχρι τώρα.

Έτσι έλεγαν οι Αμερικάνοι. Υπερβολές θα πεις; Οκ υπερβολές. Οι Άγγλοι όμως απαντούσαν:

- Καμία μπάντα με δίσκους σαν το 'Surfin' Safari' δεν έχει θέση σε έδαφος που κατοικούν μέλη των Beatles.

Υπερβολές και οι Άγγλοι. Φανατισμός και υπερβολές και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Πολλές βέβαια Αμερικανικές μπάντες αποκαλέστηκαν κατά περιόδους "Αμερικανοί Beatles" (π.χ. Byrds, Buffalo Springfield & Monkeys) και αυτό από μόνο του σαν γεγονός, δίνει ένα προβάδισμα και μία ανωτερότητα στην τετράδα του Liverpool. Έτσι δεν είναι; Γιατί δεν ειπώθηκε ποτέ ότι οι Beatles είναι οι "Άγγλοι Beach Boys"?

Και οι δύο μπάντες ξεκίνησαν περίπου την ίδια περίοδο. Στην πραγματικότητα, οι Beach Boys προηγήθηκαν του Please Please Me κατά έξη μήνες. Και οι δύο μπάντες στηρίχτηκαν σε δικό τους υλικό και όχι σε άλλους τραγουδοποιούς και η περίοδος 1965-1967 θεωρείται και για τις δύο σαν η πιο δημιουργική. 

Ποια όμως από τις δύο ήταν η Top Band? Οι Beatles φυσικά θα πω εγώ. Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Οι Αμερικάνοι; Δεν με νοιάζει καθόλου. Και δεν το γράφω αυτό επειδή "γεννήθηκα" με τους Beatles. Στο κάτω-κάτω, εδώ η στήλη δεν είναι των Αμερικανών, αλλά δική μου (sic!). Τώρα το αν ο κόσμος ασχολήθηκε περισσότερο με τους Beatles και όχι με τους Beach Boys, ίσως να οφείλεται ΚΑΙ στη μοίρα ή ΚΑΙ στην τύχη. Μπορούμε όμως να τα φορτώνουμε όλα στη μοίρα και στην τύχη;

Αν κύριε Αμερικανέ, ξεκινήσουμε από την "εισβολή" που δέχτηκες στο δικό σου έδαφος από τις Βρετανικές μπάντες, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε το πρόβλημά σου. Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι "καίγεσαι" να απαντήσεις για να μένουν τα δολάρια στην τσέπη σου αντί να σου τα παίρνουν οι "νησιώτες" από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Τι είναι λοιπόν αυτό που σε ενδιαφέρει; Σε ενδιαφέρει να πληροφορήσεις το καταναλωτικό σου κοινό, ότι έχεις και εσύ μία ανάλογη σούπερ μπάντα. "Ξέρετε κάτι ρε παιδιά; Δεν χρειάζεται να δίνουμε τα δολάριά μας στους Άγγλους, γιατί έχουμε και εμείς τους δικούς μας Beatles. Έχουμε τους Beach Boys". Νιώθεις λοιπόν –εκ προοιμίου- "καπελωμένος", κομπλάρεις και δημιουργείς ένα σωρό προβλήματα, όχι ίσως στο κοινό σου, αλλά τουλάχιστον στα τέσσερα γυμνασιόπαιδα που προβάλλεις σαν  εκπρόσωπους της "Αμερικανικής Μπητλικής Ιδέας".

Γι’ αυτό αναρωτήθηκα πριν. Μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα στη μοίρα και στην τύχη; Οι Beatles είχαν την "τύχη" να είναι ανεξάρτητοι από οικογενειακές δεσμεύσεις έχοντας παράλληλα έναν "σοφό" manager, ενώ οι Beach Boys είχαν για manager τον Murray Wilson, που ήταν ο πατέρας των τριών από τα πέντε μέλη της μπάντας, που δρούσε δικτατορικά και που η συμφωνία μεταξύ της Capitol και του πατρός Wilson με τη συνεργασία του ξάδερφου τραγουδιστή  Mike Love, ήταν να προβληθεί το "beach" image της μπάντας με target group τα γυμνασιόπαιδα που δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να ασχολούνται με το surfing. Τώρα βέβαια, δεν ξέρω με τι είδους surfing μπορούσαν να ασχοληθούν τα γυμνασιόπαιδα της Nebraska, του Colorado, της Nevada ή της Dakota που δεν έβλεπαν θάλασσα ούτε με το κιάλι, αλλά η ειρωνεία είναι ότι κανένα από τα μέλη της μπάντας δεν ήταν surfer στην πραγματική του ζωή.

Οι Beatles είχαν επίσης την "τύχη" –όσο και αν αυτό με/μας λύπησε- να μη διαρκέσουν πάρα πολύ που θα πει βέβαια ότι δεν πρόλαβαν να χαλάσουν "τυχόν" την εικόνα τους, ενώ οι …surfers από την άλλη μεριά, μετά από το "δοξασμένο surf" του 1962-1965 και την "παραδεισένια Pop" του 1966-1967, πέρασαν σε μία περίοδο απεγνωσμένης αναζήτησης μιας νέας μουσικής ταυτότητας (1967-1973) ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσωπικά προβλήματα. Αυτή η περίοδος, με albums όπως τα Wild Honey, Surf's Up & Holland, που έχουν κομμάτια που ο βασικός τραγουδοποιός της μπάντας ο Brian Wilson τα είχε στο μυαλό του, είναι η περίοδος που επιτέλους τα αδέλφια του Carl & Dennis Wilson του δίνουν για πρώτη φορά σοβαρή βοήθεια, αλλά από το 1976 που ο Mike Love πήρε τα "ηνία" της μπάντας, το υλικό τους γύρισε πίσω στο "beach" image ξανά.

Και ενώ στο Liverpool είχαμε τέσσερις ανεξάρτητους και δημιουργικούς φίλους με κοινούς στόχους, στην άλλη όχθη είχαμε μία προβληματική οικογένεια. Κάθε Beach Boy είχε τουλάχιστον ένα ψυχικό τραύμα στην προσωπική του ζωή με αποτέλεσμα δύο από αυτούς, να πεθάνουν σε σχετικά νεαρή ηλικία. Η ανέμελη και χαμογελαστή surf μπάντα είχε τραγική μοίρα, αλλά ακόμα και αν δεν ήταν μία full Rock band, κατάφερε να μας αφήσει μία σημαντική μουσική κληρονομιά. Ακόμα και οι "ορκισμένοι εχθροί" τους, δεν μπορούν να αρνηθούν τις υπέροχες και μοναδικές φωνητικές τους αρμονίες και δίκαια ο Brian Wilson ονομάστηκε ο 'Mozart του …surf'.

Καλό θα είναι λοιπόν, να τους αντιμετωπίσουμε σαν κι αυτό που ήταν και ήταν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές περιόδους. Μπορούμε να βρούμε μίξη Pop με κλασική μουσική, Blues με Jazz και δεν θα είναι καθόλου περίεργο αν "ερωτευθούμε" το Pet Sounds. Πολλές από τις συλλογές τους δεν είναι οι καλύτερες και οι περισσότερες τους τοποθετούν στη "σφαίρα" του party και του surf, αλλά οι Beach Boys δεν ήταν μόνο αυτό. Η κληρονομιά τους είναι εδώ και θα τη συναντήσουμε σε μπάντες της δεκαετίας του 90 όπως για παράδειγμα στους Flaming Lips, που μιξάρουν λίγο έως πολύ, τις επιρροές τους από Beatles & Beach Boys. 

Lineup (1961)

* Brian (Douglas) Wilson: (Ιούνιος 1942, Μπάσο, Πλήκτρα, Φωνή)

Ο leader και ο βασικός τραγουδοποιός της μπάντας. Ξεκίνησε την καριέρα του –μαζί με τα αδέλφια του και τον ξάδερφό του- από πολύ μικρός με το όνομα Pendletones, μέχρι που η δισκογραφική τους εταιρία τους ονόμασε Beach Boys. Στα 1964 και όταν κατά τη διάρκεια μιας πτήσης έπαθε νευρικό κλονισμό, αποφάσισε να διακόψει τις live εμφανίσεις με τη μπάντα και προσέλαβε σαν αντικαταστάτη τον Glenn Campbell και αργότερα τον Bruce Johnston. Στα τέλη του 1965 και αφού άκουσε το Rubber Soul των Beatles, άρχισε να εργάζεται για το υλικό ενός νέου album που όμως τα υπόλοιπα μέλη με "μπροστάρη" τον Mike Love, έδειξαν τη δυσαρέσκειά τους. "Ωστόσο όταν τελείωσαν οι ηχογραφήσεις –λέει ο Brian- τους άρεσε ή άρχισε να τους αρέσει". Το album κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1966 και παρ’ όλο που οι πωλήσεις του ήταν –για την εποχή- χαμηλές, αντιμετωπίστηκε από τους κριτικούς σαν "ένα από τα καλύτερα album όλων των εποχών". Εννοώ φυσικά το Pet Sounds που κυκλοφόρησε μεν με το όνομα της μπάντας, αλλά θεωρείται περισσότερο σαν προσωπικό album του Brian. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων αλλά και λίγο πριν, ο Brian είχε αρχίσει να "μαστορεύει" ένα άλλο τραγούδι που το άφησε απ’ έξω από το album. Ήταν το Good Vibrations που χρειάστηκε έξη μήνες ηχογραφήσεων. Ηχογραφημένο πολυκάναλα και σε διαφορετικά studios, έθεσε νέες βάσεις στην τραγουδοποιία και στις δυνατότητες των ηχογραφήσεων. Η τεράστια επιτυχία του τραγουδιού που κυκλοφόρησε σαν single, "ανάγκασε" την εταιρία να δεχτεί το καινούργιο υλικό του Brian που ήταν το Smile και που το στυλ της ηχογράφησής του ήταν παρόμοιο με το Good Vibrations. Ανάμεσα όμως στον Δεκέμβριο του 1966 και τον Μάιο του 1967, τα ψυχο-διανοητικά προβλήματα του Brian έφεραν ένταση στις σχέσεις του με τα υπόλοιπα μέλη και η ηχογράφηση του album δεν ολοκληρώθηκε. Στο μεταξύ αυτή την περίοδο η μπάντα σχεδίαζε να εγκαταλείψει την Capitol ιδρύοντας τη δική της Brother Records και τα προβλήματα έγιναν μεγαλύτερα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Beatles αυτή την περίοδο ετοιμάζουν το Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band και ο Brian έχει την "ατυχία" να ακούσει στο Los Angeles το "A Day In The Life", από μία κασέτα που του έβαλε ο Paul McCartney και μετά την ακρόαση έγινε ένα ψυχολογικό ράκος. Ο φίλος του ο Van Dyke Parks δήλωσε ότι αυτό που διέλυσε στην κυριολεξία τον Brian, ήταν το Sgt Pepper’s. Ο ίδιος ο Brian σε συνέντευξη που έδωσε στον Dale Turner το 1999, δήλωσε ότι το Rubber Soul του τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Μετά ήρθε το Revolver και τον "πυροβόλησε", ήρθε και το "A Day In The Life" με το στιχάκι "he blue his mind out in a car" και τον αποτελείωσε. Η ψυχολογική κατάσταση του Brian, η ακύρωση του Smile, το "ταρακούνημα" του Rubber Soul, ο "πυροβολισμός" του Revolver και η κυκλοφορία του Sgt Pepper’s, είχαν σαν αποτέλεσμα να μειωθεί η συμμετοχή του στα δρώμενα της μπάντας, να στραφεί προς την κοκαΐνη και τα ηνία των Beach Boys να περάσουν στα χέρια του:

* Carl (Dean) Wilson: (Δεκέμβριος 1946 – Φεβρουάριος 1998, Κιθάρα, Φωνή) Ο Carl που πολλές φορές ηχογραφούσε την κιθάρα του κατ’ ευθείαν και ταυτόχρονα με τη στιγμή που οι υπόλοιποι ηχογραφούσαν τις φωνές, έγινε με την αποχώρηση του Brian από τα lives, ο de facto on stage leader της μπάντας. Δεν ήταν ποτέ σπουδαίος τραγουδοποιός, αλλά ήταν –όπως και οι υπόλοιποι- σπουδαίος τραγουδιστής και αυτό μας το επιβεβαιώνει το lead vocal που κάνει στο Good Vibrations. Νωρίς το 1997 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο και στους πνεύμονες. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλη την ταλαιπωρία του οργανισμού του από τις χημειοθεραπείες, έλαβε μέρος με αμείωτο κέφι και με την ίδια εξαίσια φωνή στην περιοδεία των Beach Boys που τελείωσε το φθινόπωρο του 1997 και ας έπαιρνε οξυγόνο on stage μετά από κάθε τραγούδι. Ήταν παντρεμένος με την Gina Martin, κόρη του Dean Martin. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1998.

* Dennis (Carl) Wilson: (Δεκέμβριος 1944 – Δεκέμβριος 1983, Τύμπανα, Φωνή) Κάποια μέρα που ο Dennis οδηγούσε, συνάντησε και πήρε από το δρόμο δύο κοπέλες που του έκαναν ωτοστόπ. Τις πήγε στο σπίτι του και έφυγε για το studio. Όταν γύρισε μετά από μερικές ώρες, βρήκε εκεί άλλες 12 (όπα ρε μεγάλε), αλλά εκτός από αυτές βρήκε και τον Charles Manson ο οποίος έσκυψε και του φίλησε τα πόδια. Σε λίγους μήνες, η Manson "Family" –πάντα στο σπίτι του Dennis- είχε διπλασιαστεί. Σύμφωνα με τον Dennis, αυτή η "αρμένικη βίζιτα" του κόστισε 100.000 δολάρια, 21.000 δολάρια για ένα ανασφάλιστο αυτοκίνητο που καταστράφηκε σε τρακάρισμα, καθώς και τα έξοδα για την ηχογράφηση μιας σειράς τραγουδιών του Manson που εκτός από "φιλόσοφος" την είχε δει και επίδοξος τραγουδοποιός με στόχο και φιλοδοξία να επισκιάσει τους Beatles. Αυτή την περίοδο και ενώ ο Altobelli (φίλος του Dennis) νοίκιασε μια βίλα στον σκηνοθέτη Roman Polanski και στη γυναίκα του την ηθοποιό  Sharon Tate, ο μάνατζερ του Dennis είπε στη Manson "Family" ότι η "επίσκεψη" κράτησε αρκετά και ότι έπρεπε να βρουν ένα άλλο μέρος να στεγάσουν τις "οικογενειακές" τους ανησυχίες. Αρχικά ο Manson στέγασε τις γυναίκες του σε ένα ράντσο και εξασφάλισε free διαμονή αναγκάζοντάς τις να κάνουν sex με τον μισότυφλο ιδιοκτήτη, αλλά για να μη σου τα πολυλογώ, μερικούς μήνες αργότερα, ο Manson ήρθε σε επαφή με το περιβάλλον της Sharon Tate και ένα βράδυ τη δολοφόνησε μέσα στο σπίτι της μαζί με άλλα τέσσερα άτομα. Ο Dennis που βρέθηκε άθελά του έστω και λίγο "μπλεγμένος" σ’ αυτή την ιστορία, δεν ήθελε να μιλάει για αυτό το συμβάν, αλλά δήλωσε κάποια στιγμή ότι το φταίξιμο ήταν δικό του επειδή σύστησε τον Manson στον κύκλο του. Ο Dennis είχε παντρευτεί τέσσερις φορές (τις δύο με την ίδια γυναίκα) και μία από τις γυναίκες του η Shawn Marie Love, ήταν εξώγαμη κόρη του ξάδερφου τραγουδιστή της μπάντας Mike Love. Στα 1979 είχε για λίγα χρόνια σχέση με την Christine McVie των Fleetwood Mac. Δίνοντας πολλά χρόνια μάχη για την απεξάρτησή του από το αλκοόλ, πνίγηκε στα 39 του χρόνια στη Marina Del Rey του Los Angeles, όταν μεθυσμένος ακόμα μια φορά, βούτηξε για να πιάσει κάποια πράγματα που ο ίδιος είχε πετάξει προηγουμένως μέσα στη θάλασσα. 

* Mike (Michael Edward) Love: (Μάρτιος 1941, Φωνή) Ο υπαρχηγός της μπάντας που ήταν ταυτόχρονα και ξάδερφος αλλά και πεθερός και συμπέθερος μαζί, απέρριψε το Smile και "τα ’σπασε" με τον Brian. Έχει στο ενεργητικό του πέντε γάμους και οχτώ παιδιά. Το 2006, ο γιος του από το δεύτερο γάμο του, έγινε μέλος των Beach Boys.

* Al (Alan Charles) Jardine (Σεπτέμβριος 1942, Κιθάρα, Φωνή).
Ο Jardine ήταν ο μοναδικός εκτός οικογένειας. Παραμένει μέλος των Beach Boys, αλλά ενώ έχει κόψει τις περιοδείες μαζί τους, περιοδεύει με τη δική του μπάντα. Την Endless Summer Band.

* Bruce (Arthur Benjamin Baldwin) Johnston: (Ιούνιος 1942). Δεν ήταν επίσημο μέλος της μπάντας. Αντικατέστησε όμως στα 1965 τον Glenn (Travis) Campbell που …αντικαθιστούσε τον Brian στις περιοδείες και στις συναυλίες.

Δισκογραφία

1962: Surfin' Safari
1963: Surfin' USA,
1963: Surfer Girl
1963: Little Deuce Coupe
1964: Shut Down Vol. 2
1964: All Summer Long
1964: Concert
1965: Today!
1965: Summer Days (And Summer Nights)
1965: Party!
1966: Pet Sounds
1967: Smiley Smile
1967: Wild Honey
1968: Friends
1969: 20/20
1970: Live In London
1970: Sunflower
1971: Surf's Up
1972: Carl And The Passions/So Tough
1973: Holland
1973: In Concert
1976: 15 Big Ones
1977: Love You
1978: M.I.U. Album
1979: L.A.  
1980: Keepin' The Summer Alive
1985: The Beach Boys

Albums (1960-1969)

Surfin' Safari (1962)

* Tracks: 1) Surfin' Safari, 2) County Fair, 3) Ten Little Indians, 4) Chug-A-Lug, 5) Little Miss America, 6) 409, 7) Surfin', 8) Heads You Win - Tails I Lose, 9) Summertime Blues, 10) Cuckoo Clock, 11) Moon Dawg, 12) The Shift.

1962. Οι Beatles ηχογραφούν ακόμα το 'Love Me Do' και ο Frankie Avalon "πεθαίνει" μαζί με τα 50’s. Το Surfin' Safari, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το προϊόν της εποχής του. Είναι ένα LP που συνήθως ακολουθεί το επιτυχημένο single και είναι μικρό. Τελειώνει μέχρι να πεις "κύμινο". Τα τραγούδια "στολίζονται" από διάφορα "sha-la-la-la", "dip-dip" & "oom-pa-pa", ένα στυλ δηλαδή που χιλιάδες μπάντες είχαν υιοθετήσει αυτή την εποχή και το ταλέντο του Brian Wilson δεν έχει ακόμα φανεί, αν και τα περισσότερα εδώ, είναι δικά του. Βέβαια τα παιδιά βρίσκονται ακόμα στο γυμνάσιο, τα στιχάκια είναι παιδαριώδη, αλλά μην ασχοληθείς με τα στιχάκια σ’ αυτά τα πρώτα albums των Beach Boys. Βασικά, τα κομμάτια είναι αφελή, "μυρίζουν" 50’s και –τουλάχιστον εγώ- δεν μπορώ να τα ακούσω. Στο συγκεκριμένο, καλύτερα να εστιάσεις στο ομότιτλο, στο 'Surfin'' και στο '409', που "φωτογραφίζουν" το έμβρυο που γεννιέται και δείχνουν να έχουν ταλέντο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τους κουμαντάρει ο μπαμπάς που ορίζει και τη θεματική των τραγουδιών. Αγάπες, κορίτσια, surf και αυτοκίνητα.

* Σχόλιο: Διασκεδαστικό μεν, προβλέψιμο δε.

* Να το πάρω; Τι να το κάνεις; Θα πας για …surf?

Surfin' Usa (1963)

* Tracks: 1) Surfin' USA, 2) Farmer's Daughter, 3) Misirlou, 4) Stoked, 5) Lonely Sea, 6) Shut Down, 7) Noble Surfer, 8) Honky Tonk, 9) Lana, 10) Surf Jam, 11) Let's Go Trippin', 12) Finders Keepers.

Με αυτό το album, η Capitol αρχίζει το "άρμεγμα" της μπάντας. Είναι και αυτό μικρό και ακολουθεί την εποχή του. Τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να κάνει; Ιδέες είπες; Ε καλά… ο μπαμπάς καραδοκεί και θέλει να ασχολούνται τα παιδιά του με το surf. Εκτός αυτού, "όπου τα παιδιά μου δεν έχουν στιχάκια, ας παίξουν instrumentals". Και το album έχει πολλά instrumentals. Οι Beach Boys μπαίνουν αυτή τη φορά στο studio πιο κεφάτοι, αλλά δεν έχουν την ευκαιρία να αφήσουν ένα δικό τους "σημάδι". Όλοι βέβαια ξέρουν το ομότιτλο, που είναι το σήμα κατατεθέν για τη μπάντα στα 1963 και που δεν είναι σαν το 'Sweet Little Sixteen' του Chuck Berry, γιατί είναι το ίδιο το 'Sweet Little Sixteen' με ….άλλα στιχάκια. Ο Chuck βέβαια τους μήνυσε και κέρδισε τη δίκη. Το 'Shut Down' –σίγουροι ότι δεν θα τους μηνύσει κανένας- το έκλεψαν αργότερα από τους ίδιους τους εαυτούς τους δύο φορές. Τη μία φορά το ονόμασαν 'Little Deuce Coupe' και την άλλη, 'Fun Fun Fun'. Τα τραγούδια κινούνται γενικά στο στυλ του αδιάφορου και του χωρίς έμπνευση, με μονοπώληση του ενδιαφέροντος, ότι είναι το μοναδικό album που ο Al Jardine δεν παίζει κιθάρα. Τον έχει αντικαταστήσει ο δεκατετράχρονος David Marks. Όχι ότι το πρόσεξε κανείς αυτό τότε, αλλά λέμε…

* Σχόλιο: Άλλη μία από τα ίδια.

* Να το πάρω; Πολλά instrumentals βρε παιδί μου. Θα μπορέσεις να τα συνδυάσεις με το surf αν τελικά αποφασίσεις να πας;

Surfer Girl (1963)

* Tracks: 1) Surfer Girl, 2) Catch A Wave, 3) The Surfer Moon, 4) South Bay Surfer, 5) The Rocking Surfer, 6) Little Deuce Coupe, 7) In My Room, 8) Hawaii, 9) Surfers Rule, 10) Our Car Club, 11) Your Summer Dream, 12) Boogie Woodie.

Το παρακάνει η Capitol! Έξη τραγούδια από τα 12 έχουν στον τίτλο τη λέξη surf και αν κάτσω να ψάξω και τα στιχάκια είμαι σίγουρος ότι θα βρω και στα άλλα. Μπορεί να νομίζεις ότι γλυτώνει το "In My Room" που φαίνεται άσχετο από surf, αλλά καλύτερα να μην ορκίζεσαι ούτε για αυτό. Ο ίδιος ο Brian ομολογεί σε ένα τραγούδι που θα γράψει μετά από δύο χρόνια, ότι "ο μπαμπάς μου με έκλεινε στο δωμάτιό μου και δεν με άφηνε να πάω για surf". Έπειτα είναι και κάτι ακόμα. Με έξη μήνες απόσταση το ένα album από το άλλο, πότε προλαβαίνετε ρε παιδιά να πάτε για surf? Εεε… θέλω να πω, πότε προλαβαίνετε να γράψετε καινούργια τραγούδια; Στο album αυτό, σημειώνονται κάποιες αλλαγές. Η Capitol αποφασίζει να ανοίξει και την άλλη θήκη του πορτοφολιού της και τους παρέχει πιο πλούσια ενορχήστρωση από τη μέχρι τώρα τυπική τετραμελή μπάντα. Πλήκτρα από δω, όργανο από κει, καμπανάκια πιο πέρα και λες ότι είναι σα να ήρθαν ξαφνικά οι άγγελοι στη γη. Όχι ολόκληροι, αλλά τουλάχιστον νιώθεις τα …φτερά! Επίσης σημειώνεται και η "πλήρης άφιξη" του Brian Wilson σαν συνθέτη και ενορχηστρωτή. Δεν έχουμε εδώ διασκευές (με εξαίρεση τα instrumentals), ούτε κλεμμένες μελωδίες (με εξαίρεση τα instrumentals), ούτε και άσχημα τραγούδια (με εξαίρεση τα instrumentals). Εδώ (με εξαίρεση τα instrumentals), έχουμε όμορφα τραγούδια όπως τα 'Surfer Girl', 'In My Room' & 'Your Summer Dream' που έχουν πολύ όμορφο τραγούδισμα αλλά ίδιο ρυθμό. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που θα το εξελίξουν. Ο Brian χρειάστηκε τρία albums για να φτάσει στα 'Surfer Girl' & 'In My Room' και αν θέλεις, μπορείς από εδώ να αρχίσεις να μετράς αντίστροφα για να φτάσεις στο Pet Sounds. Το Surfer Girl είναι το peak και το οριστικό stop των Beach Boys σαν είδωλα του surf. Μπορεί να εξακολουθήσουν να ασχολούνται στιχουργικά με κρουαζιέρες, με κορίτσια, παραλίες και αυτοκίνητα, αλλά όχι με το surf! Τουλάχιστον μέχρι το 1969 που ο Mike Love νοσταλγώντας "τον παλιό καλό καιρό", θα το επαναφέρει με το 'Do It Again'.

* Σχόλιο: Σαν κάτι να αρχίζει να συμβαίνει.

* Να το πάρω; Εγώ λέω να πας για surf έστω τελευταία φορά.

Little Deuce Coupe (1963)

Tracks: 1) Little Deuce Coupe, 2) Ballad Of Ole Betsy, 3) Be True To Your School, 4) Car Crazy Cutie, 5) Cherry Cherry Coupe, 6) 409, 7) Shut Down, 8) Spirit Of America, 9) Our Car Club, 10) No-Go Showboat, 11) A Young Man Is Gone, 12) Custom Machine.

Δύο μήνες μετά το προηγούμενο album, οι Beach Boys μπήκαν στο studio με 8 καινούργια τραγούδια (σταμάτησαν το surf, οπότε είχαν χρόνο) και η Capitol έβαλε και τέσσερα παλιά για να κάνει 12. Τα καινούργια δεν παρουσιάζουν κάποια πρόοδο εκτός από την πρωτοτυπία του 'A Young Man Is Gone' που είναι tribute στον James Dean και τραγουδούν για πρώτη φορά a capela. Στα υπόλοιπα κομμάτια διακρίνεις μία Pop είσοδο με τα 'Spirit Of America', 'Hawaii', 'Car Crazy Cutie' & 'Cherry Cherry Coupe' να ξεχωρίζουν. Ειδικά το στυλ στο ρεφρέν του τελευταίου συνάντησε στο μέλλον πολλούς μιμητές.

* Σχόλιο: Εμπορικότατο album. Από τεχνική άποψη, ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον που έκαναν μέχρι τώρα.

* Να το πάρω; Είναι Coupe και σίγουρα τσιμπημένο στην τιμή. Είναι και τα καύσιμα ακριβά, δεν θα έχεις πού να το παρκάρεις… τι το θέλεις; Άσε δηλαδή που είναι παλιό (1963) και θα σου βγάλει ένα σωρό προβλήματα…

Shut Down Vol. 2 (1964)

* Tracks: 1) Fun Fun Fun, 2) Don't Worry Baby, 3) In The Parkin' Lot, 4) "Cassius" Love Vs. "Sonny" Wilson, 5) The Warmth Of The Sun, 6) This Car Of Mine, 7) Why Do Fools Fall In Love, 8) Pom Pom Play Girl, 9) Keep An Eye On Summer, 10) Shut Down Part II, 11) Louie Louie, 12) Denny's Drums.

Με την Capitol να πιέζει κάθε δύο μήνες για δίσκο, δεν είναι εύκολο να έχεις έμπνευση για αριστουργήματα ή ακόμα έστω και για …flash! Μπορεί το "'Cassius' Love Vs. "Sonny" Wilson', να ηχεί πρωτότυπο για την εποχή, αλλά είναι ενοχλητικό να κάνουν αναδρομή των τραγουδιών τους μέσα από διαλόγους πεντάχρονων παιδιών. Ανοησία. Το 'Louie Louie' ας πούμε που είναι διασκευασμένο χίλιες φορές τι το θέλουν; Ανοησία. To 'Denny's Drums' που είναι ίσως η πρώτη solo drums ηχογράφηση σε Rock album προσφέρει κάτι; Στο κάτω-κάτω ο Dennis Wilson δεν είναι Ginger Baker και αυτά που παίζει εδώ τα μαθαίνει ο 12χρονος στο ωδείο μέσα σε μία βδομάδα. Ε και πρέπει να το βάλουν στο δίσκο; Τι το θέλουν; Ανοησία. Είναι δύσκολη εποχή για τους πρώην surfers. Υπάρχουν κι άλλα εδώ που μόνο "ιδέες" δεν είναι. Σε γενικές γραμμές, κανένα κομμάτι δεν βρίσκεται μακριά από τις ανοησίες των "'Cassius' Love Vs. "Sonny" Wilson' & 'Denny's Drums'. Θα κάνω μόνο μία αναφορά στο 'Don't Worry Baby' που ακούγεται σαν tribute στις παραγωγές του Phil Spector και στο 'Fun Fun Fun' που με εισαγωγή a la 'Johnny B. Goode', είναι ότι καλύτερο έχουν κατασκευάσει στο …αυτοκινητιστικό είδος! 

* Σχόλιο: Με αυτά τα δύο τελευταία που ανέφερα, κάνουν επίδειξη του αναμενόμενου μεγαλείου.

* Να το πάρω; Shut Down ….(Vol. 1 εσύ)

All Summer Long (1964)

Tracks: 1) I Get Around, 2) All Summer Long, 3) Hushabye, 4) Little Honda, 5) We'll Run Away, 6) Carl's Big Chance, 7) Wendy, 8) Do You Remember?, 9) Girls On The Beach, 10) Drive-In, 11) Our Favourite Recording Sessions, 12) Don't Back Down.

Δεν είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα albums, αλλά βρίσκεται –τουλάχιστον- ένα level ψηλότερα και μέχρι σ’ αυτό το σημείο, είναι το καλύτερό τους. Το 1964, είναι η πιο πολυάσχολη χρονιά της μπάντας και ειδικότερα του Brian Wilson που συνθέτει και ενορχηστρώνει δύο albums συν ένα live. To All Summer Long είναι το τελευταίο surf-Pop album που κυκλοφόρησε ποτέ, από οποιονδήποτε καλλιτέχνη ασχολήθηκε με αυτό το είδος. Αυτά που ξεχωρίζουν εδώ από όλα τα υπόλοιπα, είναι το 'I Get Around' που "χτύπησε" -έστω για λίγο- τους Beatles και το 'Little Honda' στο οποίο "εγκαταλείπουν" το αυτοκίνητο και "καταπιάνονται" με τη μηχανή. Το 'Drive-In' μπορεί να έχει ανόητα στιχάκια του στυλ "καλύτερα να προσέχουμε για να μη μας κάνουν "τσακωτούς" μέσα στο αμάξι", αλλά έχει πολύ καλή ενορχήστρωση και το 'Girls On The Beach' δείχνει να γράφτηκε πολύ βιαστικά. Τόσο βιαστικά,  που ο Brian ξέχασε ότι την ίδια σχεδόν μελωδία την είχε και στο 'Surfer Girl'. Ο Carl έχει τη "μεγάλη του ευκαιρία" στο 'Carl's Big Chance' που είναι το καλύτερό τους surf instrumental, αλλά δυστυχώς δεν είναι δικό τους. Το πήρανε από το 'Can I Get A Witness' που βρίσκεται στο ντεμπούτο album των Rolling Stones. Ντροπή σου Carl. Σου δόθηκε μία ευκαιρία και την τίναξες στον αέρα.

* Σχόλιο: Πολύ βελτιωμένο σε σύγκριση με τα προηγούμενα τους. Οι αλλαγές που συμβαίνουν εδώ είναι ότι α) έχουν μόνο μία διασκευή που είναι το 'Hushabye' που καταφέρνουν να το φέρουν 100% στα μέτρα τους, β) όλοι οι εξωτερικοί συνεργάτες έχουν εξαφανιστεί και τα κομμάτια πιστώνονται στους Brian/Love ή μόνο στον Brian και γ) δείχνουν ότι μπορούν να σταθούν και μόνοι τους και να ελευθερωθούν από την κηδεμονία του μπαμπά Wilson.

* Να το πάρω; Να πάρεις το επόμενο!

Today! (Το Πεμπτουσιακό, 1965)

Tracks: 1) Do You Wanna Dance, 2) Good To My Baby, 3) Don't Hurt My Little Sister, 4) When I Grow Up (To Be A Man), 5) Help Me Rhonda, 6) Dance Dance Dance, 7) Please Let Me Wonder, 8) I'm So Young, 9) Kiss Me Baby, 10) She Knows Me Too Well, 11) In The Back Of My Mind, 12) Bull Session With "Big Daddy".

Με το Today, έχεις για πρώτη φορά το αίσθημα ότι ο Brian άρχισε επιτέλους να παίρνει τα πράγματα στα σοβαρά. Από το Coupe και μετά, είχαν αρχίσει να αραιώνουν με τα "πλατσουρίσματα" στις παραλίες, αλλά με το Today αποφασίζουν να βάλουν τα "κουβαδάκια" τους οριστικά στην άκρη. Η δεύτερη πλευρά, είναι ολόκληρη ένας προθάλαμος για το Pet Sounds. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι έχει αριστουργήματα, αλλά είναι φανερό ότι ο Brian που έχει ήδη παραιτηθεί από τις περιοδείες και τα lives, έχει πλέον χρόνο και τα έχει "μαστορέψει" με μεράκι. Τα στιχάκια είναι φιλοσοφημένα, ποιητικά και οι μελωδίες υπέροχες με το 'Please Let Me Wonder' να έχει το πλέον αγγελικό τραγούδισμα. Αυτή τη φορά δεν είναι μόνο τα "φτερά" εδώ. Σε δεύτερη μοίρα έρχονται τα 'She Knows Me Too Well', 'I'm So Young', 'Kiss Me Baby' & 'In The Back Of My Mind', αλλά είναι και αυτά πολύ όμορφα. Είναι εντυπωσιακό το contrast των τραγουδιών της δεύτερης πλευράς με τα τραγούδια της πρώτης. Το 'Do You Wanna Dance' ροκάρει, το 'Jingle Bells' είναι χριστουγεννιάτικο, το  'Good To My Baby' διασκεδαστικό, το 'When I Grow Up (To Be A Man)', μοιράζεται μέρος της μελωδίας του με το 'Then I Kissed Her' και το 'Dance Dance Dance' είναι ίσως το καλύτερο Pop-Rock που ηχογράφησαν ποτέ. Το μόνο "αδύνατο" σημείο του, είναι το 'Help Me Rhonda', ενώ το τελευταίο που κλείνει το δίσκο είναι εντελώς περιττό. 


* Σχόλιο: Είναι ένα album απολαυστικότατο.

* Να το πάρω; Ναι. Νομίζω ότι είναι το πιο κατάλληλο album για να αρχίσεις τη σχέση σου μαζί τους.

Summer Days (And Summer Nights) (1965)

Tracks: 1) The Girl From New York City, 2) Amusement Parks USA, 3) Then I Kissed Her, 4) Salt Lake City, 5) Girl Don't Tell Me, 6) Help Me Rhonda, 7) California Girls, 8) Let Him Run Wild, 9) You're So Good To Me, 10) Summer Means New Love, 11) I'm Bugged At My Ol' Man, 12) And Your Dream Comes True.

Μπορεί το Today να τάραξε τα "νερά" της Capitol αλλά αυτή βρήκε τον τρόπο να γλυτώσει από τη ναυτία και να πιέσει τον Brian να αφήσει τα πειράματα και να ασχοληθεί με "σοβαρές δημιουργίες". Πίσω λοιπόν στο surf ξανά; Ναι, αλλά όχι σε στυλ Surfin' Safari. Ο Brian βρήκε τον τρόπο να κάνει το χατίρι της Capitol, αλλά και το δικό του. Εδώ λοιπόν έχουμε όμορφα τραγούδια, αλλά και κάποιες εκπλήξεις. Η έκπληξη Νο. 1 είναι η μίνι συμφωνία που διαρκεί μόλις 22 δευτερόλεπτα και ακούγεται σαν εισαγωγή στο 'California Girls' και η Νο. 2 είναι το ίδιο το 'California Girls', που σκιαγραφεί το επερχόμενο Pet Sounds. Απλή αλλά αριστουργηματική μελωδία με ένα ρεφρέν που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Η έκπληξη Νο. 3 είναι το υστερικό τραγούδισμα του Brian στο 'I'm Bugged At My Ol' Man' που σαν μελωδία δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά το ενδιαφέρον κρύβεται στα στιχάκια όπου ο Brian ομολογεί στα ίσια ότι ο πατέρας τους, τους κλείδωνε στα δωμάτιά τους (αυτό που σου ανέφερα πιο πριν) και δεν τους άφηνε να πάνε ούτε για surf,  ούτε να βγουν με τα κορίτσια τους. Το σημαντικό που μένει από όλη αυτή την ιστορία και μετατρέπει το Summer Days σε ντοκουμέντο, είναι η –όπου να ‘ναι τελειώνει- δικτατορική συμπεριφορά του "μάνατζερ-πατέρα" και η ξαφνική καλλιτεχνική ελευθερία που εκφράζεται με ένα υστερικό ξέσπασμα.

* Σχόλιο: Όχι μόνο σήμερα, αλλά και τότε που κυκλοφόρησε, βρίσκεται εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Στα 1965.

* Να το πάρω; Ναι, ναι, ναι, ναι ,ναι…..

Party! (1965)

Tracks: 1) Hully Gully, 2) I Should Have Known Better, 3) Tell Me Why, 4) Papa-Oom-Mow-Mow, 5) Mountain Of Love, 6) You've Got To Hide Your Love Away, 7) Devoted To You, 8) Alley Oop, 9) There's No Other (Like My Baby), 10) I Get Around/Little Deuce Coupe, 11) The Times They Are A-Changin', 12) Barbara Ann.

Ασυνήθιστο album. Η ιδέα είναι το party και ένα party για να είναι ακόμα πιο επιτυχημένο, χρειάζεται να έχει και μία μπάντα που να παίζει τις επιτυχίες της εποχής. Παίρνουν λοιπόν κομμάτια από Beatles, Bob Dylan κλπ και τα μιξάρουν με φωνές και θορύβους για να δώσουν την ατμόσφαιρα του party. Η ιδέα ήταν του Brian, που υπέκυψε για άλλη μια φορά στις πιέσεις της Capitol για έναν εμπορικό δίσκο. Μάζεψαν λοιπόν μερικούς φίλους στο studio και όλοι μαζί μιμήθηκαν την ατμόσφαιρα του party. Το ηχητικό όμως αποτέλεσμα, δεν διαφέρει σε τίποτα από όλα αυτά που κάνουμε κι εμείς είτε στο Blue Note, είτε στο La Minore, είτε στα Beach Parties, όπως δεν διαφέρει σε τίποτα και από αυτό που κάνεις και εσύ με τους φίλους σου στο σπίτι σου. Δεδομένου ότι όλες οι κιθάρες (εκτός από το μπάσο) είναι ακουστικές και ότι κανείς από αυτούς δεν ήταν σπουδαίος κιθαρίστας, το μόνο που μένει και κάνει τη διαφορά, είναι οι φωνητικές αρμονίες που είναι και το ατού του δίσκου, ακόμα και αν ξεχνάνε τα λόγια. Μπορεί να χαίρεσαι που τους ακούς να κάνουν tribute στους Beatles με τα 'Tell Me Why', 'I Should Have Known Better' & 'You've Got To Hide Your Love Away', αλλά δεν σου βγαίνει ένα παράπονο που ξεχνάνε τα λόγια και κόβουνε τα τραγούδια στη μέση; Αφού θες να το κάνεις, κάντο σωστά. Στο studio είσαι. Βάλε τα στιχάκια μπροστά σου για να τα βλέπεις, τραγούδα τα και βάλε και τους φίλους σου στην άκρη και πες τους να μη φωνάζουν όταν τραγουδάς. Και να μη σατιρίζεις το "Times They Are A-Changin'" του Dylan λέγοντας ότι "μπορεί κάποτε να ήταν τραγούδι διαμαρτυρίας, αλλά από δω και πέρα  είναι test". Αν πρόκειται να το γελοιοποιείς, μην το λες καθόλου (στον Mike Love τα λέω αυτά, γιατί αυτός το είπε).

* Σχόλιο: Σαν δίσκος έχει μικρή αξία, αλλά σαν ιστορικό ντοκουμέντο η αξία του είναι μεγάλη.

* Να το πάρω; Χμμμ… Έχεις "Φάκελο Ιστορίας" να το αποθηκεύσεις;

Pet Sounds (Το Επαναστατικό και το Καλύτερο, 1966)

Tracks: 1) Wouldn't It Be Nice, 2) You Still Believe In Me, 3) That's Not Me, 4) Don't Talk (Put Your Head On My Shoulder), 5) I'm Waiting For The Day, 6) Let's Go Away For Awhile, 7) Sloop John B, 8) God Only Knows, 9) I Know There's An Answer, 10) Here Today, 11) I Just Wasn't Made For These Times, 12) Pet Sounds, 13) Caroline No.* Bonus Tracks: 14) Unreleased Backgrounds, 15) Hang On To Your Ego, 16) Trombone Dixie.

Τα αριστουργήματα μπορεί να γίνονται καμιά φορά από τύχη, αλλά αν ο μπαμπάς σου είναι "million dollar dad" και σου παρέχει την άνεση να σπουδάσεις στα ωδεία τα πιάνα σου και τα σολφέζ σου, αυτό δε νομίζω ότι σώνει και καλά σημαίνει ότι θα μπεις στο studio και θα τους κάνεις όλους σκόνη. Πέρα από τις σπουδές σου, χρειάζεται να έχεις και ταλέντο και τσαγανό και ευρηματικότητα και όραμα και φαντασία και επινοητικότητα και καλούς συνεργάτες και ελευθερία στην έκφραση, αλλά και …τύχη! Ο μπαμπάς Wilson μεγαλώνοντας και σπουδάζοντας τα παιδιά του, τους εμφύσησε την πεποίθηση ότι όχι μόνο είναι οι "Αμερικάνοι Beatles", αλλά και ότι οι Beatles δεν είναι τίποτα σπουδαίο, ότι αυτοί είναι καλύτεροι, ότι μπορούν να τους ξεπεράσουν κλπ… κλπ…. Ναι, αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε –λέμε τώρα- ότι συμφωνούμε με αυτό –λέμε λέω- τότε γιατί χρυσέ μου δεν τους αφήνεις να κάνουν αυτό που έχουν μέσα στο κεφάλι τους; Γιατί τους κλειδαμπαρώνεις και γιατί τους αναγκάζεις να γράφουν τραγούδια με θεματική που ικανοποιεί εσένα; Γιατί κάνεις τα παιδιά σου κομπλεξικά; Έτσι στα ξαφνικά νομίζεις ότι ο Brian έπαθε νευρικό κλονισμό; Έχεις και τον ξάδερφο που σιγοντάρει, έχεις και την εταιρία που πιέζει… Μπες στο studio και κάντα εσύ. Με όλο αυτό λοιπόν το background να λειτουργεί, ο Brian έχει αρχίσει να "τρώγεται με τα ρούχα του" που έχει ακούσει το Rubber Soul και δεν μπορεί να ησυχάσει. Αρχίζει να "μαστορεύει" το υλικό και παρ’ όλη την άρνηση των υπολοίπων αλλά και τις συνεχείς διακοπές από τις πιέσεις της Capitol, το συνεχίζει και επιτέλους το τελειώνει. Τι είναι όμως το Pet Sounds? Βεβαίως όχι το είδος της μουσικής που μέχρι τώρα ξέραμε απ’ αυτούς. Σαφώς και κάτω από τους καινούργιους και παράξενους ήχους, μπορείς να διακρίνεις το Surfer Girl, μόνο που δεν είναι αυτό που ήτανε τότε. Δεν είναι η Pop που ξέραμε ή που μας έδιναν και το ραδιόφωνο που το αντιλήφθηκε πρώτο-πρώτο, δεν έδωσε στα κομμάτια την ακροαματικότητα που έδινε στα surf τραγούδια. Αυτή η "αντίδραση" μεταδόθηκε φυσικά και στο κοινό με αποτέλεσμα το Pet Sounds να πουλήσει λιγότερα αντίτυπα ακόμα και από το Party. Ένα μεγάλο μερίδιο –ίσως το μεγαλύτερο- ευθύνης το έχει φυσικά η Capitol. Μα διάολε… Έχεις στα 1966 μία μπάντα που είναι το μεγαλύτερό σου χαρτί και δεν την προμοτάρεις; Ένας άλλος λόγος –και μάλιστα βασικός- είναι ότι το Pet Sounds απευθύνθηκε σε ένα κοινό στο οποίο οι Beach Boys ήταν …άγνωστοι! Θέλω να πω μ΄αυτό, ότι η μπάντα που μέχρι τώρα απευθύνονταν σε 16άρηδες και σε 17άρηδες, έβγαλε ξαφνικά ένα δίσκο που είχε στόχο ηλικίες μεγαλύτερες. Οκ, αλλά οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν είχαν τους Beach Boys μέσα στην ακουστική τους γκάμα και άρα θα είχαμε εδώ –με τη συνηγορία και της ΜΗ διαφήμισης- ένα σχόλιο του στυλ "Κι άλλα surfοτράγουδα οι βουτυρομπεμπέδες;" Και σε ρωτάω γιατρέ μου. Παθαίνεις τον ένα νευρικό κλονισμό πίσω από τον άλλο ή όχι;

Όσον αφορά στο ηχητικό περιβάλλον των τραγουδιών, έχουμε πάρει ήδη μία γεύση με το 'California Girls' και το 'Wouldn't It Be Nice' βαδίζει στα χνάρια του. Το 'I'm Waiting For The Day' μοιάζει σα να είναι δύο τραγούδια, ενώ τα 'That's Not Me' & 'I Know There's An Answer' μοιάζουν σα να είναι …ένα! Το ευχάριστο είναι ότι οι φωνητικές αρμονίες έχουν ανέβει πολλά levels. Στο κάτω-κάτω, όπως και να το κάνουμε το πράγμα, οι Beach Boys ήταν σούπερ φωνητική μπάντα. Το πιο γνωστό από όλα είναι το 'God Only Knows' που είναι και το αγαπημένο του Paul McCartney. Έχει καταπληκτική μελωδία, αλλά εμένα μου αρέσει πολύ και το 'Sloop John B' για το οποίο ειπώθηκε ότι δεν κολλάει με τα υπόλοιπα. Είναι όντως διαφορετικό. Βγήκε σε single και πήγε καλά, αλλά ένα single πρέπει να αντιπροσωπεύει το περιεχόμενο του δίσκου του οποίου είναι μέρος. Αφού λοιπόν αυτό είναι διαφορετικό, αναρωτιόμαστε μετά γιατί δεν πούλησε το Pet Sounds? Να και ένας άλλος λόγος.

* Σχόλιο: Επαναστατικό, σε σύγκριση με αυτά που έκαναν μέχρι τώρα. Σούπερ ενορχηστρώσεις, προσεγμένη παραγωγή και άριστες φωνητικές αρμονίες. Τραγούδια όπως τα 'Wouldn't It Be Nice', 'You Still Believe In Me', 'Don't Talk', 'Sloop John B' & 'God Only Knows', που είναι κορυφαία, το κάνουν μοναδικό και αναγκαίο. Στα 1997 κυκλοφόρησε και το Sessions, το οποίο έχει επίσης πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αφού σου δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις το "χτίσιμο" των κομματιών σχεδόιν βήμα-βήμα.

* Να το πάρω; Μη νομίζεις ότι 'God Only Knows'. Εάν 'You Still Believe In Me', 'Don't Talk' και πες μου. 'Wouldn't It Be Nice', να ακούς τώρα το 'Sloop John B'? 

Smiley Smile (1967)

Tracks: 1) Heroes And Villains, 2) Vegetables, 3) Fall Breaks And Back To Winter, 4) She's Goin' Bald, 5) Little Pad, 6) Good Vibrations, 7) With Me Tonight, 8) Wind Chimes, 9) Gettin' Hungry, 10) Wonderful, 11) Whistle In.

Περιέχει εννέα καταστροφικά τραγούδια και δύο ανεπανάληπτα. Αυτά τα δύο, είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ του ο Brian Wilson και αναφέρομαι στα 'Heroes And Villains' & 'Good Vibrations'. Το 'Good Vibrations' είναι το σήμα κατατεθέν των Beach Boys. Καταφέρνει να πει μέσα σε 3 ½ λεπτά, όσα άλλες μπάντες λένε μέσα σε έναν ολόκληρο δίσκο. Είναι ένα αριστούργημα που αποτέλεσε καταφανέστατη επιρροή για τους Move ή –αν θες- τους μετέπειτα ELO. Αλλά και το 'Heroes And Villains' δεν πάει πίσω. Είναι και αυτό αριστουργηματικό. Είναι γνωστή η ιστορία του Smile. Μετά την άρνηση της μπάντας για το συγκεκριμένο υλικό, την πίεση της Capitol, τον νευρικό κλονισμό του Brian κλπ, τα υπόλοιπα μέλη, πήραν δύο κομμάτια που θεώρησαν ότι είναι τα καλύτερα, πρόσθεσαν εννέα  δικά τους που δεν ήταν παρά μόνο "δείγματα" τραγουδιών και για να κάνουν το "χατίρι" του Brian αλλά και το δικό τους, το ονόμασαν Smiley Smile. Κανένα όμως από τα δικά τους δεν μπορείς να πεις ότι είναι ένα "πραγματικό" τραγούδι και οι κριτικές που ήταν αρνητικές, κατέστρεψαν μέσα σε μια νύχτα τη φήμη της μπάντας. Το 'Vegetables' είναι μονότονο, το 'She's Goin' Bald' σου καταστρέφει τα αυτιά, το 'Wonderful' έχει όντως wonderful αρμονίες, αλλά δεν μπορείς να το αποκαλέσεις "τραγούδι" και το 'Little Pad' θα μπορούσε να ηχήσει σαν "κλώνος" του 'Good Vibrations'. Θα μπορούσε λέω. Στόχευαν να κυκλοφορήσουν ένα "αριστούργημα" και τελικά κυκλοφόρησαν ένα demo.

* Σχόλιο: Ντοκουμέντο για το σήμερα και ανοησία για το 1967.

* Να το πάρω; Καλύτερα να προτιμήσεις μία συλλογή, γιατί είναι βέβαιο ότι θα έχεις 'Good Vibrations' ακούγοντας το 'Heroes And Villains'.

Wild Honey (1967)

Tracks: 1) Wild Honey, 2) Aren't You Glad, 3) I Was Made To Love Her, 4) Country Air, 5) A Thing Or Two, 6) Darlin', 7) I'd Love Just Once To See You, 8) Here Comes The Night, 9) Let The Wind Blow, 10) How She Boogalooed It, 11) Mama Says.

Συνεχίζει στο δρόμο των κακών κριτικών και των χαμηλών πωλήσεων που  χάραξε το Smiley Smile. Το μουσικό άλλωστε ενδιαφέρον, έχει στραφεί τώρα στο "Καλοκαίρι της Αγάπης" και στις μπάντες του San Francisco.

Ο Brian βρίσκεται σε "δυσλειτουργία", δείχνει να μην ενδιαφέρεται πλέον για το "τέλειο" album, αλλά –ω του θαύματος- εξακολουθεί να γράφει και να κυριαρχεί γιατί η αλήθεια είναι ότι αν υπήρχε μία μουσική ιδιοφυία ανάμεσά τους, η ιδιοφυία αυτή ήταν ο Brian. Όμως στο Wild Honey, ενεργοποιούνται σαν τραγουδοποιοί και οι Dennis & Carl, ενώ ο Mike Love αναλαμβάνει τα στιχάκια. To Wild Honey είναι ένα Pop album, αλλά ονομάστηκε Soul, εξ αιτίας του τραγουδίσματος του Carl και της διασκευής του 'I Was Made To Love Her' του Stevie Wonder. Το καλύτερο από όλα είναι το 'Darlin' που είχε γράψει ο Brian στα 1963. Αρκετά από τα υπόλοιπα το πλησιάζουν, αλλά μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι καινοτόμο album. Αν το συγκρίνουμε με τους "μεγάλους αντιπάλους" τους, ούτε και το White Album ήταν καινοτόμο. Η καινοτομία είναι το γεγονός ότι και τα δύο αυτά albums, βρίσκουν και τις δύο μπάντες να επιστρέφουν στις μουσικές τους ρίζες "οπλισμένες" όμως με τις εμπειρίες που έχουν συλλέξει, γιατί χωρίς αυτές τις εμπειρίες, τα 'Wild Honey', 'Here Comes The Night' & 'Darlin' δεν θα είχαν καμία τύχη στα 1963.

* Σχόλιο: Ούτε Soul, ούτε retro. Απλά, back to The Roots.

* Να το πάρω; Ανεξάρτητα από τις κριτικές και από τις χαμηλές πωλήσεις, ανήκει στα καλά τους. 

Friends (1968)

Tracks: 1) Meant For You, 2) Friends, 3) Wake The World, 4) Be Here In The Morning, 5) When A Man Needs A Woman, 6) Passing By, 7) Anna Lee The Healer, 8) Little Bird, 9) Be Still, 10) Busy Doin' Nothin', 11) Diamond Head, 12) Transcendental Meditation.

Μετά το Wild Honey, οι Beach Boys δείχνουν να "έχουν καταθέσει τα όπλα" και το image τους δείχνει "ληγμένο". Με τέτοια πεποίθηση, μπαίνουν στο studio και ηχογραφώντας το Friends δείχνουν να μη στοχεύουν πουθενά. Οι ενορχηστρώσεις έχουν κάνει strip-tease, αλλά όλα τα κομμάτια δείχνουν να έχουν μία συνοχή και το ένα ακολουθεί το άλλο μέσα σε μία συντομία …γοητευτική. Όλο μαζί εξ άλλου, διαρκεί 25 λεπτά. Ο Dennis έχει δύο κομμάτια, 'Little Bird' & 'Be Still', αλλά α) είναι άστοχα και β) από όλους τους Wilsons, ο Dennis έχει τη χειρότερη φωνή. Όχι πως είναι σώνει και καλά άσχημη, αλλά λέω "χειρότερη" συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Αν αφήσουμε έξω και το τελευταίο που κλείνει και που είναι εντελώς εκτός κλίματος από τα υπόλοιπα, έχουμε άλλα 9 κομμάτια που το καθένα λειτουργεί με έναν τρόπο από τους ακόλουθους εννέα:

1: Πάρε το μινιμαλιστικό όργανο του 'Be Still', βάλτου 1 ½ λεπτό εισαγωγή, βάλτου ένα καλό backing vocal και έχεις το 'Meant For You'.

2: Φτιάξε ένα χαρούμενο βαλς που -ακόμα κι αν βρίσκεσαι στα σαγόνια του καρχαρία- θα σε κάνει να νιώθεις σαν στο σπίτι σου και έχεις το "Friends".

3: Πάρε μία μελωδία music-hall, κάνε μετατροπή σε μινόρε για να αποκτήσει μελαγχολικό "χρώμα" και έχεις το 'Wake The World'.

4: Τραγούδα όσο πιο ψηλά μπορείς και έχεις το 'Be Here In The Morning' κλπ…κλπ…

Θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι, αλλά θα μείνω μόνο σε τρία τραγούδια ακόμα. Το 'Passing By' που είναι instrumental είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν κάνει και θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο Pet Sounds, το   'Anna Lee The Healer' που είναι θαυμάσιο και μοιάζει με McCartney και το 'Diamond Head' που είναι άλλο ένα instrumental και είναι ότι χειρότερο έχουν κάνει ποτέ τους.

* Σχόλιο: Είναι εντελώς διαφορετικό από όσο –μέχρι τώρα- τους ξέρουμε. Εξαιρετικά σύντομο και ήσυχο με "γλυκές" μελωδίες.

* Να το πάρω; Δεν είναι άσχημο, αλλά γιατί δεν το 'Passing By'?

20/20 (1969)

Tracks: 1) Do It Again, 2) I Can Hear Music, 3) Bluebirds Over The Mountain, 4) Be With Me, 5) All I Want To Do, 6) The Nearest Faraway Place, 7) Cotton Fields, 8) I Went To Sleep, 9) Time To Get Alone, 10) Never Learn Not To Love, 11) Our Prayer, 12) Cabinessence.

Το 20/20 τους βρίσκει σε φάση δημιουργίας. Ίσως να οφείλεται στις χαμηλές πωλήσεις των τριών τελευταίων τους albums, ή στο ότι θέλουν να "σπάσουν" το συμβόλαιό τους με την Capitol (είχαν υπογράψει για 20 albums και αυτό υπονοεί ο τίτλος). Έτσι λοιπόν συγκεντρώνουν μερικά κομμάτια που προορίζονταν για singles, μερικά καινούργια του Brian, κάνα-δυο του Dennis και το 20/20 είναι έτοιμο. Έχει όμορφα τραγούδια και παρ’ όλο που θα βρούμε εδώ από Rock'n'roll μέχρι country-Rock στα οποία οι Beach Boys δεν ήταν εδώ που τα λέμε και experts, δύσκολα θα βρούμε ένα greatest hits που να μην περιέχει τα 'Do It Again', 'I Can Hear Music', 'Bluebirds Over The Mountain' & 'Cabinessence'. Το 'Do It Again', είναι ένα όμορφο και "νοσταλγικό" surf-style τραγούδι. Ναι, είναι surf-Rock, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το 1962. Η παραγωγή και η ενορχήστρωση απέχουν πολλά χιλιόμετρα από το surf-Rock που έκαναν τότε. Μαζί με το 'Bluebirds Over The Mountain', είναι τα δύο "χνάρια" του Mike Love σ’ αυτό το album.

O Dennis έχει το 'All I Want To Do', το 'Never Learn Not To Love' που είναι country και το 'Be With Me' που αγγίζει τα όρια του καλύτερού του.

Ο Carl έχει το 'I Can Hear Music' που είναι διασκευή από Phil Spector και ο Brian έχει τα 'I Went To Sleep' & 'Time To Get Alone' που είναι πολύ όμορφα, αλλά τα δύο κομμένα από το Smile που κλείνουν το album, είναι τα σούπερ υπέροχα κομμάτια. Ιδιαίτερα το 'Cabinessence', πρέπει να το ακούσεις με ακουστικά και όσο πιο δυνατά αντέχουν τα αυτιά σου γιατί μόνο έτσι θα απολαύσεις τις καταπληκτικές φωνητικές αρμονίες.

* Σχόλιο: Το 20/20 είναι για τους Beach Boys ένα είδος Abbey Road. Εκτός απ’ αυτό, δείχνει ότι ο Brian Wilson δεν ήταν –τουλάχιστον στα 1969- το μόνο καλό που είχαν οι Beach Boys.

* Να το πάρω; Κοίταξε… Βασικά δεν είναι άσχημο album. Αξίζει σαν ντοκουμέντο επειδή "εισάγει" και τους άλλους Wilsons στην τραγουδοποιία. Από αυτή την άποψη, Ναι! Θα βρεις ενδιαφέρον.    

Albums (1970-1979)

Sunflower (1970)

Tracks: 1) Slip On Through, 2) This Whole World, 3) Add Some Music To Your Day, 4) Got To Know The Woman, 5) Deirdre, 6) It's About Time, 7) Tears In The Morning, 8) All I Wanna Do, 9) Forever, 10) Our Sweet Love, 11) At My Window, 12) Cool Cool Water.

Το Sunflower μαζί με το Surf's Up που θα ακολουθήσει, αποτελούν για τους Beach Boys στην περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 70 ένα είδος "cult favorite" duo αλλά και μία προειδοποίηση για τους φανατικούς της μπάντας που περίμεναν ίσως τη "μεγάλη αποκάλυψη". Ότι έκαναν οι Beach Boys αυτή την περίοδο ήταν πολύ light. Οι Brian & Dennis Wilson, ο Mike Love, ο Al Jardine και ο Bruce Johnston συνεργάζονται και φτιάχνουν όμορφα κομμάτια αλλά …light!

Ο Love είναι "κολλημένος" στα 1963 και κάνει το νοσταλγικό 'Add Some Music To Your Day' και ο Johnston κάνει τα "παιδικά" 'Tears In The Morning' & 'Deirdre'. Η συνεργασία Jardine/Wilson μας δίνει το επίσης παιδικό 'At My Window', αλλά τα πολλά αστέρια στο album, τα κερδίζει ο Dennis ο οποίος τελικά, συναγωνίζεται στα ίσια στην τραγουδοποιία τον Brian. Το 'Slip On Through' είναι το πιο  "ενεργητικό" κομμάτι, το 'Got To Know The Woman' είναι περίεργα Blues για να είναι Beach Boys και θυμίζει Animals, το 'Forever' διεκδικεί τα πρωτεία της καλύτερης μπαλάντας του album και το 'It's About Time' θυμίζει περισσότερο Crosby, Stills & Nash παρά Beach Boys.

Παρ’ όλα αυτά, ο Brian εξακολουθεί να "βασιλεύει". Τα 'This Whole World', 'Our Sweet Love' & 'Cool Cool Water', είναι κορυφαία. Το δε τελευταίο μπαίνει άνετα σε ένα Top 5 και αν σκεφτεί κανείς ότι είναι κομμένο από την περίοδο του 1968, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι καλύτερα να επιστρέφεις στα κομμένα σου αριστουργήματα, παρά να γράφεις σημερινές ανοησίες.

* Σχόλιο: Πάμε για surfin' στη δεκαετία του 70?

* Να το πάρω; Μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό, αρκεί να βρεις το 'Cool Cool Water' σε κάποια συλλογή που θα θες να πάρεις.

Surf's Up (1971)

Tracks: 1) Don't Go Near The Water, 2) Long Promised Road, 3) Take A Load Off Your Feet, Pete, 4) Disney Girls (1957), 5) Student Demonstration Time, 6) Feel Flows, 7) Lookin' At Tomorrow (A Welfare Song), 8) A Day In The Life Of A Tree, 9) 'Til I Die, 10) Surf's Up.

Το ότι μπορεί να είσαι "σημαντικό μέλος" της μπάντας, δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχόμαστε και το οτιδήποτε που γράφεις. Ο λόγος για τον Mike Love που δεν μπόρεσε ποτέ του να γράψει ένα heavy Rock κομμάτι και το κάνει εδώ. Και τι κάνει δηλαδή; Παίρνει το 'Riot In Cell Block #9', των Leiber & Stoller, αλλάζει τα στιχάκια και βάζει από κάτω φαρδιά-πλατιά το όνομά του. Το Surf's Up ηχεί περισσότερο καταστροφικά από το προηγούμενο. Ο Dennis Wilson δεν έχει τίποτα εδώ και παραχωρεί τη σκυτάλη του "brother No. 2" στον Carl, παρ’ όλο που και οι Al Jardine, Mike Love & Bruce Johnston διεκδικούν και αυτοί ένα κομμάτι από την πίττα.

Ο Al Jardine έχει το 'Don't Go Near The Water' που διεκδικεί το βραβείο του χειρότερου κομματιού στο album, και τα 'Take A Load Off Your Feet' & 'Lookin' At Tomorrow (A Welfare Song)' που λειτουργούν …κάπως.

Ο Johnston έχει το νοσταλγικό 'Disney Girls (1957)' και ο Carl με τα 'Long Promised Road' & 'Feel Flows' λειτουργεί σαν υποκατάστατο του Dennis. Δεν αποκλείεται να έβαλε ένα  "χεράκι" ο Brian για να "συμμαζέψει" τα κομμάτια του αδελφού του.

Τα κομμάτια του Brian βέβαια, είναι όπως πάντα τα καλύτερα αν και εμφανίζονται προς το τέλος του δίσκου, σα να θέλει να κρατήσει αποστάσεις από τους υπόλοιπους. Είναι τρία και είναι τα τρία τελευταία στη σειρά. Το 'Til I Die' και το ομότιτλο που είναι γραμμένα από το 1966 σε στέλνουν κατ’ ευθείαν στα  Pet Sounds & Smile και αφήνω τελευταίο το 'A Day In The Life Of A Tree' που το έγραψε μαζί με τον Jack Rieley (που το τραγουδάει κι όλας) και που ο τίτλος του σε παραπέμπει στο τραγούδι των Beatles που κόστισε στον Brian ένα ταραγμένο μυαλό. Είναι και τα τρία πολύ όμορφα και θα μπορούσαν να σώσουν το album, εάν όλα τα υπόλοιπα ήταν λίγο καλύτερα.

* Σχόλιο: Είμαστε στα 1971 και έχουμε δέκα τραγούδια με συνολική διάρκεια μισής ώρας λες και είμαστε στα 1963. Είναι καλό αυτό; Μερικά από αυτά, βρίσκονται στην κατηγορία του "δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου". Είναι καλό αυτό; Το εξώφυλλο του δίσκου με τον cowboy σε κάνει να αναρωτιέσαι: 'Τι έγινε ρε παιδιά; Οι Beach Boys το γύρισαν στο western ή μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος;'. Είναι καλό αυτό;

* Να το πάρω; Η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα, είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο δικό σου ερώτημα: Οι Beach Boys είναι πλέον εκτός εποχής.  

Carl And The Passions/So Tough (1972)

Tracks: 1) You Need A Mess Of Help To Stand Alone, 2) Here She Comes, 3) He Come Down, 4) Marcella, 5) Hold On Dear Brother, 6) Make It Good, 7) All This Is That, 8) Cuddle Up.

Ανάμεσα στο Surf's Up και στο παρόν album, γίνανε κάποιες αλλαγές. Με τον Bruce Johnston προσωρινά εκτός μπάντας και την "αποθήκη των κομμένων από το Smile" να έχει εξαντληθεί, οι Beach Boys δείχνουν να βρίσκονται σε φάση κατάρρευσης. Θέλω να πω, ότι αυτοί εδώ, δεν είναι οι Beach Boys, αλλά είναι ο Carl και οι Passions και μόνο τρία τραγούδια από τα οχτώ έχουν κάποια σχέση με αυτό που μέχρι τώρα ονομάζαμε Beach Boys. Πρέπει να σημειώσουμε επίσης την είσοδο δύο νέων full-time band members: Του Ricky Fataar στα τύμπανα και του Blondie Chaplin στη φωνή και στην κιθάρα που έχουν επίσης γράψει και δύο από τα οχτώ τραγούδια του δίσκου. Οι "εχθροί" του Love χαίρονται ιδιαίτερα που η δράση του Mike είναι περιορισμένη και έτσι, αυτό που έχουμε εδώ, είναι κυρίως ένα show των Carl Wilson & Blondie Chaplin με ευκαιριακά flash των Brian & Dennis.

Το 'Marcella' με την a la George Harrison slide guitar κλέβει την παράσταση και είναι φυσικά του Brian. Είναι επίσης καλές και οι τρεις μπαλάντες που κλείνουν το album και που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο Pet Sounds. Οι δύο μάλιστα απ’ αυτές, το 'Make It Good' και το 'Cuddle Up' δείχνουν το αυξανόμενο ταλέντο του Dennis που αυτή την εποχή αντιμετωπίζει προβλήματα με το αλκοόλ. Τα υπόλοιπα κομμάτια του album δεν μπορούν να σταθούν σ’ αυτό το επίπεδο και σε μπερδεύουν. Πολλές φορές αναρωτιέσαι εάν ακούς Beach Boys, εάν ακούς Band ή εάν ακούς James Taylor και μπορώ χαριτολογώντας να πω ότι το 'Marcella' και οι τρεις τελευταίες μπαλάντες "προδίδουν" τα υπόλοιπα κομμάτια. Το 'Here She Comes' δεν μπορεί με τίποτα να αποτυπωθεί στη μνήμη σου, το 'He Come Down' είναι ασήμαντο και το 'Hold On Dear Brother' θα ηχούσε καλύτερα σε ένα album του James Taylor όπως προανέφερα.

* Σχόλιο: Προς τι ο ανασχηματισμός; Είναι βέβαιο ότι "ψάχνονται" για να πατήσουν κάπου. Να πατήσετε ρε παιδιά. Να πατήσετε όμως κάπου και όχι οπουδήποτε. Η δισκογραφική που απογοητεύτηκε, προκειμένου να το ξεφορτωθεί, το έδωσε πακέτο μαζί με το Pet Sounds.

* Να το πάρω; Οι Beach Boys δεν έκαναν άλλο album σαν κι αυτό και επειδή έχει μέσα πολύ πιάνο, αν το αγόρασε κάποιος, αυτός ήταν σίγουρα ο Elton John. Τώρα… δεν θέλω να φανώ αδιάκριτος, αλλά θέλω να μου επιτρέψεις την ερώτηση: Παίζεις πιάνο αγαπημένε μου αναγνώστη;

Holland (1973)

Tracks: 1) Sail On Sailor, 2) Steamboat, 3) California Saga/Big Sur, 4) California Saga/The Beaks Of Eagles, 5) California Saga/California, 6) The Trader, 7) Leaving This Town, 8) Only With You, 9) Funky Pretty, [BONUS TRACKS:] 10) Mt Vernon And Fairway (Theme), 11) I'm The Pied Piper (instrumental), 12) Better Get Back In Bed, 13) Magic Transistor Radio, 14) I'm The Pied Piper, 15) Radio King Dom.

Με τους Chaplin & Fataar να συμμετέχουν ακόμα στη μπάντα, εγκαταλείπουν τα roots του προηγούμενου και επιστρέφουν ολοταχώς στην Pop που έκαναν πολύ καλά στα albums του 1970-71. Το φιλόδοξο ντουέτο που πίστεψε ότι τα καταφέρνει καλύτερα από το οικογενειακό τρίο, περιορίζεται εδώ σε ένα μόνο τραγούδι ('Leaving This Town') το οποίο παραδόξως, ηχεί καλύτερα σαν Beach Boys από αυτά που έκαναν στο Carl And The Passions. Το συγκεκριμένο album ηχογραφήθηκε στην Ολλανδία και η θεματική του χωρίς να είναι concept, αφορά στη θάλασσα και γενικότερα στο Ολλανδικό περιβάλλον. Μελωδικά, μπορεί να μη στέκεται στο επίπεδο που στέκονται άλλα "δυνατά" albums των Beach Boys, αλλά δεν περιέχει light υλικό. Δεν κερδίζει βέβαια τη σοβαρότητα του Pet Sounds, αλλά τη διεκδικεί στα ίσια. Αυτό πάλι με τη σειρά του σημαίνει ότι τα κομμάτια για να σε κερδίσουν χρειάζονται αρκετές ακροάσεις γιατί δεν έχουν κάτι για να σε "πιάσουν" με τη μία. Ακόμα και το single 'Sail On Sailor' που υποτίθεται ότι είναι το hit, δεν σε πιάνει αμέσως. Το συγκεκριμένο μάλιστα κομμάτι, το ηχογράφησαν επειδή η δισκογραφική αρνήθηκε να κυκλοφορήσει το Holland, εκτός εάν έβαζαν μέσα και ένα εμπορικό κομμάτι που θα το χρησιμοποιούσε για να "σπρώξει" το album. Βέβαια, το 'Sail On Sailor' μόνο εμπορικό δεν αποδείχτηκε αφού κόλλησε στο #49.

Ο Mike Love (δεν τον πάω τελικά τον τύπο) και ο Al Jardine μας παραδίδουν το σε τρία μέρη επικό 'California Saga', που είναι όντως πολύ καλό. Συγκριτικά με τα υπόλοιπα είναι το πιο light, αλλά σου μένει περισσότερο εύκολα στο μυαλό.  Το μέρος 'Beaks Of Eagles' αγγίζει τα όρια του prog και το μέρος  'California' θυμίζει το 'California Girls'. Την εποχή δηλαδή που οι Beach Boys ήταν ικανοί να γράφουν λαμπερές μελωδίες. Μετά έρχεται το 'Steamboat' και το 'Trader' του Carl που δεν "σε πιάνουν", το 'Leaving This Town' του Blondie που "γέρνει" προς τον Stevie Wonder, το 'Only With You' ξανά του Carl, και κλείνει με το 'Funky Pretty' του Brian που δεν εντυπωσιάζει όπως μας συνήθιζε με τα κλεισίματά του.

* Σχόλιο: Θα μπορούσε να είναι το καλύτερό τους, εάν είχε προσβάσιμες μελωδίες και ανήκει στην κατηγορία των albums που περισσότερο τα σέβεσαι, παρά τα απολαμβάνεις.

* Να το πάρω; Εννοείς από …σεβασμό;

15 Big Ones (1976)

Tracks: 1) Rock And Roll Music, 2) It's OK, 3) Had To Phone Ya, 4) Chapel Of Love, 5) Everyone's In Love With You, 6) Talk To Me, 7) That Same Song, 8) TM Song, 9) Palisades Park, 10) Susie Cincinnati, 11) A Casual Look, 12) Blueberry Hill, 13) Back Home, 14) In The Still Of The Night, 15) Just Once In My Life.

Τρία χρόνια πέρασαν από το Holland. Ο Brian είναι κλεισμένος στο σπίτι του, έχει αφήσει τα γένια του να μεγαλώσουν υπερβολικά, έχει χάσει τη φωνή του και δεν επικοινωνεί με κανέναν. Οι υπόλοιποι περιοδεύουν ευκαιριακά ή βοηθάνε φίλους όπως ο Elton John στα backing vocals, μέχρι που η δισκογραφική "ανακαλύπτει" ότι τρία χρόνια χωρίς δίσκο είναι πολύ μεγάλο διάστημα, ότι πρέπει να τηρήσουν το συμβόλαιο που έχουν υπογράψει και ότι τέλος πάντων …χάνει λεφτά. Τους πείθει να βγάλουν τον Brian από την απομόνωση και να μπουν στο στούντιο, αλλά ο Brian που τα ψυχολογικά του "τον έχουν πάρει από κάτω", δεν νοιώθει και τόσο δημιουργικός. Ο μόνος λόγος που τους ακολούθησε, είναι ίσως το γεγονός ότι ένοιωσε ενοχές που τους εγκατέλειψε για τόσα χρόνια, γιατί κατά τα άλλα, το 15 Big Ones είναι ελάχιστα συνδεδεμένο με τον δημιουργικό και επινοητικό Brian Wilson έτσι όπως τον ξέραμε.

Τα περισσότερα κομμάτια του album τα υπογράφει το δίδυμο  Wilson/Love αλλά εάν ο Brian ασχολήθηκε πραγματικά με αυτά τα τραγούδια, υποθέτω ότι το πολύ-πολύ να έγραψε το σκελετό μιας βασικής μελωδίας και τίποτα παραπάνω και ας γράφει ο δίσκος επάνω 'produced by Brian Wilson'. Και που το γράφει τι σημαίνει δηλαδή; Ότι σώνει και καλά ο Brian ασχολήθηκε όπως έπρεπε ή μήπως συμφωνήθηκε από τους άλλους να γράψουν έτσι, για να φανεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι ο Brian συμμετέχει κανονικά στα δρώμενα της μπάντας; Αυτό το δεύτερο έχει περισσότερες πιθανότητες να συμβαίνει και το επιβεβαιώνει το γεγονός ότι  το συγκεκριμένο album είναι ένα πρωταγωνιστικό σόλο του Mike Love, ο οποίος νοιώθοντας ήδη από τις αρχές του 70 παραγκωνισμένος, εκμεταλλεύεται τα ψυχολογικά προβλήματα του Brian και παίρνει τα ηνία της μπάντας στα χέρια του. Ο Mike δρα εντελώς Μακιαβελικά. Χρησιμοποιεί το 'Brian is back!' σαν banner και αποφασίζει να επιστρέψει τον ήχο της μπάντας στη "λαμπερή" και "λουστραρισμένη" Pop που έκαναν πριν από το Pet Sounds με υλικό σαν το προ επταετίας 'Do It Again'.

Δυστυχώς, οι φιλοδοξίες του απέτυχαν. Το 15 Big Ones είναι γεμάτο από παρωχημένο υλικό. Οι μελωδίες του είναι ξεπερασμένες και αρχαϊκές. Δεν έχει τίποτα καινούργιο για να σου τραβήξει την προσοχή. Είμαστε στα 1976 και ο Mike Love κάνει ένα δίσκο του 1960. Ποιος θα ακούσει χρυσέ μου το Rockabilly και τα doo-wop στα 1976; Σε ποιους απευθύνεστε κύριε Machiavelli? Τι είναι όλα αυτά που ακούμε; Και αυτό που ακούμε είναι Beach Boys ή μήπως είναι Barry Manilow? Τουλάχιστον ο Barry είχε και μία καλή φωνή. Εσύ τι κάνεις εδώ; Μήπως πήγες στο στούντιο με βρογχίτιδα; Η πάλαι ποτέ σούπερ φωνητική μπάντα, κατάντησε one vocal bronchitis band. Με άλλα λόγια, αυτοί δεν είναι οι Beach Boys αλλά είναι οι Brian-less.

Ανοίγουν με το 'Rock And Roll Music' που το απολαύσαμε ακούγοντάς το από τους Beatles, αλλά το συγκεκριμένο εδώ δεν έχει να κάνει τίποτα με το Rock and roll και συνεχίζουν με το ένα απαράδεκτο κομμάτι πίσω από το άλλο στη σειρά. Εξαίρεση αποτελεί το 'Talk To Me' που είναι του Carl και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αριστούργημα, αλλά έχει τουλάχιστον ένα καλό τραγούδισμα και σε παραπέμπει έστω σε έναν ήχο a la Beach Boys. Καλό κομμάτι είναι επίσης το 'Back Home' του Brian και θα ήταν ακόμα καλύτερο εάν ο Brian μπορούσε να τραγουδήσει όπως κάποτε. Από τα υπόλοιπα του Mr. Machiavelli ξεχωρίζει το 'Everyone's In Love With You'.

Για το εξώφυλλο, τραβήχτηκαν είκοσι φωτογραφίες για τον καθένα (20 Χ 5 = 100) και αυτές που τελικά επιλέχτηκαν μπήκαν μέσα σε Ολυμπιακά δαχτυλίδια. Πάτε για μετάλλιο παιδιά;

* Σχόλιο: Το album έχει ένα …φωτογραφικό ενδιαφέρον που αποκαλύπτεται στο εσώφυλλο καθώς το ανοίγεις. Παρουσιάζει όλα τα μέλη της μπάντας σε στιγμές οικογενειακές.

* Να το πάρω; Να φανταστώ ότι το θέλεις για το φωτογραφικό σου αρχείο ένα πράμα;

Love You (1977)

Tracks: 1) Let Us Go On This Way, 2) Roller Skating Child, 3) Mona, 4) Johnny Carson, 5) Good Time, 6) Honkin' Down The Highway, 7) Ding Dang, 8) Solar System, 9) The Night Was So Young, 10) I'll Bet He's Nice, 11) Let's Put Our Hearts Together, 12) I Wanna Pick You Up, 13) Airplane, 14) Love Is A Woman.

Το album αυτό, επρόκειτο να ονομαστεί Brian Wilson Loves You γιατί περιέχει κομμάτια που ο Brian τα προόριζε για έναν προσωπικό του δίσκο. Τον έπεισαν όμως να τα κυκλοφορήσει με τη φίρμα των Beach Boys μόνο που αυτή τη φορά κανένας δεν έχει το κουράγιο και τη διάθεση να φωνάξει "Brian Is Back!", γιατί αυτό που στην πραγματικότητα έχει επιστρέψει, δεν είναι ο Brian, αλλά ένα zombie κλώνος του Brian. Με αυτό το δεδομένο, το Love You δεν θα μπορούσε να διαφέρει από το προηγούμενο και έτσι η "κατηφόρα" που ξεκίνησε από τους πειραματισμούς του Smiley Smile, συνεχίζεται αμείωτη.

Το Love You έχει βέβαια μέσα –όπως είναι αναμενόμενο- πολύ Brian, αλλά η κατάσταση στην οποία βρίσκεται δεν του επιτρέπει να ασχοληθεί με τα κομμάτια όπως θέλει. Τα κομμάτια –αναμενόμενο και αυτό- είναι όμορφα. Μελωδίες απρόσμενες και απρόβλεπτες, διαφορετικότητα στην ατμόσφαιρα και παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού που τα κάνει να μοιάζουν με demos, αλλά δεν είναι. Έτσι ήθελε να ακούγονται, έτσι τα άφησε και όλα λειτουργούν όπως αυτός θέλει. Δυνατά τύμπανα, σύνθια, όργανα, καμπάνες και πνευστά ντύνουν τις "παραδοσιακές" Beach Boys φωνητικές αρμονίες και εάν η φωνή του δεν είχε χάσει την καθαρότητα και τη γοητεία που είχε, θα είχαμε ένα καλό δισκάκι και θα μπορούσαμε να φωνάξουμε κι εμείς ότι ο Brian είναι –έστω δισκογραφικά- πραγματικά Back!

Στα κομμάτια λοιπόν… Το 'Roller Skating Child' θα κόλλαγε στο 15 Big Ones και θα το ομόρφαινε, γιατί με την ενορχήστρωση που του κάνει ο Brian το κομμάτι "αναπνέει" ενώ οι ενορχηστρώσεις του Mike οδηγούν τα κομμάτια σε …προ Χριστού αιώνες! Το 'Mona' είναι επίσης καλό και στιχουργικά ευρηματικό, όπως και το 'Johnny Carson', αλλά και το 'Ding Dang' με τις "κωμικές" φωνητικές αρμονίες. Είναι επίσης πολύ καλό και το 'Honkin' Down The Highway' με τη συνεργασία του Roger McGuinn.

Επαναλαμβάνω ακόμα μια φορά, ότι όλα τα κομμάτια είναι μελωδικά και πολύ όμορφα και ας "πάσχουν" από μελωδίες που δεν αναπτύχθηκαν πλήρως και ας "υποφέρουν" από την χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή. Είναι θαύμα που ο Brian κατάφερε να φτάσει έστω και σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο Dennis που ξέρει και αντιλαμβάνεται την κατάσταση του αδελφού του, τραγουδάει το 'I Wanna Pick You Up' έτσι όπως ο Brian θα ήθελε να τραγουδήσει. Η γυναίκα του Brian η Marilyn, τραγουδάει μαζί του στο 'Let's Put Our Hearts Together' και για να καταλάβεις καλύτερα αυτό που θέλω να σου πω, δεν έχεις παρά να βάλεις και να ακούσεις το 'Good Time'. Είναι ένα κομμάτι ξεχασμένο και ηχογραφημένο από το 1970 και εκεί θα ακούσεις την καθαρή φωνή και το αγγελικό τραγούδισμα του Brian. Το κομμάτι αυτό, κάνει φυσικά τη διαφορά και είναι το καλύτερο του δίσκου.

* Σχόλιο: Στεναχωριέσαι με τα ψυχολογικά προβλήματα του Brian. Σαν album δεν είχε καλή τύχη γιατί έγινε σάντουιτς ανάμεσα στο 15 Big Ones και στο M.I.U. Album που ακολουθεί.

* Να το πάρω; Μόνο εάν έχεις και το Pet Sounds, για να αντιληφθείς τη διαφορά.

M.I.U. Album (1978)

Tracks: 1) She's Got Rhythm, 2) Come Go With Me, 3) Hey Little Tomboy, 4) Kona Coast, 5) Peggy Sue, 6) Wontcha Come Out Tonight?, 7) Sweet Sunday, 8) Belles Of Paris, 9) Pitter Patter, 10) My Diane, 11) Match Point Of Our Love, 12) Winds Of Change.

Ο τίτλος σημαίνει Maharishi International University Album και σαν δίσκος, συνεχίζει την κατηφόρα του 15 Big Ones που τη διέκοψε για λίγο το Love You. Εδώ κυριαρχεί ο Mike Love, ενώ ο Brian Wilson δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα φυτό που δεν είναι σε θέση να ανάψει ούτε ένα κερί στη μνήμη των παλιών καλών δίσκων της μπάντας. Το M.I.U. είναι -με κάποιες προϋποθέσεις- ένα καλό album. Επιστρέφει τους Beach Boys πίσω στο surf Rock που έκαναν στα 1963-65 και κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν διαφέρει σε τίποτα από τα τρία πρώτα τους albums.

Το 'She's Got Rhythm' είναι ένα όμορφο surf-Pop που θυμίζει τα πρώτα τους βήματα και ας γράφτηκε στα 1978. Δεν κάνουν την επανάσταση, αλλά τι θα πει αυτό; Μήπως την έκαναν στα  1964; Δεν την έκαναν ούτε τότε. Δεν επινόησαν οι Beach Boys το surf Rock. Απλά ήταν οι καλύτεροι στο είδος. Με αυτή λοιπόν την ακουστική γωνία είναι όμορφα τα κομμάτια. Θα μου πεις ότι έχουμε 1978 και ο Machiavelli τους πάει 15 χρόνια πίσω. Ναι σύμφωνοι. Γι’ αυτό έγραψα πιο πριν ότι το M.I.U. είναι ένα καλό album, αλλά με κάποιες προϋποθέσεις.

Το 'Come Go With Me' είναι μία από τα ίδια και το 'Hey Little Tomboy' είναι ένα παλιό του Brian κομμένο από το Holland. Το 'Kona Coast' είναι ένας τραγουδιστικός διάλογος μεταξύ των Brian & Mike με όμορφη μελωδία και το 'Peggy Sue' που είναι ένα από τα καλύτερα του Buddy Holly μπορώ να πω ότι το αποδίδουν σωστά. Το 'Wontcha Come Out Tonight?' δεν λέει και πολλά πράγματα με τα φωνητικά 'kama kama kamaut tonahte', αλλά οι Beach Boys έχουν τραγουδήσει και χειρότερα από αυτό, όπως το 'Belles Of Paris' με τα Γαλλικά του Mike Love που του συνιστώ να μείνει μακριά από τις Γαλλικές Pop επιρροές. 

Ξεχωρίζει ίσως το 'Pitter Patter' και το 'My Diane' του Dennis Wilson. Όχι δηλαδή ότι είναι τίποτα το special, αλλά είναι κάπως καλύτερα. Όσο για το 'Winds Of Change' που κλείνει, καλύτερα να το έδιναν στην Karen Carpenter, γιατί είναι στο στυλ της. Εμένα μου θύμισε τουλάχιστον τους Carpenters. Η Karen βέβαια τώρα δεν ζει.

* Σχόλιο: Σαν υλικό, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στο Surfin' USA και στο M.I.U. Album και οι αρχαιολόγοι που θα τα βρουν στις ανασκαφές σε 100-200 χρόνια από τώρα, θα διαπιστώσουν μόνο τη 16χρονη χρονολογική τους διαφορά (1962-1978). Φαντάζομαι ότι θα άρεσε μόνο σε όσους άκουγαν ακόμα Beach Boys στα 1978. Είναι κρίμα που ο Brian Wilson έχασε τον έλεγχο και δεν μπορούσε πλέον να κοντρολάρει όχι μόνο τα πράγματα, αλλά ούτε και τον εαυτό του. Κρίμα που στη γενιά αυτή, μία μπάντα σαν τους Beach Boys έγινε η πρώτη μπάντα που από το πιο ψηλό σημείο βούλιαξε στο πιο χαμηλό σε μια εποχή που άλλοι μουσικοί τους συνοδοιπόροι όπως οι Stones, οι Who και οι ex-Beatles εξακολουθούσαν να πρωταγωνιστούν δυναμικά και δημιουργικά. 

* Να το πάρω; Γιατί; Για να στενοχωρηθείς;

L.A. (1979)

Tracks: 1) Good Timin', 2) Lady Lynda, 3) Full Sail, 4) Angel Come Home, 5) Love Surrounds Me, 6) Sumahama, 7) Here Comes The Night, 8) Baby Blue, 9) Goin' South, 10) Shortenin' Bread.

L.A. θα πει Light Album και είναι για πολλούς το απόλυτο ναδίρ των Beach Boys. Ακόμα και τα "καλύτερα" κομμάτια εδώ, ηχούν μέτρια και δεν σου μένει τίποτα για να θυμάσαι να σφυρίξεις ή να σιγοτραγουδήσεις. Για αυτό το αποτέλεσμα είναι υπεύθυνοι δύο άνθρωποι που λέγονται Dennis Wilson & Mike Love, ενώ ο Brian είναι παρών μόνο με ένα τραγούδι που -λογικά- θα το αφήσω τελευταίο. 

Ο Dennis Wilson έχει μπαλάντες που δεν στέκονται με τίποτα ούτε δίπλα ακόμα και σ’ αυτό το 'My Diane' που εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τίποτα το σπουδαίο και ο Carl "σώζει" κάπως την κατάσταση με το 'Love Surrounds Me' που κατά κάποιο τρόπο θυμίζει λίγο μπαλάντα των Beach Boys.

Ο Mike Love συνεχίζει τα πολυγλωσσικά του μουσικά ταξίδια (βρε δεν σου είπα να κάτσεις φρόνιμα;) και μας παραδίδει το 'Sumahama' που είναι ότι πιο άθλιο έχουν ηχογραφήσει ποτέ οι Beach Boys. Ο Machiavelli άφησε το Παρίσι και αυτή τη φορά βρίσκεται στο Τόκιο. Το 'Sumahama' είναι πολύ όμορφο με όλα αυτά τα Γιαπωνέζικα παραδοσιακά όργανα που το ενορχηστρώνουν, αλλά ο Mike τραγουδάει ένα κουπλέ στα …Γιαπωνέζικα. Αυτό βέβαια είναι το μόνο που δεν περιμέναμε από τους Beach Boys και τώρα που το έκαναν κι αυτό, ε εντάξει… οτιδήποτε άλλο δεν θα μας εκπλήξει πλέον. Πώς την είδε ο τύπος;

Ο Al Jardine έχει το 'Lady Lynda' που το αφιερώνει στη γυναίκα του με μία μελωδία που την έχει πάρει από τον Bach και αν θες Disco έχουν το 'Here Comes The Night'. Τώρα βέβαια, το γιατί οι Beach Boys ασχολήθηκαν με τη Disco στα 1979, παραμένει ένα ερώτημα αναπάντητο. Το κομμάτι πάντως δεν αξίζει ούτε για μία ακρόαση. Το album κλείνει με το παραδοσιακό folk 'Shortenin' Bread', αλλά το έχει ανοίξει ο Brian με το 'Good Timin'. Κλασικό, στο γνώριμο στυλ που έχουμε γνωρίσει, με όλα τα πράγματα στη σωστή τους θέση και που φυσικά κάνει τη διαφορά από όλα τα υπόλοιπα. 

* Σχόλιο: Ιαπωνία και Disco σε πακέτο!

* Να το πάρω; Te ni te o totte aruita kireina shiroi hama, ιtsu mata iku no σugita ai o σagashi ni iku umi no kanata!

Σημ: Για τη μετάφραση, ρώτα καλύτερα τον Mike Love που ξέρει Γιαπωνέζικα.

Albums (1980-1985)

Keepin' The Summer Alive (Το Χειρότερο, 1980)

Tracks: 1) Keepin' The Summer Alive, 2) Oh Darling, 3) Some Of Your Love, 4) Livin' With A Heartache, 5) School Day (Ring Ring Goes The Bell), 6) Goin' On, 7) Sunshine, 8) When Girls Get Together, 9) Santa Ana Winds, 10) Endless Harmony.

Δεν θα σταθώ πολύ σ’ αυτό το album γιατί εδώ δεν μπορεί να σταθεί τίποτα ούτε από μόνο του. Οι Carl & Dennis Wilson λες και έχουν ασχοληθεί με το ζόρι, ο Brian δεν μπορεί να προσφέρει πλέον τίποτα, ο Mike Love πιθανότατα να ψάχνει στη Σουμάτρα, στο Βόρνεο ή δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα (μπορεί και στη Μογγολία) να μάθει να τραγουδάει κάνα–δυο κουπλέ στην τοπική γλώσσα και όλα –μα όλα- τα αναλαμβάνει ο Bruce Johnston που ζητάει μάλιστα και τη βοήθεια του Randy Bachman. Ξέρεις τώρα… Για να φτάσουν οι Beach Boys στο σημείο να ζητήσουν τη βοήθεια του Bachman προκειμένου να ολοκληρώσουν ένα album, αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Και για να σου κάνω το πράγμα πιο αντιληπτό, σου λέω το εξής: Αυτό το album είναι τόσο απαίσιο, που τα δύο προηγούμενα ηχούν …αριστουργηματικά.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Να αρχίσω λες; Το 'School Day' του Chuck Berry είναι η χειρότερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ, το 'Livin' With A Heartache' θα μπορούσε να το έχει κάνει καλύτερο ένας τετράχρονος και το 'Goin' On' προσπαθεί να μιμηθεί τις φωνητικές Beach Boys αρμονίες αλλά ηχεί εντελώς ψεύτικο. Αυτό το album όχι μόνο δεν είναι Beach Boys, αλλά δεν είναι ούτε σαν Beach Boys. Υπάρχουν μερικές στιγμές όπως στο 'Some Of Your Love', που λες ότι κάτι πάει να γίνει και να πάει έστω προς το "σαν", αλλά άδικα ελπίζεις. 

Το 'Santa Ana Winds' το ξεχνάς, το 'Oh Darlin' το ξεχνάς, το 'Sunshine' το ξεχνάς, το 'When Girls Get Together' το ξεχνάς και το 'Endless Harmony' του Bruce Johnston με στιχάκια όπως τα:

"God bless America
It's a land where we tour
She takes great care of us
And people love for where we sing
We sing doot doo doot, doot doo doot, doot doo doo doo"

Τι λες τώρα.…

* Σχόλιο: Τους βύθισε στη λήθη για πέντε ολόκληρα χρόνια.

* Να το πάρω; Πλάκα μου κάνεις;

The Beach Boys (1985)

Tracks: 1) Getcha Back, 2) It's Gettin' Late, 3) Crack At Your Love, 4) Maybe I Don't Know, 5) She Believes In Love, 6) California Calling, 7) Passing Friend, 8) I'm So Lonely, 9) Where I Belong, 10) I Do Love You, 11) It's Just A Matter Of Time, 12) Male Ego.

Είναι περίεργο, αλλά αυτό album είναι καλό και δείχνει ότι αυτά τα πέντε χρόνια δεν έμειναν άπραγοι. Λείπει βέβαια ο Dennis ο οποίος πνίγηκε το 1983 και η απουσία του είναι αισθητή. Παρ’ όλα αυτά, οι μελωδίες και οι αρμονίες έχουν επιστρέψει.

Ο Carl Wilson, ο Brian Wilson και ο Mike Love, έχουν γράψει –και οι τρεις- όμορφες μελωδίες αλλά το ίδιο έχει κάνει και ο Bruce Johnston με το 'She Believes In Love Again'. Έχουν και δύο διασκευές που δεν ξέρω γιατί τις βάλανε. Ας ήταν τα κομμάτια δέκα. Δεν προσθέτουν τίποτα αυτές οι δύο διασκευές. Η μία είναι το 'Passing Friend' του Boy George και η άλλη το 'I Do Love You' του Stevie Wonder. Τα υπόλοιπα κομμάτια που είναι φυσικά τα δικά τους, είναι καλύτερα, ή αν θες για να είμαι δίκαιος, τα αποδίδουν καλύτερα.

Ο Mike Love ανοίγει με το 'Getcha Back' που το καταστρέφει με τα ηλεκτρονικά τύμπανα και το vocal-mixing που έχει κάνει, αλλά ευτυχώς το σώζει ο Brian με το περίφημο falsetto του και το στέλνει στην κατηγορία του "νοσταλγικού". Οι Mike & Brian συνεργάζονται επίσης στο 'Male Ego' που κλείνει όμορφα το album.

Ο Brian που παρακολουθείται εδώ και τρία χρόνια από τον θεραπευτή του, τον Gene Landy γράφει τραγούδια για τη μοναξιά όπως το 'I'm So Lonely' και το 'It's Just A Matter Of Time' που ηχούν όμως ευχάριστα, είναι ατμοσφαιρικά, μελωδικά και είναι κομμάτια στο στυλ που οι  Beach Boys είχαν πολλά χρόνια να ηχογραφήσουν.

Ο Carl είναι επίσης σε πολύ καλές στιγμές με τα 'Where I Belong' & 'It's Gettin' Late' στα οποία κάνει πολύ όμορφο τραγούδισμα. Τα μόνα κομμάτια που "χάνουν" σ’ αυτό το album, είναι το 'Crack At Your Love' και το 'California Calling' που "δανείζεται" τα φωνητικά tricks του 'Help Me Rhonda', αλλά δεν χαλάνε το album.

* Σχόλιο: Είναι το επίσημο δισκογραφικό φινάλε των original Beach Boys. Το 1985 είναι επίσης η χρονιά που ο Brian κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο και αποστασιοποιείται ολοκληρωτικά από το οποιοδήποτε υλικό έχει κυκλοφορήσει με τη φίρμα των Beach Boys. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να κρύβει ο λαβύρινθος ενός ταραγμένου μυαλού. Σεβόμαστε την απόφαση, αλλά θα ακούμε πάντοτε το "Good Vibrations" ξέροντας ότι είναι δικό του και ξέροντας επίσης, ότι και ο ίδιος ξέρει ότι είναι δικό του. Έτσι δεν είναι Brian?

* Να το πάρω; Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και απαραίτητο. Τα κίνητρα που μπορεί να λειτουργήσουν για την αγορά του, είναι κυρίως συναισθηματικά επειδή αυτή τη φορά όντως ο Brian Is Back!

Live Albums

** Concert (Το Καλύτερο Live, 1964)

* Tracks: 1) Fun Fun Fun, 2) The Little Old Lady From Pasadena, 3) Little Deuce Coupe, 4) Long Tall Texan, 5) In My Room, 6) Monster Mash, 7) Let's Go Trippin', 8) Papa-Oom-Mow-Mow, 9) The Wanderer, 10) Hawaii, 11) Graduation Day, 12) I Get Around, 13) Johnny B. Goode.

* Σχόλιο: Το κοινό των Beach Boys δεν ουρλιάζει τόσο δυνατά όπως το κοινό των Beatles και αυτό σημαίνει ότι ακούς …καλύτερα!

Live In London (1970)

* Tracks: 1) Darlin', 2) Wouldn't It Be Nice, 3) Sloop John B., 4) California Girls, 5) Do It Again, 6) Wake The World, 7) Aren't You Glad, 8) Bluebirds Over The Mountains, 9) Their Hearts Were Full Of Spring, 10) Good Vibrations, 11) God Only Knows, 12) Barbara Ann.

* Σχόλιο: Οι φανατικοί που έλεγαν στην αρχή του άρθρου ότι "Καμία μπάντα με δίσκους σαν το 'Surfin' Safari' δεν έχει θέση σε έδαφος που κατοικούν μέλη των Beatles", τους "επέτρεψαν" τελικά να πατήσουν το πόδι τους στο Λονδίνο. Το συγκεκριμένο album θα το βρεις πακέτο με το Concert του 1964.

In Concert (1973)

* Tracks: 1) Sail On Sailor, 2) Sloop John B., 3) The Trader, 4) You Still Believe In Me, 5) California Girls, 6) Darlin', 7) Marcella, 8) Caroline No, 9) Leaving This Town, 10) Heroes And Villains, 11) Funky Pretty, 12) Let The Wind Blow, 13) Help Me Rhonda, 14) Surfer Girl, 15) Wouldn't It Be Nice, 16) We Got Love, 17) Don't Worry Baby, 18) Surfin' USA, 19) Good Vibrations, 20) Fun Fun Fun.

* Σχόλιο: Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπερδέψεις αυτό το album με το Concert του 1964. Είναι εντελώς διαφορετικά. Εδώ έχουμε την προσθήκη των Chaplin & Fataar και την απουσία του Dennis που είχε ένα ατύχημα με το χέρι του και δεν παίζει τύμπανα καθόλου.

* Ποιο να πάρω από αυτά; Αν πραγματικά θέλεις ένα live album από τους Beach Boys, να προτιμήσεις το Concert/Live In London.

Επίλογος

Στα χρόνια που ακολούθησαν, πέρα από την προσωπική καριέρα και τη δισκογραφία του καθένα ξεχωριστά, κυκλοφόρησαν σαν Beach Boys τα Still Cruisin' (1989), Summer in Paradise (1992), Stars and Stripes Vol. 1 (1996), Pet Sounds Sessions (1997) & Sounds of Summer (2003).

Έχει κυκλοφορήσει επίσης μία ατέλειωτη σειρά από συλλογές αλλά πολλές από αυτές, είναι επινοήσεις της δισκογραφικής εταιρίας για να τα οικονομήσει στο όνομα των Beach Boys. Δεν έχει νόημα να τις αναφέρω. Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος. Πάντως, σαν πιο ολοκληρωμένη συλλογή φαίνεται να είναι η τετραπλή κασετίνα Good Vibrations: 30 Years of The Beach Boys (1993).

Στα 2010, οι εναπομείναντες Beach Boys, δηλαδή ο Mike Love και ο  Bruce Johnston, συνεχίζουν να περιοδεύουν συμπληρώνοντας τη μπάντα με διάφορα "ανεπίσημα" μέλη με προτίμηση περισσότερο στον παιδικό τους φίλο David Marks και στον Κύπριο John Stamos.

Πρόταση:

1: Pet Sounds (1966)
2: Pet Sounds Sessions (1997)
3: Good Vibrations (30 Years of The Beach Boys, 1993)

Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)
5: Beach Boys (Kevin Cherry)
6: Pop Veterans (Martin Lennon)
7: My Own Story (Brian Wilson)

Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Beach Boys (Complete Discography)

*** Μεγάλο άρθρο για μια Μεγάλη Μπάντα. Ελπίζω να μη σε κούρασα. Ευχαριστώ για την ανάγνωση…