Τιμαλφή

Μονοπάτια του μυαλού μου σε ταξιδεύουνε αργά,
σε πηγαίνουν και σε φέρνουν στου μυαλού τα ανοιχτά
Σου φωνάζω δε σε φτάνω κι ας έχει ξαστεριά
Όσο πιο κοντά πηγαίνω τόσο μένω στη στεριά

Κράτησε τα τιμαλφή μου, σου τα δίνω με χαρά
έλα πάρε τα απ’ τα χέρια που σε κράτησαν σφιχτά
κι ας ματώνει η αγκαλιά μου μες της λήθης τα στενά
κι ας αφήνεις τη ματιά μου λεύτερη στα σκοτεινά


Πάρε με σε ένα σου νεύμα
φίλα με σε μια γιορτή
λίμνη γίνε να με πάρει ρέμα
γίνου σύννεφο που κουβαλά βροχή
άστραψε να γίνω αστέρι
που στο φως σου θα λουστεί


Έλα πάρε, δες και άσε με μετά
έλα κρύψου κι ανάσανε βαθιά
Το μπλε του ουρανού σου βάφει σύννεφα μαβιά
στο κενό μου σου φωνάζω που αποπνέει μοναξιά


Κόλλησε σε μια κρύπτη της αγάπης το φιλί
κι αποφάσισε να κλέψει κάθε έγνοια σταθερή
η φροντίδα και το χάδι με αφήσαν ορφανή
το μυαλό μου ψαχουλεύει μια παλιά πληγή