Δέκα Κορυφαίες Μπάντες στα … Χειρότερά τους!

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Στη σύγχρονη επιστήμη, είναι νόμος. Και μάλιστα νόμος του Νεύτωνα, για να είμαι ακριβής. Τα είπε όμως και ο Ηράκλειτος αυτά, πολύ παλαιότερα, όπως τα είπε και ο Λάο Τσε. Για κάθε ενέργεια, υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Για να φανεί το άσπρο, χρειάζεται ένα μαύρο φόντο. Για να υπάρξει και να διακριθεί το καλό, χρειάζεται στην άλλη άκρη, να υπάρχει το κακό. Δεν γίνεται διαφορετικά. Το κάθε τι, για να υπάρχει, είναι απαραίτητο να υπάρχει το εκ διαμέτρου αντίθετό του.

Στον τομέα του Rock'n'roll, αυτό σημαίνει ότι για κάθε αριστουργηματικό A Day In The Life, ή Strawberry Fields Forever, χρειάζεται ένα τιποτένιο Hello Goodbye. Για κάθε Beggar’s Banquet ή για κάθε Let It Bleed, χρειάζεται ένα Emotional Rescue. Για κάθε Dark Side of the Moon και για κάθε Animals, χρειάζεται ένα More ή ένα Final Cut και πάει λέγοντας…

Συμβαίνει σε όλους. Και όπως συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, συμβαίνει και στις καλύτερες μπάντες. Στη μία άκρη βρίσκεται το αριστούργημα, και στην άλλη …"θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου, και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου". Διαφωνείτε; Βάλτε τα με τον Ηράκλειτο, βάλτε τα με τον Λάο Τσε, βάλτε τα και με τον Νεύτωνα αν προτιμάτε.

Εγώ πάντως, συγκέντρωσα εδώ δέκα χειρότερα albums από δέκα κορυφαίες κλασικές Rock μπάντες.

Deep Purple - The Battle Rages On... 
Το τελευταίο άλμπουμ που έκανε η περίφημη και κλασική Mk II line-up των Deep Purple, αλλά τίποτα εδώ δεν είναι περίφημο, όπως δεν είναι ούτε και κλασικό. Το άλμπουμ ανοίγει νευρικά και θυμωμένα, αλλά έπειτα όλα παίρνουν τον κατήφορο. Μετά από αυτό το άλμπουμ, ο Ritchie Blackmore έφυγε από τη μπάντα και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Κακώς –κατά τη γνώμη μου- γιατί έχει συμμετοχή σε όλα τα κομμάτια, και άρα, είναι συνυπεύθυνος για το αποτέλεσμα.



Kiss - Carnival Of Souls: The Final Sessions
Και αφού στα 90s, οι Nirvana άλλαξαν τα πάντα στη Rock μουσική, και αφού αρκετοί καλλιτέχνες αποδέχτηκαν το Grunge, είπαν να κάνουν το ίδιο και οι Kiss κυκλοφορώντας το Carnival Of Souls, μιμούμενοι τους Soundgarden και τους Alice In Chains, και προβάλλοντας ταυτόχρονα γελοιωδώς τους εαυτούς τους ως εναλλακτική Rock μπάντα. Τελικά, η κυκλοφορία ανεστάλη, το Carnival Of Souls μπήκε στις αποθήκες, και βγήκε στα ράφια των δισκοπωλείων ένα χρόνο αργότερα, για να γιορταστεί η κυκλοφορία του μαζί με το reunion που έκαναν τα original μέλη των Kiss στο …μακιγιάζ.



Led Zeppelin - Celebration Day
Όλα και όλοι ήταν μια χαρά. Και οι Led Zeppelin, και ο Ahmet Ertegun -που προς τιμήν του έγινε η reunion συναυλία-, και η O2 Arena συνέβαλε στον θρίαμβο, και ο Jason Bonham στάθηκε στο ύψος του πατέρα του... με λίγα λόγια, όλοι πέρασαν υπέροχα, και κυκλοφόρησε ένα διπλό CD (και DVD, και τριπλό βινύλιο) και όλα όσα συνέβησαν είναι καταγεγραμμένα και ηχογραφημένα, και οι Zep απέδειξαν ότι …μπορούν ακόμα! Λοιπόν; Μπορούν ακόμα; Είναι τόσο καλοί όσο ήταν; Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά η απάντηση είναι αρνητική. Όχι, δεν μπορούν Και δεν είναι πια τόσο καλοί όσο ήταν. Ο Robbie τραγουδάει σε χαμηλές οκτάβες, και δεν ανεβαίνει στα ύψη που μας είχε συνηθίσει. Ο δε  Jimmy αντί να μας προσφέρει το εξαιρετικό παίξιμο που γνωρίζαμε, μας προσφέρει λεπτομερείς ...ανακρίβειες. 



Alice Cooper - Goes To Hell
Το ατύχημα που είχε ο Alice Cooper –έπεσε από τη σκηνή- στο Vancouver, στη διάρκεια της Welcome To My Nightmare περιοδείας, ήταν μία καθαρή ένδειξη ότι ο εθισμός στο αλκοόλ είχε δυσάρεστες επιπτώσεις στην καριέρα του. Η απόδειξη ήρθε με το επόμενο άλμπουμ του.

Το Goes To Hell είναι το ναδίρ των 70s. Υπερθεατρικό, παραφουσκωμένο, ραδιοφωνικό και …ντίσκο! Ναι ντίσκο! Το μόνο σωστό που έκανε ο Alice σ’ αυτό το άλμπουμ είναι ο τίτλος του.



Rolling Stones - Emotional Rescue
Ναι, το ξέρουμε ότι ο Mick αρέσκεται στους πειραματισμούς, και ξέραμε ότι εκείνη την περίοδο πειραματιζόταν με τη ντίσκο. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν το αποτέλεσμα των πειραματισμών του. Όσοι όμως δεν ήξεραν τίποτα για όλα αυτά; Όσοι δεν ήξεραν τίποτα, έπεσαν από τα σύννεφα. Γέμισαν το εξώφυλλο του άλμπουμ με αυτοκόλλητα που έγραφαν "μην το αγοράζετε" και πήγαιναν ύστερα στον καθρέφτη και ορκίζονταν ότι δεν θα αγοράσουν ξανά κανένα άλμπουμ των Rolling Stones. Τέτοια πράγματα μας έκανε το παλιόπαιδο ο Mick εκείνα τα χρόνια. Το All About You του Keith, σώζεται από την ντισκο-κατάσταση, και δείχνει φανερά ότι αυτό το κομμάτι έπρεπε να βρίσκεται σε άλλο άλμπουμ.   

Pink Floyd – OST: More
Αυτή είναι η πρώτη προσπάθεια των Pink Floyd να γράψουν ένα soundtrack και το αποτέλεσμα μοιάζει σαν να έχεις βάψει και μετά, να κάθεσαι πάνω από το χρώμα περιμένοντας να στεγνώσει. Ταιριάζει με το σενάριο ή δεν ταιριάζει; Το φιλμ, που πραγματεύεται τα δρώμενα μίας παρέας hippies στην Ibiza, έχει –πολύ σοφά- εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλλά αν θέλετε να πάρετε μια γεύση, κάπου στο youtube  θα βρείτε να σώζονται τα Nile Song, Green Is The Colour & Cymbaline. Αυτό το τελευταίο, είναι πάρα πολύ καλό.

Jethro Tull - Christmas Album
Δεν είναι ότι είναι άσχημο, αλλά είναι χριστουγεννιάτικο και αυτό θα πει, ότι είναι μόνο για δύο εβδομάδες. Μετά το βάζεις στο ράφι και περιμένεις δώδεκα ολόκληρους μήνες για να το ακούσεις ξανά. Ξέρουμε ότι ο Ian τα κάνει όλα πολύ καλά, και τα τραγούδια του είναι υπέροχα. Εδώ, υπέκυψε στην πρόταση της εταιρείας για ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ, και ακούγοντάς το, έχεις κάποιον να εύχεται Merry Xmas Everybody, επί 60 λεπτά.



Queen - Made In Heaven
Μεταθανάτιο άλμπουμ, που περιείχε κομμάτια με φωνή και πιάνο που είχε ηχογραφήσει ο Mercury πριν πεθάνει, και που επεξεργάστηκαν τα υπόλοιπα τρία μέλη. Ο Brian May, ο John Deacon και ο Roger Taylor. Είναι φανερό ότι το άλμπουμ δεν είναι άλμπουμ μιας μπάντας, και χωρίς την παρουσία του Mercury, τα πάντα δεινοπαθούν και υποφέρουν. Το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο σαν μία καθαρτική άσκηση για τα τρία υπόλοιπα μέλη, παρά κάτι που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους θαυμαστές.



Bob Seger – Noah
Το δεύτερο άλμπουμ του Bob Seger που δυσαρεστήθηκε πάρα πολύ, καθώς η εταιρία συνέστησε τον Tom Neme ως τραγουδιστή της μπάντας, και πέρασε τον Seger σε δεύτερη μοίρα, κάνοντάς τον να δηλώσει ότι θα παρατήσει τη μουσική. Ποιος ήταν τώρα αυτός ο Tom Neme, όχι μόνο δεν μάθαμε αλλά ούτε και τον συναντήσαμε ξανά κάπου αλλού. Το άλμπουμ είναι ένα χάος, ένας κυκεώνας και ένα ναδίρ. Δείχνει να ξεχωρίζει το Death Row -που είναι κομμένο από τα Ramblin’ Gamblin’ Man sessions-, αλλά το μόνο που κάνει, είναι να τονίζει τις αδυναμίες του άλμπουμ.



Eagles - On The Border
Το τρίτο άλμπουμ των Eagles που τους έδωσε το πρώτο τους Νο. 1 στις ΗΠΑ με το Best Of My Love, και τους έβαλε ξανά στο παιχνίδι, ύστερα από τις φτωχές πωλήσεις του Desperado. Καλλιτεχνικά όμως, δεν λέει και πολλά πράγματα. Έχει βέβαια μέσα το My Man, που είναι tribute του Leadon στον εκλιπόντα Gram Parsons αλλά τι να κάνει ένα κομμάτι; Με το Already Gone, προσπάθησαν να κάνουν ένα δεύτερο Take It Easy, αλλά δεν τους έκατσε.



Ευχαριστώ για την ανάγνωση…