Η ιστορία του δυσοίωνου ''Dragnet''

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Dragnet» είναι ένα ορχηστρικό θέμα, το οποίο συνέθεσε ο Walter Schumann για την ομώνυμη ραδιοφωνική εκπομπή του 1947 και που αργότερα χρησιμοποιήθηκε και στην επίσης ομώνυμη τηλεοπτική αστυνομική σειρά.

Η πιο γνωστή εκτέλεση του «Dragnet» είναι η εκδοχή του Ray Anthony και της ορχήστρας του. Ο Αμερικανός μουσικός Ray Anthony, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Raymond Antonini, ξεκίνησε την καριέρα του ως τρομπετίστας της ορχήστρας του Glenn Miller. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στο αμερικανικό ναυτικό και αφού απολύθηκε σύστησε τη δική του ορχήστρα.

Στις 20 Ιουνίου του 1953 ηχογράφησε μία upbeat Jazz εκτέλεση της σύνθεσης του Walter Schumann. Το θέμα χωρίζεται σε δύο μέρη:
1. την εισαγωγή που φέρει τίτλο «Main Title», με τις τέσσερις τρομακτικές νότες που σχηματίζουν το διάσημο και δυσοίωνο «dum-de-dum-dum», και
2. το «Dragnet March» που χρησιμοποιήθηκε στους τίτλους τέλους.

Ενορχηστρωτής της διάσημης εκτέλεσης του Ray Anthony ήταν ο τρομπονίστας Dick Reynolds, ο οποίος επιλέχθηκε έναντι δύο άλλων όταν ο Ray Anthony τους ανέθεσε να ενορχηστρώσουν και να επεκτείνουν το θέμα του Schumann σ’ ένα κομμάτι διάρκειας σχεδόν 3 λεπτών, όσο διαρκούσε δηλαδή ένας δίσκος 45 στροφών. Το ορχηστρικό αυτό κομμάτι, με κλειδί Ντο Ελάσσονα (C minor) και ρυθμό στα 96 bpm, ξεχωρίζει για την άγρια ταλαντευόμενη γέφυρά του, που ξεκινά με τα δυναμικά διπλά τύμπανα, το μπάσο και τον βρυχηθμό των χάλκινων.

Το «Dragnet», στην εκτέλεση του Ray Anthony, κυκλοφόρησε σε δίσκους 45 και 78 στροφών τον Αύγουστο του 1953. Στις 23 Αυγούστου ο Ray Anthony το έπαιξε ζωντανά στην εκπομπή «The Ed Sullivan Show».

Το ορχηστρικό θέμα έφτασε στο No 2 των Η.Π.Α. και στο No 7 της Μεγάλης Βρετανίας και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που ένα τηλεοπτικό θέμα είχε επιτυχία στη μουσική αγορά και μπήκε στο αμερικανικό Top 10. Κυριολεκτικά δεν υπήρχε περίπτωση να άνοιγες το ραδιόφωνο στα τέλη του 1953 και στις αρχές του 1954 χωρίς ν’ ακούσεις κάποιον να παίζει το «Dragnet».

Αφού το single του Ray Anthony γνώρισε επιτυχία, παρατηρήθηκε ότι η σύντομη εισαγωγή με το «dum-de-dum-dum» (δηλαδή το «Main Title») είχε ομοιότητα με τη μουσική που συνέθεσε μερικά χρόνια νωρίτερα ο Miklos Rozsa για την ταινία «Οι Δολοφόνοι» (The Killers, 1946). Το εν λόγω μοτίβο κινδύνου με τις τέσσερις νότες, με τίτλο «Danger Ahead», ακούγεται εμφανώς σε μία σκηνή πυροβολισμών σε εστιατόριο προς το τέλος της ταινίας.

Παρά το γεγονός ότι η μουσική της ταινίας γράφτηκε το 1946 και το «Dragnet» παιζόταν στο ραδιόφωνο από το 1947, χωρίς κάποια καταγγελία, όταν το θέμα του «Dragnet» γνώρισε επιτυχία ο εκδότης (Robbins Music), που είχε τα πνευματικά δικαιώματα της μουσικής του Miklos Rozsa, έκανε μήνυση στον συνθέτη του «Dragnet», Walter Schumann, ισχυριζόμενος ότι ο Schumann είχε επισκεφθεί το στούντιο, όπου ο Miklos Rozsa ηχογραφούσε τη μουσική για τους «Δολοφόνους», και πήρε το μοτίβο.

Δεν είναι ξεκάθαρο πώς ένα άτομο που ασχολείται με τη μουσική κωμικών ταινιών θα είχε χρόνο ή διάθεση να περιπλανηθεί στο στούντιο, ακούγοντας άλλα πράγματα. Αλλά μία από τις βάσεις για παραβίαση της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι η ευκαιρία της ακρόασης. Από τη στιγμή που ο Schumann βρισκόταν κάπου στο στούντιο, αυτό για νομικούς λόγους θεωρήθηκε αρκετή «πρόσβαση».

Έτσι, η Robbins Music μήνυσε τον Schumann. Αν και η συνειδητή πρόθεση αντιγραφής ήταν αμφίβολη, το δικαστήριο πείστηκε από τους δικηγόρους της Robbins Music και αποφάνθηκε υπέρ της. Η υπόθεση λύθηκε με διακανονισμό, επιτρέποντας στους συνθέτες όσο και στους εκδότες να μοιράζονται τα δικαιώματα για τη σύντομη εισαγωγή του «Main Title», όπου προστέθηκε το όνομα του Miklos Rozsa κάτω από τον τίτλο «Danger Ahead». Το μεγαλύτερο σε διάρκεια «Dragnet March» παρέμεινε ως αποκλειστική σύνθεση του Walter Schumann, ο οποίος λόγω εύθραυστης υγείας δεν έζησε και πολύ μετά από αυτή την περιπέτεια, καθώς πέθανε το 1958 σε ηλικία μόλις 45 ετών.

Ο κινηματογραφικός και τηλεοπτικός συνθέτης Nathan Scott, ο οποίος ξεκίνησε ως ενορχηστρωτής του Schumann το 1952, αργότερα έγινε ο δεύτερος συνθέτης της σειράς μετά την αποχώρηση του Schumann.

Όσο για τον Ray Anthony, έξι χρόνια μετά την επιτυχία που γνώρισε με την εκτέλεση του «Dragnet», είχε άλλη μία Top 10 επιτυχία με επανεκτέλεση τηλεοπτικού κομματιού καθώς έφτασε στο No 8 των Η.Π.Α. με το «Peter Gunn», το οποίο συνέθεσε ο Henry Mancini.

Το «Dragnet» ακούγεται επίσης στις ταινίες «Empty Suitcases» (1980) και «Sixteen Candles» (1984), ενώ ακούστηκε και στις τηλεοπτικές σειρές «Honeymooners» (1955, με τον Ed Norton να κάνει «Dum-de-dum-dum» όποτε αυτός κι ο Ralph Kramden βρίσκονται σε δύσκολη θέση) και «Simon And The Witch» (1987). Επιπλέον, μία παρωδία του, με τίτλο «Mathnet», χρησιμοποιήθηκε από την παιδική τηλεοπτική εκπομπή «Square One Television». Το «Dragnet» χρησιμοποιήθηκε και σε διαφήμιση του αντιόξινου Tums.

Το 2003, η παραγωγής Dick Wolf εκδοχή της σειράς «Dragnet» χρησιμοποίησε μία τροποποιημένη εκτέλεση του «Danger Ahead», την οποία συνέθεσε ο Mike Post.

Αναφορές στο τραγούδι υπάρχουν στο περιοδικό LIFE (14/09/1953) και στα βιβλία «Chattanooga Choo Choo: The Life And Times Of The World Famous Glenn Miller Orchestra» (2004) του Richard Grudens, «The Complete Directory To Prime Time Network And Cable TV Shows» (2007) των Tim Brooks και Earle Marsh και «Crime And Spy Jazz On Screen, 1950-1970: A History And Discography» (2020) του Derrick Bang.

Η χαρακτηριστική εισαγωγή του «Dragnet» παίζεται συχνά από τη γηπεδούχο ομάδα κατά τη διάρκεια των αμερικανικών αγώνων χόκεϊ, όταν παίκτης της αντίπαλης ομάδας κερδίζει πέναλτι. Κάποτε ακουγόταν και στους δρόμους, όπου οι ακινητοποιημένοι μοτοσικλετιστές μιμούνταν τον ήχο με τις κόρνες τους. Ο ίδιος ήχος έγινε και αστείο από τα παιδιά:
-        Τοκ, Τοκ!
-        Ποιος είναι;
-        Ο Ντον!
-        Ποιος Ντον;
-        Ντον-ντον-ντον-ντον! (στον ρυθμό και τον τόνο της εισαγωγής του «Dragnet»).

Άλλες εκτελέσεις:

• Grady Martin And The Slew Foot Five (Αύγουστος 1953, σε single).
• Stan Freberg (Σεπτέμβριος 1953, ως sample στο «St. George And The Dragonet»).
• Stan Freberg (Σεπτέμβριος 1953, ως sample στο «Little Blue Riding Hood»).
• Spike Jones And His City Slickers (Οκτώβριος 1953, σε single).
• Stan Freberg With Daws (Οκτώβριος 1953, ως μέρος του «Christmas Dragnet»).
• Ted Heath And His Music (Οκτώβριος 1953, σε single).
• Jack Parnell And His Musicmakers (1953, σε δίσκο 78 στροφών).
• Sy Oliver Orchestra (1953, σε single).
• Pee Wee King And His Western Swing Band (Φεβρουάριος 1955, στον δίσκο «Swing West»).
• The New Ray Anthony Show (Ιούνιος 1960, ως μέρος του «TV Themes Medley»).
• Peter Appleyard & Orch. (1960, στον δίσκο «Percussive Jazz»).
• Buddy Morrow (1962, στον δίσκο «Night Train Goes To Hollywood»).
• Si Zentner And His Orchestra (Μάιος 1964, στον δίσκο «From Russia With Love»).
• Frank Chacksfield And His Orchestra (1966, στον δίσκο «All Time Top T.V. Themes»).
• Stan Kenton And His Orchestra (Ιανουάριος 1967, σε single).
• Eric Burdon And The Animals (1967, παρωδία του θέματος στην αρχή του «San Franciscan Nights»).
• First Choice (1973, ως sample στο τραγούδι «Armed And Extremely Dangerous»).

• Χάρρυ Κλυνν (1978, ως μέρος στο «Τέρας Του Λοχνές»).

• Art Of Noise (Σεπτέμβριος 1987, χορευτική εκτέλεση σε single και στον δίσκο «In No Sense? Nonsense!»). Χρησιμοποιήθηκε ως το θέμα της ταινίας «Οι Δυο Ατσίδες»  (Dragnet, 1987), όπου πρωταγωνιστούν ο Dan Aykroyd και ο Tom Hanks. Η εκτέλεση αυτή είναι ένα πιασάρικο πλέγμα ορχηστρικών samples, συνθετικού θορύβου και αποσπασμάτων από διαλόγους της ταινίας. Γνώρισε διεθνή επιτυχία φτάνοντας στο No 60 της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ έφτασε και στο No 25 στη Νέα Ζηλανδία, No 29 στην Ελβετία και No 84 στην Ολλανδία. Επίσης, κέρδισε βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Rock Instrumental Performance. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε σε νέο remix, το οποίο έφτασε στο No 90 της Μεγάλης Βρετανίας.
• Terry Baldwin feat. LaTour (1988, ως sample στο «Delta House»).
• Erich Kunzel - Cincinnati Pops Orchestra (1991, ως μέρος του «Medley Of TV Adventure Themes»).
• The London Theatre Orchestra (1997, στο άλμπουμ «Epic Themes»).