Όταν Ξαναγίνουμε Νέοι

ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΝΕΟΙ (Ι)
18/09/02
Στον Γ.

Ξέρω πως θα’ρθεις όταν θα έχουν τα χέρια μου στάχτες
Και μαραμένες μαργαρίτες θα φυτρώνουν μες στα μαλλιά μου.
Στον επιτάφειό σου θλιβερές μοιροφόρες θα είναι οι πρώτες αγάπες,
η ανάσα απ’το κλάμμα σου σπαραχτική θα ηχεί και θα ιδρώνει τ’αυτιά μου
και σαν ηχούν οι καμπανες θα καλούν το όνομά μου.

Ξέρω πως θα’ρθεις μια αυγή παγερή που θα ασφυκτιά στην ομιχλή.
Τα βήματά σου θα σβήνει το χιόνι καθώς τρικλίζοντας θα ψάχνεις για μία φωλιά.
Σαν στο σπίτι μου απ’έξω βρεθείς το πρόσωπό σου στο τζάμι θα κολλήσεις σαν βρεγμένο σπουργίτι.
Θα με κοιτάς καθώς θα κάθομαι δίπλα απ’το τζάκι και θα κοιτώ το ρολόι να γυρίζει γοργά
Κι όλο να αφήνομαι καθώς η Ώρα καταδικαστικά με μετρά.

Ξέρω πως διστακτικά θα χτυπήσεις την πόρτα μα δεν θα σε ακούσω.
Την πόρτα θα σπρώξεις κι αυτή σαν βραχνιασμένος ντελάλης θα τρίξει.
Θα γονατίσεις μπροστά μου κι εγώ το παγωμένο πρόσωπό σου θα σκουπίσω, τα μαλλιά σου θα λούσω.
Θα σου πω, θα μου πεις, πως μας σφυριλάτησε ο χρόνος, πως μας πάγωσε η θλίψη
Και πως δυο βράχοι στην άμμο γίναμε εμείς που η θάλασσα κοντεύει να πνίξει.

Ξέρω πως τις παλάμες σου θα βάλεις να κουρνιάσουν μες τις δικές μου και πάλι,
Τις ρωγμές τους θα αγκίξω και αυτές θα πουν για όλους αυτούς τους χρόνους που μας χωρίζουν,
Ποια όνειρα πολλά στροβιλιζόταν σαν αγέρας δυνατός μες το δικό σου κεφάλι,
Ποια λίγα αγκίξαν και ποιες θανατερές μνήμες ακόμα τις σκάβουν, ποιά χάδια τις σκίζουν.
Και απ’ολες τις πατρίδες του κόσμου που έχουν γυρίσει, σε ποιές τα γιασεμιά ποιο ωραία μυρίζουν.

Ξέρω πως θα σε κοιτώ και θα ψάχνω να βρω στ’αλήθεια αν μου τον θυμίζεις.
Το δέρμα σου με δέος θα ψηλαφώ για να πειστώ ότι είσαι στ’αλήθεια εκείνος.
Μα τους καρπούς των χεριών σου θα οσφριστώ και γιασεμί θα μυρίζεις.
Και τότε στην γκρίζα την γλάστρα θα ανθίσει ξανά της αθωότητάς μας ο κρίνος,
Και απ’το κεφάλι σου θα φτερουγίσει μακρυά των κορακιών μου το σμήνος.

Ξέρω πως τότε θα πετρώσουν οι δείκτες και θα γίνουμε νέοι, θα είμαστε νέοι ξανά,
Στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο οι ίδιες μνήμες και οι ίδιες πληγές,
Ξέρω πως θα θρέψουν και αλαφροίσκιωτες αύρες θα γίνουν που η γαλήνη γεννά ,
Και σε χρυσόσκονη μέσα στην γκρίζα γλάστρα θα μεταμορφωυούν οι εφιάλτες του χθες.
Και θα περνάν οι στερνοί μας χειμώνες μες την ζέστα της φωτιάς και της λήθης...θα περνάν οι στιγμές...


.......θα περνάν οι στιγμες...


‘Όταν ξαναγίνουμε νέοι,
Κάποια μέρα στα ίδια λημέρια τα παλιά,
θα πάψει η Θλίψη να στοιχειώνει την ύπαρξή μας.
Δεν θα’μαστε τότε θνητοί...
Θα είμαστε η αύρα η πρωινή του Ιούλη.
Θα είμαι η φωτιά που καίει και θα’σαι ο αγέρας που σκορπάει τις στάχτες.
Και δεν θα σβήσουμε...
Δεν θα καταλλαγιάσουμε ποτέ...’