Το Aστέρι και η Bάρκα

Βασικά, ήταν μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, τα χνώτα κρυστάλλιαζαν με το που έβγαιναν στον παγωμένο αέρα και τα χέρια διαμαρτύρονταν ακόμα και μέσα από τα ζεστά γάντια…μέχρι και το φεγγάρι, παρόλο που ήταν τελείως γεμάτο τούτη τη νύχτα, μόλις και μετά βίας τα κατάφερνε να φωτίζει αδύναμα την δύσκολη αυτή βραδιά …είχε πουντιάσει κι αυτό τόσο πολύ που δυσκολευόταν ακόμα και να χαμογελάσει…τα αστέρια το κοίταζαν λυπημένα και τουρτούριζαν…το καχεκτικό του φως δεν είχε τη δύναμη να σπάσει την παγωνιά απόψε και να τα ζεστάνει…

Κάτω, στη γη, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα…ένα ξεπαγιασμένο φεγγάρι ήταν μια καθαρή προδοσία για κείνους που το περίμεναν πως και πώς να γεμίσει…πόσο μάλλον για κείνη την βαρκούλα που είχε απομείνει σχεδόν δίχως καύσιμα στη μέση του πουθενά και περίμενε απ’ αυτό να της δείξει το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι…μα τι τα θες…σκεφτόταν η κακομοίρα…μια ζωή…γεμάτη προδοσίες…γιατί άραγε θα έπρεπε ακόμα και το φεγγάρι να είναι διαφορετικό; Και συνέχιζε να αρμενίζει χωρίς πυξίδα…και να ψάχνει στα τυφλά ένα δρόμο, ένα σημάδι πως η πορεία δε χρειάζεται διόρθωμα…μα κανείς να της ψιθυρίσει στο αυτί… «καλά πας…προχώρα…»

Και το χρειαζόταν αυτό τόσο πολύ απόψε…πρώτη φορά μέσα σε τόσα χρόνια που το’ χε τόσο ανάγκη το άπιστο το φεγγαράκι…ο καραβοκύρης της ήταν ξαπλωμένος λιπόθυμος στον πάτο της και μόνο πάνω της είχε να στηριχτεί…όταν την αγόρασε…α! του το είχε πει τότε… «κοίτα» του είχε ψιθυρίσει τότε που είχε πάει να την δει, αυτήν, ένα παλιό σκαρί, ταλαιπωρημένο, μα ακούραστο ακόμα, «θα’ θελα να ταξιδέψω τις θάλασσες μαζί σου, φαίνεσαι τύπος που γουστάρει τα θαλασσοδαρμένα τοπία, πάρε με και θα σε ταξιδέψω εγώ ό,που θες…ποτέ δε θα σ’ εγκαταλείψω…ό,τι και να σου συμβεί, θα είμαι κοντά σου»…κι αυτός…η διάψευση αυτών που λένε πως οι άνθρωποι δεν ακούν τα πράγματα να τους μιλάνε…την άκουσε…και την διάλεξε ανάμεσα σε τόσες άλλες πιο καινούριες, γυαλιστερές, με όμορφα ονόματα…ταξίδεψαν τόσα χρόνια μαζί…την φρόντιζε, την συντηρούσε…σαν καινούρια την είχε κάνει…και τώρα…τώρα που ήρθε η ώρα να ανταποδώσει όλη αυτήν την φροντίδα…κανείς…ούτε το φεγγαράκι δεν μπορούσε να την βοηθήσει…καλά το άκουγε τόσα χρόνια…μόνο στον εαυτό του μπορεί να στηριχτεί κανείς…από κανέναν δεν μπορείς να περιμένεις κάτι…έτσι…συνέχιζε να κυλάει μέσα στη νύχτα…ψαχουλεύοντας το σκοτάδι για ένα σημάδι αναγνώρισης…κάτι που να δείχνει πως έχει ήδη μπει σε γνώριμα νερά…

Τότε ήταν που ένα αετομάτικο αστέρι την είδε να βολοδέρνει εκεί μέσα στη μέση του πελάγου…έκανε μια προσπάθεια…να πάει πιο κοντά και να την ακούσει…μα ήταν παγωμένο κι αυτό και δεν μπορούσε να κουνηθεί…με τα πολλά όμως…το ήθελε τόσο πολύ…έκανε μια βουτιά…και έπεσε εκεί κοντά της…ακριβώς μέσα στη σκέψη…δεν μπορείς να στηριχτείς πουθενά…εκεί μέσα έπεσε…μπαμ…εδώ μέσα σ’αυτήν την σκέψη ήταν σαν ψυγείο…μπρρρρρρρρρρρρ…του σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο στη στιγμή…κουνήσου…μουρμούρισε στον εαυτό του…αλλιώς θα κοκαλώσεις και θα αφήσεις την τελευταία σου πνοή μέσα σ’ αυτήν την τόσο κρύα σκέψη…μα δεν ήταν της μοίρας του να πεθάνει μέσα σε μια τόσο μελαγχολική σκέψη…και άρχισε να χοροπηδάει πάνω κάτω και τελικά απεγκλωβίστηκε…άρχισε τότε να καλεί τους φίλους του να κατέβουν για βοήθεια…με κάτι σήματα που μόνο τα αστέρια αναγνωρίζουν….και σε λίγο…σε λίγες μόνο στιγμούλες…ένας χαμός από αστέρια που πέφτανε άρχισε να φωτίζει τον ουρανό…μόλις προσγειώθηκαν, άλλα ανώμαλα, κι άλλα ομαλά δίπλα του…τους λέει… «για ακούστε δω…τούτη η απελπισμένη βαρκούλα χρειάζεται λίγη πίστη για να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι της…τι λέτε; Να της φτιάξουμε ένα φωτεινό μονοπάτι στο νερό για να μπορέσει να βρει το δρόμο για το λιμανάκι της; έχει και άρρωστο άνθρωπο μέσα…» «μωρέ εγώ μια χαρά την βλέπω…προχωράει όπως όπως…δεν τα’ χει παρατήσει ακόμα…αφού όμως το θες τόσο πολύ ας γίνει…» πετάχτηκε ένα από κείνα τα αστέρια που έπρεπε πάντα να έχουν τον τελευταίο λόγο… ας δώσω τόπο στην οργή σκέφτηκε το αστέρι μας…ας μην τσακωθώ νύχτα που’ ναι…και βούτηξε πρώτο στο παγωμένο νερό το πρώτο ίχνος από ένα φωτεινό μονοπάτι…τι όμορφο μονοπάτι που ήταν αυτό!

Αστέρια πηδούσαν πάνω απ’ το νερό και πήγαιναν να πιάσουν την επόμενη άδεια θέση…και η βαρκούλα που τα είχε δει στο μεταξύ…άρχισε να κουνιέται και να τα ακολουθεί μαγεμένη από τούτον τον παράξενο χορό που είχε αρχίσει για το χατίρι της…τα ακολουθούσε αγκομαχώντας και ένα χαμόγελο είχε χαραχτεί στην πλώρη της…μεγάλο…φωτεινό…και σαν έφτασε στο λιμανάκι…τρισευτυχισμένη που είχε καταφέρει να μην προδώσει, έστω και άθελά της την εμπιστοσύνη μα και το λόγο που είχε δώσει…γύρισε και τα κοίταξε καθώς επέστρεφαν στον ουρανό…τελικά…εκεί που δεν το περιμένεις…έρχεται πάντα να σε κρατήσει στα δύσκολα σκέφτηκε…κάτι που δεν το έχεις λογαριάσει καθόλου…ευχαριστώ αστεράκια …φώναξε στον ουρανό…και αυτή η γλυκιά σκέψη…ήταν τόσο γλυκιά…τα ακολούθησε…και τα ζέστανε τόσο πολύ…μα τόσο πολύ…που πήγαν και αγκάλιασαν το φεγγάρι όλα μαζί και το χουχούλιασαν…και αυτό ξαναβρήκε τη θέρμη του στην αγκαλιά τους…και η δύσκολη στιγμή πέρασε…και το φως του πλημμύρισε και πάλι τον ουρανό…έγραψε μια φωτεινή γραμμή πάνω στο νερό και ξαναέφερε την ομορφιά στην παγωμένη ατμόσφαιρα…


...Και μιας και δεν με ξέρετε εδώ να συστηθώ, είμαι η Κατερίνα και αν σας αρέσουν οι ιστορίες και τα παραμύθια, ρίξτε ένα σφύριγμα, και που ξέρετε; ίσως να έρθει καμιά ακόμα ιστορία να σας κάνει παρέα...γιατί μ' αυτές τις άτιμες τις ιστορίες...ποτέ δεν ξέρεις!