Ανηφοριά

Απάνεμες ώρες, θλιβερά ρολόγια
της προσδοκίας μισείτε την ιερή στιγμή

Ανίκητες σκέψεις, αδέσμευτοι πόθοι
σ’ του καημού την αγκαλιά ανήσυχα κοιμάστε

Αδιάφθορε χρόνε, αδάμαστε επισκέπτη
αν ικετέψω ταπεινά μπορείς να καταστρέψεις
ώρες, ημέρες και λεπτά και χρόνια δικασμένα
ελπίδες σκλάβες μιαρές κι’ όνειρα ξεπεσμένα
μπορείς να’ρθεις σαν τιμωρός στις κρίσιμες ανάσες
και να τις αποτρέψεις;

Μίζερες γίναν οι στιγμές, άστοχα τα όνειρα…αργά
κι’ όσα φαντάζαν φωτεινά κυλάν στο βούρκο λυπημένα
δεν αποκρίθηκες Τρανέ σ’όλες τις προσευχές μου
και κείμαι μαύρος ναυαγός παρέα με τις ευχές μου

Σάπιο καράβι το παρόν, αμφίβολο ταξίδι
κι’ ας ήτανε το παρελθόν της θάλασσας στολίδι
ανύπαρκτη είναι η στεριά, αμέτρητες κι’ οι μέρες
σκόπελος έγιν’ η ζωή και σκάλωσα στις ξέρες

Βαθειά αποκοιμήθηκα κρύος και τρομαγμένος
είδα στον ύπνο μου σκιές, κρίματα από το μέλλον
χτυπάν στην πόρτα βροντερά, χτυπάν και με ζητάνε
ζητάν να βρουν τις ρίζες τους, τα προγεννήματά τους
ζητάν το φως και τη στροφή προς την ανυπαρξία
ζητάν τη λύτρωση, το πέρας τους και την αυτοθυσία

Γλυκός έγιν’ ο ύπνος μου κι’ αλάφρωσε σα χιόνι
όταν εσύ επισκέφτηκες τ’ ονειρικό περβόλι
νιφάδες τ’ ασπροστρώσανε, του χινοπώρου νύφες
κι’ έγινε φως κάθε σκιά, γεια σ’το χαμόγελό σου

Ελάμψανε τα μάτια σου και φόβισαν το κρίμα
ετρόμαξε η γλυκολαλιά το πιο κρυμμένο βήμα
ξαστέρωσε η σκέψη μου, θάρρεψε η ψυχή μου
κι’ έγινες μουσαφίρισσα του ύπνου μου αφέντρα

Αδύνατη είναι η καρδιά και σπάει σαν κλαράκι
όταν φυσήξει του έρωτα άξαφνα τ’ αεράκι
τυχαία θρόισμα άκουσα, περίεργος γρικούσα
μα σαν οσμίστηκα ευωδιά, σα γεύτηκα το νάμα
πικρά τραγούδια σκέφτηκα, μα γλυκοτραγουδούσα

«Όμορφη είσαι σα στιγμή που μέλλον θε’ να γίνει
κι’ όλα του νου τα ενδύματα τα πλουμιστά φοράει
όμορφη είσαι σαν το φως που στο βουνό ανατέλλει
κι’ ανάλαφρα γλυκοξυπνάει του δάσους τα λουλούδια
όμορφη είσαι σαν πηγή που γάργαρα κυλάει
κι’ όλης της πλάσης τη ζωή γεμίζει με τραγούδια…»



15/8/05