Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #7670 / 24.03.2007, 03:11 / Αναφορά Απ' τα ποιήματα του ''πολιτικού'' Καρυωτάκη (ναι, υπάρχει κι η πολιτική σε κάποια ποιήματά του), ο ''Μιχαλιός'' είναι τόσο σπαραχτικός όσο ειρωνικός. Πολύ καλό θέμα, εύγε.. |
| #7671 / 24.03.2007, 10:29 / Αναφορά Ειλικρινά μπράβο για την επιλογή του ποιήματος όπως και για την αντιπαραβολή με τον τρόπο ζωής διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων. Και πόσο διαχρονικό. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Η άποψή μου (άσχετα με το αν μας αρέσει ή όχι), για το ζήτημα αυτό είναι η εξής: Η ποικιλία και η ποιότητα της διαστρωμάτωσης του κοινωνικού συνόλου έχει άμεση σχέση με την επιλεκτική εξέλιξη της θεωρίας του Δαρβίνου, που σημαίνει εν' ολίγοις πως, σε μεγάλο βαθμό, τα κοινωνικά σύνολα (όπως όλα τα "σύνολα") σε βάθος χρόνου "αυτο-εξελίσσονται" και αυτο-ρυθμίζονται για την όσο το δυνατόν καλύτερη λειτουργία τους. Όλα είναι απαραίτητα λοιπόν Μπορούμε να το δούμε σαν τα επαγγέλματα. Όταν δημιουργείται η ανάγκη για ένα νέο επάγγελμα, τότε αυτό εξελίσσεται, όταν η ανάγκη αυτή εκλείψει το επάγγελμα αυτό θα εξαφανιστεί ακολουθώντας την εξέλιξη των αναγκών. |
| #7672 / 24.03.2007, 15:51 / Αναφορά Γιώργο μου, έχεις διαλέξει ένα από τα καλύτερα ποιήματα του Καρυωτάκη. Το συγκεκριμένο είναι από το τρίτο και τελευταίο βιβλίο του το "Σάτιρες"..... Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο είναι γεμάτο στο δράμα και στην κατάθλιψη...και με πολύ σατυρικό ύφος....!!! Δεν έχω διαβάσει την βιογραφία του, παρά μόνο ποιήματά του...και αυτό που καταλαβαίνω είναι πως η ποίησή του λειτουργεί με εντελώς αδεσμευτη την φαντασία... "Ολα κλαίνε, και τα ανθισμένα...... ....και είναι ο κήπος μας....κήπος μελαγχολίας" Το παραπάνω δίστιχο (του Καρυωτάκη επίσης) το αφιερώνω και εγώ σε αυτούς που πάσχουν από την "Μιχαλιοσύνη". |
| #7674 / 24.03.2007, 18:32 / Αναφορά Μπορεί να έχω το όνομα αλλά ευτυχώς δεν έχω τη χάρη(Μιχαλιοσύνη) Πολύ καλό...και δεν είναι για να γελάσεις όπως πολύ καλά λες αλλά για να σκεφτείς καποια πράγματα |
| #7675 / 24.03.2007, 20:36 / Αναφορά Πολύ καλό το θέμα σου, Γιώργο....Όντως, προκαλεί τη σκέψη. Να είσαι καλά!!! |
| #7676 / 24.03.2007, 20:56 / Αναφορά Τό συγκεκριμένο ποίημα τό άκουσα γιά πρώτη φορά μελοποιημένο από κάποιον φίλο μου στίς πρόβες που κάναμε γιά να ετοιμάσουμε ένα demo μέ τραγούδια του. Οχι μόνο δέν το βρήκα αστείο αλλά μέ συγκίνησε (καί με μελαγχόλησε) από την πρώτη στιγμή.Οχι γιά τους λόγους που αναφέρει ο Γιώργος αλλά γιά το οτι φαντάστηκα έναν νέο,σχεδόν παιδί,που τον πήραν από το χωριό του (τό φυσικό του περιβάλλον) γιά να πάη στρατιώτης (στόν πόλεμο,προφανώς) και να πεθάνη σέ κάποιο νοσοκομείο νοσταλγώντας τίς ευτυχισμένες μέρες που είχε ζήσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του.Ισως βέβαια και απορώντας για ποιόν λόγο πέθαινε πρίν προλάβη να ζήση,νά κάνη κάτι,νά βιώση κάποια συναισθήματα και κάποιες εμπειρίες.... Την ηχογράφηση την έχω ακόμα και κάθε φορά που ακούω το κομμάτι αυτό αισθάνομαι την ίδια συγκίνηση και μελαγχολία.... |
| #7678 / 25.03.2007, 14:20 / Αναφορά Σας ευχαριστω ολους για τα σχολια σας, να ειστε καλα. |
| #7689 / 26.03.2007, 13:09 / Αναφορά Δεν το είχα διαβάσει αυτό το ποίημα ποτέ , είναι όντως ένα ποίημα πολύ θλιβερό , το οποίο μας συνάμα στην διαδικάσία να σκεφτούμε ορισμένα πραγματάκια!Μπράβο Γιώργη καλά έκανες και μας το προσέφερες! |
| #7733 / 28.03.2007, 19:10 / Αναφορά Είναι πραγματικά υπέροχο κομμάτι, που η μελωδία του σε παρασύρει να πιστέψεις ότι πρόκειται για σάτιρα. Και είναι σάτιρα, για όλους αυτούς που πεθαίνουν για ανούσιους λόγους,μακριά από όσα αγαπάνε. Είναι φανερή πάντως η μεγάλη πίκρα του Καρυωτάκη. Στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για στρατιώτη που δεν άντεξε το βάρος και αυτοκτόνησε. Το δικό μου το λάθος στην ερμηνεία, πίστεψε με, είναι πιο βαρύ από το δικό σου. Ωραία που μας το θύμισες. Φιλιά! |
| #7736 / 28.03.2007, 21:54 Χαιρομαι που κατι μας ειπε αυτο το ποιημα και δεν πηγε ετσι...να στε καλα για τα σχολια σας παιδια! |
| #7740 / 29.03.2007, 09:32 / Αναφορά Απ' τα καλύτερα ποιήματα του Καρυωτάκη Γιώργο, πολύ καλή επιλογή. Ξέρεις, έχω ακούσει κι ένα τραγούδι γραμμένο απ' τον Νικόλα Άσιμο,που πιστεύω θυμίζει σε πολλά αυτό του Καρυωτάκη, καθώς κι εκείνο μιλά για την ανάγκη αποδοχής της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου, εναντίον της κονσερβοποίησης ανθρώπων και πραγμάτων στο όνομα είτε τη αγοράς είτε οποιασδήποτε ιδεολογίας είτε απλά μιας διαταγής... Είσαι παιδί ωραίο Κι υπηρετείς στα ΡΕΟ Για γαλονάκια και βαθμούς σε είχανε Σου φτιάχναν το μεράκι με το κομπιουτεράκι μα κρεμασμένο και νεκρό σε βρήκανε Κι όλοι αποφανθήκανε πως ετρελλάθης Αφού δεν προσαρμόστηκες καλά να πάθεις... Ω εποχή ραγδαία απέβηκες μοιραία και χάλασες τόσα παιδιά ευαίσθητα αναρωτιέμαι ως πότε θε να μας τρων αι κόται γιατί στα πίτουρα βαθιά μπερδεύτηκα Μες στον πυρήνα σου θαρρώ πως θα μπουκάρω το ζωικό μου τον παλμό να ξαναπάρω... Οι μέρες αποφράδες με ξόρκισαν παπάδες κι αμαρτωλό με βγάλανε και βλάσφημο Και γω να καταπίνω τιτανικός θα γίνω να σας βυθίσω στο στερνό μου χάσιμο Ότι ενθάδε κείμεθα ώξειν αγγέλειν κι απολολώτες είμεθα απ' την αγέλην... |
| #7741 / 29.03.2007, 14:15 Παντα επικαιρο το τραγουδι mpriza, σ'ευχαριστω που το παρεθεσες εδω, νομιζω πως ταιριαζει γαντι. "Αφού δεν προσαρμόστηκες καλά να πάθεις..."...αυτο τα λεει ολα. Να σαι καλα! |
| #7794 / 01.04.2007, 03:42 / Αναφορά Πολύ όμρφο ποίημα Γιώργο!!! |
| #8968 / 26.07.2007, 14:07 Συγκλονιστικός ο Καρυωτάκης ! Αληθινός σαν χωματάκι σε τάφο,νοτισμένο από δάκρυα μάνας ! Κι ο Μιχαλιός, τόσο τραγικό πρόσωπο ! "Άσε με, κυρ-δεκανέα, να πάω στο χωριό μου" ! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Πήραν τον καψο-Νικολιό, απ' το χωριό του, όπου ζούσε σαν τ' αγριμάκι, λεύτερος, όμορφος και γαληνεμένος κι εκείνος αρρώστησε και χάθηκε, μην κατέχοντας να ζει αλλού κι αλλιώς ! Μ' όλο το σεβασμό στον συντάκτη της δημοσίευσης, δεν υπάρχει εδώ καμία "Μιχαλιοσύνη". . . Ο Μιχαλιός είναι ο φτωχούλης που "φεύγει" άκλαυτος κι ...αδιάβαστος. Και με το 'να ποδάρι απόξω ! Ο Μιχαλιός είναι σαν τον Παπαδιαμάντη, τον κοσμοκαλόγερο που 'νιωθε να συνθλίβεται στο κλινόν άστυ (εκείνης της εποχής !!!!!!! ) κι εύρισκε απάγκιο στο γράψιμο, στο κρασί και στο ψάλσιμο στ' απόμερα εκκλησάκια. .. Σαν το Βλαχογιάννη . . . Σαν τον Κρυστάλλη . . . Αλλά, αυτή εικόνα του ενταφιασμένου Μιχαλιού, με το 'να ποδάρι απόξω ! Σαν ψόφιο ζαγάρι, που το παράχωσαν στα γρήγορα, για να μη βρωμίσει ! Τούτο το Καρυωτάκειο μαχαίρι-ποίημα, μου ξύπνησε μνήμες από μια σπαραχτική σκηνή που 'ζησα πρόσφατα, όταν σε ξένο τόπο, μετράγαμε κάμποσοι νομάτοι, τις στερνές επιθανάτιες ανασαιμιές ενός παλληκαριού, γύρω απ' το κρεβάτι του, δίπλα στη μάνα του . . . Τον έλεγαν κι αυτόν Μιχαλιό κι είχα σκαρώσει τούτα τα φτωχοστιχάκια στη μνήμη του. . . Ο Μιχαλιός Φέραμε ψες, έναν παπά καθολικό, τον Μιχαλιό να κοινωνήσει που ξεψύχαγε κι είχε ένα κρύο, μέσα κι έξω τσουχτερό κι ένα ψιλόβροχο που την ψυχή μας τρύπαγε! . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Λεπίδι μαύρο του θανάτου η σιωπή, τα ζωντανά και τ' άψυχα, τριγύρω εβούβαινε κι αυτός κοιτούσε μ' αγωνία, για να δει στα μάτια μας, πόση ζωή ακόμα του 'μενε... Κι έλειωνε η μάνα, στο πλευρό του σαν κερί, σκόρπαγε η σάρκα της στο σκοτεινό δωμάτιο, να ψάξει ολούθε, της ζωής του για να βρει το τελευταίο, τ' ανεξόφλητο γραμμάτιο. Βαριές πυκνώναν του θανάτου οι σκιές, πάνω στους τοίχους, στο ταβάνι και στο πάτωμα κι έριχνε ο Μιχαλιός στερνές ματιές-ριπές, στου κρεβατιού του οχυρωμένος το ανάχωμα! .................................. Τέλος, εσήμανε η ώρα η στερνή, μες στ' ανοιξιάτικο, τ' ολάνθιστο το χάραμα και του μαράθηκε η φτωχή του η ψυχή κι οι σπίθες των ματιών μας, τού 'γιναν προσάναμμα... Κι όλοι τριγύρω, ίσκιοι ξέπνοοι, πελιδνοί, μαντήλι δάκρυνο με θλίψη τού κουνούσαμε, στην όχθη της Αχερουσίας σκυθρωποί, μα κατά βάθος χαρωποί που εμείς εζούσαμε! ................................. Μα, ποιος εζούσε και ποιος ήτανε νεκρός, αυτός στην κλίνη του, ή εμείς που τον κοιτούσαμε; Αυτός ολύμπιος έστεκε, άφοβος κι ωχρός κι εμείς τη μοίρα μας τη σκοτεινή θρηνούσαμε... .................................. Κι όπως του διάβαζε ο παπάς δυο προσευχές, μπήκε ο άνεμος, τον πήρε, αναληφτήκανε κι εμάς των ζωντανών οι ξέψυχες ζωές, στο σάβανο του Μιχαλιού, σκυφτές χωθήκανε!!! .................................. Ποιος τάχα ζούσε και ποιος ήτανε νεκρός, εμείς οι γύραθε ή τάχα ο Μιχαλιός;;; |
| #20401 / 24.06.2010, 16:53 / Αναφορά Γεια σας παιδιά! Έστω και καθυστερημένα μπαίνω στην παρέα σας. Αφορμή αυτό το εκπληκτικό ποίημα του Καρυωτάκη κι η ανάγκη μου να διατυπώσω τη δική μου άποψη για το νόημα που νομίζω ότι κρύβεται πίσω απ'τις λέξεις. Ο Μιχαλιός είναι ο κλασικός τύπος που συχνά όλοι μας βάζουμε στο περιθώριο, είναι ο "απροσάρμοστος", ο αποκλεισμένος, ο ιδιαίτερος αυτός τύπος ανθρώπου που δυσκολεύεται να μπει στα καλούπια που η κοινωνία έχει θέσει για να λειτουργεί με σχετική ομαλότητα. Ο Μιχαλιός δεν ήταν κατ' ανάγκη αντιρρησίας συνείδησης (αφού "καμαρωτά ξεκίνησε κι ώραία") γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε κάτι που ήταν τόσο ξένο για τον ίδιο. Ο Μιχαλιός δεν άντεξε τελικά. Κι η μεγάλη αυτή αλήθεια νομίζω γίνεται ολοφάνερη στο τελευταίο δίστιχο. Μια ολόκληρη ζωή ο Μιχαλιός ήταν παρίας, παρακατιανός, πέρα κι έξω από τα συνήθη μέτρα. Άρα κι ο θάνατός του δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, "του αφήσαν έξω το ποδάρι...ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος", όπως ήταν "μακρύς" στη διάρκεια της ζωής του έτσι και τώρα. Άλλωστε όσο ζούσε ο ήρωάς μας, η κοινωνία προσπάθησε να τον βάλει στο προκρούστειο κρεβάτι και να του κόψει "ότι περίσσευε", οτιδήποτε διαφοροποιούνταν από το κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό υποθέτω είναι το νόημα (κι ελπίζω να μην είναι μια εκδοχή τραβηγμένη απ'τα μαλλιά!) |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
Ένα σχόλιο για το bullying
Υπέροχα κατάμαυρο
Βήματα στη βροχή
Al-Andalus: Ένα ιπποτικό μυθιστόρημα φαντασίας - του Γιώργου Μπιλικά (Orfeus)
Ρατσισμός
