Νανούρισμα

Κοιμάσαι διάφανε ανθέ του ονείρου
κι εγώ μεθώ απ' την αναπνοή σου.
Ήρθαν τρεχάτες απ' τη χώρα του απείρου
οι ακτίνες του ήλιου να χαϊδέψουν τα μαλλιά σου.

Φέρνουν μαζί τους τη μοσχοβολιά του μύρου,
από τον κόρφο του βουνού στην αγκαλιά σου.
Απ' το άγιο όρος σου προσφέρουν τη γαλήνη,
να την σταλάξουν μέσα στην καρδιά σου.

Κοιμάσαι, αφημένο στη φροντίδα μου
από τότε που ο Θεός σ' απόθεσε στην αγκαλιά μου.
Κι εγώ μαγεύομαι απ' το τραγούδι της καρδούλας σου
όταν ο σφυγμός σου τραγουδάει τη χαρά μου.

Σαν αύριο ανοίξεις τα φτερά και φύγεις
μακριά απ' τα φιλιά μου,
την άγια θύρα της ζωής για να διαβείς,
αρχαία φωλιά -να το θυμάσαι -θάναι η αγκαλιά μου.

Κοιμήσου, διάφανε ανθέ του ονείρου μου
κι απ' την ανάσα σου ας ανασαίνει κι η καρδιά μου.