Στης ψυχής μου τ' απόκρημνα μέρη

Στης ψυχής μου τ'απόκρημνα μέρη
αναρριχήθηκα.
Κύτταζα τη μνήμη μου που έτρωγε τις σάρκες της,
αγρίμι ολομόναχο,ριγώ απ' τις κραυγές της.

'Εκλεισα τα μάτια μου και κύτταξα εμπρός,
όλες οι χαραμάδες σκίστηκαν απ' το φως.

Της σκέψης μου τ'αιτόπουλο γυρεύοντας τη λήθη
ελεύθερο φτερούγισε.
Οι πόροι του κορμιού ρουφούν το φως
-κύττα χάραξε-.

Τ'ουρανού ο σταυραετός
από ψηλά ζυγιάζεται
την ελευθερία του
με το βουνό μοιράζεται.

Στεφανώνει τις κορφές μ' αετοφωλιές
οι μέρες από ψηλά φαίνονται τόσο πλατιές.

Στης ψυχής μου τ' απόκρημνα μέρη
αναρριχήθηκα.
Κύτταζα τη μνήμη μου που έγλυφε τις πληγές της.
Τ' αγρίμια όλα από σιμά ριγούν απ' τις κραυγές της.