ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
    αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

    Μάθημα για την ζωή

    Κάποιος σοφός κάποτε είπε:
    "Ο κόσμος γύρω μας, είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας"
    Γράφει η ..and what the fuck a real name is? (v-for-variemai)
    3 άρθρα στο MusicHeaven
    Πέμπτη 08 Νοέ 2007
    Το πιστεύετε ή όχι, έτσι είναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Έχω να σας πω μια ιστορία λοιπόν.

    Μια φορά κι έναν καιρό, πριν απο... είκοσι χρόνια, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι σε μια μεγάάάλη πόλη, που τυχαίνει να ονομάζεται μέχρι και σήμερα(!) Αθήνα. Οι γονείς του το αγαπούσαν πάρα πολύ. Όταν γεννήθηκε ο μπαμπάς και η μαμά έδειχναν τόσο χαρούμενοι όσο δεν ήταν ποτέ στη ζωή τους. Όλο δώρα, χατήρια, και χάδια φιλιά τρυφερότητα και αγάπη.. ΑΓΑΠΗ.. Θα μπορούσε να πάρει ο μισός κόσμος τόση πολύ που ήταν. Έρρεε απο τα μπατζάκια τους..
    Το κοριτσάκι μεγάλωνε. Αγαπούσε κι εκείνο πολύ τους γονείς του, τους είχε τεράστια αδυναμία. Ξέρεις για να μην σου τα πολυλογώ.. το κοριτσάκι έφτασε να είναι δεκάξι χρονών. Στην εφηβεία, στην φωτιά, στην επανάσταση. Είχε αρχίσει να γίνεται πολύ κακότροπο, και να μην υπολογίζει τους άλλους. Ακόμα και τους γονείς του που αγαπούσε τόσο. Συνέχεια ζητούσε πράγματα, είχε απαιτήσεις και τίποτα δεν το ικανοποιούσε. Είχε αρχίσει.. να μην εκτιμάει τους θησαυρούς που ήταν στα πόδια του και συνέχεια αυξάνονταν. Μετά απο ένα χρόνο, οι φίλοι και οι φίλες, του μικρού μας κοριτσιού, άρχισαν να απομακρύνονται απο αυτό. Δικαιολογίες ο ένας δικαιολογίες ο άλλος... Έφευγαν.

    Το κοριτσάκι, δεκαοχτώ χρονών πιά προβληματίστικε πάρα πολύ. Δεν είχε κανέναν για να βγει έξω. Δεν είχε άτομο να πάει για καφέ. Έβλεπε άλλα ζευγαράκια, ή φίλους κολλητούς και κολλητές και τα ζήλευε. Ήθελε να μιλήσει στην μαμά της αλλά ντρεπόταν. Δεν το είχε κάνει ποτέ, να βγάλει όλα αυτά τα συναισθήματα απο μέσα της. Ποτέ. Πώς να το έκανε; Θα την περνούσαν ανόητη και δεν θα της ξαναμιλούσαν. Θα έχανε και αυτούς εκτός απο όλους τους φίλους της. Το σκεφτόταν για αρκετό καιρό...

    Ύστερα, μια μέρα, πήρε την απόφαση. "Θα το κάνω, και ας γίνει ό,τι θέλει" έτσι είπε.

    Πήγε στην μητέρα της, κάλεσε και τον πατέρα της και τους είπε πως θέλει να τους μιλήσει για κάτι σοβαρό. Κάθησαν εκείνοι, και με κολλημένα τα μάτια τους πάνω της περίμεναν... Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της και αντί να της φέρει τα λόγια στη γλώσσα της έφερε λυγμούς, και ξέσπασε σε κλάμματα. Οι γονείς της την πήραν αγκαλιά της χάιδεψαν το κεφάλι και την παρηγορούσαν.

    Το βράδυ έπεσε για ύπνο νιώθωντας ένα τίποτα, ένα μηδενικό. Σαν να μην είχε καταφέρει τίποτα. Μέσα στο κλάμα τους λυγμούς και τις γεμάτες απαισιοδοξία σκέψεις της, κοιμήθηκε.

    Το επόμενο πρωί με το που ξύπνησε, υπήρχε δίπλα στο μαξιλάρι της ένα μπλόκ, και σε μια σελίδα έγραφε τα εξής:
    Αγαπητό μου παιδί,
    Έβαλες τα κλάμματα χθες και νομίζεις πως κανείς δεν κατάλαβε τον λόγο. Γονείς σου είμαστε όμως και σε ξέρουμε πιο καλά κι απο τον εαυτό μας.

    Να ξέρεις πως "ο άνθρωπος που κάνει τους άλλους να μετανιώνουν που τον συνάντησαν αργά ή γρήγορα θα μείνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.

    Προσπάθησε να τα βρείς με τον εαυτό σου και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα θέλεις, να ξέρεις ότι συνήθως δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά εσύ. Άμα είσαι πρόσχαρη και δοτική, και ο κόσμος θα στο ανταποδώσει - είναι τόσο απλό.
    Θα γυρίσω σύντομα, καλημέρα...
    Η μαμά σου.

    Μετά απο αυτό η κοπέλα σηκώθηκε, έπλυνε το πρόσωπό της και έφτιαξε πρωινό. Δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να σκέφτεταιι όλα αυτά που είδε στην κόλλα χαρτί δίπλα απο το κρεβάτι της. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Ήθελε να τα διαλύσει όλα, να φωνάξει να ξεσπάσει.. Από αντίδραση από... βλακεία...

    Συνέχεια όμως σκεφτόταν πως ό,τι της είπε η μητερα της ήταν κάτι παραπάνω απο σωστό. Δεν της επέβαλλε να κάνει τίποτα. Μιλούσε όμως σωστά και αυτό το θαύμαζε και ταυτόχρονα το φοβόταν.

    Η κοπέλα ακόμα σκέφτεται το γράμμα. Ακόμα.. παίρνει την απόφαση. Εσείς τί λέτε;




    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #10243   /   08.11.2007, 12:40   /   Αναφορά
    Ωραία η ιστοριούλα σου.Καμιά φορά οι γονείς δείχνουν την αγάπη τους με λάθος τρόπο.Το να αγαπάμε κάποιον και ειδικά τα παιδιά μας δεν σημαίνει πως πρέπει να τους κάνουμε όλα τα χατήρια.Αυτό θα έχει σαν συνέπεια όλα τα παραπάνω.Το κοριτσάκι της ιστορίας πιστεύω να κατάλαβε ότι με αυτή την συμπεριφορά δεν είχε να κερδίσει κάτι παρά μόνο να χάσει όλους τους ανθρώπους που αγαπούσε και να μείνει μόνο του.Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να αλλάξεις συμπεριφορά,αλλά επίσης δεν είναι εύκολο και να αντέξεις τόση μοναξιά.Η απόφαση είναι δική της.
    #10246   /   08.11.2007, 21:17   /   Αναφορά
    Ακομα δεν εχει αποφασισει????Η μαμα ειχε δικιο σε αυτην την περιπτωσουλα μας!!!
    #10249   /   08.11.2007, 21:22   /   Αναφορά
    Αυτό που πρέπει να καταλάβει είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, τίποτα δεν χαρίζεται. Πρέπει να το διεκδικήσει με όλες τις δυνάμεις. Όλες οι σχέσεις , εκτός των γονιών που έτσι η αλλιώς έιναι εκεί, είναι σχέσεις που δοκιμάζονται συνέχεια,όσο περισότερο δίνεις τόσο θα πάρεις. Παντως και μόνο που το σκέφτεται, ότι έχει μερίδιο ευθύνης που κάποιοι απομακρύνονται από κοντά της , είναι σε καλό δρόμο.
    #10254   /   08.11.2007, 23:14   /   Αναφορά
    Την απόφαση την κάνει πράξη...

    Τα αποτελέσματα;
    #10272   /   10.11.2007, 02:42   /   Αναφορά
    Είσαι πολύ γλυκό παιδάκι,να είσαι γερό και να σε χαίρονται οι γονείς σου.Εσύ ξέρεις τι να κάνεις.Να έχεις υπ' όψιν σου πως και μεις οι γονείς πολλές φορές τρέμουμε για τα λάθη που μπορεί να κάνουμε στην ανατροφή σας.Ε,εσύ λοιπόν για να αντιδράσεις κατ αυτόν τον τρόπο κάτι καλό έχουν κάνει οι γονείς σου στο δικό σου μεγάλωμα.Έπειτα να ξέρεις πως και μεις παίρνουμε τη δική μας ανατροφή από σας.Καλή τύχη.
    #10283   /   11.11.2007, 14:02   /   Αναφορά
    Σε συνέχεια του τόσο γλυκού σχολίου της Simar και με αφορμή μία σχεδόν παρόμοια συζήτηση με κάποιο πλάσμα αρκετά μικρότερό σου, αλλά με σχεδόν ίδια θεματολογία. Φρέσκα τα έχω. Αξίζει να τα μεταφέρω.



    Ξεκινάμε από τα πιό εύκολα. Η αντίδραση της μαμάς. Το γράμμα. Το πρωϊ. Που θα δεν θα ήταν μαζί με το κοριτσάκι της. Δεν ξέρω τι και πως, σίγουρα με τους γονείς θα υπάρχουν χοντρές κόντρες κάποιες φορές, αλλά το γεγονός πως .. γράφει σημειωματάκια για την άλλη μέρα ... δείχνει πολλά. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή άδικο, σίγουρα θα υπάρξουν και τα δύο στην πορεία σας, αλλά, δείχνει ανθρώπους που, αν μη τη άλλο, προσπαθούν να συν-πορευθούν μαζί σου. Αλλότε από κοντά, άλλοτε από πιο μακρυά. Δεν έχει σημασία. Είναι σημαντικό. Πολύ. Δεν το συναντάς εύκολα. Σοβαρά στο λέω.



    Για τον κόσμο. Νομίζω πως τελικά τον διαμορφώνουμε και μας διαμορφώνει ταυτόχρονα. Χρειάζεται και η μονάχικότητά μας και η ένταξή μας. Ειναι ένα παιχνίδι. Λένε πολλοί πωςσ, για να τα βρείς τον εαυτό σου, καλό είναι να απομονώνεσαι λιγάκι. Ναι χρειάζεται. Ομως, τον εαυτό σου τον βρίσκεις και ζώντας ανάμεσα στον κόσμο. Σε αυτό το παιχνίδι, που ανακαλύπτεις τις απίστευτες ομοιότητες και τις απίστευτες διαφορές σου με αυτόν. Και σιγά - σιγά ανακαλύτπεις αυτό που σου πάει και αυτό που δεν σου πάει. Και το προστατεύεις.



    Προσωπικά έχω δεί "σοφούς" ανθρώπους που πέρασαν τη ζωή τους, ένταγμένοι έως εκεί που δεν παει στο περιβάλλον τους. Δεν έμειναν ποτέ μόνοι. Οπως επίσης και άλλου, εξ ίσου σοφούς, που ηαν απίστευτα μοναχικοί. Βέβαια και το αντίθετο. Ενταγμένοι που χάνονται στον κόσμο, ... μοναχικοί που χάνονται στον εαυτό τους.



    Ισως είναι νωρίς για τα απόλυτα όρια, αλλά σίγουρα κάποιο μικρό πλαίσιο θ' αρχίζεις να διαμορφώνεις. Στάσου σε αυτό, εσύ το ξέρεις καλύτερα, προστάτεψέ το και από εκει και πέρα, δεν χάνεις τίποτα αν ανοιχτείς λίγο περισσότερο, όχι με την έννοια των σχέσεων και των συνανστροφών ντε και καλά, αλλά με την έννοια του πως αντιαλμβάνεσαι και βιώνεις πράγματα. Ακόμα και οι πολύ διαφορετικοί σου, ίσως έχουν να σου δώσουν κάτι. Και βέβαια, μπορεί να περιμένουν και πολλά από σενα. Αρκεί να προστατεύεις τα βασικά σου.
    #10362   /   15.11.2007, 14:40   /   Αναφορά
    Την άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας την διαμορφώνουμε σε μεγάλο βαθμό μέσα από το τι βλέπουν οι άλλοι σε μας . Για να νιώσουμε γεμάτοι θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ'όψιν μας ότι οι άλλοι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό . Αν λοιπόν τους θέλουμε κοντά μας πρέπει να τους σεβόμαστε αυτούς και τις ανάγκες τους .
    #10384   /   16.11.2007, 13:07   /   Αναφορά
    Προσπάθησε να τα βρείς με τον εαυτό σου και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα θέλεις, να ξέρεις ότι συνήθως δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά εσύ. Άμα είσαι πρόσχαρη και δοτική, και ο κόσμος θα στο ανταποδώσει - είναι τόσο απλό.



    Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είμαστε.Καφρέφτης που συμπεριφερόμαστε ανάλογα με τη συμπεριφιρά του άλλου.Την καλοσύνη και την κακότητα του απέναντι μας εμείς την προκαλούμε.
    #10410   /   18.11.2007, 21:07   /   Αναφορά
    Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, όλους σας :)
    #10411   /   18.11.2007, 21:33   /   Αναφορά
    gikostas: Ευχαριστώ για το οτι βρήκες όμορφη την ιστορία μου καταρχήν. Κατα δεύτερον κι εγώ το πιστεύω αυτό που λες, οτι δηλαδή οι γονείς δείχνουν την τόση αγάπη τους με λάθος τρόπο, απο την άλλη μην ξεχνάμε πως και αυτοί παιδιά σαν εμάς ήταν κάποτε, έφεραν στον κόσμο ένα παιδί (εσκεμμένα τις περισσότερες φορές) αλλά ιδέα δεν έχουν πως και τί να κάνουν για να το μεγαλώσουν σωστά. Προσπαθούν με ένστικτο, με πολλή αφοσίωση και ίσως και με συμβουλές άλλων και πράττουν αναλόγως. Τώρα για το κοριτσάκι... Δεν μπορούμε να ξέρουμε τί κατάλαβε και τί όχι, ήταν σαν όνειρο δευτερολέπτων που είχε πολλά να πει, και πράγματα που θα μείνουν.



    Stroumfita456: Η μαμά έχει πολλές φορές δίκιο αλλά ποιός την ακούει!!!



    pafa: Σίγουρα είναι σε καλό δρόμο που το σκέφτεται αυτό, και απο εκείνη τη μέρα δεν έχει σταματήσει ούτε να το σκέφτεται ούτε να πράττει αναλόγως για να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Οι πηγές μου έτσι λένε.



    movflower: Τα αποτελέσματα κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο φανερά



    simar: Κοκκίνισα με το σχόλιό σου... :)



    thank: Ω Θέε μου ολόκληρη έκθεση έγραψες εσύ καλέ! Αλλά μ'αρεσε! Και πρέπει να σου πω πως στα περισσότερα που λες συμφωνώ... Χωρίς αυτό να σημαίνει πως διαφωνώ και κάπου



    rompa: Τί άλλο να πω? Τα είπες όλα..



    johnny8: Αλήθεια.. Ποιός τα έχει βρει πραγματικά με τον εαυτό του; Μήπως τελικά υποκρινόμαστε ακόμα και εκεί πολλές φορές προσπαθώντας να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό προς τα έξω..; Φιλιά

    #10588   /   02.12.2007, 02:03   /   Αναφορά
    Η μοναξιά είναι κάτι ασύλλυπτα δυνατό...καθαρίζει τη σκέψη και πολλές φορές είναι η αφετηρία για πολύ όμορφα πράγματα . Μην την φοβάσαι , μην την βιάσεις , δώς της τον χρόνο της και θα δεις οτι θα σου δώσει απλόχερα τους πολύτιμους καρπούς της...Χρειάζεται χρόνο να βρεις αυτό που σε εκφράζει και σε πληρεί σαν άτομο, σαν πνεύμα , σαν οντότητα και σαν ψυχή. Μην φοβηθείς αλλά και μην αφεθείς ( αυτή είναι η παγίδα της, αντίτιμο που πολλοί έχουν πληρώσει). Βρές εσύ πρώτα από τους άλλους όλους τί θα ήθελες να κοιτάς στον καθρεύτη σου , στον καθρεύτη του κόσμου σου. Ψάξε για αυτά που θα σε κάνουν να ξαπλώνεις λίγο πιο αργά τα βράδια για να τα γευτείς και να ξυπνάς με όρεξη τα πρωινά για να τα ξανακάνεις. Με λίγα λόγια βρες η ίδια το νόημα του εαυτού σου και τότε θα είσαι έτοιμη να ζητήσεις και από τους άλλους να σε δουν . Γιατί τότε και μόνο τότε θα έχει ένα πρόσωπο ο καθρεύτης για να δουν , να αγαπήσουν , να ερωτευτούν...Κι αν τυχόν ακόμα και τότε εισαι μόνη παλι μην φοβηθείς γιατί τότε θα είσαι σε θέση να δεις πως οι πιο πολλοί καθρεύτες στον κόσμο αυτό έχουν θαμπώσει από καιρό τώρα...Όταν όμως (και πραγματικά στο εύχομαι αυτό) συναντήσεις μία καθαρή και ξάστερη μορφή θα ξέρεις πια τι να κανεις...απλά τίποτα που να θαμπώνει την όμορφη και καθαρή ψυχή σου.

    Χαμογέλα , έχεις κάθε λόγο να το κάνεις και από μένα ότι θες για το νέο ξεκίνημα !

    #13279   /   23.04.2008, 23:41   /   Αναφορά
    Η εφηβεία είναι πολύ μα πολύ δύσκολη χωρίς τη βοήθεια των γονιών...



    Αυτό να πεις σ' εκείνη την κοπέλα, αν τη δεις πουθενά....