Απομυθοποίηση

Ανοιξε η νύχτα ξάφνου, σαν όστρακο
κι άναψαν οι προβολείς:
δυό μαργαριτάρια μαύρα τα μάτια σου...
κάννες, να πυροβολείς....
Επλασες με μάγια ,μόνη , το ταίρι σου,
και δεν είσαι κανενός...
και στο πάλκο που για σένα φαντάστηκα,
σε χορεύει ο καπνός....

Χέρια που κινούνται, φίδια που φτιάχνουνε
κάποιο σχήμα μυστικό
κι αποτρελλαμένος πάνω τινάχτηκα
σαν φτηνό βεγγαλικό...
Ανοιξα σε χίλιες λάμψεις και χρώματα...
Χάρισμά σου αν τα θες...
Ήτανε η πρώτη φορά που μου μίλησες,
κι είπες πως εσύ , δεν φταίς...

Για τον μαύρο έρωτά σου ξοδεύτηκα,
κι έχω καταδιαλυθεί
έτσι να σε θέλω και να μην σ’ έχω
έτσι την ανάγκη σου να μην αντέχω,
κι έχω κουραστεί
να σε πλάθω ιδανική...

Ομορφη... σαν άγαλμα που ζωντάνεψε
με έναν μοναχά πιστό....
ήτανε ψηλό το βάθρο που σού’ στησα,
και δεν βρήκα να πιαστώ...
Σαν αποκριάτικη μάσκα με κοίταξες,
φάτσα τού καρναβαλιού
κι είδα να χαμογελάνε τα χείλη σου
σαν τα χείλη τού γκρεμού....

Το κορμάκι σου ανοιγμένο παράθυρο,
όμως φως δεν λέει να μπει...
Μέσα στου μυαλού μου τα βάθη αυτόχειρας
έχω καταποντισθεί...
Σβύνουνε τα φώτα που σου άναψα, μάτια μου,
χάνεται στο χώμα ξανά η σκηνή...
τέλειωσε ο χορός σου, κι αυτό που με φρένιασε,
είναι που δεν τό’ χα ποτέ φανταστεί,
πως ήσουνα κοινή....

Χάραξα πορεία, και βούλιαξα μέσα μου
μήπως όπως ήσουνα σε ξαναβρώ...
Οι τρελλές ιδέες μου πώς ανεμίζουνε,
μου ξεφεύγουν απο κεί κι απο δώ...
Πήρες σάρκα και οστά μπρος στα μάτια μου,
Όμως
το αρνιέμαι
έτσι
να σε δώ...br />