Φτάνει πια!

Σήμερα δεν έχουμε χάσει μόνο το νόημα των λέξεων αλλά και το νόημα της ίδιας μας της ζωής. Όλα έχουν καταντήσει ένα περιτύλιγμα. Μια αηδιαστική φιοριτούρα, με οθόνες γεμάτες ψέματα, με ανθρώπους που μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα, με μεσημεριανάδικα που και η παλιά Κατίνα της γειτονιάς θα περιφρονούσε, με φύλα απροσδιορίστου προσδιορισμού, με πολιτικούς της κατάντιας. Πώς μέσα σε όλη αυτή τη χλαπάτσα να αναπνεύσει η μουσική; Ήταν δυνατό να γλιτώσει;

Αναρωτιέμαι... αν υποθέσουμε πως μεταφερόμαστε σε μια άλλη εποχή παλαιότερη, που ούτε μικρόφωνα υπήρχαν, ούτε studios, ούτε σκηνές, ούτε managers, ούτε παχυλές έως προκλητικότατες αμοιβές, ούτε η τρελή-θεότρελη σημερινή αποθέωση που απολαμβάνουν οι λεγόμενοι stars του μικροφώνου και όλα τα λοιπά που τρέφουν την αχόρταγη κενοδοξία μας, πόσοι από αυτούς που δηλώνουν σήμερα αυτό το τόσο “ανόητο” «το τραγούδι είναι η ζωή μου» θα ήθελαν να ασχολούνται με αυτό;

Διάβαζα κάποτε για τους χανεντέδες, τους έντεχνους τραγουδιστές της Πόλης πριν από δύο αιώνες. Με τον ταμπουρά ή τη λαύτα τους στο χέρι –όλα τα χρόνια της ζωής τους αφοσιωμένοι, με σεβασμό και ευλάβεια, στην ωραία τους τέχνη- γύριζαν από αυλή σε αυλή των μεγάλων σουλτάνων. Κι εκεί ανάμεσα στον κόσμο –ένα με τον κόσμο- τραγουδούσαν φυσικά και απλά, με την ψυχούλα τους, με το μεράκι τους τις ωραιότερες μελωδίες που άκουσε ο τόπος, γνωρίζοντας πως, στην καλύτερη των περιπτώσεων, η καταξίωσή τους θα ήταν να συζητηθεί, με νοσταλγία το επόμενο πρωινό, το όνομά τους στην αγορά.

Σκέφτομαι επίσης την «Μώσα», την δωρική λέξη για τη Μούσα (λέξη γεννήτορα της μουσικής), που γεννήθηκε από το αρχαιοελληνικό ρήμα «Μω» το οποίο σημαίνει «ζητώ, εξερευνώ». Αναρωτιέμαι πόσοι αυτοαποκαλούμενοι μουσικοί γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη «Μουσική»; Τυχαία, νομίζετε, οι αρχαίοι μας παππούδες ονόμασαν αυτήν την τέχνη «μουσική»; Όχι βέβαια. Και όχι μόνο αυτό. Της είχαν δώσει ένα άλλο, τόσο όμορφο και τόσο βαθύ νόημα που σήμερα ούτε με τα κιάλια δεν μπορούμε να το δούμε. «Μουσικός», για τους αρχαίους, από αυτό το μικροσκοπικό μα τόσο ωραίο ρήμα «μω», σήμαινε ο μορφωμένος άνθρωπος, ο πεπαιδευμένος και ο καλλιεργημένος, αυτός δηλαδή που «ζητούσε», που «εξερευνούσε»…. Και δεν νοούνταν η μουσική, τουλάχιστον ως τον 4ο αι. π.Χ. ως τέχνη ξεχωριστή από την ποίηση και την στιχουργική. Να πώς οι λέξεις των αρχαίων μας προγόνων μας δείχνουν τον δρόμο και το νόημα… Αλλά που να πάρουμε εμείς χαμπάρι… Ό,τι αναφέρεται σε «αρχαίο πρόγονο» το αποφεύγουμε λες και είναι σκουπίδι, μην τυχόν και μας πουν αναχρονιστικούς και παλαιομοδίτες… Αντί να μας ενοχλεί που τη λέξη «μουσικός» τη χρησιμοποιούν για πάρτη τους το 99% των ελλήνων, μας ενοχλεί που θα μιλήσουμε για την αρχαιοελληνική ρίζα της λέξης, να ξεστραβωθούμε λίγο… Και βλέπεις στα κανάλια, με το που θα ανοίξει κάποιος το στόμα του να πει, για κάποιο θέμα: «ο Πλάτωνας είχε πει…», οι παρουσιαστές –να τους χαιρόμαστε- τον διακόπτουν λέγοντάς του: «ναι, ξέρετε, ας προχωρήσουμε στο θέμα μας, γιατί αυτά κουράζουν τους θεατές…». Ποιους θεατές ακριβώς κουράζουν; Μήπως αυτούς που χρόνια τώρα κοιμίζουν μέσα από τις οθόνες και μέσα από τα ραδιόφωνά τους;

Και τώρα που είπα «ραδιόφωνα»… Τι μαυρίλα είναι αυτή; Υπάρχει επιτέλους ένας ραδιοφωνικός σταθμός που να μην παίζει playlist; Πείτε μου σας παρακαλώ έναν μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό που να μην κατευθύνεται; Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια από το πρωί ως το βράδυ. Τραγούδια χωρίς νόημα, χωρίς λέξεις καν… Τραγούδια σκέτη παρωδία… Και στο τέλος, το σχόλιο του παρουσιαστή: «ήταν ανατριχιαστική αυτή η ερμηνεία»… Πότε επιτέλους θα καταλαμβάνει σ’ αυτόν τον τόπο καθένας τη θέση που του αξίζει;

Παραγωγοί παπαγαλάκια, τραγουδιστές χωρίς φωνή, μουσικοί με δύο ακόρντα, εταιρείες που αγοράζουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ραδιόφωνα που γλύφουν ψευτοκουλτουριάριδες δήθεν επαναστάτες και δήθεν καλλιτέχνες, χαζοπούλια που παραληρούν στη θέα οποιουδήποτε κρατήσει μικρόφωνα για χρόνο ικανό να τον κάνει αναγνωρίσιμο… Φτάνει πια αυτό το χάος!

Κι οι αληθινοί μουσικοί, αυτοί οι ιππότες και υπηρέτες… πότε επιτέλους θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει;