7η Σεπτεμβρίου

όλα ήταν ήρεμα και η ανάσα σου γρήγορη.
σα να ήξερες τι θα συμβεί.
όμως, ποτέ δεν έκλαψες,
αντίθετα, υπόμενες το μαρτύριο σου αμίλητος.
πόσο μου έμοιαζες, σκεφτόμουν.
πήρες το θάρρος μου, τη δύναμή μου,
τα χαρακτηριστικά μου, όλα.
και ξαφνικά έπαψα να σκέφτομαι...
η γη σείστηκε κάτω απο τα πόδια μου,
ο τοίχος έπεφτε πάνω μου,
τριγύρω μου όλοι εγκατέλειπαν το κτήριο,
και εγω εκεί,
μόνη, σε ενα κενό.
και εσύ; που ήσουν εσύ;
τι να έκανες εκέινη την ώρα;
ποτέ δεν έμαθα, μόνο ένιωθα...
ήσουν μόνος, εγκατελειμένος όπως εγω,
δεν υπήρχε ήλιος πρωινού, μόνο σκοτάδι.
και το ξέρω πως φοβόσουν,
και ας μη σ΄έβλεπα,
το ξέρω πως έκλαψες για πρώτη φορά,
το ξέρω πως έπεσες και χτύπησες,
μα δεν ήταν κανείς εκέι να σε σηκώσει.
κράτησε αρκετά αυτή η κόλαση...
τόσο, ώστε να κοστίσει τη ζωή σου που έφευγε.
και μετά, όταν σταμάτησε,
προσπάθησαν να σε κρατήσουν στη ζωή,
με σωλήνες και φάρμακα.
μα ήταν ήδη πολύ αργά.
έζησες μόνο για να ταλαιπωρηθείς.
λες και δεν πέρασες αρκετά.
τρεις μέρες.
αλλά αυτές οι μέρες ήταν,
σα να έζησες μια ολόκληρη ζωή.