Ωδή

Βυθίστηκα μέσα στο σκούρο το γαλάζιο το βαθύ,
Άφησα έρμαιο την καρδιά και την ψυχή.
Ταξίδια τώρα κολυμπώ μ’ όλα τα κύτταρά μου.
Αφηνιασμένη και πολύχρωμη η ζωγραφιά μου,
Διατάζει!
Τρέξε να προλάβεις του έρωτα το φλογερό φιλί.
Κάν’ το αρχή για κείνο που αιώνια σε βαραίνει,
κι αυτό που την ανάσα σου αρρωσταίνει,
διώξ’ το μακριά,
μέσα στου βάθους τα απύθμενα νερά,
πνίξ’ το.
Κι όταν απ’ στον αφρό θα ξεπροβάλλει η θεά,
από το χέρι θα σε πάρει στοργικά
και θα σου δώσει του έρωτα τα δυνατά φτερά,
να κολυμπάς για πάντα,
χωρίς το φόβο και τη μνήμη,
θα ‘ναι εκείνη,
Η ορμηνεύτρα της ψυχής και της ζωής σου.
Θα ‘ναι το απέραντο και έμορφο φιλί σου,
και την αυγή,
θα τραγουδάτε αγκαλιά μ’ όλα τ’ αηδόνια.
Κι ας φύγαν χρόνια, λησμονημένα και νεκρά,
ήρθε η χαρά, τούτη εδώ που θα γευτείς
σα το μικρό πουλί και πάλι,
χωρίς ντροπή, χωρίς αναίδεια και πόνο,
μόνο με λάμψη.

Μέσα στα μάτια τα υγρά
από τα δάκρυα της χαράς και της αλήθειας,
τα καρδιοχτύπια σου σα λάβαρο στου ανέμου την οργή,
κι εσύ Εκεί,
θα βάζεις χρώμα στου καιρού τα μοιρολόγια,
χωρίς ανάσα και μιλιά,
Μια μαχαιριά θα υψώνεται σιμά σου
να σκίσει πάλι την καρδιά σου,
μα συ, Δε σκιάζεσαι ξανά,
είναι του σκούρου του βυθού η λησμονιά και η γαλήνη,
χωρίς εκείνη πώς να ζεις
και πώς αγάπη να αφήσεις να στεργιώσει
όταν νυχτώσει.
Όταν ο ήλιος ταξιδέψει προς τη δύση,
με μια σου νύξη και η Σελήνη θα φωτίσει.
Κι όποιος κρατήσει φυλαγμένα
τα στερνά σου τα μαντάτα,
θα βρει κακό.
Κυνηγημένος και τρελός θα θε` να φύγει,
γιατί είναι λίγοι όσοι αλήθεια αγαπάνε
Και δεν πονάνε όταν η μοίρα τους τσακίζει ανελέητα.

Για δες πως διάλεξες το χρώμα,
αυτό το σκούρο το γαλάζιο να σε θρέφει,
να μην αντέχει άλλος κανένας να χωθεί για συντροφιά,
γιατί σ’ αρέσει του βυθού η παρηγοριά,
σε προστατεύει από τους μαύρους τους αγγέλους,
αυτούς τους καταπατητές του θέρους,
που φέρνουν πόνους μόνο
και γελάν από συνήθεια,
οι απηνείς.
Πόσους ανθρώπους θα δεις ακόμα να πατάνε την αλήθεια,
και πόσο δάκρυ θε` να τρέξει ως τα στήθια
και να κυλήσει σα βροχή.
Αφού είσαι εκεί,
εκεί που πάντα επιθυμούσες,
το ήξερες, καρτερικά το προσδοκούσες,
κι ήρθε η ώρα να το δεις, να το αγγίξεις,
μα να προσέχεις μη τρομάξεις και το αφήσεις,
γιατί είναι λίγη η αληθινή αγάπη τώρα πια,
ποία γιατρειά να σε ιάνει
και μες στα στήθια σου γλυκάνισο να βάνει.

Είναι ΑΥΤΟΣ,
του αφρού στο είπε η φτερογέννητη θεά.
Είναι ΑΥΤΟΣ που θα σου γιάνει το μαράζι,
ΑΥΤΟΣ θα είναι σκέπαστρο όταν θα πέφτει το χαλάζι.
ΑΥΤΟΣ και μες στα κύματα τα φοβερά.
Ο καπετάνιος της ζωής σου, της ψυχής σου.
Μη τον πετάξεις, μη τον διώξεις μακριά,
ήρθε ο χρόνος στοργικά να συμφωνήσει
κι εσάς τους δυό όπως νομίζατε δεν έχει λησμονήσει.

Χαίρε Αφροδίτη,
Χαίρε Απόλλωνα,
Χαίρε και Λευτεριά!

Αφιερωμένο στον Μάνο.....