Κάλεσμα!

Από κάτω σου έστρωσα σεντόνι στο χρώμα της άμμου κι έβαλα πανωσέντονο, γαλάζιο με σύννεφα λευκά. Ερχόσουν από μακρινό ταξίδι κι ήθελα να σου προσφέρω΄ να ξαπλώσεις στην δροσερή ακρογιαλιά του δωματίου μου, γυμνή να λησμονήσεις τον κάματο του έξω κόσμου. Είτε ζητούσες να πιεις απ’ την αλμύρα μου, είτε να αφεθείς στο λήθαργο που ενέχει τη θέρμη του ήλιου. Εγώ στεκόμουν αμίλητος να θαυμάζω από απόσταση τη δημιουργία του κόσμου στην απαλότητα των γραμμών του προσώπου σου. Σου ‘χα νοτίσει -σαν για ευωδία- τα μαξιλάρια από νωρίς με απαλό πορτοκαλί. Επάνω τους, ηλιόλουστα στάχια σε μέρος απάνεμο, περιχύνονταν τα μαλλιά σου που χάιδευαν τους ώμους σου ομάδι με το βλέμμα μου. Δίχως το άνοιγμα των βλεφάρων, εστραμμένη καθώς ήσουν προς τα βάθη του ύπνου, τα δάχτυλα σου γλάροι που το ‘σκασαν φτερουγίζοντας στιγμιαία προς το μέρος μου κι ύστερα έκλεισαν σφιχτά. Κάλεσμα! Έγινα έτσι ύστερα εγώ πανωσέντονο του κορμιού σου, κάτω από σύννεφα λευκά. Κοιμήθηκες στη σκιά μου. Σιωπηλός εγώ, ευγνώμων, βυθισμένος στη δική μου θάλασσα, άφησα τον εαυτό μου να πλεύσει στα όνειρα σου με το πρόσωπο μου ναυλωμένο σε σχεδία πλεγμένη από τα μαλλιά σου΄ έως αργά το απόγευμα. Τότε γύρεψες βόλτα με την άμαξα του θώρακα μου κι εγώ άνοιξα την καρδιά μου να περάσεις. Περιήγηση στα αξιοθέατα ενός έναστρου ουρανού κάτω από φωσφορίζοντα σημεία και μια απαλή αύρα να στεγνώνει τα απομεινάρια των κυμάτων επάνω στην άμμο, εισπλέουσα από κάποιο ανοιχτό παράθυρο.