Πώς αλλάζει η ζωή μας σε....

Είναι περίεργο πώς αλλάζει η ζωή σου σε ένα πρωινό απο κάτι πολύ ασήμαντο, πώς μπορεί να αλλάξει σε μια βραδινή έξοδο μετά απο ένα ατυχές ενδεχομένως περιστατικό.. Είναι περίεργο πώς μια μέρα φοράει τόσα προσωπεία και σε μπερδεύει σε κάνει να ψιλοχάνεσαι.. Να περιδιαβαίνεις σε δωματιάκια και πολλές φορές να χάνεις την ουσία και να βρίσκεις το νόημα.. Θα μου πεις τώρα ποιά η διαφορά ε?.. Έλα ντε... Μπερδεύεσαι..
Ξύπνησα σήμερα και όπως κάθε πρωί, άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου.. Έμεινα να χαζεύω τον ήλιο και εκεί που πάω να γίνω ένα με το υπόλοιπο σπίτι, ακούω απο κάπου να παίζει το Valse της Amelie... Ένιωσα μοναδική και ξεχωριστή ταυτόχρονα γιατί όλα ήταν κανονισμένα να γίνουν όταν άνοιξα το παράθυρο.. Και πες με εγωκεντρική αλλά ναι, το ένιωσα οτι ο κόσμος υπήρηε για 30 δευτερόλεπτα μονάχα για μένα...

Το γαλάζιο αμάνικο μπλουζάκι μου, ήταν η συνέχεια στο γλυκό.. Είχε ζέστη και ήταν οτι έπρεπε.. Μου αρέσει αυτό το μπλουζάκι.. Έχει επάνω λευκά λουλουδάκια και νιώθω άνετη φορώντας το.. Είναι όλες οι λεπτομέρειες που κάνουν μια μέρα ξεχωριστή.. Απο ένα γέλιο με κάποιον που σου αρέσει να περνάς χρόνο μαζί σε μια καφετέρια που αλλαξοπίστησε απο θέμα μουσικής, μέχρι και τώρα που φοράω μια φούτερ, 2 νούμερα μεγαλύτερη, μιας και δεν είναι δική μου....

Κοπάνα απο την δουλειά το απόγευμα και ας καίγεται ο εργοδότης με προορισμό το κέντρο για έναν καφέ με κάποιον που έχεις να πεις πολλά ακόμα και αν περνάτε μαζί σχεδόν το μισό της μέρας, και το ξέρεις, το ακούς στην φωνή του οτι θέλει να κάνετε κοπάνα μαζί απο τα πρέπει, να πάτε κόντρα στο οτιδήποτε είναι υποχρεωτικό σπάζοντας τα δεσμά της λογικής, με ένα εξωφρενικά παρανοικό χαμόγελο ικανοποίησης...

Συχνά πέφτεις πάνω στο παρελθόν σου...Ή πέφτει αυτό πάνω σε σένα.. Δεν ξέρω δεν το χω σκεφτεί.. Τέλος πάντων.. Είναι πράγματα που πρέπει να τελειώνουν εκεί όπου χάνουν το άρωμά τους, να μη μπλέκονται ξανά με τις άλλες μυρωδιές που σου προσφέρει η καθημερινότητα, νοθεύουν το αληθινό και σε πάνε ξανά, στο ψεύτικο στο μη χειροπιαστό, και τρέχεις να βρεις κάτι που έχασες καιρό πρίν, και στην θέση του βρίσκεις χόρτα, άγρια.. Κοιτάς στα δεξιά σου.. Και είναι τα γιασεμιά ανθισμένα, να δακρύζουν κοιτώντας σε ανήσυχα.. Όχι δεν θέλουν να σε αφήσουν... Και καταλαβαίνεις πως και συ, δεν θέλεις να αναζητάς τα χόρτα.. Θέλεις να μείνεις αγκαλιά με τα γιασεμιά........

Διαδρομή... Δρόμος.. Κόσμος.. Ελάχιστος.. Νύχτα.. Κοντά μεσάνυχτα... Μέσα απο την κλειστή πόρτα του λεωφορείου παρατηρώ ένα ζευγάρι αγκαλιά που είναι στην μέση.. Εκείνος, έχει το δεξί του χέρι περασμένο γύρω απο τον λαιμό της και της κρατά τον αριστερό ώμο... Το αριστερό του χέρι βρίσκει καταφύγιο στην αριστερή τσέπη του τζίν της.. Εκείνη κρατά με το δεξί της χέρι το αριστερό του χέρι και γατζώνεται πάνω του.. Ξέρει πως δεν θα την αφήσει να πέσει.. Δεν κοιτάζονται μα δεν έχει σημασία.. Χαμογελώ.. Μου αρέσει η εικόνα..... Ψάχνω να βρω την μηχανή μου.. Μα το λεωφορείο έχει φύγει...

Επιστροφή... Δρόμος ξανά.. Κόσμος?.. Κανείς..
Παρατηρώ κάτι λουλούδια.. Πανέμορφα κόκκινα άνθη.. Σκύβω να τα μυρίσω μα δεν μου λένε τίποτα..... Χαμογελώ.. Εμένα το λουλούδι μου είναι μοναδικό και μυρίζει υπέροχα.. Και δεν το αλλάζω με κανένα, όσο όμορφο κι αν είναι.. Είναι ρηχά εκείνα τα κόκκινα λουλουδάκια πίσω απο τον σιδερένιο φράχτη... Νοθεύουν το άρωμα της μέρας... Νοθεύουν το άρωμα μέσα μου....

Θα μου πεις, γιατί γράφω εδώ.. Δεν ξέρω... Μπορεί κάποια στιγμή να με εξορίσεις απο την ζωή σου, μα θα μένει εδώ το κείμενο να ελπίζω οτι θα πέσεις πάνω του τυχαία.. Εξάλλου, είναι δρόμος η ζωή. Αμφίδρομος. Τώρα μπορεί να πηγαίνεις και μετά να έρχεσαι. Πάλι απο δω θα περάσεις.. :-)