Χρόνος, ελπίδες και ιδρώτας

Πάει καιρός που έπαψα να κυνηγώ τα όνειρα μου.

Αναπαύτικα,συμβιβάστικα,σε ότι φοβόμουν και απέφευγα.

Τα χέρια γέμισαν κάλους,το πρόσωπο τσακίστηκε,βάρυνε η καρδιά μου.

Δεν τόλμούσα να σκεφτώ,αυτά που τώρα θα έλεγα.

Ο ήλιος που κυνήγαγα έτρεχε μακριά,όσο προχωρούσα πρός τα εκεί.

Ίδια απόσταση μας χώριζει.Ελπίδες και μεράκι σε όλα τα χρόνια νιότης.

Έπεφτα κάτω και γελούσα,γιατί όλα ειναι πανέμορφα το πρωί.

Μα σιγά σιγά σκοτεινιάζει!Κατάλαβα πως έχασα τον ήλιο τώρα μόλις!

Και τώρα πιά περιμένω.Να ρθουν τα όνειρα σε μένα.Μάταια.

Γίνονται εφιάλτες.Δεν κερδίζεται πιά η μάχη.Πάει η αντοχή.

Κουράγιο.Άγνωστη λέξη για μένα.Με φέρνει πιό κοντά στο τίποτα.Άδικα.

Θα φτιάξω ένα απλό κάστρο απο χώμα,γιατί δεν μπορώ να φτιάξω μια ζωή........

Θυμάμαι μια πόλη,μαγική.με πολλά φώτα και κόσμο.Είχα πάει εκεί.

Ήταν παράδεισος.Πολύ εύκολη η διαδρομή.Η ωραιότερη ανάμνηση που είχα.

Μα δεν γίνονται όλα να έρχονται σε μένα σε αυτή τη παράξενή ζωή.

Και η πόλη είναι ανάμνηση.Δεν μπορώ να μείνω εκεί γιατί για πάντα βγήκα.