Προάστια

Περίπατος.Ένα πρωινό χειμωνιάτικο.Σαν όλα τα άλλα.

Τι με απασχολεί;Aναρωτήθηκα.Τι χρείαζομαι τελικά;

Προσωπικότητα;Ψυχή πίσω από τα μάτια τα μεγάλα;

Nα δείξω τί;Χαρά;Eγωισμό;Ξεχνώντας τα βασικά....

Κατεύθυνση άγνωστη.Πράξεις,μέλλον,αόρατα ακόμα.

Η λογική πιά χάθηκε.Το ένστικτο ανέλαβε τα ηνία.

Μα ξάφνου κοίταξα.Θλιβερές οικοδομές,γκρί χρώμα.

Απελπισία περασμένων δεκαετιών,ματαιοδοξία.

Το πλήθος,απειλή τώρα.Χιλιάδες φαντάσματα.

Με στοιχειώνουν τα δρομάκια και οι λεωφόροι.

Χρόνια τώρα μόνη διέξοδος μου τα προάστια.

Λείπουν οι ασθενείς και οι συνοδοιπόροι.

Θυμάμαι.Εκείνη την γέφυρα στην ακρη της πόλης.

Η πύλη για έξω,το όνειρο μακριά από τον εφιάλτη.

Μέσα μου σιγά σιγά ασφυξία.Συμπτώματα πανώλης.

Η πόλη δεν με χωρά.Έξοδος.Σαν άνοιξη τον Μάρτη.