Peter Gabriel

 

*** Εισαγωγή

Αν έχω δύο μεγάλες αγάπες από την ομάδα του prog Rock, η πρώτη είναι ο Ian Anderson με τους Jethro Tull και η δεύτερη είναι ο Peter Gabriel (13 Μαΐου 1950) με τους Genesis. Όπως και να το κάνουμε, ο Peter ήταν το πρόσωπο, η ψυχή, η καρδιά και το μυαλό των Genesis και ποτέ δεν ήταν τόσο καλοί χωρίς αυτόν. Ο Phil Collins μπορεί να μη νοιώθει άνετα μ’ αυτά που γράφω, αλλά πιστεύω ότι κι’ αυτός μέσα του ξέρει πολύ καλά ότι αυτή είναι η αλήθεια και έτσι είναι τα πράγματα. Δεν συμπεριέλαβα λοιπόν τη σόλο καριέρα του Gabriel στο άρθρο των Genesis, αλλά όπως υποσχέθηκα, ασχολούμαι μαζί του  ιδιαιτέρως.

Ο Peter πήρε στη σόλο καριέρα του μία Φροϋδική στιχουργική κατεύθυνση, μπήκε σε "σκοτεινές" ατμόσφαιρες, αλλά η καλύτερη δουλειά του εξακολουθεί να βρίσκεται στην εποχή των Genesis και δεν έκανε ποτέ καλύτερο album από το Selling England By The Pound. Με την αποχώρησή του από τους Genesis, οι μουσικές του προσεγγίσεις άλλαζαν συχνά. Τα τραγούδια του ήταν βασισμένα περισσότερο επάνω στον ρυθμό παρά επάνω σε ακολουθίες ακόρντων και έτσι εξηγείται το ενδιαφέρον του για την 'world music'. Μπορεί να μην ήταν ο πρώτος που "πάντρεψε" το Rock με το ethnic, αλλά ήταν ο περισσότερο εργατικός από όλους και μαζί με τον Robert Fripp υπήρξε πρωτοπόρος στη δημιουργική εξέλιξη των drum-machines και των ηλεκτρονικών όσο κανείς άλλος, για να μη μιλήσω για το αξεπέραστα videos τραγουδιών όπως τα 'Sledgehammer' & 'Steam'. Η φαντασία του δεν έχει όρια αλλά πέρα από όλα αυτά, πρέπει να παραδεχτούμε μία μεγάλη αλήθεια. Δεν είναι από τους καλύτερους τραγουδοποιούς και με το ζόρι μπορούμε να πούμε ότι παίζει ένα όργανο.   Η βασική του προσέγγιση και το μεγάλο του ταλέντο είναι η στιχουργική και το τραγούδισμα. Με αυτές του λοιπόν τις ικανότητες, χτίζει τα κάστρα του και τα θωρακίζει με τέτοιο τρόπο ώστε δύσκολα να μπορεί κανείς να "εισβάλλει". Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι σε πολλούς ανθρώπους χρειάζεται αρκετός χρόνος για να εκτιμήσουν τη μουσική του. Δείτε το έτσι  και εάν σας είναι δύσκολο να νοιώσετε το 'mood' του Peter, δεν υπάρχει κανένας λόγος για να ανησυχείτε. Τα μεγάλα πράγματα θέλουν και το χρόνο τους.

*** Δισκογραφία (Λίστα)

** Studio

1977: Peter Gabriel

1978: Peter Gabriel II

1980: Peter Gabriel III

1982: Security

1986: So

1992: Us

2000: OVO

** Soundtracks

1985: Birdy

1989: Passion

2002: Long Walk Home

** Live

1983: Plays Live

1994: Secret World Live

Ενότητα: Studio Albums

 

** Peter Gabriel (1977)

* Tracks: 1) Moribund The Burgermeister, 2) Solsbury Hill, 3) Modern Love, 4) Excuse Me, 5) Humdrum, 6) Slowburn, 7) Waiting For The Big One, 8) Down The Dolce Vita, 9) Here Comes The Flood.

Δύο χρόνια μετά από το επιτυχημένο Lamb που έκανε με τους Genesis και την αποχώρησή του από αυτούς, επιστρέφει με το πρώτο προσωπικό του album στην ανατολή του Punk, αλλά δεν είναι βέβαια ένα Punk album. Είναι όσο progressive μπορεί να είναι και μπορεί να μην είναι και καθόλου. Το album έχει Pop, Jazz, μπαλάντες & Rock.

Τα δύο πρώτα κομμάτια αποδεικνύουν ότι το να ξεφύγεις από το στυλ και την ατμόσφαιρα των Genesis, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στο κάτω-κάτω, ο Peter ήτανε ΚΑΙ το στυλ ΚΑΙ η ατμόσφαιρα για τους Genesis.

Το 'Moribund The Burgermeister', μπορεί να μας φανερώνει σημάδια ενός διαφορετικού Gabriel, αλλά τα στιχάκια είναι γνήσια Genesis και το 'Solsbury Hill' που δεν απέχει από το να είναι η επιτυχία του δίσκου, παραπέμπει στην ατμόσφαιρα του 'Seven Stones'. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά τα links προς τους Genesis μας τελειώνουν εδώ. Από δω και πέρα, παρακολουθούμε την καινούργια πορεία του Peter. Το 'Modern Love', έχει υπέροχο τραγούδισμα, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Το 'Humdrum' έχει μόνο πολύ καλό στίχο και το 'Slowburn' που ροκάρει ….δεινοσαυρικά, είναι αμελωδικό. Το 'Excuse Me' μας πάει στα 50’s, το  'Waiting For The Big One' έχει το καταπληκτικό στιχάκι 'I'm the credit on my credit card' και οι κιθαρίστες Steve Hunter & Robert Fripp κάνουν αξιόλογο το 'Down The Dolce Vita' με τις κιθάρες τους. Το 'Here Comes The Flood' που κλείνει, ταιριάζει πολύ στα κομμάτια των σταδίων που σηκώνονται χιλιάδες χέρια κρατώντας αναμμένους αναπτήρες σε στυλ Queen ας πούμε. Σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι οι ιδέες του είναι εδώ αλλά καθώς ο Peter δεν είναι μουσική ιδιοφυία, οι μουσικοί που είχε στο στούντιο δεν υποστήριξαν όσο έπρεπε τις ιδέες αυτές.

* Σχόλιο: Ο Peter φαίνεται σα να τρέχει γύρω-γύρω προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει ένα στυλ. Κουλάρισε παιδί μου. Γιατί τόσο άγχος;

 

** Peter Gabriel II (1978)

* Tracks: 1) On The Air, 2) D.I.Y., 3) Mother Of Violence, 4) A Wonderful Day In A One-Way World, 5) White Shadow, 6) Indigo, 7) Animal Magic, 8) Exposure, 9) Flotsam And Jetsam, 10) Perspective, 11) Home Sweet Home.

Στο album αυτό, συνεργάζεται με τον Robert Fripp και κάνει ένα ακόμα βήμα μακρύτερα από το στυλ των Genesis. Τα κομμάτια είναι μπαλάντες βασισμένες σε απαλό πιάνο ή Rock με δυνατές κιθάρες και όλα σχεδόν έχουν κοινωνικές αναφορές. Χειρίζεται τα θέματά του με έντιμο τρόπο από το πιο γνωστό ατμοσφαιρικό 'On The Air' μέχρι το 'Home Sweet Home' που κλείνει.

Το 'On The Air' που ασχολείται με τα πλεονεκτήματα του να ζεις έξω από την πόλη, είναι το περισσότερο "θυμωμένο" από όλες τις συνθέσεις του Gabriel. Η παραγωγή που χωλαίνει σε μερικά σημεία και "θάβει" τη φωνή του Peter καταστρέφει το υπέροχο 'D.I.Y.' αλλά τα πράγματα πάνε καλύτερα στο 'Mother Of Violence' που μπορεί να μην είναι πρωτοκλασάτο, αλλά δεν είναι άσχημο, όπως δεν είναι άσχημο το 'Indigo' και το 'Home Sweet Home' που είναι το soft highlight του album. Στο Ντυλανικό 'Wonderful Day In A One Way World' πειραματίζεται με τους ρυθμούς και στο 'Exposure' με τα σύνθια. Τα 'Animal Magic' & 'Perspective' ροκάρουν και το 'Flotsam And Jetsam' είναι γοητευτικό.

* Σχόλιο: Παρ’ όλα τα προβλήματα της παραγωγής, είναι περισσότερο "ραφιναρισμένο" από το προηγούμενο και μοιάζει να είναι ένα Pop αριστούργημα πριν ο Peter αλλάξει κατεύθυνση.

 

** Peter Gabriel III (Το Επαναστατικό & το Καλύτερο, 1980)

 

* Tracks: 1) Intruder, 2) No Self Control, 3) Start, 4) I Don't Remember, 5) Family Snapshot, 6) And Through The Wire, 7) Games Without Frontiers, 8) Not One Of Us, 9) Lead A Normal Life, 10) Biko.

Λιώσιμο!!! Η καλύτερη στιγμή του Peter στη σόλο καριέρα του. Σκοτεινό, Επινοητικό, Φοβιστικό, Μυστηριώδες, Τρυφερό και πάνω από όλα Έξυπνο. Το ψυχολογικό thrill του ΙΙΙ βρίσκεται πολύ κοντά στο Wall των Pink Floyd, με τη διαφορά ότι το ΙΙΙ είναι μουσικά ανώτερο. Ο Roger Waters είναι πολύ καλός τραγουδοποιός. Α-μελωδικός μεν, αλλά καλός. Σε σύγκριση όμως με τον Peter Gabriel είναι ….κοινότυπος! Τώρα, δεν ξέρω τι "θύελλες" θα σηκώσω με αυτό που γράφω, αλλά όταν λέω "κοινότυπος", θέλω με άλλα λόγια να πω ότι είναι πολύ πιο εύκολο να "μπεις" μέσα στον Waters παρά μέσα στον Gabriel. Όταν όμως "μπεις" μέσα στον Gabriel…….

Στο album αυτό, ο Peter έχει πολλές πρωτιές. Είναι το πρώτο που στο εξώφυλλο έχει κοντά μαλλιά, είναι το πρώτο που χρησιμοποιεί drum machines (Ο Phil Collins του έδωσε αρκετά μαθήματα, με τη διαφορά ότι  ο Gabriel το χρησιμοποιεί χωρίς να υπερβάλλει) και είναι επίσης το πρώτο album του Peter που είναι 'psycho'.

Το 'Intruder', μας καλωσορίζει με δυνατά τύμπανα και κραυγές πολέμου σε έναν λαμπερό και φρεσκογυαλισμένο πλανήτη. Παντού κυριαρχεί ο φόβος και το τραγούδι καταφέρνει να σου μεταδώσει το ανάλογο κλίμα. Δεν ξέρω εάν θα μπορέσετε να το ακούσετε αργά τη νύχτα. Το πολύ-πολύ, να χωθείτε κάτω από το κρεβάτι. Στη συνέχεια έρχεται το 'No Self Control' όπου ο ήρωας είναι απελπισμένος. Δεν μπορεί να κοντρολάρει τίποτα και πέφτει μέσα στην τρέλα του 'I Don't Remember' και στη συνέχεια στην παράνοια του 'Family Snapshot'. Νομίζει ότι είναι πληρωμένος δολοφόνος και σκέφτεται να δολοφονήσει τον Πρόεδρο. Κάποια στιγμή όμως αντιλαμβάνεται ότι για όλα αυτά φταίνε τα άσχημα παιδικά του χρόνια και  αποφασίζει να εξασκήσει τις "ικανότητές" του, στους γονείς του. Το 'Through The Wire' είναι απαλό (να καλμάρουμε και λίγο ε;) και το 'Games Without Frontiers' έχει καταπληκτικό ρεφρέν. Το 'Not One Of Us' είναι επίσης πάρα πολύ καλό. Είναι μία κοινωνική κραυγή όχι της κατώτερης κοινωνικής τάξης προς την ανώτερη όπως είναι η συνηθισμένη φόρμουλα, αλλά είναι η απελπισμένη κραυγή της ανώτερης κοινωνικής τάξης προς την κατώτερη. Το 'Lead A Normal Life' είναι instrumental και το παραβλέπω. Δεν ξέρω τι ρόλο παίζει εδώ, θα μπορούσε να λείπει, αλλά εντάξει. Ένα κομμάτι είναι, το περνάς και στο κάτω-κάτω δεν χαλάει την ομορφιά του album που κλείνει με το 'Biko' το οποίο είναι η πολιτική κατάθεση του Gabriel για τον νεκρό Αφρικανό ηγέτη. Ο Peter που είναι ένας από τους κυριότερους στον κόσμο 'συντηρητές' της ethnic μουσικής και το κάνει αυτό με πολύ μεγάλο πάθος, φλερτάρει εδώ για πρώτη φορά σοβαρά με το 'world beat'.

* Σχόλιο: Τελικά, τα drum machines δεν είναι καθόλου άσχημα αν ξέρεις να τα χρησιμοποιείς και τα χρησιμοποιείς σωστά. Όσο για το album, είναι ένα καθαρό ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές προεκτάσεις.

 

** Security (1982)

* Tracks: 1) The Rhythm Of The Heat, 2) San Jacinto, 3) I Have The Touch, 4) The Family And The Fishing Net, 5) Shock The Monkey, 6) Lay Your Hands On Me, 7) Wallflower, 8) Kiss Of Life.

Στο Security υπάρχει μία φόρμουλα. Όλα τα τραγούδια είναι "χτισμένα" πάνω στον ρυθμό είτε είναι ethnic είτε όχι (Το 'Biko' ήταν έτσι). Αυτό που κάνει δηλαδή εδώ, είναι να πάρει ρυθμούς ethnic και να βασίσει επάνω τους Rock ενορχηστρώσεις. Ο Peter είναι έξυπνος και δεν θέλει να μας δυσκολέψει. Το album παρ’ όλο που δεν είναι καθόλου εμπορικό, έχει κάνει τις περισσότερες πωλήσεις από όλα τα υπόλοιπα που έκανε.

Το 'Rhythm Of The Heat' ασχολείται με το πώς αντιδρά και πώς αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος την πνευματική ζωή της Αφρικής. Το 'San Jacinto' είναι "χτισμένο" πάνω σε έναν ρυθμό που μοιάζει να έρχεται από τη Νότια Αμερική και ενώ το 'Rhythm Of The Heat' είναι τραγουδισμένο από την οπτική γωνία του σύγχρονου και μοντέρνου ανθρώπου, το 'San Jacinto' είναι τραγουδισμένο από την οπτική γωνία του Ινδιάνου που καλεί τα πνεύματα και τις μυστικές δυνάμεις για να σταματήσουν την κυριαρχία των λευκών. Το 'Family And The Fishing Net' ασχολείται με γκιλοτίνες και εκτελέσεις και ερχόμαστε στο hit του δίσκου που είναι το 'Shock The Monkey' με το περίφημο falsetto του Peter. To 'I Have The Touch' είναι επίσης πάρα πολύ καλό. Ο Peter, μας συστήνεται εδώ σαν σούπερ κοινωνικός τύπος που δεν χάνει με τίποτα και ποτέ καμία κοινωνική εκδήλωση ακριβώς επειδή 'He has the touch'. Τα τρία τελευταία κομμάτια 'Lay Your Hands On Me', 'Wallflower' και το 'Kiss Of Life' που έχει Βραζιλιάνικο ρυθμό, είναι τα πιο αδύνατα σε όλο το album. Είναι όμως original και αυτό είναι αρκετό.

* Σχόλιο: Μπορεί να μη μάθαμε ποτέ ποιος είναι ο 'monkey' που πρέπει να τον 'shock' για να 'live', αλλά αν η 'world music' είναι -ή κάποια στιγμή προστεθεί- στα μουσικά σας ενδιαφέροντα, αυτό το album πρέπει να το αποκτήσετε.

 

** So (Το Αμφιλεγόμενο, 1986)

* Tracks: 1) Red Rain, 2) Sledgehammer, 3) Don't Give Up, 4) That Voice Again, 5) In Your Eyes, 6) Mercy Street, 7) Big Time, 8) We Do What We're Told, 9) This Is The Picture.

Το So, είναι το album που δίχασε το κοινό. Οι μεν είπαν ότι έγινε εμπορικός και οι δε, ότι δεν είναι τίποτα παρά μία αλλαγή της μουσικής του κατεύθυνσης και ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μουσικά στοιχεία προς εξερεύνηση. Κατά τη γνώμη μου έχουν δίκιο και οι δύο πλευρές. Ας δούμε και τις δύο κοιτάζοντας τα τραγούδια. Το 1986 ήταν –ιδιαίτερα για τους παλιούς καλλιτέχνες- μία πολύ κακή μουσική χρονιά. Ο Peter όμως, παίρνει για συμπαραγωγό τον Daniel Lanois (που φημίζεται για τις εξαιρετικές του παραγωγές) και καταφέρνουν να κάνουν ένα πολύ καλό album που οι πωλήσεις του εκτοξεύονται στα ύψη. Ας δούμε το εμπορικό …τμήμα:

Κομμάτια όπως τα 'Don't Give Up', 'That Voice Again' & 'In Your Eyes', δεν απέχουν ουσιαστικά και πολύ από τις ερωτικές μπαλάντες του Phil Collins και εδώ που τα λέμε από ερωτικά κομμάτια άλλο τίποτα. Όπου να κοιτάξεις, ερωτικά κομμάτια θα δεις. Στο 'Don't Give Up' έχουμε έναν άντρα απογοητευμένο από όλα και την καλή του να του λέει "Μην τα παρατάς". Στο 'That Voice Again' της λέει "θέλω να είμαι μαζί σου, αλλά ακούω μία φωνή που δεν μ’ αφήνει" (Ε τι να σου πω τώρα… Είσαι σοβαρός; Πήγαινε παιδί μου στην κοπέλα άμα τη γουστάρεις και άσε τις φωνές. Άντε ντεεεε…). Στο 'In Your Eyes' γυρίζει κουρασμένος από τη δουλειά και ξεκουράζεται κοιτάζοντας τα μάτια της. (Αυτό πάλι, δεν ξέρω πώς γίνεται. Για να είμαι ειλικρινής, το είχα προσπαθήσει αλλά η κούραση δεν έφευγε με τίποτα. "Έλα, βάλε να φάω και να κοιμηθώ γιατί είμαι πτώμα"). Το 'Mercy Street' που είναι λίγο καλύτερο, μοιάζει να έρχεται από το Security, αλλά δεν αγγίζει τα ύψη των 'Rhythm Of The Heat' & 'San Jacinto'. Το 'Big Time' είναι ακόμα καλύτερο και διαθέτει τα καλύτερα στιχάκια από όλο το album.

 

Τέλος, υπάρχουν τέσσερα τραγούδια τα οποία είναι εξαιρετικά με πρώτο-πρώτο το περίφημο 'Sledgehammer' που είναι πολύ σπουδαίο κομμάτι και είναι βέβαια μέσα στα πέντε καλύτερα videos που έχουν γίνει ποτέ. Πολυπαιγμένο ραδιοφωνικά, αλλά δεν αξίζει στον Gabriel να τον ξέρουν όλοι από αυτό το κομμάτι και όχι από το 'Games Without Frontiers' ή το 'Biko' ας πούμε. Μου θυμίζει την περίπτωση των Pink Floyd που τους ξέρουν όλοι από το Wall ή τον Marc Bolan που τον ξέρουν από το 'Get It On'. Το επόμενο είναι το 'Red Rain'. Ανοίγει το album σκοτεινά και περίεργα, έχει πολύ όμορφα στιχάκια και κάνει υπνωτικό φινάλε με τον Peter να ψιθυρίζει 'red rain is falling down'.

 

Και βέβαια, τα δύο τελευταία εξερευνούν το μουσικό τοπίο και δικαιώνουν την άλλη πλευρά. Το σχεδόν instrumental 'We Do What We're Told' και το 'This Is The Picture' που αν καλούσαμε τους ανθρώπους με τα ταμπελάκια για να το κατατάξουν, θα του έβαζαν ένα τεράστιο ερωτηματικό. Πάντως, αυτά τα δύο κομμάτια δεν ταιριάζουν με τα υπόλοιπα του δίσκου. "Να φύγετε! Να πάτε αλλού!"

* Σχόλιο: Το περίφημο 'sell-out'. Έχετε κάθε δικαίωμα να ανήκετε στους μεν ή στους δε και να κάνετε με αυτό το album ότι τραβάει η όρεξή σας. Εγώ το έχω.

 

** Us (Το Πεμπτουσιακό, 1992)

* Tracks: 1) Come Talk To Me, 2) Love To Be Loved, 3) Blood Of Eden, 4) Steam, 5) Only Us, 6) Washing Of The Water, 7) Digging In The Dirt, 8) Fourteen Black Paintings, 9) Kiss That Frog, 10) Secret World.

Έχουν περάσει έξη χρόνια από το So και ο Peter τηρεί δισκογραφική σιωπή. Έχει μεσολαβήσει βέβαια το soundtrack του Passion στα 1989, αλλά αυτή τη σιωπή μπορείτε να την πάρετε όπως εσείς προτιμάτε. Σιωπά για καλό ή για κακό; Το Us συνεχίζει στα δεδομένα του So με κοινό στοιχείο τα δύο γράμματα του τίτλου και όχι μόνο. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι ηχεί σαν τη συνέχειά του. Το Us είναι όμως χίλιες φορές περισσότερο συμπαγές. Τα στιχάκια του είναι περισσότερο ενδοσκοπικά και περισσότερο Gabriel-ίστικα (που θα πει αινιγματικά). Οι μελωδίες είναι περισσότερο δουλεμένες και άρα πολύπλοκες. Και τέλος, τα 'world beats' είναι αραδιασμένα τριγύρω και βρίσκονται παντού.

 

Τα 'Come Talk To Me', 'Blood Of Eden' & 'Secret World' τα αφιερώνει στα παγκόσμια κοινά ανθρώπινα προβλήματα και ακούγεται σαν φιλόσοφος που αφήνει υποθήκες για τις επερχόμενες γενεές. Αν υποθέσουμε ότι δεν θα έκανε ξανά άλλο album, το 'Secret World' θα μπορούσε να είναι ένα "Κύκνειο Άσμα". Το 'Washing Of The Water' είναι χαμηλόφωνο με εξαιρετική μελωδία, αλλά η γοητεία βρίσκεται στα αυλάκια με τα γρήγορα κομμάτια. Το 'Kiss That Frog' είναι μία επιστροφή στα παραμύθια και το 'Digging In The Dirt' έχει περισσότερο ενδιαφέρον με τη σκοτεινιά που έχει στα κουπλέ και το contrast του ρεφρέν του. Το πιο μεγάλο ενδιαφέρον όμως, βρίσκεται στο 'Steam' που είναι ένα από τα πιο καλά κομμάτια των 90’s. Το ακούς και δεν το χορταίνεις.

* Σχόλιο: Θα μπορούσα να πω ότι είναι μία πάρα πολύ καλή και φυσική συνέχεια του So. Επαναφέρει τη χαμένη "πίστη" όσων τον αμφισβήτησαν.

 

 

** OVO (Το Υποτιμημένο, 2000)

* Tracks: 1) The Story of OVO, 2) Low Light, 3) The Time Of The Turning, 4) The Man Who Loved The Earth/The Hand That Sold Shadows, 5) The Time Of The Turning (Reprise)/The Weavers Reel, 6) Father, Son, 7) The Tower That Ate People, 8) Revenge, 9) White Ashes, 10) Downside-Up, 11) The Nest That Sailed Away, 12) Make Tomorrow.

Στα 1997 ο Peter δέχθηκε την πρόταση να κάνει ένα οπτικό/ακουστικό show/musical opera για το London Millennium Dome και So έφτιαξε το OVO και το παρέδωσε σε Us. Τρία χρόνια σχεδιασμού και γραψίματος του πήρε αυτό το φιλοσοφικό concept της χιλιετίας.

Το OVO μας διηγείται την ιστορία ενός φανταστικού κόσμου με ήρωες που ανήκουν σε τρεις διαφορετικές γενιές. Ο πατέρας Theo, εκπροσωπεί την παράδοση, την αγροτιά, κάτι σαν τον φυσικό τρόπο ζωής θα λέγαμε, ο γιος Ion είναι σύγχρονος, ακολουθεί την εξέλιξη και προσπαθεί με τις εφευρέσεις και τις επινοήσεις του να βοηθήσει και να κάνει τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη αλλά στο τέλος η βοήθεια γίνεται καταστροφή και ο OVO που είναι η νέα γενιά, είναι ο γιος της αδελφής του Ion και συνδυάζει την πρόοδο του θείου του με τον πατροπαράδοτο τρόπο του παππού του. Στο φινάλε, ο OVO τα παρατάει όλα και φεύγει στο άγνωστο "με βάρκα την ελπίδα". Ιδέες παλιές, δοσμένες με έναν καινούργιο τρόπο. Ειπώθηκε ότι το concept αυτό έχει πρόβλημα και το πρόβλημα είναι ότι το οπτικό μέρος του story "απομακρύνεται" από το μουσικό σκέλος και αυτά τα δύο δεν συναντιώνται πουθενά.

Εκτός από το 'Story Of OVO' που ανοίγει και μας λέει την ιστορία του νεαρού με κάθε λεπτομέρεια, τα υπόλοιπα κομμάτια δεν έχουν καμία σχέση μαζί του και πρόκειται για μεμονωμένα κομμάτια. Το OVO λοιπόν όσο αφορά στο οπτικό του σκέλος, είναι "ασυμπλήρωτο". Το album όμως είναι καλό. Υπάρχουν βέβαια κάποια σημεία απογοητευτικά αλλά αυτά είναι "τεχνικά". Ο Peter ας πούμε, τραγουδάει λίγο και οι guest stars Paul Buchanan & Ritchie Havens παίρνουν την τραγουδιστική  μερίδα του λέοντος. Δεν είναι άσχημο αυτό, αλλά μερικά από αυτά θα μπορούσε να τα τραγουδήσει και ο Peter.

Τα κομμάτια επίσης, είναι πολύ μεγάλα και ίσως κουράζουν τον ακροατή. Τουλάχιστον δύο τραγούδια από εδώ, θεωρούνται κλασικά. Το 'Father, Son' που είναι εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα και είναι από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί για τη σχέση "πατέρας-παιδιά" αλλά είναι ένα τραγούδι που δεν το συνιστώ σε όσους έχουν χάσει τον πατέρα τους πρόσφατα, γιατί δεν είναι ότι καλύτερο να ακούς τον Gabriel να τραγουδάει 'father, son, locked as one, in this empty room...' Το άλλο κομμάτι είναι το 'Time Of The Turning' που παρουσιάζει την παλιά γενιά να φεύγει μέσα στην απόγνωση και τη νέα να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ο Ritchie Havens και η Elizabeth Fraser κάνουν εδώ ένα καταπληκτικό ντουέτο.

Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι τόσο καλά όσο αυτά τα δύο, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι καλά. Το 'Story Of OVO' διηγείται την ιστορία σε Rap, το 'Man Who Loved The Earth' είναι η επανάληψή του σε μορφή instrumental, το 'Low Light' έχει ατμόσφαιρα New Age, το 'Weavers Reel' είναι ένα κράμα Ιρλανδίας και ανατολής, το 'Tower That Ate People' είναι βιομηχανικό και φοβιστικό και το 'Make Tomorrow' που κλείνει, διαρκεί δέκα λεπτά, αλλά είναι πολύ …σύντομο.

Το τραγούδισμα είναι δοσμένο εξαιρετικά από όλους τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν και οι ενορχηστρώσεις είναι υπέροχες ακόμα και αν περιέχουν στοιχεία Rap, Techno, synth-Pop & trip-hop. Το album "αναπνέει" μέσα από κάθε αυλάκι. Σε γενικές γραμμές, το OVO ανανέωσε την ελπίδα μας για την επόμενη δουλειά του Peter.

* Σχόλιο: Θεωρητικά, ίσως σας φανεί βαρετό. Αν όμως "ξεχάσετε" το οπτικό μέρος και εστιάσετε στο μουσικό, θα σας αρέσει. Τα κομμάτια του album είναι όλα όμορφα. Αρκεί να το "δείτε" από την αναγκαία οπτική γωνία και να ανακαλύψετε τη μουσική του.

Ενότητα: Soundtracks

** Birdy (1985)

* Tracks: 1) At Night, 2) Floating Dogs, 3) Quiet And Alone, 4) Close Up, 5) Slow Water, 6) Dressing The Wound, 7) Birdy's Flight, 8) Slow Marimbas, 9) The Heat, 10) Sketchpad With Trumpet And Voice, 11) Under Lock And Key, 12) Powerhouse At The Foot Of The Mountain.

Πρόκειται για το soundtrack της ταινίας Birdy του Alan Parker που γράφτηκε και ενορχηστρώθηκε εξ ολοκλήρου από τον Peter Gabriel.

* Σχόλιο: Όχι, όχι… δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Peter ναι μεν έγραψε και ενορχήστρωσε κομμάτια για την ταινία, αλλά χρησιμοποίησε και παλαιότερα που είχε έτοιμα. Ο Peter εξερευνά εδώ την καινούργια μεγάλη του αγάπη, τους world ρυθμούς με κομμάτια instrumental, ατμοσφαιρικά, σκοτεινά και μυστηριώδη, έτσι όπως θα ταίριαζε σε μία τέτοια psycho ταινία. Είναι το πρώτο του soundtrack και είναι το καλύτερό του.

 

** Passion (1989)

* Tracks: 1) The Feeling Begins, 2) Gethsemane, 3) Of These, Hope, 4) Lazarus Raised, 5) Of These, Hope - Reprise, 6) In Doubt, 7) A Different Drum, 8) Zaar, 9) Troubled, 10) Open, 11) Before Night Falls, 12) With This Love, 13) Sandstorm, 14) Stigmata, 15) Passion, 16) With This Love - Choir, 17) Wall Of Breath, 18) The Promise Of Shadows, 19) Disturbed, 20) It Is Accomplished, 21) Bread And Wine.

Tο soundtrack της ταινίας Last Temptation Of Christ του Martin Scorsese.

* Σχόλιο: Δεν με ενδιαφέρουν και πολύ τα soundtracks. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά για το συγκεκριμένο πώς να βάλω τώρα να ακούω 20 instrumentals για πάνω από μια ώρα; Δεν με ταξιδεύει και δεν με ιντριγκάρει. Ανεξάρτητα όμως από το αν εγώ το ακούω ή όχι, σαν soundtrack παραδέχομαι ότι είναι καλό. Εξ άλλου, είναι ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο So και στο Us.

** Long Walk Home (2002)

* Tracks: 1) Jigalong, 2) Stealing The Children, 3) Unlocking The Door, 4) The Tracker, 5) Running To The Rain, 6) On The Map, 7) A Sense Of Home, 8) Go Away Mr Evans, 9) Moodoo's Secret, 10) Gracie's Recapture, 11) Crossing The Salt Pan, 12) The Return, 13) Ngankarrparni (Blue Sky), 14) The Rabbit-Proof Fence, 15) Cloudless.

To soundtrack της ταινίας Rabbit-Proof Fence, του Philip Noyce, που διαδραματίζεται στην Αυστραλία.

 

* Σχόλιο: Δεν ξέρω αν ο Peter μελέτησε την κουλτούρα και τις μουσικές παραδόσεις των Aboriginals προκειμένου να αναλάβει αυτό το soundtrack. Αυτό που ξέρω, είναι ότι τα synthesizers & τα  drum machines θα ταίριαζαν καλύτερα σε ντοκιμαντέρ του National GeogRaphic.

 

Ενότητα: Live

** Plays Live (Το Καλύτερο Live, Double CD, 1983)

* Tracks: 1) The Rhythm Of The Heat, 2) I Have The Touch, 3) Not One Of Us, 4) Family Snapshot, 5) D. I. Y., 6) The Family And The Fishing Net, 7) Intruder, 8) I Go Swimming, 9) San Jacinto, 10) Solsbury Hill, 11) No Self Control, 12) I Don't Remember, 13) Shock The Monkey, 14) Humdrum, 15) On The Air, 16) Biko.

Η επιλογή των τραγουδιών αυτού του album, περιέχει κομμάτια από τα δύο τελευταία του, πέντε από το Security, έξη από το III και είναι κρίμα που αφήνει έξω κομμάτια όπως το 'Moribund The Burgermeister' ή το 'Excuse Me' και βάζει μέσα το βαρετό 'Humdrum'. Από το Security δεν βάζει το 'Lay Your Hands On Me' ή το 'Kiss Of Life' και θα μπορούσα να ζητάω κι άλλα, αλλά ακόμα και αν έβαζε μέσα αυτά που ήθελα εγώ, θα βρισκόταν κάποιος άλλος που θα ζητούσε άλλα. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, θα έλεγα ότι γενικά η επιλογή των κομματιών είναι έξυπνη και αν μη τι άλλο, ενώ άκουγες το ΙΙΙ στη studio version και κρυβόσουνα από το φόβο σου κάτω από το κρεβάτι, εδώ καταφέρνει να το κάνει "προσβάσιμο". Με την εξαίρεση του 'Humdrum', τα 'Shock The Monkey', 'On The Air' & 'Biko' που κλείνουν το album, είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει. Περιέχει επίσης, το 'I Go Swimming' το οποίο δεν υπάρχει σε κανένα album της επίσημης δισκογραφίας του.

 

* Σχόλιο: Πολύ καλό album. Ο Peter αποδεικνύει περίτρανα ότι αυτός ήταν οι Genesis και απαντάει σε όσους ισχυρίστηκαν ότι οι Genesis θα μπορούσαν και χωρίς αυτόν να είναι θεατρικοί. Τρίχες κατσαρές…

 

** Secret World Live (Double CD, 1994)

* Tracks: 1) Come Talk To Me, 2) Steam, 3) Across The River, 4) Slow Marimbas, 5) Shaking The Tree, 6) Red Rain, 7) Blood Of Eden, 8) Kiss That Frog, 9) Washing Of The Water, 10) Solsbury Hill, 11) Digging In The Dirt, 12) Sledgehammer, 13) Secret World, 14) Don't Give Up, 15) In Your Eyes.

Άλλο ένα διπλό album από το live που έγινε στη Modena της Ιταλίας στις 16  & 17 Νοεμβρίου του 1993 με τον Peter να αφήνει απ’ έξω όλο το παλιό του υλικό και να εστιάζει στα albums So & Us με μοναδική εξαίρεση το 'Solsbury Hill'. Περιέχει και κάποια rarities, όπως το 'Shaking The Tree', το σχεδόν instrumental 'Across The River', που το παρουσιάζει σε στυλ Passion και το 'Slow Marimbas' από την ταινία Birdy. Σ’ αυτά τα δύο, σας βεβαιώνω ότι το κοινό κοιμήθηκε. Από το So έχουμε τα 'Red Rain' & 'Sledgehammer' που είναι πιστά αντίγραφα των studio versions,  το επτάλεπτο 'Don't Give Up' με την Paula Cole να αντικαθιστά την Kate Bush και το διαρκείας έντεκα λεπτών 'In Your Eyes'!  Από το Us έχει το 'Washing Of The Water', το 'Come Talk To Me' που ανοίγει και τα 'Blood Of Eden', 'Digging In The Dirt', 'Kiss That Frog' & 'Steam' που είναι πραγματικά υπέροχα. Το 'Steam' μας τα χαλάει λίγο επειδή έχει μία τεράστια εισαγωγή που δεν υπάρχει στο original και δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Έμπνευση της στιγμής άραγε;

* Σχόλιο: Δεν ξέρω γιατί και τα δύο live albums που έκανε είναι διπλά. Ίσως να σκέφτηκε ότι 'Ένα live album αξίζει όσο δύο studio...'

 

Ενότητα: Βιβλιογραφία/Ακουστικά Βοηθήματα/Πρόταση

*** Βιβλιογραφία

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)

2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)

3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)

4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

*** Ακουστικά Βοηθήματα

1: Peter Gabriel

2: Peter Gabriel II

3: Peter Gabriel III

4: Security

5: So

6: Us

7: OVO

8: Birdy

9: Plays Live

 

*** Πρόταση:

1: Peter Gabriel III (1980)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…