Uriah Heep - The Magicians Birthday

Εμένα, πάντως, εάν κάποιος με ρωτήσει "πες μου έναν δίσκο από το χώρο της ροκ που από την πρώτη έως την τελευταία νότα του διατηρείται σε υψηλά επίπεδα", ένας από τους δίσκους που θα μου έρθουν στο μυαλό θα είναι, αναμφισβήτητα, ο Magician's Birthday των Uriah Heep, εκδοθείς το 1972. Το κάθε τραγούδι αυτού του δίσκου είναι "υψηλής ποιότητας", ιδιαίτερης βαρύτητας και, φυσικά, ανεκτίμητης αξίας. Οι μουσικές τους, κινούμενες σε ευρύτατη γκάμα, ήτοι χαρντ ροκ, προγκρέσσιβ ροκ, ψυχεδελικό ροκ, μπαλάντα κλπ, είναι όλες πολύ εμπνευσμένες. Οι στίχοι γεμάτοι αγνότητα και αθωότητα. Το παίξιμο των μουσικών άρτιο, χωρίς, όμως, να του λείπει η "καλώς εννοούμενη αλητεία"! Γενικώς, πρόκειται για έναν από τους πλέον πολυπαιγμένους δίσκους βινυλίου της δισκοθήκης μου, τον οποίο, από τότε που απέκτησα [περί το 1986] μέχρι σήμερα δεν "χορταίνω" να τον βάζω ξανά και ξανά στο πικάπ μου ....

Οι Uriah Heep δημιουργήθηκαν περί το 1969 στην Αγγλία και, μαζί με τους Led Zeppelin, τους Deep Purle και τους Black Sabbath, "κόμισαν" τον νέο ήχο της σκληρής ροκ, αυτόν που, θα ήταν, μεν, επηρεασμένος από τα "κεκτημένα" των 60ς, πλην όμως .... θα "απαγκιστρωνόταν" από αυτήν την εποχή. Ο ήχος τους θα "ατένιζε" για τα καλά το μέλλον, προετοιμάζοντας, από τις αρχές των 70ς ακόμη, το έδαφος για τα χέβι μέταλ συγκροτήματα που εμφανίσθηκαν από τις αρχές των 80ς κι εφεξής!

Πριν τον Magician's Birthday, oι Uriah Heep είχαν ήδη στο ενεργητικό τους τέσσερις πολύ σπουδαίους δίσκους : Very Heavy, Very Humple [1970], Salisbury [1971], Look At Yourself [1971] και Demons And Wizards [1972]. Με δυο λέξεις ... παραγωγικότατοι! Κι όχι μόνο αυτό, όλοι αυτοί οι δίσκοι, τους οποίους με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό "δημοσίευσαν" τον έναν μετά τον άλλον, κινούνται σε υψηλά επίπεδα, κάνοντας ολοφάνερο στον ακροατή το μεράκι των μελών της μπάντας και τη χαρά τους την ώρα της ηχογράφησης! Πλην, όμως, σε αυτούς τους πρώτους 4 δίσκους υπάρχουν σημεία στα οποία οι Uriah Heep είτε "πλατειάζουν" [ιδίως στο δίσκο Look At Yourself], είτε συμπεριφέρονται με περισσή "αφέλεια" [χωρίς κατ' ανάγκη όλα αυτά να είναι αρνητικά, αντιθέτως εγώ τα βρίσκω αρκούντως γοητευτικά]. Όμως, στο Magician's Birthday το υλικό τους ακούγεται πιο ώριμο, πιο μεστό και πιο μετρημένο από κάθε άλλη δουλειά τους! Τα πάντα εκεί έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης, ενώ οι "πλατειασμοί" τους, που ενδέχεται να συνατήσει κανείς στις προηγούμενες εργασίες τους, δεν υπάρχουν "ούτε για δείγμα"! Ακόμη και στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το Magician's Birthday, το σόλο της κιθάρας έχει το λόγο του που ... είναι ατέρμονο, όπως θα εκτεθεί παρακάτω. Γι' αυτό και θεωρώ τον εν λόγω δίσκο τον πιο ώριμο απ' όσους έβγαλαν!

Τα μέλη της μπάντας στο Magician's Birthday είναι τα εξής : David Byron, με τα σπάνια φωνητικά του, από τις πιο χαρισματικές ροκ φωνές. Ken Hensley, με τους υπερ - ευαίσθητους ήχους από το παλιό Hammond του και το πιάνο του, ο οποίος έχει γράψει το μεγαλύτερο μέρος του υλικού του δίσκου [στίχους και μουσική]. Η συνδρομή του σε αυτόν το δίσκο μάς αποκαλύπτει όχι μόνο ένα  δεξιοτέχνη / "ψαγμένο" μουσικό, αλλά έναν άνθρωπο βαθύνου, που, εκείνη την εποχή, διακατεχόταν από έντονες εσωτερικές αναζητήσεις. Mick Box, με τις υπέροχες κιθάρες του [ηλεκτρικές και ακουστικές]. Lee Kerslake, με τα δυναμικά ντραμς του. Και, τέλος, ο Νεοζηλανδός Gary Thain, με τις ευρηματικά γυρίσματα στο μπάσο του. Θα τους χαρακτήριζα ... "ντρημ τημ του ροκ"! Και ... πόσο μα πόσο κρίμα που οι δύο από αυτούς τους ταλαντούχους καλλιτέχνες, δηλαδή ο Byron και ο Thain, "φύγανε νωρίς" .....

Το εξώφυλλο του δίσκου έχει σχεδιάσει ο "μέγας και πολύς" Roger Dean, που είναι υπεύθυνος για πολλά εξώφυλλα ροκ δίσκων στα 70ς [Yes, Budgie κλπ]. Στην μπροστινή μεριά του εξωφύλλου κυριαρχούν το μπλε και το κόκκινο χρώμα, ο κακός ο μάγος, το παλικάρι που κρατάει ένα λέπτο ξύλο και είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τον κακό μάγο, κάποια παράξενα λουλούδια με τις, ακόμη πιο παράξενες, ρίζες τους κλπ. Στην πίσω μεριά του εξωφύλλου βλέπουμε τη συνέχεια του πίνακα που ο Dean φιλοτέχνησε για τις ανάγκες του εν λόγω δίσκου, όπου απεικονίζεται ένα περίεργο ζωάκι, μια σκάλα "ενσωματωμένη" στον κορμό ενός παράξενου δένδρου κλπ. Εμ, στον τομέα της "φαντασίας" κανείς δεν "παραβγαίνει" τον Dean! Γενικώς, τα πάντα στο εξώφυλλο παραπέμπουν αφενός στην "ψυχεδέλεια των 60ς" και αφετέρου "σε κόσμους του παραμυθιού". Κι όμως ... την ίδια στιγμή τα πάντα στο εξώφυλλο ξεφεύγουν και από την "ψυχεδέλεια των 60ς", αλλά και από τους "κόσμους του παραμυθιού"! Βλέπετε, είχαμε ήδη μπει για τα καλά στα 70ς και η ροκ μουσική, αλλά και ροκ αισθητική, έπρεπε να μας παρουσιάσουν το "καινούριο τους πρόσωπο"! Οι ιδέες της "γενιάς του Γούντστοκ", των "παιδιών των λουλουδιών" κλπ είχαν, μεν, αφήσει έντονο το στίγμα τους στους "επιγόνους", πλην, όμως, οι τελευταίοι ... δεν νοείτο να μείνουν προσκολλημένοι σε αυτές! Έπρεπε η "όλη κατάσταση" να προχωρήσει "κάμποσα βήματα παραπέρα"! Και τούτο γίνεται ολοφάνερο αμέσως με το που θα "τεθεί" ο Magician's Birthday κάτω από τη βελόνα του πικάπ. Για πάμε λοιπόν .....

Side One :

Η πρώτη πλευρά αρχίζει με το Sunrise, αυτήν την υπέροχη μπαλάντα με τον τόσο σκληρό, πλην όμως τόσο τρυφερό, ήχο! Στην αρχή ακούγεται απαλά, σχεδόν ψιθυριστά, το hammond του Hensley. Πρόκειται για το "ζέσταμα" του τραγουδιού. Όμως, βαθμιαία η ένταση ανεβαίνει και καταλήγει σε ... "ξέσπασμα" από τα φωνητικά του Byron [Aaah, aaah Aaah, aaah oooh], ο οποίος, μετά τα σπαραχτικά ουρλιαχτά, αρχίζει το τραγούδισμα, σε χαμηλούς / ψιθυριστούς τόνους : Sunrise, and the new day's breakin' through / The morning of another day without you. Στη συνέχεια, όμως, τα όργανα παίζουν σκληρά και οι εντάσεις, μαζί με τον τόνο της φωνής, ανεβαίνουν ξανά : And as the hours roll by / No-one's there to see me cry /Except the sunrise / the sunrise on you ... Πρόκειται για μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές "ερωτικού ανεκπλήρωτου" που συναντάμε στη μουσική ροκ, με τον "ήρωα του τραγουδιού" να προσπαθεί, μετά το χωρισμό, να σταθεί ξανά με αξιοπρέπεια στα πόδια του. Η νέα μέρα που έρχεται σημαίνει γι' αυτόν όχι μόνο "μοναξιά" αλλά και νέες ελπίδες, νέα αρχή!  Γι΄αυτό και καλεί την ανατολή : Sunrise, - bless my eyes / Catch my Soul - make me whole again !!!! Ήδη από το πρώτο του άσμα, ο δίσκος σε έχει "ταξιδέψει"! Στη συνέχεια, Spider Woman, διάρκειας μόλις 2 : 25' και σε ρυθμό μπούγκι. Θα το χαρακτήριζα σαν την πιο "εξωστρεφή" στιγμή του δίσκου, καθόσον οι σλάιντ κιθάρες δίνουν ένα "παιχνιδιάρικο" ύφος. Για να ακολουθήσει μια πολύ όμορφη μπαλάντα με ακουστικές κιθάρες, το Blind Eye.

Σε αυτό το άσμα δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις : Τα ακόρντα της ακουστικής κιθάρας; τη γλυκύτατη μελωδία της εισαγωγής που παίζει η ηλεκτρική κιθάρα; τα γυρίσματα των τυμπάνων [προσέξτε τα τύμπανα ιδίως στο σημείο που τελειώνει η ηλεκτροκιθαριστική εισαγωγή και μπαίνει η φωνή]; την αντρίκεια ερμηνεία του "λόρδου" Byron; Χμ ... καλύτερα να επικεντρώσεις τον θαυμασμό σου σε όλα μαζί, μιας και όλα τα "συστατικά" αυτού του τραγουδιού λειτουργούν σαν μια αρμονική και ισότιμη "ομάδα"! Προσωπικά, όμως, εμμένω περισσότερο στους στίχους, που, για μία ακόμη φορά, εκφράζουν το "ανεκπλήρωτο" : I ran to the place in the open sea where I pledged my life to the sun / it was good for a while I could love I could smile but when I woke up one day the sun ... has gone! Ακολουθεί το ατμοσφαιρικό Echoes In The Dark, με την πολύ ωραία εισαγωγή από τις slide ηλεκτρικές κιθάρες, τους "μυστηριακούς" ήχους από το χάμμοντ, τη "θεατρικότητα" στην ερμηνεία του Byron κλπ. Οι στίχοι του είναι το ίδιο ατμοσφαιρικοί με τη μουσική : I have heard the echoes in the dark / Dim and distant voices of the past / And I've seen so far into the night / And lingered in the land of no light! Μιλάμε για ... πραγματικό ταξίδι στην land of no light! Το τραγούδι αυτό "γεφυρώνει" με τον καλύτερο τρόπο το "παρελθόν" με το "μέλλον" της ροκ, άλλως την "ψυχεδέλεια των 60ς" με το "προγκρέσσιβ ροκ" των 70ς! Το κλείσιμο της A Side ... είναι το πλέον απρόβλεπτο : Ένα σκέτο "φυσικό πιάνο", που παίζει μια γλυκιά μελωδία, και η φωνή του Byron να τραγουδά τα λόγια : Rain, rain rain in my tears / measuring carefully my years / shame, shame, shame in my mind / see what you 've done to my life! Η πρώτη πλευρά μάς αφήνει τη ... γεύση της βροχής αλλά και τις καλύτερες εντυπώσεις ....

Side B :

Η δεύτερη πλευρά του δίσκου αρχίζει με έναν "χαρντ ροκ ανεμοστρόβιλο", γεμάτο ζωντάνια, ερωτισμό, γυναικεία γοητεία αλλά και αγάπη για τη ζωή! Sweet Lorraine, με ήχο που ... ξεφεύγει από τα 70ς και ... "κλείνει για τα καλά το μάτι" στο μέλλον! Κι αυτοί οι υπέροχοι στίχοι που, όποτε τους ακούω, μού φέρνουν στο μυαλό καλοκαιρινά πάρτι στο νησί της καταγωγής μου που καταλήγουν σε ... βραδινό μπάνιο στη θάλασσα : Sweet Lorraine left the party carry on / you and I will swim the sea / sweet Lorraine left the party carry on / you and I can feel the breeze! Σε αυτό το άσμα "επιβάλλεται" να προσέξετε τους "τσιριχτούς" ήχους του χάμμοντ, σε συνδυασμό με τα γυρίσματα του ηλεκτρικού μπάσου που συνοδεύει τους ήχους αυτούς! Και πάμε παρακάτω ... Το πάρτι, την ερωτική διάθεση κλπ διαδέχονται η "εσωστρέφεια", η "εσωτερική αναζήτηση" και ο "προβληματισμός" στο επόμενο τραγούδι, το Tales!

Πρόκειται για μια ακουστική μπαλάντα, με ευρηματικά ακόρντα της ακουστικής κιθάρας, εμπλουτισμένα με πινελιές από "σλάιντ" ηλεκτρική κιθάρα! Η θεατρικότητα του Byron στην ερμηνεία του τραγουδιού είναι για μία ακόμη φορά εμφανής, καθόσον, την ώρα που το τραγουδά, σου δίνει την εντύπωση ότι διηγείται "εκστασιασμένος" έναν παλιό μύθο : We told our tales as we sat under morning's sleepy sky /With all the colours of the sunrise shining in our eyes. /One, then another, with a story of yesterday's lives / Or of a lover who had gone in a moment of strife! Όμως, θα έλεγε κανείς ότι σε αυτή τη μπαλάντα οι Uriah Heep δείχνουν να ... έχουν επίγνωση πως ό,τι κάνουν σε αυτόν το δίσκο θα αποτελέσει "παρακαταθήκη" για τις επόμενες γενιές. Γι' αυτό και η τελευταία στροφή της έχει ως εξής : And there you sit, tomorrow's child / So full of love, so full of life / But you must rise to meet the day /Lest you become another tale! Να σημειώσω ότι αυτό το τραγούδι όποτε το ακούω μού φέρνει στο μυαλό το "Σπασμένο Καράβι", σε μουσική Γιάννη Σπανού πάνω στο ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα! Και φτάνουμε στην "κορύφωση" του δίσκου, στο τελευταίο του τραγούδι : The Magician's Birthday, εμπλουτισμένο με τις κιθάρες με σκληρές παραμορφώσεις! Αυτό πια κι αν ... "ατενίζει" το μέλλον της ροκ! Η δομή αυτού του μακρόσυρτου τραγουδιού [διάρκεια 10 : 23'] έχει ως εξής : α/ Ηλεκτροκιθαριστικό ριφ, σε κάπως ελεύθερο μέτρο, β/ Ο Byron τραγουδά το πρώτο μέρος του τραγουδιού, το οποίο είναι κάπως "επικό" [κι αποτελεί βασική επιρροή για τους Iron Maiden].

Με περισσή θεατρικότητα διηγείται, τραγουδιστά, το παραμύθι : In the magic garden / Some were singing, some were dancing / While the midnight moon shone brightly overhead. Παρακάτω, ή μελωδία αλλάζει [πλην όμως παραμένει επική] και οι ήχοι από καμπάνες συνοδεύουν τους στίχους : Let the bells of freedom ring / Songs of love to Friday's king. Και μετά, αλλάζει ξανά η μελωδία [που παραμένει επική] με τον Byron να προτρέπει : Let's all go to the magician's birthday / It's in the forest, but not so far away / Much to do and so much to say / While we listened to the orchid orchestra play! γ/ Παρακάτω ... τι κάνουν οι "τρελάρες" : Διασκευάζουν το Happy Birthday, το οποίο "εντάσσουν" στο τραγούδι, προσαρμόζοντάς το στις ανάγκες του! Happy birthday to you, happy birthday to you / Happy birthday dear magician, happy birthday to you, τραγουδά ο Byron με τη συνοδεία ... ενός καζού [σήμα - κατατεθέν των κλόουν του τσίρκου!]! δ/ Το τραγούδι "επανέρχεται" στην αρχική "επική" μελωδία του και ο Byron συνεχίζει την τραγουδιστή διήγηση του παραμυθιού. Όμως, η ιστορία σαν να παίρνει ... εφιαλτική τροπή, το πάρτυ γελεθλίων του magician δεν ήταν, τελικά, για καλό : The fire died, the music faded / Filled with fear of death we waited /For now we knew some evil was to blame! ε/ Κάποιοι ήχοι από χάμμοντ, που θα έλεγες ότι "ξεπήδησαν" από ταινία τρόμου, μάς προετοιμάζουν για ... στ/ ένα ατέρμονο, οργιαστικό, γεμάτο νεύρα και "βρώμικες πινελιές" σόλο κιθάρας! Και πίσω από αυτό, συνοδεύουν τα ντραμς με "ακατέργαστους", "πρωτόγονους" ήχους! Σε κάποια συνέντευξή του σε ένα παλιό περιοδικό Χέβι Μέταλ θυμάμαι τον Mick Box να δηλώνει : "Σε αυτό το τραγούδι θέλαμε να συνδιαλλέγονται η κιθάρα με τα ντραμς. Σαν να προσπαθούν να αποδώσουν την πάλη του καλού με το κακό"! Συμπληρώνω ότι αυτός ο "διάλογος" μετεξελίσσεται σε ... "διονυσιακό πανηγύρι", το οποίο καταλήγει σε fade out με τα σολαρίσματα της κιθάρας! Και μετά ... ζ/ Από τα βάθη ξεπηδάει μια καινούρια μελωδική γραμμή, επική και οργισμένη. Η παραμορφωμένη φωνή του Byron τραγουδά με νεύρο : I challenge you, I challenge you all / For all you own and all you know / And by all the powers of darkness / I will steal what is mine! η/ Στο τέλος, όμως, η μελωδία αλλάζει ξανά [χάσατε το λογαριασμό με τις αλλεπάλληλες εναλλαγές του τραγουδιού, έτσι;] και γίνεται πιο τρυφερή, με τον Byron να τραγουδά το φινάλε του : The flames leapt, the organ played
The swans sang to greet the day / And then we knew that / Love will find love will find love will find /Love will find love will find love will find / Love, love , love ..... Τελικά, όπως φαίνεται, η αγάπη νίκησε το κακό ....

Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο κλείνει το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, οδηγεί στην εξής διαπίστωση : Ότι οι αναφορές που γίνονται σε "magician", σε "evil", σε "land of no light" κλπ είναι "πασπαλισμένες" με "αθωότητα" και "παιδικότητα". Κι αυτός είναι, ίσως, ο λόγος που πάντα μετά την ακρόαση αυτού του δίσκου αισθάνομαι ότι βλέπω την καθημερινότητά μου με περισσότερη αισιοδοξία, παρόλο που οι "εσωστρεφείς" στιγμές του δίσκου είναι πολύ περισσότερες από τις "εξωστρεφείς". Ή, ακόμη, αυτός είναι ο λόγος που ο δίσκος, που μόλις παρουσίασα, εδώ και πολλά χρόνια έχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα ... θα έχει για πολλά - πολλά χρόνια ακόμη .....