Όλα είναι μάταια εκτός από ένα, την αναμονή...

Γράφει ο Χάρης Αρώνης (AR-On)
26 άρθρα στο MusicHeaven

Ο Αλέξης Δάρας είναι μέλος της ομάδας "Ποίηση στην εποχή της Εκποίησης". Κάπου στο διαδίκτυο πριν μερικές εβδομάδες, έπεσα πάνω στο συγκεκριμένο ποίημα. Διαβάζοντάς το, μου καρφώθηκε στο μυαλό και την καρδιά, περιείχε βλέπετε όλα όσα ένιωθα τα τελευταία χρόνια και δεν είχα βρει τρόπο να τα εκφράσω, να τα φωνάξω δυνατά με όλη τη δύναμη της φωνής μου και η κραυγή μου ν' αλαφρώσει κάτι από το βάρος που πέφτει αμείλικτο πάνω στην ψυχή μου όλο αυτό το διάστημα...

Εκείνη τη στιγμή χωρίς να το συνειδητοποιήσω, πήρα μηχανικά στα χέρια την κιθάρα μου και αυτόματα, λες και η μελωδία υπήρχε από πάντα μέσα μου, άρχισα να τραγουδώ το ποίημα. Λίγες νότες, τρία ακόρντα, ήταν αρκετά. Η λιτή μελοποίηση στην περίπτωση αυτή ήταν μονόδρομος, ό,τι παραπάνω κι αν δοκίμαζα, φάνταζε περιττό κι ανούσιο, το ξέρναγε ο σαρκαστικός και καυστικός λόγος. Το ηχογράφησα λοιπόν πρόχειρα σ' ένα ραδιοφωνικό μαγνητοφωνάκι (το κινητό μου είναι παλιό για τέτοια κόλπα) και τη νύχτα κοιμήθηκα με τις λέξεις και τις νότες του στο μυαλό μου.

Την επόμενη μέρα, πέτυχα κάποιες φωτογραφίες από εκδηλώσεις των "Ποιητών στην εποχή της Εκ-Ποίησης" κι ενώ το όνομα Αλέξης Δάρας από την πρώτη στιγμή με "φαγούριζε" καθώς ένιωθα ότι σίγουρα κάπου το ξέρω, βλέποντας τις φωτογραφίες τινάχτηκα πάνω! Είχαν περάσει σχεδόν 3 δεκαετίες, όμως τον αναγνώρισα αμέσως: ήταν ο "Μεγάλος Πρόεδρος" κι εγώ ήμουν ο "μικρός πρόεδρος", έτσι μας φώναζαν τότε που πηγαίναμε σχολείο, κάτω στον Πειραιά. Συγκεκριμένα, όταν πήγαινα Γυμνάσιο στην Ιωνίδειο και ήμουν πρόεδρος του 15μελούς, εκείνος ήταν ο "θρύλος" του σχολείου, κάτι σαν "ροκ σταρ", το αστέρι που οι μισοί θαύμαζαν και ήθελαν να του μοιάσουν και που οι άλλοι μισοί μισούσαν (θέλεις λόγω αντίθετης ιδεολογίας, θέλεις από ζήλεια;) και φυσικά, ήταν ο πρόεδρος του 15μελούς του Λυκείου, τελευταία του χρονιά εκεί, λίγο πριν την αποφοίτηση.

Έβαλα τα γέλια... Ρε πως τα φέρνει η τύχη! Πως άραγε να ήταν η ζωή του όλα αυτά τα χρόνια, τι να κάνει τώρα; Δε βρήκαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε ακόμη και να τα κουβεντιάσουμε (αν και σύντομα θα το κάνουμε), είναι βλέπεις και φρέσκος μπαμπάς, με το αγοράκι του ενός μηνός, όπως έμαθα από την επικοινωνία μας στο internet και στο τηλέφωνο.

Από εκείνο το βραδάκι της μελοποίησης, δεν πέρασε ούτε μήνας και σήμερα έχω τη χαρά να σας το παρουσιάσω στα βίντεο που ακολουθούν. Φυσικά, υπάρχει λόγος που όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Το γεγονός άλλωστε ότι παρά τα πολλές δεκάδες τραγούδια που περιμένουν στο συρτάρι μου, είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που δημοσιοποιώ κάτι ολοκληρωμένο - έστω και ως μεμονωμένο τραγούδι - εδώ και πέντε χρόνια (από την κυκλοφορία του προσωπικού μου άλμπουμ "Της Αγάπης Μανιφέστο"), δεν είναι καθόλου τυχαίο και έχει να κάνει με τις συνθήκες που λίγο-πολύ όλοι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, άλλοι σε μικρότερο κι άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Το ότι κατάφερα αυτή τη φορά να έχω το κομμάτι έτσι άρτια ενορχηστρωμένο και ηχογραφημένο και μάλιστα μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη στιγμή που το έγραψα, οφείλεται σε έναν καλό φίλο, μέλος της κοινότητας του Musicheaven, τον Σίμο Κουσκούνη. Πρόκειται για ένα μουσικάνθρωπο με εξαιρετικές γνώσεις και εμπειρία, καθώς ο Σίμος είναι καταπληκτικός κιθαρίστας, τραγουδοποιός, ενορχηστρωτής και ηχολήπτης (για να αναφέρω τις κυριότερες από τις πολλές του ιδιότητες), ο οποίος συνέβαλλε αποφασιστικά με την τεράστια υπομονή και το μεράκι του να πάρει την τελική του μορφή το "Περίμενε" και σήμερα να το μοιράζομαι μαζί σας.

Το κομμάτι βγήκε σε δύο εκδόσεις, μια "κανονική" διάρκειας 4:18 και μια "long intro version", διάρκειας 6:02, στην οποία υπάρχει μια μεγαλύτερη εισαγωγή, "ντυμένη" με ηχητικά ντοκουμέντα από τηλεοπτικές εκπομπές.

Έχω την ελπίδα ότι θα υπάρχουν κι άλλοι εκτός από μένα που θα τους αγγίξει με τον ίδιο δυνατό τρόπο ο σκληρός (κι όμως, δίκαιος) λόγος του Αλέξη Δάρα. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι που προβληματίζονται από όλη αυτή την αδράνεια του κόσμου απέναντι σε τέτοιας έντασης δεινά που τον κατατρέχουν, τόσο βίαια και τόσο άνισα, αν εξετάσουμε μάλιστα το ποιοί έφταιξαν για την κρίση, πόσο καθένας έφταιξε και πόσο αναλογικά πληρώνει για το φταίξιμό του. Κι είναι αρκετοί οι λόγοι αυτής της αδράνειας και της ιδιωτείας μεγάλου μέρους της κοινωνίας ακόμη και τώρα. Και τους ανιχνεύει όλους ο ποιητής στο "Περίμενε", όσο κι αν ο τρόπος του ερεθίζει και πονά...

Υ.Γ.: το τραγούδι δεν κυκλοφορεί σε άλλη μορφή εκτός από τη διαδικτυακή, οπτικοποιημένο δηλαδή στο Youtube και ως σκέτο audio στους players στο προφίλ μου στο SoundCloud. Δεν πωλείται κάπου, ούτε προφανώς θα το ακούσετε στα ραδιόφωνικά ή τα τηλεοπτικά κανάλια. Συνεπώς, όσοι το βρίσκετε αξιόλογο, βοηθήστε να φτάσει σε περισσότερο κόσμο, με την κοινοποίησή του στα social media που τυχαίνει να χρησιμοποιείτε. Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι συντελεστές του, σας ευχαριστούμε για την ακρόαση.

ΠΕΡΙΜΕΝΕ (ποίημα Αλέξη Δάρα)

Περίμενε, δεν ήρθε ακόμα η ώρα

θ' αντέξεις όπως άντεξες θαυμάσια ως τώρα.

Περίμενε, δεν είναι ακόμα η σειρά σου

είναι μεγάλη η ουρά κι είναι πολλοί μπροστά σου.

Περίμενε τις αποφάσεις της επιτροπής

τη μετά θάνατον ζωή,

τη λαϊκή ετυμηγορία

να πάρουμε την εξουσία

να σταματήσει η νάρκωση

μία επόμενη ενσάρκωση...

Περίμενε κι ασχήμαινε

ξεμάκραινε και φύραινε

στις χίμαιρες επίμενε

και μέσα σου ξεθύμαινε.

Κι αν κλαις και βασανίζεσαι

ν' ακολουθείς την τάση.

Μην προβληματίζεσαι,

μία ζωή 'ναι, θα περάσει.  

Περίμενε το Σάββατο, τις διακοπές

τη σύνταξη, τις δόσεις

άλλες κοινωνίες, άλλες εποχές,

περίμενε να μεγαλώσεις.

Περίμενε να δούμε πού το πάνε

συμφέροντα τεράστια παίζονται

σεμνά και ταπεινά κάτσε να σε γαμάνε

στο τέλος οι θυσίες επιβραβεύονται.

Θα υπάρχει κάποιο τέρμα, δε μπορεί

άλλη μια μέρα ας δείξουμε ανοχή

δώσε τόπο στην οργή

κάνε υπομονή

κι ίσως μια μέρα αρπάξεις την καλή

μες στην αναμπουμπούλα.

Περίμενε, ποιος ξέρει τι; δεν έχει σημασία

συνήθεια και προσαρμογή φέρνουν επιτυχία,

έτσι δε θα 'σαι από τους πρώτους που θα φαγωθούν

δεν ξέρεις από αυτά, άσε τους γνώστες να μιλούν.

Περίμενε, δεν τελειώσαμε, πού πας;

δεν έχουν οι συνθήκες ωριμάσει

δεν ήρθε ακόμα σήμα από ψηλά.

Μη βιάζεσαι, είναι κρίσιμη η φάση.

Περίμενε μ' ελπίδα, με φόβο, με συντριβή

όλα είναι μάταια, όλα εκτός από ένα: την αναμονή.