Ένας χρόνος Παντελίδης

Κι ανακάλυψα όλα τα βίντεο που 'χεις ανεβάσει στο γιουτιούμπ κι άκουσα όλα τα τραγούδια σου.

Κι έπαψα να γελάω και να κοροϊδεύω. Μου φανερώθηκες σαν ένας άνθρωπος συγγενής, οικείος, δικός μου. Ένας άνθρωπος που δημιουργεί μέσα σ’ ένα δωμάτιο με χαρτί, στιλό και κιθάρα, και που δε μένει εκεί: μέσα από τα παράθυρα των κομπιούτερ μπαίνει σε χιλιάδες άλλα δωμάτια ψάχνοντας το κοινό του.

Και με τους στίχους σου δεν ξαναγέλασα.

Άρχισα να τους βρίσκω άμεσους και γοητευτικούς. Αυτός ο άνθρωπος, σκέφτομαι, γράφει σα να μιλάει. Δεν είναι χάρισμα αυτό; «Πάω να σ’ αγκαλιάσω και τραβιέσαι. / Θέλεις και τα κάνεις ή χαλιέσαι;»

Κι οι κακές λεξούλες ακόμα που βάζεις, μου ακούγονται φυσικές. Κι οι μελωδίες σου, ελκυστικές μες στην απλότητά τους. Κι η φωνή σου, λαϊκή και γνώριμη.

Αφού σε μελέτησα και σε αποδέχτηκα λοιπόν, άρχισα να σε παρακολουθώ: τι κάνεις, πώς προχωράς, τι λέγεται και τι γράφεται για σένα. Οι φτασμένοι δε σε πειράζουν. Οι τελειωμένοι βιάζονται να σε τελειώσουν.

Συνηθισμένα τα βουνά…

Ωστόσο, συνεχίζεις να ηχογραφείς στο στούντιο τα τραγούδια σου ενορχηστρωμένα – ας είναι καλά η MINOS που σε τσίμπησε. Μετά το «Δεν ταιριάζετε» έρχονται το «Συνοδεύομαι» και το «Πάμε στοίχημα». Στο μεταξύ δίνουν και παίρνουν οι φήμες για το σχήμα του επερχόμενου χειμώνα «Καρράς – Πάολα – Παντελίδης», που οι φαν σου το λένε σκέτο «Παντελίδης». Και το «Παραμυθιάζομαι», ένα από τα πιο τρυφερά σου τραγούδια, γραμμένο από τη μεριά της γυναίκας, ποια θα το πει; Η Πέγκυ Ζήνα ή μήπως η Πάολα, που θα δουλέψετε μαζί;

Και με ξαφνιάζεις πάλι.

Ένα βράδυ, εκεί που χαζεύω στο ίντερνετ τη δήλωση του συγγραφέα – βουλευτή «Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή» και τη δήλωση του άλλου συγγραφέα «Άμα βιάσεις μια γυναίκα μπορεί και να το θέλει», πέφτω πάνω στο στουντιακό πια «Παραμυθιάζομαι» και ακούω να το τραγουδάει – ποιος; Εσύ! «Νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ», «Χάνομαι στα χέρια σου, άντρα δειλέ».

Εσύ, ο μπρουτάλ Παντελίδης, δε φοβάσαι να γράψεις και να πεις – σε πρώτη εκτέλεση – ένα εντελώς γυναικείο τραγούδι!

«Απολογείσαι» λέγοντας ότι θα `ταν κρίμα ένα τόσο ωραίο τραγούδι να το δώσεις αλλού. Τόσο απλά και ακομπλεξάριστα.

Είσαι απίστευτος!

Να σου θυμίσω ότι κοτζάμ Μπιθικώτσης ντρεπόταν να τραγουδήσει στον Επιτάφιο του Ρίτσου το στίχο «και στου πελάγου το βυθό πλανιέμαι τώρα μόνη» - είδε κι έπαθε ο Θεοδωράκης να τον πείσει ότι το τραγούδι είναι ρόλος, να τον πείσει δηλαδή για κάτι που για σένα είναι αυτονόητο.

Και φτάνει ο καιρός να ξεκινήσει το σχήμα «Καρράς – Πάολα – Παντελίδης». Τρίτο όνομα εσύ – αν και για πάρα πολλούς πρώτο. Βγαίνει έξω από το μαγαζί γιγαντοαφίσα με τους τρεις σας, μα γρήγορα κατεβαίνει και στη θέση της γράφονται τα ονόματά σας, ενώ σε δύο ταμπλό μπαίνουν οι φωτογραφίες των άλλων δύο.

Α, όλα κι όλα: μπορεί να ξεγέλασες τη λιπόθυμη δισκογραφία, δε θα μας χαλάσεις όμως και τη νύχτα! Ακόμα και το μεγάλο αθηναϊκό σάιτ δε σε βάζει στη στήλη «Ποιος τραγουδάει πού». Ενώ στην ουσία είσαι ήδη πρώτο όνομα, σε αντιμετωπίζουν σα δευτερότριτο. Ο κόσμος όμως συρρέει στο μαγαζί και σε αποθεώνει.

Μετά από πολλές αναβολές, καταφέρνω να έρθω κι εγώ.

Το μαγαζί, φίσκα. Λαϊκό προσκύνημα. Τα γκαρσόνια στριμώχνονται στα κολλημένα τραπέζια και στο μπαρ δε μπορείς να κουνηθείς. Όλοι είναι εκεί. Είναι και οι φραγκάτοι που γυρνάνε όλα τα μαγαζιά και ξοδεύουν περιουσίες, είναι όμως και πάρα πολλά παιδιά, άλλα άνεργα, άλλα εργαζόμενα και χαζοπληρωμένα, που ίσως αυτή να ήταν η μόνη έξοδός τους όχι της βδομάδας ή του μήνα, αλλά κι όλου του χειμώνα.

Όταν βγαίνεις εσύ με την κιθάρα σου γίνεται πανζουρλισμός. Αν έβλεπα το νεαρόκοσμο του μπαρ χωρίς να ξέρω πού βρίσκομαι, θα `λεγα ότι είμαι σε καμιά ροκ συναυλία. Τραγουδάμε μαζί σου, μας κάνεις πάσα στίχους σου, και βλέπω ότι και στο θέμα της επικοινωνίας με τον κόσμο είσαι σε καλό δρόμο.

Στο πρώτο μέρος λες τα τραγούδια μισά, με την κιθάρα σου – σα δεύτερο όνομα σε έχουν πάλι… – μα στη δεύτερη εμφάνισή σου τού δίνεις και καταλαβαίνει.

Κάποια στιγμή, όταν δεν είσαι στην πίστα, βγαίνω από το μαγαζί να πάρω λίγο αέρα. Κι έξω γίνεται χαμός! Ο κόσμος σε μια διαρκή αναστάτωση. Κάθομαι σε ένα πεζούλι δίπλα σε κάτι παιδιά. Ετοιμάζονται να πάνε στρατό και μιλάνε για το μέλλον τους. «Αυτός τουλάχιστον τα κατάφερε!» λέει ένας και οι άλλοι συμφωνούν. «Αυτός» είσαι εσύ! Ειλικρινά, συγκινήθηκα πολύ. Γι’ αυτά τα παιδιά, για το κοινό σου, δεν είσαι απλά ένας τραγουδιστής. Είσαι ένας άνθρωπος που πέτυχε, ένας αυτοδημιούργητος. Ό,τι κάνεις το κάνεις καλά, και ό,τι πέτυχες το πέτυχες μόνος σου. Δεν ξεφτιλίστηκες, δεν παρακάλεσες, δεν έγλειψες, δεν έσκυψες για να μπεις στο σύστημα, γι’ αυτό κι αυτό σου φέρεται κάπως αμήχανα – αν και σε εκμεταλλεύεται και σε προβάλλει. Είσαι ένας άφτιαχτος σταρ, ένας λαϊκός ήρωας, είσαι αυτό που λέμε ρε παιδί μου «θεός!».

Εσύ πώς εισπράττεις αυτή την τόση λατρεία;

Χαρίλαος Τρουβάς