Η εποχή των συμβόλων και τα σύμβολα της εποχής

Γράφει ο Χάρης Αρώνης (AR-On)
26 άρθρα στο MusicHeaven

Αναδημοσίευση από ecoleft.gr

Προειδοποίηση: το κείμενο αποτελεί προϊόν ολονυχτίας δυο 24ωρα μετά τη συναυλία και βγήκε πραγματικό "σεντόνι". Τι σεντόνι δηλαδή, πανωσέντωνο και κατωσέντονο μαζί, και μάλιστα διπλοκρέβατου! Ξεπερνά παρασάγγας το ανώτατο όριο που μπορεί κανείς να ελπίζει ότι δύναται να διαβάσει ο μέσος αναγνώστης, στην εποχή του chat-sms και των εικονοσυμβόλων (smileys), των greeklish και των συντμήσεων (του στυλ tespa, gmt, t kneis?, ise tubano κλπ.). Ενδείκνυται συνεπώς για διάβασμα σε πλοία/τρένα/παραλίες (αν έχεις σύνδεση ή το ‘χεις κατεβάσει) ή στο κρεβάτι (θα σε κοιμίσει γλυκά), αντενδείκνυται όμως για χώρους όπως το γραφείο (θα φύγει η μέρα χωρίς να προλάβεις να δουλέψεις καθόλου) ή το WC (μέχρι να τελειώσεις το διάβασμα, θα έχουν μυρμηγκιάσει τα πόδια σου). Σε κάθε περίπτωση, καλή ανάγνωση και καλό κουράγιο!

Ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης έγραψε πριν λίγες ώρες στον τοίχο του στο facebook το εξής: «Ο υπόγειος πόλεμος που διεξάγεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία μπορεί πλέον κάλλιστα να εικονοποιηθεί ως μία μάχη ανάμεσα σε καθαρίστριες και σκουπίδια». Όσο βαρύ κι αν ακούγεται, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαφωνήσω.

Η αφορμή για τις σκέψεις που θ’ αρχίσω σιγά-σιγά να σας ξετυλίγω, ήταν η ειρωνεία (το λες και χολή) από ορισμένους, ευτυχώς λίγους, απέναντι στη Χαρούλα Αλεξίου και τη συναυλία της προχθές 28/7/2014 στο Σύνταγμα υπέρ των απολυμένων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες κλείνουν έναν ολόκληρο χρόνο ξεροκεφαλιάς, επιμένοντας να χαλάνε τον κόσμο και να μην αποδέχονται μνημονιακά τετελεσμένα, τα οποία παρεμπιπτόντως αγνόησαν προκλητικά ακόμη και τις αποφάσεις των δικαστηρίων που ως γνωστόν, δικαίωσαν τις καθαρίστριες.

Κατ’ αρχήν, σ’ ένα οποιοδήποτε ευνομούμενο πολιτισμένο κράτος, εκεί ακριβώς θα έπρεπε να έχει τελειώσει κάθε κουβέντα. Θα είχε σφυρίξει ο δικαστής και το θέμα θα έληγε. Σε καμιά σοβαρή (ακόμα και ημισόβαρη) χώρα της Ευρώπης ή του κόσμου, δεν θα υπήρχε καν ο συμπαντικός εκείνος χωροχρόνος να χωρέσει: ούτε καθαρίστριες να φωνάζουν, ούτε μπάτσους να τις στέλνουν στο νοσοκομείο (μαζί και με τους επίσης δαρμένους παριστάμενους φωτορεπόρτερ), ούτε συναυλίες υποστήριξης με πλήθη λαού, ούτε κανείς να κάθεται να γράφει κατεβατά (καλή ώρα), ούτε τίποτα απ' όλα αυτά! Αλλά ως γνωστόν, εμείς έχουμε την τύχη να αποτελούμε ένα παράλληλο σύμπαν, με τους δικούς του νόμους και κανόνες.

Από κάποιες μεριές βέβαια, τέτοια ειρωνικά (έως δηλητηριώδη) σχόλια κατά της Χαρούλας και των καθαριστριών, δε λες κι ότι δεν τα περίμενες… Τι να σε εκπλήξουν π.χ. τα Νέα, η Lifo και τα παρεμφερή ξεπεσμένα μηντιακά σύμβολα της παλιάς εποχής που δύει μελαγχολικά και αμετάκλητα (επιτρέψτε μου να πιστεύω). Η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε από κάποιους διαδικτυακούς "φίλους", που κατά τα άλλα δηλώνουν "προοδευτικοί" και "αντισυστημικοί" στα social media και σε κάποια blog (και όχι "blogs", άσχετο, αλλά από πού κι ως πού θα πρέπει να κλίνω τις αγγλικές λέξεις όταν μιλάω ή γράφω ελληνικά σαν ορισμένους μαρκετίστες και PRατζήδες, το κέρατό μου;). Μετά πάλι, σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα έχουμε πόλεμο και δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση όλο αυτό. Έναν πόλεμο ίσως όχι τόσο θεαματικό όσο στη Γάζα ή την Ουκρανία, αλλά με εκατομμύρια θύματα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και με χιλιάδες νεκρούς - μόνο τις αυτοκτονίες να υπολογίσουμε φτάνει, και δε βάζω π.χ. τους πνιγμένους σε κάτι Φαρμακονήσια, αυτοί είναι …ξένοι, δεν τους μετράνε στο δικό μας στρατόπεδο! Λογικό λοιπόν. Αφού κάθε δράση, έχει και την αντίδραση του αντιπάλου.

Γιατί κακά τα ψέματα: έτσουξε πολύ η πράξη της Χαρούλας. Όχι γιατί έκανε κάτι τρομερό, σιγά τα ωά… Άλλοι έχουν φτύσει αίμα και μια ζωή είναι στην πρώτη γραμμή. Αλλά εδώ πρόκειται για τη Χαρούλα! Δε μιλάμε για μια απλή τραγουδίστρια, μιλάμε για σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Ίσως και δύο και τριών γενιών και βάλε, αν σκεφτούμε ότι π.χ. ο Στέλιος ή ο Γρηγόρης ή η Βίκυ ή πιο παλιά η Σωτηρία, ή ακόμη πιο παλιά η Μαρίκα, κι άλλοι πολλοί και πολλές, ήταν, είναι και θα είναι Μεγάλοι, ακόμη και για κόσμο που γεννήθηκε (και θα γεννηθεί) πολύ μετά τον θάνατό τους. Μιλάμε για την Χαρούλα Αλεξίου, τεράστιο αξιακά μέγεθος. Τους κόστισε λοιπόν. Σου λένε, τί ήθελε κι αυτή τώρα; Δεν κοιτάει τη δουλειά της, με τις παλιοκαθαρίστριες βρήκε να ασχοληθεί; Τόσα φιλανθρωπικά γκαλά, τηλεμαραθώνιοι, οργανισμοί σαν την Ελπίδα και το Χαμόγελο του Παιδιού, "τρε σικ" και "κομ ιλ φο" κι απολιτίκ αλά Ποταμίκ, να δείξει κανείς αβέρτα τις ευαισθησίες του! Τι πας κι εκδηλώνεσαι πολιτικά - συλλογικά - αλληλέγγυα - αγωνιστικά βρε παιδί μου; Είναι εποχή για συλλογικότητες; Ο καθένας τώρα πρέπει να σώσει το τομάρι του! Δεν το 'πε κι ο Μέγας Αντώνιος ο Συγκαμένος; "Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει" δεν είπε; Άσε που το σαξές στόρυ δικαιώνεται, όπου να 'ναι βγαίνει και το φως στο τούνελ! Τι είπατε; Είναι το τρένο; Κακοήθειες…

Ας μπούμε όμως και στα "επιχειρήματα". Μέσα λοιπόν στα αρνητικά σχόλια που διάβασα αυτές τις μέρες, κυρίαρχες ήταν οι απόψεις του στυλ  «πού ήταν η κ. Αλεξίου τόσο καιρό που οι έμποροι και οι επιχειρηματίες αυτοκτονούν, όταν χυνόταν το αίμα 6000 ανθρώπων αφήνοντας τόσες χήρες κι ορφανά, τι έκανε για τους τόσους πεινασμένους στα συσσίτια, τους τόσους άστεγους»; Κι επειδή δεν έχω την τιμή να γνωρίζω την κ. Αλεξίου για να την πάρω τηλέφωνο να την ρωτήσω και να σας μεταφέρω την απάντησή της, ας αναρωτηθώ κι εγώ με τη σειρά μου: όλοι εκείνοι, αλλά και συνολικότερα οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, οι άλλοι τόσοι κακοπληρωμένοι, όλοι οι για μήνες απλήρωτοι, οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι, οι συνταξιούχοι με τις πετσοκομμένες συντάξεις (και δεν έχει τέλος ο κατάλογος), όλοι μας, τι στον λούτσο κάναμε για να προκαλέσουμε την ανάγκη στην Χαρούλα Αλεξίου - ή όποιον άλλο σπουδαίο καλλιτέχνη - να βγουν και να πάρουν θέση, να τους συγκινήσουμε ώστε να θελήσουν να πουν "κουράγιο, είμαστε δίπλα σας" και να μας εμψυχώσουν με τα τραγούδια τους; Να σταθούν δίπλα μας, πού; Στην ιδιωτεία μας; Στη γκρίνια μας και τις ανέξοδες κατάρες από την πολυθρόνα; Έχετε ξανακούσει καλλιτέχνες να δίνουν συναυλίες περιοδεύοντας από δερμάτινο καναπέ σε καναπέ; Αφού αντίθετα με τις έρμες τις καθαρίστριες, ας είμαστε ειλικρινείς, ως κοινωνία δεν αντιστεκόμαστε, δεν αγωνιζόμαστε! Συλλογικά τουλάχιστον, γιατί ο ατομικός αγώνας για την επιβίωση είναι συνεχής, ακραία δύσκολος και μας έχει ξεζουμίσει.

Δεν είναι λίγο το βάρος μιας σκληρής εφαρμογής του "δόγματος του σοκ" που σηκώνουμε πάνω από 4 χρόνια πια, όμως, ποιόν περιμένουμε να συγκινήσουμε όταν -  με μια εξαίρεση λίγων μηνών τότε στις πλατείες των αγανακτισμένων - παραμένουμε ακόμη σιωπηλοί και idiot(ε)s; (Σίγουρα όλοι θα έχετε ακούσει για την ελληνική ρίζα της λέξης idiot και το παρεμφερές νόημα που είχε στην αρχαία Ελλάδα ο ιδιώτης, το ακριβές αντίθετο του Πολίτη που συμμετείχε στις διαδικασίες της Πόλης και παρήγαγε Πολιτισμό, άρα για τους προγόνους μας βλαμμένος). Από ποιόν δικαιούμαστε να απαιτήσουμε να μας στηρίξει, την ώρα που επιμένουμε να είμαστε κοινωνικά δυσλεκτικοί και αμέτοχοι, ο καθένας στον δικό του κόσμο, ή και ακόμα χειρότερα, κάποιοι κυριολεκτικά στον "άλλο" κόσμο, με τις έντεχνα εμφυτευμένες πλασματικές ενοχές, το αίσθημα απαξίωσης κι αδιεξόδου και τελικά τις αυτοκτονίες; Τί τραγικό αλήθεια το τελευταίο, αλλά και τί βολικό συνάμα για το σύστημα, γι’ αυτή την ζούγκλα του κοινωνικού δαρβινισμού που μας έπλασαν να βιώνουμε μέσα της κι όχι μόνο μας έβαλαν ν' ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας σαν τα θηρία, όχι μόνο δεν βλέπουμε ότι τελικά είμαστε πρόβατα και βορά των λίγων πραγματικών Θηρίων, αλλά μας έπεισαν κι από πάνω να δεχόμαστε την αρένα αυτή ως θέσφατο, ως κάτι που "έτσι είναι και δεν αλλάζει με τίποτα"!

Αλλά συνεχίζοντας με τις "κριτικές" στη Χαρούλα, διάβασα κι άλλες τέτοιες ερωτήσεις, πραγματικά τύπου Λ.Ο.Λ.Α. (Λόγος Ορθού, Λογική Αξεπέραστη), όπως π.χ.: «πού ήσουν κα Αλεξίου όταν δολοφονούσαν τον Παύλο Φύσσα»; Και δεν απαντά κανείς! Ύποπτο, δε νομίζετε; Αλήθεια, που ήσουν κα Αλεξίου εκείνο το βράδυ; Έχεις άλλοθι; Αλλά ας πούμε (με προφορά Χάρυ Κλυν - αστυνόμου Μπέκα) "χμ, ας το πι-στέ-ψωωω"… Όμως, για ξέρασέ τα όλα Χαρούλα: γιατί στην κηδεία του Παύλου δεν τραγούδησες; Ένα μοιρολόι έστω! Και πάνω απ' όλα, γιατί δεν έκανες τίποτα για όλους τους άνεργους και τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα; Μα καλά, δε βλέπεις τις μαζικές συγκεντρώσεις που κάνουν καθημερινά στις πλατείες; Έχεις δει από νωρίς το πρωί ως αργά τα ξημερώματα έστω και μία πλατεία άδεια, έστω και μία καφετέρια; Ώστε έτσι, ε; Παραείσαι μεγάλη φίρμα κα Αλεξίου για τις καφετέριες; Σα δε ντρέπεσαι! Α, και κάτι ακόμη, μην ξεχνιόμαστε… Για τους νεκρούς της Marfin; Τσιμουδιά κα Αλεξίου, ε;

Και πόσα άλλα για την πονηρή αλεπού Χαρούλα διάβασα… Περί μάρκετινγκ, περί επαναφοράς καριέρας (προφανώς την είχαμε ξεχασμένη στα αζήτητα), περί της ωφέλειας από την προστασία μιας κομματικής ομπρέλας (φυσικά, την έχει ανάγκη και κόψιμο), περί στυγνού υπολογισμού για να προωθήσει τον τελευταίο της δίσκο (εκείνον ντε, που έβγαλε προ …2 ετών), περί προωθήσεων της καλοκαιρινής της tour (άντε τώρα να εξηγήσεις ότι μεσούσης της καλοκαιρινής περιοδείας της, μια δωρεάν συναυλία μόνο μείωση εισιτηρίων μπορεί να φέρει, αφού αν την είδαμε στο Σύνταγμα, σιγά μη μας περισσεύουν να πληρώσουμε να την ξαναδούμε και αλλού…), αυτά κι άλλα τόσα άλλα "αληθινά" σενάρια! Μα αγαπητοί μου, έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε! Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Εδώ κάποιοι είναι σίγουροι ότι επί καθημερινής βάσης μας ψεκάζουν αεροπλάνα, ή ότι ο περίπατος του Νιλ Άρμστρονγκ στο φεγγάρι έγινε σε στούντιο του Hollywood, εδώ θα τα χαλάσουμε;

[Υποσημείωση: πάντως μεταξύ μας, αφού γράφτηκαν τέτοια ακόμη και για την Αλεξίου, καταλαβαίνω πια γιατί τόσοι αξιόλογοι καλλιτέχνες αποφεύγουν να παίρνουν θέση, να βάζουν το όνομά τους στον ντορβά… Ανθρώπινο, μ' όλα αυτά που έχουν ν’ ακούσουν, το πέσιμο που θα τους κάνουν. Γι’ αυτό λέω, ευτυχώς που μερικοί καλλιτέχνες όπως η Χαρούλα τόσα χρόνια είναι τόσο ψηλά, που αντικειμενικά δεν έχουν να αποδείξουν πια τίποτα και σε κανέναν. Κι έτσι μπόρεσε να μας ανοίξει ένα παραθυράκι αισιοδοξίας: δεν είν' και λίγο να μαζεύονται ντάλα καλοκαίρι τόσες χιλιάδες κόσμου για μια συναυλία - πολιτική διαμαρτυρία! Και μαζί να ανεβαίνει το ηθικό τους, να γεύονται τη χαρά που τόσο την έχουν ανάγκη, να δυναμώνει η πίστη ότι μπορούν να νικήσουν! Τέλος υποσημείωσης.]

Κι ας αφήσουμε τώρα τη Χαρούλα, να επικεντρώσουμε στις ίδιες τις καθαρίστριες. Δείτε την επιλογή λέξεων σε post που διάβασα στο facebook, το οποίο μιλά για τις «πολυπροβεβλημένες, πλέον ατυχήσασες καθαρίστριες, που όμως όπως βλέπω στις φωτογραφίες έχουν λεφτά για κομμωτήρια και μανικιούρ!» (σ.σ. σα δε ντρέπονται, οι παλιογυναίκες...). Και μετά από τέτοιο επίπεδο και τέτοια αποστομωτικά επιχειρήματα, αναρωτιέμαι αυτή η απαξίωση, από πού να προκύπτει; Τόσο τελικά τους μπαίνουν στο μάτι, αποτελώντας το βασικότερο τμήμα από τους ελάχιστους πολίτες αυτής της χώρας που δεν το βάζουν κάτω ό,τι κι αν τους κάνουν, που 12 μήνες τώρα συνεχίζουν να αντιδρούν στο άδικο, που αρνούνται να λυγίσουν; Άραγε λείπει η λογική ή λείπει η καρδιά για να καταλάβουν ορισμένοι τι σημαίνει το «εσείς κορίτσια καθαρίζετε για πάρτη μας»; Μήπως ο ανυποχώρητος και περήφανος αγώνας τους είναι ο λόγος που έχουν γίνει αγκάθι στην κυβέρνηση και την τρόικα; Μήπως γι' αυτό λυσσάνε να τις κατηγορούν από τη μία τα τσιράκια τους κι από την άλλη όλοι οι βολεμένοι και σχετικά ανέγγιχτοι από την κρίση; Αλλά και κάτι άλλο. Μήπως η στάση τους είναι πράγματι ένας ικανός λόγος να ευαισθητοποιηθεί και να αποφασίσει ένας καλλιτέχνης του ύψους μιας Αλεξίου να βγει μπροστά; Δηλαδή μόνο όσοι έχουν γνωρίσει από κοντά την κ. Αλεξίου και γνωρίζουν τον χαρακτήρα και την ευαισθησία της μπορούν να κάνουν αυτή την απλή σκέψη; Ενώ όλοι οι άλλοι δικαιολογούμαστε να είμαστε πονηρήδηδες; Έλεος δηλαδή!

«Σιγά μην ασχολούμαστε όλη μέρα με τις καθαρίστριες» είπε το τέρας διάνοιας, συνέπειας και αρτιότητας πολιτικού λόγου που έχει η κυβέρνηση ως εκπρόσωπο. Αν λοιπόν γι’ αυτήν  και τους ομοϊδεάτες της οι γυναίκες αυτές είναι "τρε μπανάλ" και τις σνομπάρουν, ας μας επιτρέψουν εμάς να τις θεωρούμε όχι ηρωίδες, σίγουρα όμως φωτεινές εξαιρέσεις και σύμβολα, σε μια εποχή παλλαϊκής ναρκοληψίας με το άλλοθι ενός πελάγους ανώδυνων κριτικών εκ του ασφαλούς από το πληκτρολόγιο. Και μη γελιέστε, δεν είναι σύμβολα οι ίδιες σαν άτομα, το παράδειγμά τους είναι το σύμβολο, ο δρόμος που προτείνουν ν’ ακολουθήσουμε κι εμείς. Και ξέρουν αυτοί που τις ειρωνεύονται γιατί θέλουν να τις μειώσουν, να τις κάνουν γραφικές: τα σύμβολα είναι που μπορούν να κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά, να εμπνεύσουν, να ξεσηκώσουν! Τι να κάνουμε… Αφού δεν "έκατσε" στη γενιά μας ένας Άρης ή ένας Che, ας βολευτούμε το λοιπόν με ό,τι έχουμε, έστω κι αν αυτή την περίοδο είναι ένα γκρουπ γυναίκες στα 40 και 50 τους, με αξεσουάρ τους κουβάδες και τα πλαστικά τους γάντια.

Να μας συγχωρήσουν ακόμη αν ορισμένοι από εμάς βλέπουμε στα πρόσωπά τους τις αδερφές και τις μανάδες μας που αδικήθηκαν κατάφωρα, ας μας επιτρέψουν να δακρύζουμε με την επιμονή τους να αγωνίζονται (τι να γίνει, δεν είμαστε όλοι από τζάκι, ίσως έχουμε πράγματι θειές ή μανάδες που έχουν πλύνει σκάλες για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους). Γιατί ΕΙΝΑΙ αδικημένες. Γιατί ακόμη κι όσοι έχουν μασήσει την νεοφιλελέ καραμέλα του "υπερμεγέθους Δημοσίου" και συναινούν με την "μείωση του Κράτους" (παρότι ξεκάθαρα το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό), ας δουν τουλάχιστον αυτό, ότι ΔΕΝ είναι δικαιοσύνη να παραμένουν άθικτοι οι εκατοντάδες χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι και τα λοιπά "ημέτερα" καλοβολεμένα στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών και να την πληρώνει ο πιο αδύναμος κρίκος! Γιατί ακόμη, ΔΕΝ είναι δικαιολογία το γεγονός ότι επειδή δεν κουνιέται φύλλο στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο που έχει καταντήσει ο ιδιωτικός τομέας, θα πρέπει να σιωπούμε στο να γίνονται οριζόντια πογκρόμ απολύσεων ΚΑΙ στον δημόσιο τομέα! Τι θα γίνουμε δηλαδή, "ισορροπιστές του πάτου"; Άραγε οι επιπλέον άνεργοι του δημοσίου, μήπως θα βοηθήσουν την κατάσταση ώστε οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα να βρουν δουλειές; Και τελικά, όποιος αδικείται και αντιστέκεται πολεμώντας για το δίκιο του, σε όποιον τομέα (δημόσιο ή ιδιωτικό), αξίζει τη συμπαράσταση όλων, ειδικά των καλλιτεχνών που μπορούν να βοηθήσουν στην κινητοποίηση του ευρύτερου κόσμου.

Κι επανερχόμενος στην Χαρούλα, σίγουρα δεν θα την θεοποιήσουμε επειδή έκανε μια απλή ανθρώπινη πράξη συμπαράστασης. Να μην υποτιμούμε τουλάχιστον όμως το ότι έδωσε κουράγιο στις αγωνιζόμενες γυναίκες, ανεβάζοντας το ηθικό τους τη στιγμή που το χρειάζονταν όσο τίποτε άλλο… Και ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό αυτό για όποιον παλεύει, ειδικά σε τόσο μακρόχρονους αγώνες. Νομίζετε είναι λίγο αυτό; Μπορείτε να φανταστείτε τί δύναμη σου δίνει μια τέτοια στήριξη από έναν καλλιτέχνη που αγαπάς, ειδικά μαζί με τις χιλιάδες κόσμου που κινητοποιεί; Όταν είσαι στους δρόμους καθημερινά για έναν ολόκληρο χρόνο, όταν κατά καιρούς σε χτυπάνε αλύπητα με κλομπ, ασπίδες μέχρι και σιδηρογροθιές κάποιοι που θα μπορούσαν να σ' έχουν μάνα τους; (Και κατά τα άλλα υπηρετούν στο υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη", ένας ακόμη ευφημισμός, δείγμα του πώς έχουν γίνει σκατά μέχρι οι λέξεις και τα νοήματα σ' αυτή τη χώρα). Όταν άδικα και ως αποδιοπομπαίος τράγος, έχεις χάσει το μεροκάματό σου και η οικογένειά σου πεινάει, όχι για δημοσιονομικούς, αλλά για καθαρά ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥΣ λόγους, όπως κυνικά παραδέχτηκε ο ίδιος ο υπουργός; Μπορείτε να φανταστείτε το κουράγιο που παίρνεις για τη συνέχεια μετά από μια τέτοια γιορτή, με λαοθάλασσα κόσμου, με ενθουσιασμό και χαρά, ακόμη και με υλική ενίσχυση; Μπορείτε να δείτε γενικότερα τη σημασία του να βοηθούν οι καλλιτέχνες τον κόσμο που αδικείται και αγωνίζεται και τί καλό θα ήταν αν ακολουθούσαν κι άλλες σημαντικές προσωπικότητες του Πολιτισμού; Κι ας τους κατηγορήσουν κάποιοι για προσωπικά οφέλη και προσχεδιασμένες ενέργειες εκ του πονηρού… Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό: ο αντίπαλος έχει τα δικά του όπλα, την απαξίωση και τη λάσπη. Έστω κι αν αυτή την απαξίωση (για να τα λέμε όλα) την έθρεψαν ορισμένα αρνητικά παραδείγματα καριέρων που χτίστηκαν σε τέτοιες βάσεις, εκ του πονηρού, με καλομελετημένα πλάνα ανάδειξης μέσω κομμάτων και πολιτικής ψευτοστράτευσης. Αλλά από τη άλλη, μεγάλη και μακρόχρονη καλλιτεχνική καριέρα χωρίς ταλέντο και αξία είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει, ας μην τα τσουβαλιάζουμε λοιπόν όλα και όλους.

Ας κάνει τουλάχιστον κάθε καλλιτέχνης αυτό που του υπαγορεύει η ψυχή του, κι ας μην τον απασχολεί η γνώμη του καθένα, «σ' όποιον αρέσουμε» δε λέει το τραγουδάκι; Φτάνει να υπάρχει σθένος και ηθικό ανάστημα ώστε να μπορούν να νιώσουν την αξία η υπεράσπιση του δίκιου, της αξιοπρέπειας, την ανάγκη που υπάρχει για τη συλλογική ανάταση ενός λαού με αγώνες, καθώς κι ένα μικρό παιδί πια μπορεί να καταλάβει ότι τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται. Μια φορά, δεν πρέπει να αφήνουμε - φοβούμενοι ίσως το στόμα και το πληκτρολόγιο των "πονηρών", των "αξιολογητών συνειδήσεων" - να επιβραβεύει η κοινωνία ένα άλλο είδος πονηρών: αυτούς που δεν θέλουν να εκτίθενται ποτέ, μην τυχόν και κατηγορηθούν και χαλάσει το image τους, άρα και τα φράγκα τους. Και με αυτή την έννοια, σε αντιδιαστολή με όλες τις Βισσυνάδες και τους Παπάριους αυτού του τόπου (όσο φωνάρες κι αν είναι ή ήταν, δεν συζητάμε εδώ για ταλέντο, μιλάμε για στάσεις ζωής), συγκριτικά λοιπόν μ' εκείνους είναι πιο τίμιοι οι περιπτώσεις των Σφακιανότηδων. Που βγαίνουν τουλάχιστον και λένε την αποψάρα τους επειδή την πιστεύουν, έστω και αν - δυστυχώς - αποδεικνύοναι όχι αετοί αλλά …κοτόπουλα, καβαλημένοι ημιμαθείς και ρατσιστές ελληναράδες, της συνομοταξίας εκείνης που τώρα μισούν φυσικά το πασοκ κι όλους τους πολιτικούς ανεξαιρέτως, αλλά τους εξέθρεψε αυτός καθαυτός ο λαϊκισμός μιας πασοκιάς που μας έφερε εδώ που μας έφερε σαν κοινωνία, να είμαστε στη γενική μας εικόνα τσάμπα μάγκες κακομοίρηδες, υποταγμένοι γκρινιάρηδες και με σχεδόν δυο ντουζίνες φασίστες μαχαιροβγάλτες βουλευτάδες "να καθαρίσουν". Αλήθεια, δεν λέει κάτι για τη νοημοσύνη του κόσμου που τους θεωρεί "αντισυστημικούς" ότι τα χρυσαύγουλα, όχι μόνο δεν υποστήριξαν, αλλά εκβίαζαν και απειλούσαν ανοιχτά τις καθαρίστριες;

Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά (χαχαχα, η αριστερή μου διαπαιδαγώγηση, δεν μου επιτρέπει να κλείσω με μαυρίλα και απαισιοδοξία). Άλλωστε το πιστεύω αυτό που θα πω: είμαστε μια φάρα με τέτοιες ξαφνικές και μαγικές μεταμορφώσεις, που εκεί που είμαστε να μας σιχαίνονται, εκεί που βγάζουμε τα μάτια αναμεταξύ μας και ψοφάμε στην κακομοιριά μας, κάτι απρόβλεπτο και φαινομενικά μικρό, μας κάνει να δίνουμε άξαφνα ένα ρεσάλτο, να στροφάρουμε, κι εκεί που κανείς δεν το περιμένει να κάνουμε θαύματα, σπουδαία και μοναδικά, σα μικροί θεοί. Δεν το λέω εγώ, η ιστορία μας το λέει. Ε, και μετά ξαναγινόμαστε καραγκιοζάκια και ξαναβγάζουμε τα μάτια μας. Κι αυτό η ιστορία μας το λέει.

Κλείνοντας… (ναι, είναι γεγονός, φτάνουμε επιτέλους στην άκρη του σεντονιού, στο τέλος αυτού του βαθυστόχαστου έπους!): είναι περίεργο πώς τα φέρνει έτσι η ρημάδα η τύχη και μερικές γυναίκες, παρά πέντε εξακόσιες …ποταπές καθαρίστριες, να σχηματοποιούνται ως σύμβολα μιας αντιηρωικής κατά τα άλλα εποχής, να γίνονται αυτές το έρεισμα από κάπου να πιαστούμε, μπας και σηκωθούμε από το λήθαργό μας, έστω και την ύστατη ώρα. Γιατί προς το παρόν και μέχρι νεωτέρας, αυτό το δύσκολο καλοκαίρι και λίγο πριν τον προδιαγραφόμενο κατάμαυρο χειμώνα που πλησιάζει, κοιτώντας γύρω, δυστυχώς μόνο απ' το παράδειγμα των καθαριστριών μοιάζει να έχουμε να εμπνευστούμε. Και να ‘ναι καλά η Χαρούλα που μαζί με τη δύναμη που έδωσε σ' εκείνες, ανέβασε και το ηθικό το δικό μας, πάνω που άρχιζε να μας παίρνει πάλι από κάτω η κατάθλιψη κι η απογοήτευση… Γιατί εκείνη την καυτή βραδιά του Ιουλίου μας δυνάμωσε η πίστη να φωνάξουμε "φτάνει πια, ως εδώ με το φόβο και τους ψεύτικους μονοδρόμους σας, μπορούμε να νικήσουμε!"  Και πού ξέρεις; Ίσως αυτός ο χειμώνας να μην είναι τελικά μαύρος, να είναι ο χειμώνας μιας αληθινής ανατροπής.

Απευθυνόμενος λοιπόν σε όλους τους "στραβωμένους" με τη Χαρούλα και τις καθαρίστριες (και την ίδια στιγμή λιγότερο "στραβωμένους" με τον απίστευτο θίασο εκείνων που μας κυβερνούν, δικών μας και ξένων, στους οποίους δείχνουν με λόγια και πράξεις πολύ μικρότερη αυστηρότητα και πολύ μεγαλύτερη ανοχή), ένα έχω να πω.

Ξύδι.

Με τις υγείες σας,
Χάρης Αρώνης
(ένας παντελώς άσημος τραγουδοποιός από το Αιγάλεω, σ’ ένα παραλήρημα γραπτού λόγου, που του προκάλεσαν όσοι διυλίζουν τα κουνούπια και καταπίνουν τις καμήλες αμάσητες).

Φωτογραφία: Μάριος Βαλασόπουλος

ΥΓ1: Ξημέρωσε για τα καλά πια, και κάπου μέσα στη μέρα ήρθε η είδηση της πάντα Τυφλής (μάλλον πνευματικά) Δικαιοσύνης, της απόφασης δηλαδή από δικαστές και σώμα ενόρκων συμπολιτών μας μαζί παρακαλώ, η οποία αθωώνει τους εγκληματίες δουλέμπορους της Μανωλάδας, ώστε να μην ξεχάσουμε ούτε για λίγο σε τι χώρα ζούμε. Ρε λέτε να ήθελαν κατά βάθος οι άνθρωποι να γλυκάνουν τον πόνο όσων τους οφείλονται μισθοί και δεδουλευμένα, να τους κάνουν να δουν το ποτήρι μισογεμάτο και να σκεφτούν "πάλι καλά που δεν μας πυροβολούν κι από πάνω"; Ποιος ξέρει… Φημολογείται ότι σε λίγο, τα σκάγια των επιστατών θα περνάνε επίσημα και στα έξοδα της εταιρείας "Ματωμένες Φράαουλες ΑΕ"! Ε μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα πια, 6 μήνες φυλάκα ο Παστίσιος (που έγραψε μερικά σατυρικά κειμενάκια) κι ελεύθεροι όσοι καραμπίνιασαν τους απλήρωτους και ήδη κακοποιημένους εργάτες γης… Δικαιοσύνη κύριοι, πρόοδος, ισονομία, τι νομίζετε, στο μεσαίωνα ζούμε; Αμ το άλλο; Ο λεβέντης εκείνος ο εισαγγελέας στον Πειραιά, που λίγες ώρες αργότερα έκλεισε στο αρχείο την υπόθεση του πνιγμού τόσων ανθρώπων τότε στο Φαρμακονήσι υπό την "επίβλεψη" του Λιμενικού; Ναι ντε, ξεχάσατε κιόλας τη μάνα που βρέθηκε πνιγμένη αγκαλιά με το πνιγμένο μωρό της κι όλα τα άλλα θύματα που χάθηκαν υπό την πατριωτική, με ζήλο και αυταπάρνηση περιφρούρηση του λιμενικού μας; Και δεν ξεχνώ και το άλλο, όσο μικρότερο συγκριτικά κι αν δείχνει: λίγος καιρός έχει περάσει που ξυλοκόπησαν δυο λεβέντες Αθηναίοι συμπολίτες μου έναν παλιοαιγύπτιο εκεί πέρα, που είχε το θράσος ο αθεόφοβος να θέλει να βγάλει τίμια το ψωμί του ως οδηγός ταξί, να στηρίξει τη μάνα του και τα αδέρφια του πίσω στην πατρίδα του, να βρει στον ήλιο μοίρα.  Μπράβο αδέρφια, συνεχίστε να μας κάνετε υπερήφανους για την πόλη μας, για το μεγαλείο του πολιτισμού μας! Τι δηλαδή, να γίνουμε ίδιοι με τους λούγκρες τους Εγγλέζους, που επιτρέπουν ακόμη και σε Ινδούς με σαρίκι, ακόμη και σε μουσουλμάνες με μαντίλα να δουλεύουν (άκουσον-άκουσον) οδηγοί στα διώροφα κόκκινα λεωφορεία, όπως έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια στο Λονδίνο; Ασταδιάλα και συ Χαρούλα (σε ξαναθυμήθηκα) με τις βρωμοκαθαρίστριες και τα βρωμόγαντά σας, α να χαθείτε κλώσσες που μας ζαλίζετε τον έρωτα κάθε μέρα, αντί να πάτε να πεθάνετε ήσυχα κι ωραία η κάθε μια στο σπίτι της, έχετε το θράσος να ζητάτε να εφαρμόζονται οι νόμοι και να γυρίσετε πίσω στις δουλειές σας… Ουστ από κει, που μαζέψατε κι όλους τους άπλυτους από κάτω να σας χειροκροτούν και να τραγουδάτε παρέα, άιντε από δω, μαγαρίσατε την Αθήνα μας…

ΥΓ2: Φτου, ξανά κατάθλιψη… Κρίμα, γιατί είχα όλη την καλή πρόθεση ο δόλιος να κλείσω το κείμενο με ένα αισιόδοξο μήνυμα, με περίσσευμα ελπίδας, "όπως αρμόζει σε αριστερούς", κι ήρθαν μετά τα υστερόγραφα και τα έκανα ξανά μαντάρα, την κυκλοθυμία μου μέσα…