Συνέντευξη του Νίκου Καλλίνη (Εκείνος+Εκείνος)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Ο Νίκος Καλλίνης και ο Κώστας Λογοθετίδης μάς συστήθηκαν δισκογραφικά ως Εκείνος & Εκείνος το 1991 και από τότε μας χαρίζουν πανέμορφα τραγούδια, είτε ερμηνευμένα από τους ίδιους («Χειμωνιάτικα Μπαρ», «Δεν Θυμάσαι», «Τα Λόγια Κομμάτια» κ.ά.) είτε από άλλους σπουδαίους ερμηνευτές («Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει» από την Καίτη Γκρέυ, «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» από τον Νότη Σφακιανάκη, «Μια Μέρα Μετά» από τη Χαρούλα Αλεξίου κ.ά.). Το διάλειμμά τους από το μουσικό γίγνεσθαι αποδείχθηκε σημαντικός παράγοντας για την αναμέτρησή τους με τον χρόνο. Και, όπως πρέπει να γίνεται, το καλό τραγούδι βγήκε νικητής, γεγονός που τους έκανε να επανενώσουν τις δυνάμεις τους και το κοινό να τους ανταμείβει με τη ζεστή παρουσία του στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Σ’ αυτήν την αποκλειστική συνέντευξη, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των Εκείνος + Εκείνος, Νίκος Καλλίνης, αποκαλύπτει τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια τους αλλά και την προσωπική του διαδρομή από την Επισκευαστική Ζώνη του Περάματος μέχρι τις… μεγάλες πίστες. Μία διαδρομή που «ντύνεται» μουσικά με τραγούδια που αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να αγαπάμε. 

Νίκος Καλλίνης: Γεννήθηκα στον Πειραιά και μεγάλωσα στο Πέραμα. Και εγώ και ο Κώστας Λογοθετίδης [ο έτερος… «Εκείνος»], Περαματιώτες και οι δύο, μεγαλώσαμε εκεί. Ο πατέρας μου έπαιζε μπουζούκι ερασιτεχνικά. Επιστρέφοντας από τη δουλειά, πάντα έπαιρνε το μπουζουκάκι του και ξεκουραζόταν παίζοντας παλιά λαϊκά, Τσιτσάνη, ρεμπέτικα και σκοπούς από δημοτικά τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Αρκαδίας. Από κει ξεκίνησε η πρώτη μου επαφή με τη μουσική και, σε ηλικία περίπου 8 χρονών, του ζήτησα να μου αγοράσει ένα μαντολίνο.

Πώς και δεν ζήτησες κιθάρα ή μπουζούκι;
Ν.Κ.: Τη δεκαετία του 1960, στον κινηματογράφο ήταν δημοφιλή διάφορα μουσικά films, κάποια από την Τουρκία με τη Hülya, μια τραγουδίστρια διάσημη τότε [σ.σ. Hülya Koçyiğit], κι άλλα από την Ισπανία με τον μικρό Joselito [σ.σ. José Jiménez Fernández] -τώρα τι θυμάμαι!- αλλά ήταν ταινίες που τους πιτσιρικάδες τούς γοήτευαν όπως βέβαια και όλο το κοινό. Ο Joselito έπαιζε μαντολίνο και, όταν τον είδα να παίζει και να τραγουδάει, εντυπωσιάστηκα τόσο, που ήθελα κι εγώ ένα μαντολίνο. Καλή επιλογή, γιατί είχα παιδικά  δάχτυλα και το μπουζούκι του πατέρα μου με δυσκόλευε. Μετά, μεγαλώνοντας, και  με τις παρέες που μπλέξαμε, απλώθηκε ο μουσικός μου ορίζοντας. Σαν νέοι ακούσαμε κι εμείς τα μεγάλα συγκροτήματα τότε του Rock. Είχαμε μεγαλώσει στην άκρη του Πειραιά, στο Πέραμα, με τα λαϊκά τραγούδια από το ραδιόφωνο, στα οικογενειακά τραπέζια την Κυριακή. Ακούγαμε τις ραδιοφωνικές εκπομπές των εταιρειών, «Η Μίνως Μάτσας παρουσιάζει»… μεγαλώσαμε με το «Υπάρχω» του Καζαντζίδη και τα μεγάλα τραγούδια, τα οποία καθόρισαν  γενιές και γενιές αργότερα. Έχοντας αυτό μέσα μας από τη μια μεριά και απ’ την άλλη, σαν έφηβοι, να μην μπορούμε ν’ αρνηθούμε και τη δύναμη που είχε το Rock, που με συγκίνηση ανακαλύπταμε. Deep Purple, Pink Floyd, Bad Company, Led Zeppelin ή αργότερα Genesis, Dire Straits, αλλά και την Soul από την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Ο Πειραιάς, μάλιστα, έχει βγάλει μία γενιά ροκάδων: Αντώνης Μιτζέλος, Αντώνης και Άκης Τουρκογιώργης, Γιάννης Νικολάου, Τάσος Βουγιατζής, Χρήστος Κυριαζής, πολλά ονόματα…
Ν.Κ.: Και ο Γιάννης Γιοκαρίνης! Και ο Σάκης Μπουλάς! Και οι 2002GR οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, μας τιμούν  με τη φιλία τους και με τη συμπαράστασή τους. Κι ήτανε κι οι πρώτες μας επιρροές. Οι 2002GR, ας πούμε, μας έδειξαν ότι η Rock πάει και με τον ελληνικό στίχο, κάτι που τότε στους ροκάδες ήταν ταμπού. Κοίτα τι ωραία που το κάναν αυτοί! Και τι τραγούδια έγραψαν! Έγινε χαμός με τα τραγούδια τους κι ακόμα γίνεται! Εδώ ανοίγω μια παρένθεση: μπορώ να πω ότι ο Γιοκαρίνης και οι 2002GR ήταν από τις σημαντικότερες  επιρροές μας στο να μπλέξουμε τις μουσικές που είχαμε στο κεφάλι μας με τον ελληνικό στίχο. Επίσης είχαμε την τύχη να έχουμε ωραίο στίχο από τον Γιώργο τον Πολυμενάκο, από τον Γρηγόρη τον Μυλωνά, από τον Κώστα Λογοθετίδη…

Ακόμα και εγώ, που δεν γράφω εύκολα, κάτι έγραψα μέσα στη γενικότερη δημιουργία. Κλείνω την παρένθεση. Σιγά-σιγά λοιπόν, το αυτί μου εξασκήθηκε ν’ ακούει, πήρα και μια κιθάρα ακουστική στην αρχή, ηλικία 16-17 ετών, πήρα και μία ηλεκτρική αργότερα και μπήκα έτσι πιο σοβαρά στο «κόλπο», αλλά παρέμεινα ερασιτέχνης μέχρι τα 30 μου. Δούλευα στις επισκευές πλοίων   και είχα τη μουσική σαν χόμπι, παρότι της αφιέρωνα πάρα πολλές ώρες και το 1984, μάλιστα, έκανα και την πρώτη μου δισκογραφική παρουσία με το συγκρότημα των Εναλλάξ, όπου ήμουν εγώ στην κιθάρα-φωνή και κύρια σύνθεση σε στίχους δικούς μου και του φίλου  Γιώργου Πολυμενάκου, με τον 16χρονο τότε Γιώργο Κοντραφούρη στα πλήκτρα και το μπάσο -τον Γιώργο που τώρα διδάσκει Jazz στο πανεπιστήμιο, καθηγητής πλέον και παγκόσμια αναγνωρισμένος μουσικός- και τον Χρήστο τον Ανδριανό, πιτσιρικάς κι αυτός, που έπαιζε τύμπανα. Μ’ αυτό το σχήμα κάναμε τον πρώτο δίσκο των Εναλλάξ στην FM Records του Νίκου του Κούρτη.

Πότε πήρες την απόφαση ν’ ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;
Ν.Κ.: Με τον Κώστα τον Λογοθετίδη μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί. Λίγα χρόνια μικρότερος από μένα, ήξερα ότι ασχολείται με τη μουσική, είχε κάνει κι αυτός τα δικά του βήματα, κυρίως με αγγλόφωνα συγκροτήματα, κι ήταν μάλιστα για κάποιο διάστημα οργανίστας στους Sharp Ties, που τότε είχανε μεγάλη επιτυχία. Σε κάποια φάση βρεθήκαμε και είπαμε μήπως κάνουμε κάτι παρέα. Είχα εγώ κάποιο υλικό μαζεμένο, είχε και ο Κώστας κάποιες ιδέες, τα βάλαμε κάτω, δουλέψαμε από το 1988 μέχρι το 1991, τρία  χρόνια δημιουργικής δουλειάς όμως, κάθε μέρα μαζί να δοκιμάζουμε πράγματα κ.λπ. Από αυτό το «τρίχρονο» ξεπήδησε ουσιαστικά ο πρώτος δίσκος των Εκείνος & Εκείνος. Ήτανε πολύ καλή προσπάθεια για να την αφήσουμε να πάει χαμένη, δηλαδή να μείνουμε απλά ερασιτέχνες. Κι αποφασίσαμε  να δοκιμάσουμε την τύχη μας λίγο πιο επαγγελματικά. Ήμουν 30 χρονών και η δουλειά μου στις επισκευές πλοίων στο Πέραμα μου έδινε αρκετά χρήματα έχοντας κι ένα καλά οργανωμένο συνεργείο. Δεν ήταν για μένα εύκολο να την αφήσω μα είχα μεγάλο μεράκι με τη μουσική. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, όμως είπα «μια ζωή την έχουμε και ας ακολουθήσουμε τα όνειρά μας». Δεν το μετάνιωσα καθόλου. Οι επισκευές ήταν μια αρκετά σκληρή δουλειά κι αργότερα η Επισκευαστική Ζώνη Περάματος ερήμωσε, οπότε καλά έκανα -εκ των υστέρων το λέω, φυσικά.

Όμως και η δισκογραφία ερήμωσε.
Ν.Κ.: (γέλια) Η δισκογραφία ερήμωσε αργότερα! Αλλά εκείνη την εποχή ήταν η χρυσή εποχή της δισκογραφίας. Οι εταιρείες δίνανε χρήματα για video clip, δεν πλήρωνες τίποτα, όλη την παραγωγή, προώθηση κ.λπ. την είχανε αυτές. Αρκεί, βέβαια, να τους έκανες τα κέφια!

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΑ ΜΠΑΡ – Εκείνος & Εκείνος
(1991, μουσική: Εκείνος & Εκείνος, στίχοι: Γιώργος Πολυμενάκος)
Ν.Κ.:  Όταν πήραμε την απόφαση να δουλέψουμε μαζί με τον Κώστα, ήταν το τραγούδι με το οποίο ξεκινήσαμε. Το πρώτο από έναν κατάλογο 10-15 τραγουδιών. Ουσιαστικά, οι στίχοι στα «Χειμωνιάτικα Μπαρ» υπήρχαν πριν το 1988. Μπορεί να γράφτηκαν και το 1982-1983 από τον Γιώργο Πολυμενάκο. Με τον Γιώργο είμαστε μαζί από πιτσιρικάδες, τον γνώρισα στην Α’ Γυμνασίου. Είχα μόνο τα κουπλέ του τραγουδιού και την εισαγωγή, αλλά δεν είχα δυνατό ρεφρέν. Ένα απλό «Μες στα χειμωνιάτικα τα μπαρ, μες στα χειμωνιάτικα τα μπαρ»! Δουλεύοντάς το όμως μουσικά, τελικά ο Γιώργος συμπλήρωσε το ωραίο ρεφρέν του. «Μες στα χειμωνιάτικα τα μπαρ / ο χειμώνας μπαίνει μέσα στην ψυχή σου / όμως σαν την άνοιξη θα ‘ρθω / και θ’ ανθίσω πάλι το κορμί σου». Τελικά το βρήκαμε, το φτιάξαμε και ήταν το πρώτο μας. Και αυτό μας οδήγησε στο να βρούμε το κέφι και να κάνουμε και την υπόλοιπη δουλειά. Εδώ μπαίνει ο παράγων τύχη: Ένας φίλος, ο Τρύφωνας Αγαπίου, ο οποίος ήταν ηχολήπτης στον Σκάι, δούλευε τότε στην εκπομπή του Μικρούτσικου και της Βόσσου στο ραδιόφωνο. Η εκπομπή πήγαινε πολύ καλά και ο Τρύφωνας πήρε (σε κασέτα) το demo των «Χειμωνιάτικων Μπαρ», στην πρώτη τους μορφή, και για πρώτη φορά το έπαιξαν στην εκπομπή, η οποία είχε μεγάλη ακροαματικότητα. Έτυχε, λοιπόν, το τραγούδι αυτό να το ακούσει ο Ηλίας ο Μπενέτος, παραγωγός στη Minos τότε, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μας και μας ρώτησε αν «….έχουμε και άλλα τέτοια». Και είχαμε «και άλλα τέτοια». Του παρουσιάσαμε το υλικό και μας έγινε πρόταση για συμβόλαιο στην Minos-EMI. Ο φίλος Παύλος Ευθυμίου επιμελήθηκε τα δύο πρώτα μας video clip και έτσι μπήκαμε στον χορό, το 1991.  

ΔΕΝ ΘΥΜΑΣΑΙ – Εκείνος & Εκείνος
(1991, μουσική-στίχοι: Εκείνος & Εκείνος, Νίκος Καλλίνης, Κώστας Λογοθετίδης)
Ν.Κ.: Μας αρέσει να λέμε ότι όλα ξεκίνησαν από ένα καμαράκι, ψηλά στο Πέραμα. Εκεί είναι η συνοικία Ικαριώτικα και εκεί είναι το πατρικό σπίτι του Κώστα. Ο Κώστας, λοιπόν, είχε ένα καμαράκι, απάνω στην ταράτσα του σπιτιού, που ήταν το εργαστήρι μας. Εκεί είχαμε στήσει το πρώτο μας PC, ένα Αtari!, είχε και το πιάνο του ο Κώστας, και περνάγαμε άπειρες ώρες. Μετά τη δουλειά πήγαινα σχεδόν κατευθείαν στον Κώστα και καθόμασταν και γράφαμε μέχρι το βράδυ. Για τρία  χρόνια ζήσαμε αυτή την ωραία, έντονα παραγωγική, φάση. Εκεί πέσανε πολλές ιδέες στο τραπέζι. Είχαμε γραπτά μπροστά μας, στίχους που τους γράφαμε εκείνη την ώρα, στίχοι που ερχόντουσαν από φίλους, από τον Γιώργο (Πολυμενάκο), από τον Γρηγόρη (Μυλωνά), με τον οποίο επίσης συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια, κι είχαμε, λοιπόν, μια πληθώρα επιλογών και το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να τους επενδύσουμε με μουσικές. Πάνω στη δουλειά, σου έρχονται διάφορες ιδέες και  μια μέρα θυμηθήκαμε μια ιστορία που είχε συμβεί σε κάποιον απ’ τους δύο -δεν θα αναφέρω σε ποιόν (γέλια)- όταν συναντήθηκε τυχαία με μια παλιά του σχέση. Δηλαδή, «την είδες μπροστά σου; Και τι έγινε;». Η φράση–κλειδί ήταν ότι «ρε συ, δεν με θυμήθηκε. Μου ‘πε ότι δεν με θυμάται». «Σοβαρολογείς; Την είδες και σου ‘πε ότι δεν σε θυμάται;». «Ναι, φαντάσου πόσα μου είχε μαζεμένα που μου είπε ‘δεν σε θυμάμαι καν’!».

Δεν τον θυμόταν στ’ αλήθεια; Ή της είχε δημιουργήσει τέτοιο ψυχολογικό…  
Ν.Κ.: Αυτό το αφήσαμε στην επιλογή του ακροατή! (γέλια) Το θέμα είναι ότι η απάντηση της κοπέλας ήταν «Δεν σε θυμάμαι!». Αφηγείται, λοιπόν, ο τραγουδιστής «Δεν θυμάσαι, μου λες ότι λυπάσαι…» κ.λπ. Όμως αυτός ήξερε ότι κατά βάθος θυμότανε, αλλά, προφανώς, «ο χρόνος σημάδια σου έχει αφήσει / το λάθος μου βλέπω μετά από καιρό / να φύγω ζητούσα κι εσύ μ’ αγαπούσες…». Αυτή είναι η ιστορία πίσω από το «Δεν Θυμάσαι». Ήταν ένα πραγματικό γεγονός που έγινε τραγούδι.

Παρόλο που έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια, το τραγούδι ακόμα ακούγεται.
Ν.Κ.: 33 χρόνια. Το τραγούδι όχι μόνο ακούγεται, αλλά και ενθουσιάζει κάθε φορά που το παίζουμε. Το ‘χει πει κι ο Γιάννης ο Κότσιρας σ’ ένα live του και το ηχογράφησε κιόλας, σε μία πιο Rock εκτέλεση. Το 2021 μάλιστα, γιορτάσαμε τα 30χρονα του τραγουδιού με δύο επανεκτελέσεις, η μια με τους Goin’Through!

Όταν το γράφατε, το είχατε στο νου σας ότι θα γίνει επιτυχία;
Ν.Κ.: Τραγούδια, όπως τα «Χειμωνιάτικα Μπαρ» και το «Δεν Θυμάσαι», μας συνεπήραν τόσο πολύ στη δημιουργία τους, που πιστέψαμε πραγματικά ότι αυτά τα τραγούδια κουβαλάνε δύναμη μέσα τους, δύναμη που δεν θα πάει χαμένη. Το ότι είμαστε εδώ τώρα και συζητάμε για δύο τραγούδια 33 χρονών σαν να γράφτηκαν μόλις χθες, τόσο φρέσκα που ακούγονται δηλαδή, μας φαίνεται κι εμάς παράξενο. Ίσως σ’ αυτό φταίει το γεγονός ότι ανακατέψαμε μέσα μας ό,τι μουσική είχαμε, τις Rock καταβολές μας, τις Soul επιρροές μας, και φτιάξαμε τραγούδια αντάξια μιας εποχής που η μουσική ερχόταν άφθονη από παντού.
Μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια (1988-1991) είχαμε βάλει ήδη τις βάσεις και για τον δεύτερο δίσκο. Ουσιαστικά ο δεύτερός μας δίσκος ήτανε μια προέκταση του ύφους που είχαμε διαμορφώσει. Το 1993 λοιπόν, αφού αλλάξαμε εταιρεία παραγωγής, κάναμε την επιλογή να βγούμε μ’ έναν δίσκο, ο οποίος να έχει και αυτά που νομίζαμε ότι θα γίνονταν επιτυχίες,  αλλά από κει και πέρα να έχει και κάποια τραγούδια-προφίλ. Να είναι φανερό το προς τα που θέλουμε να πάμε και να δείξουμε τις καταβολές μας. Ο δεύτερος δίσκος, βέβαια, το «Άλλη Μια Φορά», είχε και τον «τυφώνα» «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει» που άλλαξε όλο το παιχνίδι.

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ – Καίτη Γκρέυ, Εκείνος + Εκείνος
(1993, μουσική-στίχοι: Εκείνος + Εκείνος, Κώστας Λογοθετίδης)
Ν.Κ.: Αυτό το τραγούδι ήταν από τα τελευταία που μπήκαν στον δίσκο. Παρεμπιπτόντως το συζητούσαμε και πρόσφατα με τον Κώστα, τι διαφορά υπάρχει μεταξύ της τωρινής εποχής και της εποχής εκείνης. Το 1993, έχουμε εμείς το «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει», έχουνε οι Πυξ Λαξ την ίδια χρονιά το «Άστην Να Λέει» με τον Βασίλη Καρρά, υπάρχουν ένα σωρό μεγάλα τραγούδια, μεγάλες επιτυχίες από διάφορους, και από τα λαϊκά και την Pop, υπάρχει μια δημιουργικότητα και μία άμιλλα, αν θέλεις, μεταξύ των δημιουργών ότι «κοίταξε τι έγραψε ο άλλος», «ρε συ, άκου πόσο καλό είναι αυτό», δίναμε σημασία στο πού τολμούσε ο άλλος συνθέτης να φτάσει… Γιατί, ξέρεις, όταν έχεις μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, δηλώνεις, ας πούμε, Pop ή Rock και λες ότι «μέχρι εδώ θα πάω», όμως παράλληλα έχεις και ρίζες λαϊκές αλλά δεν τις βγάζεις στη μουσική σου, θέλεις μία αφορμή να τις φανερώσεις. Η αποδοχή που είχαν και άλλα τέτοια τραγούδια από συναδέλφους δημιουργούς, μας ώθησε να κάνουμε κι εμείς μια απόπειρα. Ο Κώστας ξεκίνησε να γράφει τους στίχους, δουλέψαμε τη μουσική, μα όταν ολοκληρώθηκε είχαμε στα χέρια μας ένα καθαρά γυναικείο τραγούδι. Μάλιστα το συζητήσαμε αρκετά αυτό, ότι αν το πούμε εμείς, δεν θα κάνει τη διαφορά που θα κάνει μια γυναικεία φωνή. Για την  γυναικεία φωνή είχαμε διάφορες επιλογές. Χωρίς να θέλω να πω ονόματα τώρα, γίνανε διάφορες προτάσεις αλλά καμία δεν ευδόκησε γιατί είτε είχανε ήδη συμβόλαια σε εταιρείες που δεν τους επέτρεπαν τη συμμετοχή, είτε δεν ενδιαφέρθηκαν για το τραγούδι, μέχρι που ήρθε μία «χρυσή» πρόταση –όπως αποδείχτηκε-  από τον Σταύρο τον Μουφλουζέλη, τον παραγωγό μας τότε στην FM Records. Ο Σταύρος μάς φανέρωσε ότι στο δυναμικό της εταιρείας υπάρχει και η Καίτη Γκρέυ η οποία εξακολουθούσε να δισκογραφεί και δεν το ξέραμε γιατί την είχαμε χάσει για χρόνια. Κι όμως, έκανε δίσκους με παλιά λαϊκά και επανεκτελέσεις, η δε φωνή της παρέμενε φωνάρα! Και είπαμε να το τολμήσουμε αυτό και μάλιστα σκεφτήκαμε ότι εντέλει, και με την ιστορία της με τον Καζαντζίδη και με την πορεία της ζωής της, αυτό το τραγούδι πραγματικά ταιριάζει στην Καίτη Γκρέυ. Αναλαμβάνει λοιπόν ο Μουφλουζέλης το προξενιό, κάνουμε το demo του τραγουδιού, της το παραδίδουμε της Καίτης και όντως η αντίδρασή της στην αρχή ήταν θετική αλλά…
- Με ενδιαφέρει, αλλά θα περιμένετε.
Ανασφάλειες της Καίτης ίσως, και για να μην στα πολυλογώ, το τραγούδι έκανε μία βόλτα για ένα δίμηνο στον κύκλο των φίλων και  γνωστών της, ο οποίος είναι τεράστιος. «Πες μου τη γνώμη σου» και «πες μου τη γνώμη σου», το έμαθε όλη η Αθήνα. Είχε γίνει σουξέ πριν ακόμα ηχογραφηθεί, ως «η τραγουδάρα που θα πει η Καίτη Γκρέυ»! (γέλια). Ήταν όλα έτοιμα! Το μόνο που μας ζήτησε η Καίτη να αλλάξει από την αρχική ενορχήστρωση, ήτανε να προσθέσουμε και ένα λαϊκό όργανο, μπουζούκι ή τζουρά. Μάλιστα, μας είπε την πολύ ωραία φράση:
- Θα ήθελα να με «γλυκάνετε» λιγάκι προσθέτοντας ένα λαϊκό όργανο, γιατί εμείς οι λαϊκοί έτσι έχουμε μάθει!
Την «γλυκάναμε» με τον τζουρά του πατέρα του Σταύρου Μουφλουζέλη, του γνωστού ρεμπέτη Μουφλουζέλη, διάσημος τζουράς κι αυτός  που αποδείχθηκε και τυχερός. Στο στούντιο εντυπωσιαστήκαμε από τη δύναμη της φωνής της, από τον τρόπο της και τα «γυρίσματά» της… Το τραγούδι της είναι γραμμένο δύο ή τρεις φορές, αν δεν κάνω λάθος. Τρία κανάλια, απ’ τα οποία κρατήθηκαν τα καλύτερα αλλά, ουσιαστικά, όλα σχεδόν ήταν ίδια γιατί είχε έρθει έτοιμη. Σε μισή ώρα το είχε πει. Ε, κυκλοφόρησε το τραγούδι κι έγινε πάταγος! Ο δίσκος έγινε χρυσός τότε, πούλησε στην Ελλάδα, στη Γερμανία, όπου υπάρχουν Έλληνες. Ήτανε και καλό για μας αλλά και κακό από την άλλη μεριά, γιατί ήταν τόσο μεγάλη η δύναμη του τραγουδιού αυτού που όλα τα υπόλοιπα του δίσκου, δεν στο κρύβω, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα για δύο περίπου χρόνια! Όμως για την Καίτη ήταν μια θριαμβευτική επιστροφή και το ιδανικότερο κλείσιμο μιας μεγάλης καριέρας. Και μάλιστα, θέλω να το πω γιατί η Καίτη είναι μεγαλείο ψυχής, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να μας ευχαριστεί. Και το σπίτι της είναι πάντα ανοιχτό για μας.

ΧΡΩΜΑΤΑ – Εκείνος + Εκείνος
(1993, μουσική-στίχοι: Εκείνος + Εκείνος, Γιώργος Πολυμενάκος)
Ν.Κ.: Το τραγούδι  αυτό, όπως και κάποια άλλα τραγούδια του δεύτερού μας δίσκου «Άλλη Μια Φορά», πήρε την τελική του μορφή πριν κυκλοφορήσει, από τις ζωντανές μας εμφανίσεις  στις ιστορικές βραδιές του club Αρχιτεκτονική, στον Νέο Κόσμο. Ένα από τα πιο δημοφιλή κι αγαπημένα τραγούδια μας.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ – Εκείνος + Εκείνος
(1993, μουσική: Εκείνος + Εκείνος, στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης)
Ν.Κ.: Θέλαμε να γράψουμε ένα όμορφο, ερωτικό τραγούδι. Υπήρχε μια μουσική που την δουλεύαμε σ’ έναν ωραίο μουσικό καμβά, πάνω στον οποίο ο Κώστας προσάρμοσε τους στίχους του και όλο μαζί έδεσε γλυκά. Είχε γίνει και video clip με την Ελένη Πετρουλάκη, που ήταν από τότε διάσημη γυμνάστρια, με δική της εκπομπή στην τηλεόραση. Πολλοί έχουν παντρευτεί και, σαν τραγούδι στον γάμο τους, έχουν χορέψει το «Πάθος». Μας το λένε συνέχεια, ακόμα και τώρα, πως «όταν παντρευτήκαμε, χορέψαμε το Πάθος». Είναι και το τραγούδι τέτοιο, αργή ερωτική μπαλάντα, που όλα τα ζευγάρια θα θέλανε να χορέψουν τη νύχτα του γάμου τους. 

ΕΙΣΑΙ Ο,ΤΙ ΕΧΩ – Εκείνος + Εκείνος
(1995, μουσική-στίχοι: Εκείνος + Εκείνος, Κώστας Λογοθετίδης)
Ν.Κ.: Ήτανε το τραγούδι με το οποίο φανερώσαμε την πιο λαϊκή μας αντίληψη της μουσικής. Όλο το τραγούδι ξεκίνησε από μια φράση: «Είσαι ό,τι έχω». Ειπώθηκε σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Κώστα, τυχαία τελείως, και μας έκανε τόσο κλικ που αρχίσαμε και το δουλεύαμε. Εκείνο τον καιρό περνούσα μια συναισθηματική περιπέτεια με την τότε σύντροφό μου και αυτό το τραγούδι περιέγραψε ακριβώς το πώς αισθανόμουν. Η αλήθεια είναι ότι στο στούντιο δυσκολεύτηκα να το πω, έκανα καμιά εβδομάδα να το τραγουδήσω, γιατί δεν μπορούσα να το τελειώσω. Συνέπεσε η ηχογράφηση του τραγουδιού με τα γεγονότα  εκείνων των  δύσκολων για μένα ημερών. Όταν ανεβαίνει ο λυγμός, κάτι ραγίζει μέσα σου. Σου φεύγει όλη η δύναμη του τραγουδιού. Μετά είναι δύσκολο να συνέλθεις. Θέλεις χρόνο. Να τραβηχτείς λιγάκι, να «ξαναγεμίσεις» που λέμε, για να το πεις. Κωνσταντίνε, νομίζω ότι τα τραγούδια που συγκινούν πάντα είναι αυτά που αφηγούνται αλήθειες. Προσωπικές αλήθειες. Όσο καλό σενάριο κι αν φτιάξεις στη φαντασία σου κ.λπ., αν δεν υπάρχει ένα βίωμα το οποίο να του δώσει ζωή και να του δώσει υπόσταση, το τραγούδι δεν θα πείσει. Αυτό πιστεύω και το έχω ζήσει από πρώτο χέρι και με το «Είσαι Ό,τι Έχω» και με κάποια άλλα τραγούδια, βέβαια, που με δυσκόλεψαν στην πορεία των χρόνων.

Οι «Παραισθήσεις», επίσης, είναι ένα τραγούδι που περιγράφει μια άλλη περιπέτεια. Του στιχουργού μας, του Γιώργου Πολυμενάκου. Έγραψε τη δική του ιστορία και ο Γιώργος, σ’ ένα τραγούδι που όσα χρόνια και να περάσουν παραμένει συγκλονιστικό! Κάποιοι φίλοι μας επιμένουν ότι ίσως δεν έχει γραφτεί άλλη τέτοια Rock μπαλάντα στην Ελλάδα. Και αυτό γιατί έχει μια θεματολογία, η οποία είναι λίγο ακραία. Ξυπνάς με παραισθήσεις, ότι εκείνη είναι δίπλα σου, την βλέπεις, την νοιώθεις… αλλά δεν είναι. Ο Γιώργος, βέβαια, είναι ένας  ποιητής που γράφει και στίχους.

Το 1998, κάναμε τον δίσκο «Στην Θάλασσα Του Χρόνου». Εκεί ακολουθήσαμε τη φωνή της καρδιάς μας και όχι την ανάγκη για κάποια επιτυχία. Είναι ίσως ο πιο «εσωτερικός» μας δίσκος, έχει μέσα πράγματα τα οποία τα δοκιμάσαμε για πρώτη φορά, όπως συνεργασία με κουαρτέτο εγχόρδων και κλασικές ενορχηστρώσεις. Κι η θεματολογία είναι πιο… μεταφυσική, όχι τόσο γήινη, όχι ιστορίες γήινες, αλλά  πιο εσωτερικές. Ένας δίσκος που τον ευχαριστηθήκαμε πολύ που τον κάναμε κι ήτανε και κάτι το οποίο χρωστούσαμε στους εαυτούς μας μετά από τόσα χρόνια.

Εκείνη την περίοδο γράψαμε και το «Άνθρωποι Και Άγγελοι» σε στίχους του Γιώργου Πολυμενάκου. Εκδώσαμε 3.000 CD με την εταιρεία μας, την FM Records, και τα δωρίσαμε  στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, για τους σκοπούς τους.

Είχαμε και τη συμμετοχή μας στον δίσκο του Δημήτρη Μητροπάνου «Του Έρωτα Και Της Φυγής» (1998), με το «Ποιος Φταίει Μη Ρωτάς». Πολύ ωραίο τραγούδι κι αυτό, σε στίχους Γρηγόρη Μυλωνά, κι ήταν η πρώτη φορά που είχαμε την τιμή να συνεργαστούμε με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Μεγάλη στιγμή κι αυτή. Για μας ο Δημήτρης ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, ο οποίος αγκάλιασε το τραγούδι, το αγάπησε, το υποστήριξε αργότερα στις ζωντανές του εμφανίσεις, και πιστεύω ότι ήταν ένα τραγούδι που, από την αρχή που γράφτηκε, φώναζε «θα ήθελα να με τραγουδήσει ο Δημήτρης ο Μητροπάνος».

Αναρωτιέμαι αν τότε στο καμαράκι στα Ικαριώτικα, σκεφτόσασταν ότι κάποτε θα ερμήνευαν τραγούδια σας η Καίτη Γκρέυ, η Ελένη Βιτάλη, ο Δημήτρης Μητροπάνος…   
Ν.Κ.: Κοίταξε, κάναμε διάφορα όνειρα για πιθανές συνεργασίες όταν ξεκινούσαμε. Και πολύ συχνά, μετά την ολοκλήρωση της σύνθεσης ενός τραγουδιού σκεφτόμασταν ποιος άραγε  θα ήταν ο ιδανικός ερμηνευτής του. Χαίρομαι που στην πορεία της καριέρας μας  καταφέραμε να συνεργαστούμε με κάποιους από τους πολύ σημαντικούς ερμηνευτές της εποχής μας. Για μας είναι η μεγαλύτερη τιμή και ικανοποίηση.

ΑΓΑΠΗ, ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ – Νότης Σφακιανάκης
(1999, μουσική: Νίκος Καλλίνης, στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης, Νίκος Γρίτσης)
Ν.Κ.: Ο Νίκος ο Γρίτσης έμενε τότε στη γειτονιά μου, στον Βύρωνα, αλλά δεν γνωριζόμασταν. Έμενε απέναντι από τον Σκλαβενίτη όπου ψώνιζα και εγώ, με έβλεπε που πηγαινοερχόμουνα –όπως μου ’πε αργότερα- και έψαχνε ευκαιρία να μου μιλήσει. Μια μέρα, λοιπόν, που είμαι φορτωμένος με τις τσάντες και πάω προς το σπίτι, αισθάνομαι ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο, γυρνάω, βλέπω τον Νίκο μ’ ένα πάκο χειρόγραφα χαρτιά, τα οποία τα έχω ακόμα, και μου λέει:
- Γεια σου! Είσαι ο Νίκος Καλλίνης από τους Εκείνος & Εκείνος, ε;
- Ναι… Εσύ;
- Νίκος Γρίτσης λέγομαι. Γράφω κάποιους στίχους, έχω δώσει και στον Στέλιο Ρόκκο και σε άλλους… Για να μην σ’ απασχολώ, παρ’ τα αυτά και ρίξε μια ματιά. Και τα ξαναλέμε. Έχω και το τηλέφωνό μου επάνω.
- Εντάξει. Να είσαι καλά παλικάρι μου. Θα σε πάρω.
Πάω σπίτι, στην πρώτη ευκαιρία ανοίγω τους στίχους, διαβάζω και  αμέσως με κερδίζει το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» που μου έβγαλε μουσική με την πρώτη ανάγνωση. Με το που είδα τον στίχο, μίλησε το κομμάτι. Αυτό μου συμβαίνει σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Το τραγούδι όμως δεν είχε ρεφρέν. Ήταν μόνο τα κουπλέ, αλλά τι στίχοι! Μας πήρε περίπου τρεις μήνες, μπορεί και παραπάνω, να βρούμε κατάλληλο ρεφρέν για το τραγούδι! Στα κουπλέ δεν άλλαξε τίποτα. Το ρεφρέν το βρήκαμε λέξη-λέξη αργότερα. Όταν ταίριαξε, όμως, ξέραμε ότι είχαμε στα χέρια μας ένα πολύ ωραίο τραγούδι.

ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ – Νότης Σφακιανάκης
(1999, μουσική: Νίκος Καλλίνης, Κώστας Λογοθετίδης, στίχοι: Νίκος Γρίτσης)
Ν.Κ.: Κι αυτό ήταν μέσα στους χειρόγραφους στίχους που μου είχε δώσει ο Νίκος Γρίτσης. Εδώ, το θέμα του τραγουδιού και η ροή των στίχων ήταν πολύ κοντά στις Soul επιρροές μας  και το τραγούδι κύλησε απολύτως ρυθμικά και εύκολα. Πολύ πιο εύκολα από το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα». Ετοιμάσαμε ένα σύνολο τραγουδιών που αποτελούσε την πρότασή μας για ένα νέο δικό μας δίσκο και απευθυνθήκαμε και πάλι στον Ηλία Μπενέτο, παραγωγό του Νότη Σφακιανάκη στη Minos–EMI. Του δώσαμε ένα demo που είχε μέσα, εκτός των άλλων, και το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα», είχε και το «Μετανιώνω». Και λίγες μέρες μετά ήρθε το τηλεφώνημα:
- Τι θα λέγατε αν το «Μετανιώνω» και το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» τα έλεγε ο Νότης Σφακιανάκης, σε δική σας ενορχήστρωση; Επίσης, θα θέλατε να είστε μαζί του στην Ιερά Οδό;
Ιερά Οδός τότε, 3.000 κόσμος κάθε βράδυ από Τρίτη μέχρι Κυριακή! Δεν ήταν μια πρόταση που την αφήνεις να φύγει! «Ας το κάνουμε». Και το κάναμε. Παράλληλα με τις εμφανίσεις,  ηχογραφήσαμε με τον Νότη και τα δύο τραγούδια, σε δική μας ενορχήστρωση και επιμέλεια του Λεωνίδα Φώτου, του κιθαρίστα και παραγωγού μας τότε. Μας άρεσε που ο Νότης ήθελε να του τα φτιάξουμε εμείς και τα δύο αυτά κομμάτια. Του άρεσε αυτό που άκουσε στο demo.

Με το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» και το «Μετανιώνω», δίνοντάς τα στον Νότη Σφακιανάκη, νιώσατε ότι στερήσατε την επιτυχία από σας ή ότι ο Σφακιανάκης τα πήγε πιο πέρα απ’ όσο ενδεχομένως θα μπορούσατε εσείς;
Ν.Κ.: Κοίταξε. Τότε ό,τι και να έλεγε ο Νότης γινότανε επιτυχία. Δεν υπήρχε περίπτωση. Είχε το χρυσό ραβδάκι, το μαγικό. Τον άκουγε τόσος κόσμος κάθε μέρα, που ό,τι και να έλεγε γινότανε επιτυχία. Αυτά που ξεχώρισαν, όμως, ήτανε σίγουρο ότι θα γίνονταν επιτυχία. Δηλαδή, ο «Προάγγελος», το Extended Play (ΕP) στο οποίο συμπεριλήφθηκαν αυτά τα δύο τραγούδια, λένε ότι πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα! Είναι το πιο πολυπουλημένο ΕP στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Τον ακριβή αριθμό δεν τον γνωρίζω.

Μιας και αναφέρθηκες προηγουμένως στον Γρίτση, πόσο εύκολο είναι για κάποιον, που δεν τον γνωρίζεις, να σου δώσει έναν στίχο κι αυτός ο στίχος τελικά να καταλήξει να γίνει τραγούδι;
Ν.Κ.: Κατά καιρούς έρχονται στιχουργοί που μας εμπιστεύονται τους στίχους τους για μελοποίηση. Αλλά δεν είναι κάτι το εύκολο. Λίγα από αυτά γίνονται τραγούδια και ακόμα λιγότερα βρίσκουν το δρόμο προς την δισκογραφία. Ένα παράδειγμα η αγαπημένη φίλη  στιχουργός και συγγραφέας Δήμητρα Νεοφύτου, η οποία έγραψε το «Σε Ποια Θάλασσα Αρμενίζεις» που  έγινε μεγάλη επιτυχία με την Σαββέρια Μαργιολά. Γράφει εξαιρετικά.  Όμως λίγα τραγούδια κυκλοφόρησαν τελικά από τους στίχους της που ήρθαν στα χέρια μου. Και με τους άλλους συνεργάτες μας επίσης συμβαίνει αυτό. Δεν γίνονται όλα. Και εδώ χρειάζεται η τύχη εκτός από την δουλειά.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ – Εκείνος + Εκείνος
(2000, μουσική-στίχοι: Νίκος Καλλίνης, Κώστας Λογοθετίδης)
Ν.Κ.: Τα «Λόγια Κομμάτια» γράφτηκαν την περίοδο 1998-2000. Το συμπεριλάβαμε στο «Ένα Ρόδο + Ένα Αγκάθι». Τα «Λόγια Κομμάτια» ήρθανε σαν μια αφορμή μουσικής αλλά και στιχουργικής αποσυμπίεσης. Σε μια εποχή που η χρυσή δεκαετία του 1990 κατέρρεε με το σκάνδαλο του Χρηματιστήριου, που ήμασταν όλοι πρεσαρισμένοι και είχαμε ακούσει επαγγελματικά πολλά ψέματα, ήρθαν αυτοί οι στίχοι κι ήταν λυτρωτικοί και αληθινοί και τα συνόδευε και μία λυτρωτική μουσική. Παίξαμε μία Rock μπαλάντα που την είχαμε καιρό στο κεφάλι μας και θέλαμε να το κάνουμε. Έχει πολλές αναγνώσεις. Τώρα τελευταία, όταν φτάνω στο «Τα λόγια θα μείνουνε λόγια», πετάω και τη φράση «και άλλα ψεύτικα λόγια δεν θες» και όλοι καταλαβαίνουνε για ποιο πράγμα μιλάω. Αλλά κάποιοι το διαβάζουνε κι αλλιώς. Ψέματα είναι και τα ερωτικά ψέματα και τα πολιτικά και τα κοινωνικά και… ψέματα που λες κι εσύ στον εαυτό σου καμιά φορά. Τα «Λόγια Κομμάτια» ξεχώρισαν από την πρώτη στιγμή. Ένα τραγούδι που είναι χρόνια τώρα μέσα στα 50 πρώτα του ελληνικού ραδιοφώνου.

Πιστεύω ότι το «Ένα Ρόδο + Ένα Αγκάθι» είναι μια σούπερ παραγωγή, της οποίας ο ήχος απέχει μακράν από τα συνήθη ελληνικά δεδομένα. Ακόμα και τώρα τα τραγούδια φαντάζουν ότι είναι γραμμένα μόλις χτες και κάπου αλλού. Παρεμπιπτόντως ο παραγωγός μας, ο Αντρέας ο Γιατράκος, πήρε Grammy φέτος για την παραγωγή που έκανε στο άλμπουμ του Julian Marley, γιου του Bob Marley. Πολύ καλός μουσικός και παραγωγός, με την έννοια ότι εκτός από καλός μουσικός, έχει μια σωστή άποψη για το πώς αυτή η μουσική πρέπει να ακουστεί. 

Μου κάνει λίγο εντύπωση αυτό που είπες προηγουμένως για τα επαγγελματικά ψέματα. Μετά την τεράστια επιτυχία που είχαν γνωρίσει, μόλις την προηγούμενη χρονιά, το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» και το «Μετανιώνω», δεν ήσασταν περιζήτητοι έστω ως δημιουργοί; Δεν σας έλεγαν «γράψτε μου και μένα ένα τραγούδι»;
Ν.Κ.: Αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν σε μία περίοδο από το 1998, που κάναμε τη «Θάλασσα Του Χρόνου», μέχρι το 2000, και κάθε ένα ήταν και μια ξεχωριστή συνθετική στιγμή. Ποτέ δεν επαναλάβαμε το ύφος και την ατμόσφαιρα κάποιου τραγουδιού, γι’ αυτό και δεν γράψαμε ποτέ «κατά παραγγελία». Ήτανε μια φουρνιά που είχε μέσα και τις ιδέες του «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» και του «Μετανιώνω», αλλά και τις πρώτες μορφές απ’ τα «Λόγια Κομμάτια». Κι ήταν μια φουρνιά τραγουδιών που είχε ένταση, και ρυθμική αλλά και στιχουργική. Αν όλα αυτά τα τραγούδια τα βάζαμε σ’ έναν δίσκο, θα μπορούσε να λεγόταν  «Περίεργοι Καιροί», γιατί αισθανόμασταν κάποια αλλαγή. Και μέσα μας και στους καιρούς. Ζήσαμε τη μεγάλη πτώση στο Χρηματιστήριο και ξαφνικά μέσα σ’ ένα βράδυ αλλάξανε τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία. Έσβησε το όνειρο της χρυσής δεκαετίας του 1990, που  ήταν μια φωτεινή δεκαετία και είχε όραμα, και ήρθαν κοινωνικές και οικονομικές αναταράξεις. Όλους μας επηρέασαν. Μπορεί εμείς  να μη  χάσαμε χρήματα -Χρηματιστήριο δεν παίξαμε ποτέ- αλλά είδαμε τον περίγυρο μας να μαζεύεται και να φοβάται το μέλλον.  

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ – Χάρις Αλεξίου
(2003, μουσική: Εκείνος + Εκείνος, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
Ν.Κ.: Ήτανε το τραγούδι που μας επέτρεψε να συνεργαστούμε με τη Χαρούλα την Αλεξίου. Κι είναι και πολύ ωραίο τραγούδι, σε στίχους του αξέχαστου φίλου Τάσου Βουγιατζή, που έφυγε πολύ νέος και άδικα... Πειραιωτάκι κι αυτός. Και γράψαμε τη μουσική και έχω την εντύπωση ότι για τον «γάμο» με την  Αλεξίου μεσολάβησε ο Αντρέας ο Γιατράκος, ο οποίος ενορχήστρωσε  το «Μια Μέρα Μετά» κι είχε και την επιμέλεια του δίσκου της «Ως Την Άκρη Του Ουρανού Σου». Με αφορμή τη συμμετοχή μας στον δίσκο, κάναμε και τη συμμετοχή στις συναυλίες της καλοκαίρι 2002. Ένα καλοκαίρι -μεγάλο μάθημα!- που πήγαμε και που δεν πήγαμε, 30 θέατρα σε όλη την Ελλάδα! Τι να πω για τη Χαρούλα… Φοβερή! Δεν είναι μόνο το τραγουδιστικό μέρος της Χαρούλας που σε συνεπαίρνει, είναι όλος της ο χαρακτήρας. Μπορεί να είναι ο πιο αστείος και μαζί ο πιο σοβαρός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Να σου πει κάτι και  να σε αφήσει άναυδο σε υπαρξιακό επίπεδο και την επόμενη στιγμή να σου κάνει μια γκριμάτσα «για να γελάσουμε» και να σου κάνει «χαριτωμενιές», σε στυλ «πάμε να φάμε τώρα και άστα αυτά». Καλλιτέχνιδα, όλα κεφαλαία για τη Χαρούλα.

Μπορεί ένας δημιουργός να χαλιναγωγήσει την έμπνευσή του και να σταματήσει να γράφει;
Ν.Κ.: Έχω περάσει από αυτή την περίοδο, κράτησε τρία χρόνια που δεν μπορούσα να γράψω γιατί με απασχολούσαν άλλες επείγουσες καταστάσεις, αλλά με το που λύθηκαν «ξανάνοιξα» και ήρθαν μουσικές, έγραψα τραγούδια… Εκείνη την περίοδο, π.χ. το 2013, έγραψα το «Σε Ποια Θάλασσα Αρμενίζεις», και πώς έγινε αυτό; Καθόμουνα στο πλοίο  Μήλος–Πειραιάς και αφηρημένος άκουγα τον ήχο και τον ρυθμό της μηχανής και επειδή έχω πάντα κάποια στιχάκια μαζί μου, όπως τα ξεφύλλιζα, πέφτω πάνω στο γραπτό της Δήμητρας  Νεοφύτου κι ήρθε η μουσική μόνη της. «Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις και σε ποιο κρυφό γιαλό…». Τόσο απλά.

Το 2017, με την βοήθεια του φίλου μας  Νίκου Ασημάκη (Music Art Lab) κάναμε έναν πολύ σημαντικό δίσκο, το «Μέτρα Με Τέχνη Τον Καιρό» και ήταν ένας δίσκος που τον σχεδιάζαμε για χρόνια με τον Κώστα Λογοθετίδη. Γράψαμε τραγούδια για όλους τους ερμηνευτές  που αγαπήσαμε στην πορεία μας και τους βάλαμε μέσα να τραγουδήσουμε ντουέτα. Και τραγουδήσαμε με τον  αξέχαστο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Παντελή Θαλασσινό, τον Βασίλη Καζούλλη, τον Πάνο Κατσιμίχα, τον Φίλιππο Πλιάτσικα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Μιχάλη Μυτακίδη (B.D. Foxmoor). Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Εκεί βέβαια καταλάβαμε ότι τώρα πλέον αν δεν έχεις χρήματα να επενδύσεις -πολλά!- δεν μπορείς να επικοινωνήσεις αυτά που κάνεις. Είναι όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσει η δουλειά σου πια  μέσα σε αυτό τον βομβαρδισμό πληροφορίας. Και παραμένει επίσης μεγάλος ο αριθμός αυτών που δεν ξέρουν ότι το «Αγάπη, Τι Δύσκολο Πράγμα» και το «Μετανιώνω» είναι δικά μας τραγούδια -άλλο πάλι αυτό. Γιατί στην Ελλάδα τα τραγούδια ανήκουν πάντα στον… ερμηνευτή!

Υ.Γ. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στην οικία του Νίκου Καλλίνη, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη, τη φιλοξενία και τον χρόνο που μου διέθεσε.