Σαν ρόδο που ανθίζει...

Κι άλλοτε φάρμακο βαρύ
τα λόγια την ψεκάζουν
και πέφτουνε τα πέταλα,
τ' αρώματα μουδιάζουν.

Μα εγώ για σένα έκανα
τ' αγκάθια μου ριζέρια,
μην τύχει και ματώσουνε
τα ολόλευκα σου χέρια.

Μόνο να τα τυλίξουνε
σαν κάνεις και με πιάσεις,
τον τρυφερό μου το βλαστό
σαν θέλεις να αγκαλιάσεις.

Καν' τις παλάμες σου αγρό
τους σπόρους μου ν' αφήσω
κι αν με ποτίσεις μια φορά
ζωές θα σ' αγαπήσω.

Θα ν' τα μαλλιά σου ουρανός,
ήλιος το πρόσωπο σου.
Δυο σύννεφα τα μάτια σου
ποτέ να μη βουρκώσουν.

Δρόμοι θα 'ναι τα χέρια σου
να φτάνω στην καρδιά σου.
Να ν' το κορμί σου όλη η γη
να ζω στα σωθικά σου.