Νερόμυλος

Νερόμυλος

Ενίοτε υπάρχω μονάχος
σαν τρένο μεγαλώνω που σιγοτρέχει σφυρίζοντας
κάτω από τη σκιά του φυλλοβόλου ηλιοβασιλέματος
σφυρίζοντας αδιάφορα υπάρχω, ελπίζοντας
σε σταθμό να μη σταματήσω

Αφηρημένα βυθίζομαι
στη σκέψη του ωκεανού
με τα κοράλλια μάτια της να μπλέκονται στα όνειρά μου
στα γαλάζια βάθη αιωρούμαι
αγνοώντας αν μπορώ ν’ αναδυθώ

Δεν υπάρχει μάρτυρας ονειροπόλος
δεν είναι βασανισμένος ο κριτής
στο αυστηρό του βλέμμα έχει στερέψει η ελπίδα
στη διαδρομή τον προορισμό έχει αγιάσει
μα ματωμένη η σκέψη βυθίζεται
σαστισμένα αφουγκράζεται την αλήθεια
και τρέχει απερίσκεπτα και χάνεται
και στο νήμα ξαγρυπνάει μετανιωμένη

Ολοένα υπάρχω πιο μίζερα
θλιβερή ολοένα ανησυχία
πιο δυνατά κατρακυλάς και σαν απόσταγμα
αρωματίζεις και τις πιο θολές ιδέες

Αναπόφευκτα οσμίζομαι την ήττα
μα τη μάχη αυτή την ψάχνω απεγνωσμένα
θρήνους κ’ ιδρώτες, αχούς κι’ αναστενάζοντας
ξαναβγαίνω κερδισμένος-διαψευσμένος
ή μήπως ήττα είναι αυτό…
που δεν ξέρεις πως μπορείς μα έχεις;
που δε θέλεις να μπορείς μα αντέχεις;
που οι ενοχές ξεπλένονται σα σκόνη σε ποτάμι
και οι ανάγκες ξεπηδούν σα δίψα σε πηγάδι

Σαν πίνεις λαίμαργα, γοργά, λωτός ειν’ το νερό του
και πάσα αλήθεια κρύβεται βαθειά στο κρύσταλλό του
ειν’ το νερό η μάγισσα, η δίψα μου κατάρα
ειν’ η ελπίδα στέρηση κι’ η λησμονιά φενάκη
Φαύλος νερόμυλος θαρρώ πως έχω καταντήσει
ντροπιαστικά να ξεδιψώ στις τύψεις και στο ψέμα
στη λύτρωση αναδύομαι, τα λάθη αποτινάζω
μα σύντομα κατρακυλώ στη λάγνα ενοχή μου
τα σφάλματά μου κουβαλώ και γρήγορα μαθαίνω
πως όσο κι’ αν τα αποστραφώ
ξανά θα τ’ ανταμώσω