Ταξίδι στην Ανατολή

Τα καθημερινά ρούχα μου, μεταμορφώθηκαν σε λευκά αέρινα μαντηλια, δεμένα ομοιόμορφα πάνω μου,χαρίζοντας μου την δροσιά και την καθαρότητα τους. Περπατώ ώρες τώρα στην καυτή άμμο, με το δισάκι μου στον ώμο, ψάχνοντας ν’ ανακαλύψω τους άγνωστους σε εμένα κόσμους της Ανατολής. Προσπαθώντας να μάθω να ζω με τον πολιτισμό τους,να κλέψω έστω λίγη απο τη πολυτέλεια του. Ενώ λοιπόν προχωρούσα,μπροστά μου άρχισαν σιγα σιγα να ξεπροβάλουν φοίνικες και μικρές λιμνούλες, μικρές σκηνές από κουρέλια και πηγάδια,άνθρωποι μελαψοί,χαρούμενοι, προσαρμοσμένοι στις συνήθειες τους και πάντα έχοντας το γαλήνιο ύφος του Ανατολίτικου πνεύματος. Μπαίνοντας λοιπόν σε αυτόν τον μαγικό κόσμο, με περιέλουσε ένα κύμα ανακούφισης και γαλήνης. Καθώς περνούσα ανάμεσα από χιλιάδες ανθρώπους, καθώς γλιστρούσα απ’τα χιλιάδες στενά με τα παζάρια και τους εμπόρους που ο καθένας διαφημίζει τη πραμάτια του και καθώς τα χιλιάδες χαιμαλιά και οι καπνοί έπαιρναν το μυαλό μου μακριά, σε τόπους λατρείας που σου μαθαίνουν τι θα πεί «ΓΑΛΗΝΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ». Ολα αυτά, μου θύμιζαν τη πληθώρα των θρησκειών της Ανατολής που με τόσο ζήλο και σεβασμό τηρούσε ο κάθε λαός. Αυτόν τον ζήλο λάτρεψα κι εγώ, κι αποφάσισα να μείνω σ’εκείνο το υπέροχο μέρος .

Έμεινα πολύ καιρό... μήνες ολόκληρους... γεμάτους γνώση και σεβασμό, απορίες που σιγά σιγά έσβηναν, εφ οσον έμαθα τις αξίες ενός λαού με πνεύμα. Γνώρισα ανθρώπους σωστούς και δημιουργικούς, με διάθεση για ζωή,και με αυτούς σκέφτηκα να περάσω το υπόλοιπο του διαστήματος μου εκεί.

Ενας λοιπόν από τους ανθρώπους με διάθεση για ζωή,έτοιμος να μου συμπαρασταθεί,ήταν ο Γέρο νέγρο –Τζιμ. Κόντευε τα ενενήντα μα ήταν η σκέψη του σαν νέο παιδί.Ηταν σοφός και με βοηθούσε σαν πατέρας. Με βρήκε να κοιμάμαι σ’έναν από τους πολλούς πάγκους της μικρής πλατείας και με πήρε να με φιλοξενήσει στη καλύβα του. Εκεί που μένω τώρα.
Υστερα, μετά απο ένα μήνα, γνώρισα τη Λάιλα, μια όμορφη μελαχρινή κοπελίτσα, στην ηλικία μου περίπου, που απο τότε έγινε και η καλύτερη φίλη μου. Εκείνη βέβαια με τη σειρά της, μου γνώρισε τον Ιωνήλ, τον Daniel και την Άννι.

Ο Ιωνήλ, αν και πέντε χρόνια μεγαλύτερος μου, ήταν ένα παιδί περίεργο με πολλά μυστικά που παρ’όλα αυτά, γέμιζε τη παρέα με γέλιο και περιεχόμενο. Προσπαθούσε να μου μαθει παραπάνω πράγματα για τον πολιτισμό τους και να με διασκεδάσει.

Ο Daniel ήταν πολυ μικρότερος απο μένα. Ήταν κι αυτός ταξιδευτής πριν απο πολλά χρόνια.Ηταν από την Ισπανία κι αποφάσισε να φύγει απο το σπίτι του και να ζήσει αλλού.΄Τελικώς μετά απο πολυ αγώνα τα κατάφερε.

Η Άννι ήταν ένα κορίτσι περίπου στην ηλικία του Ιωνήλ, ίσως και λίγο μικρότερο,που δεν είχε γονείς ή μάλλον οι γονείς της την άφησαν μικρή στα μέρη εκείνα και δεν την ξαναείδαν ποτέ. Κι όμως ήξερε πολλά- αν και δεν μας τα έλεγε-για τη ζωή,και μας βοηθούσε.

Οι μέρες περνούσαν...όλα ήταν τόσο ωραία...

Το πρωινό άρχιζε με το απαλό άγγιγμα του αγέρα που έμπαινε απο το ανοιχτό παραθύρι,κι ακουμπούσε το πρόσωπο μου γλυκά. Το τοπίο του πρωινού, ήταν μαγευτικό.Η άμμος έπαιρνε ένα κοκκινωπό χρώμα και μια φοβερή ησυχία απλωνόταν παντού. Ο γέρο νέγρο-jim ξυπνούσε ήδη απο νωρίς και πήγαινε να προσευχηθεί στο μυστικό του σημείο. Άφηνε όμως πάντα κάτι φαγώσιμο για μένα πάνω στο ξύλινο τραπέζι κι ένα καρτελάκι, με κάποιο καινούργιο μήνυμα κάθε μέρα, που έπρεπε να το θυμάμαι για να είμαι καλά.Αυτό αποτελούσε και το μάθημα μου για να μάθω να προσεύχομαι. Μετά από αυτά λοιπόν, ξεκινούσα για να βρώ τη Λαιλα και τ’άλλα παιδιά. Κάναμε βόλτες στα παζάρια και παίρναμε απο τους γνωστούς διάφορα αντικείμενα χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουμε. Το πρωινό περνούσε, τρώγοντας, διαβάζοντας, κάνοντας προσευχή, δουλεύοντας, και βολτάροντας στη αγορά.

Ερχόταν και το μεσημέρι.Τότε ήταν η ώρα που έπρεπε να βρισκόμασταν στα σπίτια μας. Ηταν η ώρα που ο γέρο νέγρο- jim,επέστρεφε και μου είχε πει κάποτε ότι είναι υγεία να βρίσκομαι σπίτι μου το μεσημέρι, να τρώω, να κοιμάμαι ή να κάνω κάτι δημιουργικό. Και γω τον άκουγα. Ετσι περνούσε και το μεσημέρι.

Το απόγευμα ήταν πάντα κάτι ξεχωριστό για μας τα παιδιά.Ηταν η ώρα που μαζευόμασταν στο μικρο ποτοποιείο της περιοχής, που δεν ήταν μονάχα ποτοποιείο αλλά σημείο που μαζεύονταν όλα τα γειτονόπουλα το απόγευμα και χάνονταν σε ποικίλες συζητήσεις και θέματα. Εκεί, λοιπόν συχνάζαμε κι εμείς και μιλούσαμε για ποικίλα θέματα. Καθόμασταν στο στασίδι, πίνοντας πάντα κατα παράδοση ένα απο τα παραδοσιακά ποτά της Ανατολής και μια ρουφιξιά από το Ανατολίτικο πούρο τους. Έτσι χαιρόμασταν να βρισκόμαστε όλοι μαζί και να τηρούμε τις παραδόσεις. Κάποιες φορές πηγαίναμε βόλτα στις ακτές της μεγάλης λίμνης και βουτούσαμε τα πόδια μας πιτσιλώντας ο ένας τον άλλον...με αποτέλεσμα να γυρνάμε στα σπίτια μας βρεμένοι και ταλαιπωρημένοι. Ήταν ωραία..

Το βράδυ έμπαινε κρυφά χωρίς να το καταλάβουμε.Μέχρι να συνέλθεις από τον απογευματινό περίπατο, απλώνεται το σκοτάδι. Η νύχτα είναι μια μαγευτική ώρα. Μετά απο έναν κουραστικό περίπατο ή μια βόλτα στο σκοτάδι που απλωνόταν γύρω από τη λίμνη, μετά απο το αντικρισμα της σελήνης και τις ιστορίες πίσω απο τη φωτιά, παίρνει ο καθένας το δρόμο του για το γυρισμό. Όλα θα τέλειωναν εκείνη τη νύχτα κι όμως εγώ δεν το ήξερα. Έτσι αποχαιρέτησα πρώτα την Άννι που ο δρόμος της ήταν ο πιο κοντινός, και τον Daniel, που πήγαινε από τον ίδιο δρόμο. Ύστερα χαιρέτησα τη Λαιλα που θα κοιμόταν στη θεία της και προχώρησα με τον Ιωνήλ.

Του Ιωνήλ του άρεσε να κοιμάται έξω. Είχε βρει μια μεγάλη κούτα και την είχε στερεώσει κάτω απο ένα φοίνικα. Εκεί του άρεσε να κοιμάται. Απο τότε που τον γνώρισα μετέφερε τη κούτα κάτω από τον φοίνικα για να με βλέπει από το παράθυρο και να μη μ’αφήνει να κοιμηθώ με τ’αστεία του και το σαρκαστικό του ύφος. Παρ’όλα αυτα ήταν παιδί της παρέας και κάναμε καλή παρέα. Ήταν ο τελευταίος που είδα.

Είχε περάσει ένας χρόνος και να που τελικά αποδείχτηκε ότι το ταξίδι μου είχε ημερομηνία λήξης. Ηταν αδύνατο όσο και να’θελα να κρατηθώ στον μακρινό αυτό κόσμο. Κάτι με τραβούσε όλο και πιο πίσω, όλο και πιο κοντά στη ρεαλιστική πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα... Τα έχασα όλα. Τα μόνα που κράτησα είναι εικόνες και οι παραδόσεις της Εγγύς Ανατολής και η ανάμνηση του γέρο νεγρο jim, της Λαιλα, του Daniel, της Αννις και του Ιωνήλ. Ολα αυτά έμειναν χαραγμένα μέσα μου. Τώρα θα προσπαθήσω να κρατήσω την ανάμνηση όλων αυτών των μαγικών στιγμών στη ζωή μου. Ίσως κάποια μέρα προσπαθήσω να κάνω άλλη μια απόπειρα διαφυγής απο τη πραγματικότητα για να δω τους φίλους μου εκεί έξω. Στην Ανατολή. Στο πνεύμα.