Στο παρόν μας

…Είμαστε στο παρόν. Σ’ ένα παρόν γεμάτο υποσχέσεις και μηνύματα, ανθρώπους κουρασμένους από την καθημερινότητα τους και χιλιάδες όνειρα και αναμνήσεις που αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης το γεγονός ότι ζούμε σε δύο κόσμους ταυτόχρονα, που αλληλοεξαρτώνται. Στον εξωτερικό κόσμο και τον εσωτερικό. Στον εξωτερικό, αυτοκίνητα τρέχουν στους δρόμους και χιλιάδες φώτα δεξιά κι αριστερά στολίζουν τη μεγαλούπολη στην οποία ζούμε. Στον εσωτερικό κυριαρχούν σκέψεις και αισθήματα που εναλλάσονται καθημερινά και καθορίζουν τις συμπεριφορές μας. Κίνητρα ένα σωρό μας παροτρύνουν να δράσουμε η να αισθανθούμε για κάποιο απώτερο σκοπό.. προς όφελος δικό μας αλλά και άλλων.

…Στο παρόν που ζούμε, η κατάσταση που επικρατεί θυμίζει ανεμοθύελλα συναισθημάτων κι εκφράζει το εσωτερικό μας χάος. Θυμίζει άβυσσο και θάλασσα μαζί. Μια άβυσσο που όταν χάνεσαι δεν έχεις προορισμό και μια θάλασσα που αν δεν ξέρεις να κολυμπάς και να παλεύεις με τα κύματα και τους καρχαρίες, πνίγεσαι. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να σε σώσει. Ακόμα και τα συναισθήματα σου δε σε βοηθάνε και η λογική σου δεν είναι πειστική. Τα βάζεις με τους άλλους που δε σε βοηθάνε. Αισθάνεσαι μόνος κι εγκαταλελημένος, αμήχανος και αδύναμος.. χρειάζεσαι κάτι ανώτερο από σένα. Κάτι πέρα από την άβυσσο και τους κόσμους σου. Ένα χέρι βοηθείας να σε τραβήξει κάπου ή έστω να σε ακουμπήσει για να μη νιώθεις μόνος. Πλάθεις σκηνικά και σενάρια με τη φαντασία σου, βρίσκεις υποτιθέμενα πρότυπα και συνήθειες που σε κάνουν να ξεχνιέσαι και τα θεοποιείς. Τίποτα όμως ακόμα δεν γεμίζει το κενό σου. Το κενό του εσωτερικού σου κόσμου που δημιουργεί αυτή την άβυσσο που ζείς. Τίποτα δεν καταφέρνει να συμμαζέψει τα ξέφρενα συναισθήματα σου που βρίσκονται φυλακισμένα κάπου βαθιά μέσα σου, επειδή φοβάσαι μη χαθούν. Τίποτα δεν μπορεί να εξαλείψει τις πληγές σου και να σβήσει αυτά που σε πλήγωσαν. Μόνο ένα αληθινό θαύμα.

…Στο παρόν που ζούμε, ο εξωτερικός κόσμος είναι σκληρός και δε σε λυπάται. Ψάχνει να καλύψει ο καθένας τα δικά του κενά και δε νοιάζεται για τα δικά σου. Εκμεταλλεύεται και πληγώνει…τον εκμεταλλεύονται και πληγώνεται. Γελοιοποιείται και φθείρεται…αλλάζει και ανανεώνεται. Όπως κι εσύ. Χάνεται στην άβυσσο και τη μετατρέπει σε κόλαση. Βασανίζεται και βασανίζει…

Πλάθει μια ψευδαίσθηση. Πεθαίνει και νομίζει ότι ζεί.. φτιάχνει έναν επιπλέον κόσμο, πλασμένο από τη φαντασία του για να βλέπει και να νιώθει αυτά που του λείπουν…

…Στο παρόν που ζούμε τελικά, ίσως όλα είναι μια ιδέα…μια ψευδαίσθηση πλασμένη από τα πάθη μας και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας.. μια ιδέα-δρόμος που δε ξέρουμε με σιγουριά που θα μας βγάλει αφού δε γνωρίζουμε όλα αυτά που κρύβονται βαθιά μέσα μας , φυλακισμένα και καταπιεσμένα..

…Το παρόν που ζούμε, δε ξέρω τελικά που θα μας βγάλει…